38

" อืม ฉันจะไปคุยกับคุณลุงเอง " หยางหมิงเฉิงคิดตำหนิตัวเองที่ไม่ยอมทำอะไรให้ชัดเจน ปล่อยให้เรื่องราวเลวร้ายจนทำลายชีวิตของหญิงสาวคนหนึ่ง

รอจนเวลาพลบค่ำ หลี่ฉินผู้เป็นพ่อของหลี่เล่อเยียนก็กลับมาถึงบ้าน ทันทีที่เขาเจอกับหยางหมิงเฉิงก็ตกใจไม่น้อยเพราะระหว่างเขาและหมิงเฉิงนั้นมีสัญญาใจกันอยู่ แต่จะให้เขาทำเช่นไรได้ล่ะ เพราะลูกสาวของตนเป็นคนไม่ดีเอง เขาผู้เป็นคนกลางจึงต้องให้ความยุติธรรมที่สุด

" สวัสดีครับคุณลุง ไม่เจอกันนานสบายดีนะครับ " หยางหมิงเฉิงเป็นฝ่ายกล่าวทักทายผู้ใหญ่ก่อน พ่อของเล่อเยียนดูผอมลงเล็กน้อยเหมือนคนที่พักผ่อนไม่เพียงพอ

" นั่งสิ กลับมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ " หลี่ฉินตั้งสติได้ก็เริ่มบทสนทนา ท่าทางสุขุมของเขาที่ต้องทำงานพบปะผู้คนมากมาย พอจะช่วยลดอาการประหม่า เวลาที่เจอกับผู้ชายตรงหน้าเขาได้ รังสีของชายชาติทหารมันแผ่ออกมาโดยที่หยางหมิงเฉิงนั้นไม่ต้องทำอะไรเพียงแค่นั่งเฉยๆ ก็ดูน่าเกรงขาม

" ครับ พึ่งมาถึงเมื่อคืนผมเห็นว่าดึกแล้วน่ะครับเลยไม่ได้มาหาคุณลุงก่อน " หลี่ฉินพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะถอนหายใจแล้วเข้าเรื่อง

" เธอไปแล้วล่ะ ฉันขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้ " หลี่ฉินเอามือประสานกันพร้อมทั้งก้มหน้าไม่แสดงอาการใด ๆ ส่วนหยางหมิงเฉิงนั้นยังคงนั่งนิ่ง ฟังเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น

" มันเป็นทางเดียวที่สองแม่ลูกนั้นจะยอมรับได้ แล้วก็เป็นทางเดียวที่จะรักษาชื่อเสียงของเล่อเยียน " และตำแหน่งหน้าที่การงานของเขา ไม่ทันที่หลี่ฉินจะพูดจบ หยางหมิงก็พูดขึ้นขัดซะก่อน

" ทำไมละครับ ทั้ง ๆ ที่ผมก็บอกคุณลุงไปแล้ว ว่าผมจะรับผิดชอบเธอเอง ขอแค่รอผมก่อน ผมมีภารกิจสำคัญที่จะต้องไปทำ " หยางหมิงหลับตา ข่มความไม่พอใจเอาไว้ กลัวว่าจะระเบิดอารมณ์ออกมา เขาเกลียดคนไม่รักษาคำพูดที่สุด

" มันไม่มีอะไรดีต่อเยี่ยนเอ๋อร์เลย ถึงแม้ว่านายบอกจะรับผิดชอบ แล้วฟางเซียนล่ะนายจะจัดการเช่นไร ทุกวันนี้เธอก็รอนายกลับมาบ้านทุกวัน พูดถึงการหมั้นหมายระหว่างพวกเธอให้ฉันฟังอยู่ตลอด " หลี่ฉินละอายใจที่พูดถึงลูกเลี้ยงของเขา เพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

" ผมจะไม่รับผิดชอบอะไรผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด เพราะผมไม่เคยคิดอะไรกับเธอเลย เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน " ไม่ทันที่หมิงเฉิงจะพูดจบจู่ ๆ ก็มีเสียงของหล่นลงที่พื้น พร้อมกับเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของหญิงสาวอีกคน

ตุ๊บ......

" พี่หมิงเฉิง พี่พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า ระหว่างเราไม่มีอะไรอย่างนั้นหรือ แล้วที่ผ่านมาคืออะไร พี่มาให้ความหวังมาทำดีกับฉันทำไม มาบอกฉันทำไมว่าให้ฉันมีชีวิตที่ดี รอใครสักคนกลับมา บอกฉันสิว่าพี่ไม่เคยพูด "

หรูฟางเซียนพูดไม่เป็นคำอีกต่อไป มองใบหน้าชายที่เธอเฝ้าคิดถึงเขาทุกคืนวันทั้งน้ำตา ดวงตาคู่สวยที่ตอนนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่า เธอครองตัวเป็นโสดจนถึงตอนนี้อายุได้ 20 ปี เธอมีหน้าตาที่จัดว่าสวยระดับต้นๆ ของปักกิ่ง ในมหาวิทยาลัยไม่มีใครที่ไม่รู้จักเธอ แต่เธอไม่มองชายคนไหน เพราะเขาเป็นคนบอกให้เธอรอเขาไม่ใช่หรืออย่างไร

" ใช่ฉันพูด แต่ฉันไม่เคยพูดว่าให้เธอรอฉัน ฉันไม่เคยบอกว่าคนนั้นคือฉัน " หยางหมิงเฉิงหมดความอดทน ถ้ารู้ว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ เขาคงเลือกที่จะพูดตั้งแต่แรก เขาคิดว่าคนที่ได้ชื่อว่าเคยเป็นเพื่อนจะอธิบายเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น แต่เปล่าเลย มันกลับนิ่งเงียบไม่เอ่ยอะไรออกมาสักครึ่งคำ จนทำให้ผู้หญิงของเขาต้องออกจากบ้านไปทำงานใช้แรงแลกแต้ม

" ถ้าอย่างนั้นพี่หมายถึงใคร ใครกันที่ฉันควรรอ " หรูฟานเซียนตะคอกเสียงดังใส่เขา นี่เขาเล่นตลกอะไรกับเธอกันแน่

" ฉันว่าตัวเธอเองรู้ตัวดีที่สุด ว่าให้ความหวังใครไว้บ้าง " หยางหมิงเฉินเลือกที่จะเตือนความจำผู้หญิงเสแสร้งคนนี้ ว่าหล่อนหว่านเสน่ห์ใส่ใครบ้าง ทำให้เขาคนนั้นลุ่มหลงจนโงหัวไม่ขึ้น

กรี้ดดด กรี้ดดดดดดดด

หรูฟางเซียนหญิงสาวอ่อนหวานที่มาตอนนี้ไม่เหลือคราบนั้นอีกแล้ว เพราะเธอเสียใจจนสุดจะกลั้น

"ไม่จริง พี่พูดอะไรออกมา ฉันตั้งหน้าตั้งตารอพี่ ฉันอุตส่าห์ทำใจเรื่องนางแพศยานั้นได้ แต่พี่กลับคิดจะปกป้องมันอย่างนั้นหรือ" ฟานเซียนไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น เรื่องนี้เธอเป็นฝ่ายถูกกระทำอย่างจริงแท้แน่นอน

" หยุดพูดถึงเล่อเยียนแบบนั้น หล่อนบริสุทธิ์กว่าที่เธอคิด เล่อเยียนเป็นผู้หญิงของฉัน ใครก็ทำร้ายเธออีกต่อไปไม่ได้ คนอย่างฉันถ้าไม่เต็มใจ ใครหน้าไหนก็มาบังคับฉันไม่ได้ "