“อะแฮ่ม……” สองสามีภรรยาสะดุ้งแล้วหันไปมอง เห็นหลี่หานยืนหูแดงหันหลังให้อยู่
“ไอหยา พวกพี่ลืมผมไปแล้วหรือไงกันครับว่ามีผมอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วย ผมจะมาบอกพี่ว่าผมล้างผลปาล์มเสร็จแล้วน่ะครับ พี่จะให้ผมนึ่งเลยหรือเปล่าครับหรือพี่จะไปดูก่อน” ทำไมสองผัวเมียนี่ถึงไม่ระวังเลยนะ พวกเขาลืมไปแล้วหรือเปล่า ว่ายังมีเขาอยู่ในบ้านหลังนี้อีกคนนะ
“อะ อ้อ…เดี๋ยวพี่ออกไปดูด้วยดีกว่า เพราะถ้าใส่เยอะเกินไปมันจะสุกไม่เท่ากันน่ะ ฉะ ฉันไปก่อนนะคะ” หลี่เล่อเยียนอายหน้าแดง ไม่รู้ว่าจะวางมือไม้ไว้ที่ตรงไหน จึงได้แต่เกาคางแก้เก้อ เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ย หลี่หานมีหวังต้องล้อเธอทั้งวันเป็นแน่
“ครับ” หยางหมิงเฉิงที่อารมณ์ค้างพูดอะไรไม่ออก เขาจะมาช้ากว่านี้สักหน่อยไม่ได้เลยหรืออย่างไรเจ้าตัวแสบ
หลี่เล่อเยียนและน้องชายช่วยกันทำสบู่ จากที่อากาศหนาวๆ แต่พอได้มาทำงานหน้าเตาก็มีเหงื่อออกได้ดีทีเดียว ส่วนหยางหมิงเฉิงนั้นเธอให้เขานอนพัก เนื่องจากร่างกายเขานั้นอ่อนล้าเต็มที ซึ่งเจ้าตัวเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพราะเขาเหนื่อยมากจริง ๆ อีกอย่างเมื่อกลับมาถึงบ้านแล้วคงต้องหาเวลาไป
“ผมไม่ค่อยหิวครับ” หยางหมิงเฉิงยิ้มบาง ๆ ให้ภรรยา เพราะตอนนี้เธอแสดงสีหน้าดูไม่ดีออกมาอย่างชัดเจน“แม่หนิงหลงไปพักเถอะ สีหน้าดูไม่สู้ดีเลย วันนี้เธอปั่นจักรายานตากแดดทั้งวันน่าจะเพลียแดดน่ะ” แม่เฒ่าหยางเห็นลูกสะใภ้เหนื่อยมาทั้งวัน เธอวิ่งวุ่นซื้อของสำหรับสินค้าตัวใหม่ และเธอก็ทำมันออกมาได้ดี แม้แต่ตัวของแม่เฒ่าหยางเองก็ยังชอบที่ทาปากที่ลูกสะใภ้ทำให้ สีของมันสวยมาก พอทาที่ปากก็ทำให้ปากดูชุ่มชื่นไม่แห้งแตกอีกด
หลี่เล่อเยียนเดินผ่านน้องชายไปอย่างเงียบๆ ปล่อยให้หยางหมิงเฉิงยืนยิ้มอยู่คนเดียว เขากวักมือเรียกหลี่หานให้เดินไปใกล้ๆ พร้อมทั้งยักคิ้วโชว์ความเหนือกว่าให้น้องชายได้เห็น“พี่ก็รู้ผมยืนอยู่ตรงนี้ ยังจะพูดแบบนั้นอีกนะครับ” หลี่หานอดตำหนิพี่เขยไม่ได้ เขาไม่ใช่เด็กแล้วไม่คิดว่าเขาจะอายบ้างเลยหรืออย่างไรกัน
แม่เฒ่าเดินนำทางไป แม้ว่าหลี่เล่อเยียนจะกลัวอยู่บ้างเพราะเธอไม่คุ้นกับทางนี้เท่าไหร่ แต่เดินไปสักพักก็เจอเข้ากับสุสานร้างของใครสักคนหนึ่ง เล่อเยียนเห็นแม่เฒ่าหายเข้าไปในนั้น แต่เธอไม่ได้เดินตามเข้าไปถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลเธอจะเดินกลับทางเดิมทันที ในการทำเรื่องสีเทาเธอตื่นเต้นกับครั้งนี้มากที่สุดแล้ว เพราะเธอเป็นผู้ซื้อไม่ใช่ผู้ขาย แต่สมัยนี้ไม่น่าจะมีของปลอมหรอกมั้งรอสักพักหลี่เล่อเยียนเกือบจะถอดใจเดินกลับไปยังทางเดิม แต่เธอเห็นเงาของแม่เฒ่าลางๆ แม่เฒ่าหอบถุงผ้าใบหนึ่งออกมา พร้อมกับกางมันออกให้ก
ช่วงที่พักรักษาตัวที่บ้าน หยางหมิงเฉิงรู้สึกมีความสุขมาก เหมือนตัวเขาเองได้กลับบ้านมาพักผ่อนจริง ๆ ไม่ใช่ว่าเป็นเพียงที่พักเอาไว้ยามหลับนอนเท่านั้น หลี่เล่อเยียนบำรุงสามีอย่างดี เธอได้ไม่กลัวว่าแผลเขาจะไม่หาย แต่เธอกลัวผลข้างเคียงที่จะตามมาระยะยาวนั่นต่างหากเมื่ออาการของสามีหายดีเกือบจะเป็นปกติ เธอนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ลงมือทำสบู่ที่รับคำสั่งซื้อมาจากเสี่ยวฮวา ช่วงนี้หลี่หานปิดเทอมเธอจะต้องใช้งานน้องชายให้เกิดประโยชน์มากที่สุด หลี่เล่อเยียนทำสบู่จากว่านหางจระเข้ ขิง มะขาม
หลี่เล่อเยียนนอนไม่หลับทั้งคืนกลัวว่าสามีจะมีไข้ และสิ่งที่เธอกลัวก็เกิดขึ้นจริง ๆ เพราะตัวเขานั้นร้อนมาก เธอเช็ดตัวและปลุกให้เขาลุกมากินยาอีกรอบ เห็นทีคงจะต้องให้ลูกชายไปนอนกับแม่สามีเสียแล้ว เพราะเธอกลัวว่าลูกชายอาจจะติดไข้จากพ่อของเขาได้หลี่เล่อเยียนดูแลสามีจนถึงเช้า ตอนนี้เช้าแล้วและอาการไข้ของเขานั้นก็ลดลงอย่างมากจนแทบจะหายเป็นปกติแล้ว อาจจะเป็นเพราะยาที่เธอให้เขากินมีประสิทธิภาพดีมากทีเดียว เธอเลือกซื้อยาที่มีคุณภาพตามร้านขายยาชั้นนำ โชคดีที่เธอรอบคอบเรื่องยาสามัญ ไม่เคยคิดว่าจะได้เอามันออกมาใช้จนมาถึงวันนี้“เป็นไงบ้างคะ ดีขึ้นหรือไม่ คุณไข้ขึ้นฉันเช็ดตัวให้คุณทั้งคืนเลย” หยางหมิงเฉิงที่ลืมตาขึ้นมาก็เจอภรรยารัวคำถามใส่ แต่เขากลับคว้ามือของเธอมาจับพร้อมทั้งลูบเบาๆ“ผมไม่เป็นไรครับ คุณไม่ต้องกลัว คนอย่างผมไม่ตายง่ายๆ หรอกจะอยู่กับคุณไปอีก 100 ปีเลยครับ” หยางหมิงเฉิงปลอบใจภรรยา เขารู้ว่าเธอตกใจแต่ทำเป็นเข้มแข็ง“ฮึก คุณรู้ไหมคะว่าฉันตกใจมากแค่ไหน ถ้ามันอันตรายมากขนาดนั้นคุณก็ลาออกมาเถอะค่ะ ฉันไม่เป็นแล้วก็ไ
เข้าสู่หน้าร้อนเต็มตัวอากาศก็เริ่มจะอบอ้าวขึ้นมาก หลี่เล่อเยียนต้มถั่วเขียวกินกับแม่สามีช่วงกลางวัน ส่วนหนิงหลงน้อยนั้นนอนอ้อแอ้ในคอกของเขาซึ่งหยางหมิงเฉิงเป็นคนจัดการทำให้ ช่วงนี้หยางหมิงเฉิงออกปฏิบัตินอกพื้นที่บ่อยพอสมควร แต่วันนี้น่าจะเป็นวันที่ครบกำหนดกลับตามที่เขานั้นได้บอกไว้“วันนี้พ่อหนิงหลงกลับมาบ้านใช่ไหม” แม่เฒ่าหยางที่กินถั่วเขียวต้มน้ำตาลคำสุดท้ายเอ่ยถามลูกสะใภ้“ถ้าเป็นไปตามที่เขาบอกไว้ก็น่าจะกลับมาวันนี้ค่ะ” หลี่เล่อเยียนพยักหน้ารับคำของแม่สามี“ช่วงนี้พี่เขยไม่ค่อยอยู่บ้านเลยครับ ถ้าพี่เขยมาพี่ต้องดูแลเขาให้ดีหน่อยนะครับ พี่ต้องคะ ขา กับพี่เขยให้มาก ๆ ไม่ใช่ทำหน้าบึ้งใส่ ถึงพี่จะสวยมาก แต่เวลาทำหน้าบึ้งมันก็ไม่ได้น่ามองนักหรอกนะครับ” หลี่หานเย้าแหย่พี่สาวเพราะช่วงนี้เธอดูไม่ร่าเริงเท่าไหร่“นายอยากตายเหรอถึงมาพูดจากวนประสาทพี่เนี่ย” หลี่หานหัวเราะลั่นแล้วก็วิ่งเอาถ้วยถั่วเขียวต้มไปเก็บ ช่วงนี้เป็นช่วงที่เขาปิดเทอมใหญ่พอดีระยะเวลา 1 เดือนเต็มๆ เขาเลยค่อนข้างที่จะว่างมากวนประสาทพี่สาว&l