28

" ขอบคุณพวกเธอมากนะ ถ้าไม่มีพวกเธอฉันคงแย่ " หลี่เล่อเยียนกล่าวอย่างซึ้งใจ คนเราจะดูความมีน้ำใจหรือไม่ก็ดูกันตอนนี้แหละ

" ไปขอบคุณเลขาเตียวเถอะ รายนั้นอุ้มเธอกลับมาบ้านทั้งยังยืนเฝ้าหน้าบ้านทั้งคืน เช้าก็มาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เพื่อเอายาต้มหม้อนี้มาให้ " หมี่เมี่ยนพูดอย่างฝืนๆ มันจุกในอก ในใจเธอแอบคิดว่าถ้าหากเป็นเธอเองที่เป็นลมล้มป่วย จะได้รับการดูแลจากเขาเช่นนี้หรือไม่

" อย่างนั้นหรือ เอาไว้เจอหน้าค่อยขอบคุณแล้วกัน " หลี่เล่อเยียนพยักหน้ารับรู้

" เธอรู้ไหมว่าขนาดฟ่านเหมยเหมยที่ขี้เกียจตัวเป็นขนยังมีน้ำใจช่วยยกน้ำมาล้างเนื้อล้างตัวให้เธอเลยนะเล่อเยียน " หม่ายวี่ไท่พูดขำๆ เปลี่ยนบรรยากาศที่ขมุกขมัวนี้

" หืม เหมยเหมยเนี่ยนะไม่อยากจะเชื่อ " เล่อเยียนตาโตกล่าวอย่างไม่อยากจะเชื่อ

" ใช่น่ะสิ หล่อนดูตกใจมาก ปากก็ถามไถ่ว่าเธอฟื้นขึ้นมาหรือยังขาก็วิ่งตักน้ำไม่หยุด " หม่ายวี่ไท่เล่าอย่างขำๆ

" ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบคุณทุกคนมากนะฉันนี่แย่จริง ๆ เลย ร่างกายฉันอ่อนแอตั้งแต่เด็ก " หลี่เล่อเยียนพูดขึ้นอย่างซึ้งใจ เพราะคิดว่าทุกคนคงจะเหนื่อยกันมาก เมื่อวานตัวเธอนั้นเลอะดินโคลน แต่พอตื่นขึ้นมาเนื้อตัวกลับสะอาดไม่มีดินโคลนสักนิดเดียว

" พอแล้วเธอขอบคุณพวกเราหลายรอบแล้ว กินข้าวกินยาแล้วก็นอนพักเถอะ " หมี่เมียนขำกับท่าทางของเล่อเยียน หลี่เล่อเยียนที่มีท่าทางหยิ่งยโสคนนั้น ตอนนี้ไม่เหลือคราบนั้นอีกแล้ว มองดูแล้วสบายตาสบายใจกว่ามาก

หลังจากที่ทั้งสองออกจากห้องไปเล่อเยียนก็นอนไม่หลับ จะให้เธอข่มตาหลับได้อย่างไรกัน มีเรื่องค้างในหัวเต็มไปหมด เขาจะกลับไปรึยังนะ ถ้าหากว่าเจอเขาเธอจะทำอย่างไรควรเข้าไปทักทายหรือทำเป็นไม่รู้จักไปเลย

' ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ช่างมันไปก่อนเถอะ ตอนนี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าเจอหน้าจริง ๆ ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้จักไปเลยละกันสิ้นเรื่อง ' หลี่เล่อเยียนหาทางออกให้กับปัญหาตัวเองอย่างสิ้นคิดที่สุด ทำไงได้ล่ะเธอไม่พร้อมจริง ๆ นี่นา

เดิมทีคิดว่ามาอยู่ในยุคนี้ก็ไม่ได้แย่ แต่ทำไมชีวิตเธอถึงยุ่งเหยิงวุ่นวายขนาดนี้ มีเรื่องวุ่นไม่เว้นวัน ชีวิตเหมือนโรลเลอร์โคลสเตอร์เลย เธออยากจะรู้จริง ๆ ว่าเล่อเยียนคนเก่าไปไหน หรือหล่อนไปยังร่างของเธอยังยุคสมัยใหม่

เมื่อขบคิดกับชีวิตของตัวเองได้สักพัก เล่อเยียนที่ร่างกายอ่อนเพลียก็ได้หลับไปอีกรอบเพราะฤทธิ์ยา จากนั้นเธอได้ฝันจะเรียกความฝันก็ไม่เชิง น่าจะเป็นภาพในอดีตมากกว่า

'นางผู้หญิงแพศยา สารเลว ชีวิตแกต้องไม่ตายดีแน่ ' หญิงมีอายุคนหนึ่งยืนด่าผู้หญิงคนหนึ่งที่ก้มหน้าร้องไห้อยู่

' หล่อนจะร้องไห้ทำไม สมใจหล่อนแล้วล่ะสินะ ฉันขอบอกไว้เลยว่าจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปแน่ ผู้หญิงไร้ยางอาย ออกจากบ้านนี้ไปซะ’  หญิงคนนั้นยังคงด่าทอด้วยถ้อยคำหยาบคาย โดยมีหญิงสาวอายุราว ๆ  19 -20 ปีคนหนึ่งร้องไห้อยู่ข้างๆ

' คุณแม่คะ จะทำอย่างไรดีละคะ หือ.......คุณแม่ต้องช่วยลูกนะคะ ' เธอมีใบหน้าที่งดงาม ดูแล้วชวนมองอย่างสบายตา นัยน์ตาหวานซึ้งคู่นั้นชุ่มฉ่ำและบวมช้ำไปด้วยน้ำตา เธอร้องไห้ราวจะขาดใจ

' ส่งมันไปที่ค่ายแห่งนั้นซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้ามันอีก ' ผู้หญิงที่ด่าทออยู่นั้นพอมองหน้าดี ๆ หล่อนก็คือหรูชิงแม่เลี้ยงของ เล่อเยียนนั่นเอง

หญิงสาวที่ก้มหน้าร้องไห้ เมื่อได้ยินว่าจะถูกส่งตัวไปยังค่ายปัญญาชนก็ตกใจ ตาเบิกกว้างขึ้น และเมื่อมองดูชัดๆ นั่นก็คือหลี่เล่อเยียนนั่นเอง

' คุณพ่อคะ หนูไม่ไปนะคะ พ่อ..' เธอหันไปขอความช่วยเหลือจากผู้ชายที่เธอเรียกว่าพ่อ แต่ทว่าไร้เสียงเอื้อนเอ่ยใด ๆ ออกมาจากปากคนเป็นพ่อสักคำ

หลี่เล่อเยียนรู้สึกตัวก็เป็นช่วงเวลาบ่ายไปแล้ว เธอเข้าใจเลยว่าทำไมความทรงจำถึงขาดหายไป ไม่ใช่เธอป่วยแต่เธอเลือกแล้วว่าจะลืมคนเหล่านั้น เพียงแค่ฝันถึงเธอก็รู้สึกเจ็บปวดที่ใจ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

" เล่อเยียนมีคนมาหา "