37

กล่าวถึงนายทหารหนุ่มที่ร้อนใจขออนุญาตผู้บังคับบัญชา มุ่งหน้ากลับสู่เมืองหลวงก่อนกำหนดเดิม โดยรายงานว่ามีเหตุจำเป็นสำคัญ นายทหารยศใหญ่เดิมทีชอบในฝีมือและผลงานของเขา อีกทั้งยังหมายตาให้เป็นว่าที่ลูกเขย จึงพยายามที่จะสนับสนุนเต็มที่ ครั้งนี้จึงไม่มีปัญหาในการขอลากิจด่วน อีกอย่างภารกิจก็สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ไม่มีอะไรน่ากังวล

หยางหมิงเฉิงเดินทางโดยรถไฟ ถึงแม้ว่าการเดินทางจะยากลำบากไปบ้าง แต่เพื่อให้หายขับข้องใจถึงอย่างไรเขาต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในเมืองชนบทเขาพยายามตามหาเธอจนทั่วทุกที่ที่เขาคิดว่าเธอจะไป แม้กระทั่งในค่ายชนบทของเหล่าปัญญาชน เขาไม่แน่ใจว่าเธอจะอยู่ในค่ายนั้นหรือไม่ เพราะคิดว่าครอบครัวของเธออย่างไรก็คงไม่ปล่อยให้มาเป็นแน่

เธอมีพี่ชายที่ทั้งรักและหวงแหนเธอดั่งแก้วตาดวงใจขนาดนั้น เขาจะทนให้เธอมาลำบากได้อย่างไรกัน แต่เขาคิดไม่ตกสำหรับผู้หญิงที่เจอที่ร้านบะหมี่ ทำไมเขาถึงไม่เดินไปหาเธอให้รู้เรื่องกันนะ ไม่อย่างนั้นตอนนี้คงไม่ต้องมานั่งร้อนใจ เพราะเป็นห่วงเช่นนี้

ระยะเวลา 3 วัน 3 คืน ที่เขานั้นเดินทางมา ในที่สุดก็ถึงปักกิ่ง แต่ขอบอกว่าเวลานี้นั้น ปักกิ่งไม่น่าอยู่เลยสักนิด มีความวุ่นวายไม่เว้นแต่ละวัน ไหนจะมีการประท้วงกันอีก หาความสงบสุขไม่ได้เลย สู้บ้านเกิดเขาไม่ได้เลยสักนิด

เมื่อถึงเมืองหลวงแล้วนั้น หยางหมิงเฉิงตัดสินใจหาที่พักก่อน พักผ่อนให้อารมณ์คงที่ ค่อยไปเผชิญหน้ากับความจริง ตัวเขานั้นมั่นใจว่าตัวเองดูแลหญิงสาวได้อย่างแน่นอน และเขาก็มีความเป็นสุภาพบุรุษมากพอ

หยางหมิงเฉิงนั้นพบหญิงสาวครั้งแรก เพราะติดตามเพื่อนเขา นั่นก็คือ หลี่ฮ่าวตู พี่ชายของหลี่เล่อเยียน มากินข้าวที่บ้านบ่อย ๆ เพราะครอบครัวของตระกูลหลี่เป็นคนปักกิ่ง ส่วนเขานั้นอยู่อีกมณฑล แต่มีโอกาสได้มาศึกษาเล่าเรียน และพักอาศัยอยู่กับน้าชาย ในยุคที่ข้าวยากหมากแพง ทุกคนอดอยาก จึงไม่แปลกที่เขาจะถูกมองว่าเป็นภาระ แม้ว่าน้าชายจะเต็มใจเลี้ยงดู แต่ไม่ใช่สำหรับน้าสะใภ้

เขาตัดสินใจสมัครเข้ากองทัพ ตอนจบมัธยมปลายตอนอายุ 17 ปี แต่ยังคงติดต่อกับพี่ชายของเล่อเยียนบ้าง และรับรู้ความเป็นอยู่ของครอบครัวเล่อเยียนมาตลอด

ตัวเขานั้นครั้งแรกที่พบกับหลี่เล่อเยียน เธออายุประมาณ 11 -12 ปี จำได้ว่าเธอนั้นค่อนข้างจะหยิ่งพอสมควร พูดน้อย เก็บตัว ต่างจากพี่สาวที่เป็นลูกของแม่เลี้ยง หรูฟางเซียนนั้นชอบเขามาก ชอบมาให้เขานั้นสอนการบ้านบ่อยครั้ง เธออายุห่างจากเขา 3 ปี แต่วันเวลาผ่านไป การฝึกฝนทำให้ตัวเขาเองกลายเป็นคนเย็นชา น้อยครั้งมากที่จะยิ้มหรือพูดคุย ยามที่มาเยี่ยมหลี่ฮ่าวตู ความสัมพันธ์อีกทั้งความสนิทสนมก็จางหายไปด้วย เขาพยายามรักษาระยะห่างเพราะยังไงที่บ้านนั้นก็มีหญิงสาว

" มาหาใครครับ " เด็กชายอายุราว ๆ14-15 ปี เปิดประตูรั้วบ้านออกมา พบกับชายแต่งชุดทหารเต็มยศก็ตกใจไม่น้อย ไม่ใช่เขาจะมาตามตัวผู้ประท้วงที่จัตุรัสหรืออย่างไรกันนะ

" เธอคงจะเป็นหลี่หานสินะ ฉันมาหาฮ่าวตูน่ะ" หยางหมิงเฉิงทักทายน้องชายคนเล็กของเล่อเยียน ไม่แปลกที่เขาจะจำหมิงเฉิงไม่ได้ เพราะตอนนี้ผิวเขานั้นไหม้เกรียม จากการตากแดด ทำภารกิจแต่ละครั้งต้องคลุกดินโคลน เป็นเรื่องธรรมดา เดิมทีเขานั้นเป็นคนผิวขาวคนหนึ่งเลยล่ะ ในโรงเรียนสมัยมัธยมปลายไม่มีใครไม่รู้จักหยางหมิงเฉิง เพราะเขานั้นเป็นเหมือนหนุ่มหล่อชายในฝันของสาวๆ ในโรงเรียน

" พี่หมิงเฉิงหรือ เป็นพี่จริง ๆ ด้วย ทำไมพี่เพิ่งมาละครับ ฮือๆๆ ทำไมไม่มาให้เร็วกว่านี้ " หลี่หานที่อัดอั้นตันใจด้วยเป็นห่วงพี่สาวของเขา เธอตัวเล็กบอบบางเพียงนั้น จะไปทนอยู่ในค่ายแบบนั้นได้อย่างไรกัน

" เกิดอะไรขึ้น เข้าบ้านก่อนเถอะ" ตาขวาหยางหมิงเฉิงกระตุก ซ้ำยังรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่า อาจจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

" พี่ฮ่าวตูนอนอยู่ในห้องครับ พี่เขาไปที่นั่นมา ตอนนี้ถูกคุณพ่อลงโทษ " หลี่หานพูดเสียงกระซิบแล้วพาหยางหมิงเฉิงเข้าไปยังห้องนอน

" ทุกคนไปไหนกันหมด พี่สาวนายล่ะ" ระหว่างที่เดินไปยังห้องนอนของทั้งสอง หยางหมิงเฉิงใช้สายตาสำรวจสอดส่องภายในบ้านยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนัก พ่อของฮ่าวตูค่อนข้างมีตำแหน่งสูงเลยทีเดียว เขาทำงานยังสถานที่ราชการ ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถเลี้ยงลูกให้เรียนสูงได้ถึงเพียงนี้

" เข้ามาก่อนเถอะครับ พี่ใหญ่ครับ... พี่หมิงเฉิงมาหาน่ะครับ" หลี่หานหันซ้ายแลขวา เมื่อไม่เห็นสองแม่ลูกนั้นอยู่ในบ้าน ก็รีบปิดประตูลงกลอนห้องนอนทันที

" อาฮ่าวนายเป็นอย่างไรบ้าง " หยางหมิงเฉิงเดินไปดูอาการของเพื่อน เขาน่าจะโดนลูกหลงจากการที่ไปยังสถานที่นั้นมา

" อือ... เสี่ยวหมิงหรือ ใช่นายจริง ๆ ใช่หรือไม่" หลี่ฮ่าวตูคิดว่าตัวเองคงหูแว่วเพราะฤทธิ์ไข้จึงถามเพื่อความแน่ใจ

" ฉันเอง" หยางหมิงเฉิงเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เตียง

" เธอถูกส่งไปยังค่ายปัญญาชน ฉันเป็นพี่ชายที่ช่วยเหลือน้องของตัวเองไม่ได้เลย" ฮ่าวตูพูดออกมาอย่างสิ้นหวัง ใช่ว่าเขาจะดีใจที่น้องสาวไปแทนตัวเอง แต่ขัดคำสั่งของพ่อไม่ได้

" ทำไมล่ะ ทำไมคุณลุงถึง" หยางหมิงเฉิงขมวดคิ้วใช้ความคิด เรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้น เขาผิดเองที่ไม่อธิบายให้ทุกคนเข้าใจ

" เพราะเรื่องคืนนั้น พ่อรับไม่ได้น่ะ อีกอย่างน้าหรูชิงเธอไม่ยอมจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดอีกด้วย เธอบอกว่าน้องเล็กเป็นแม่ดอกบัวขาวจะป่าวประกาศทั่วทั้งปักกิ่ง และจะแจ้งความให้ทหารแดงมาจัดการ " ฮ่าวตูพูดออกไปด้วยอาการเหม่อลอย เดิมทีเขาโกรธเพื่อนเขามาก แต่พอรับรู้เรื่องราว เขาก็ตามไปเอาเรื่องกับตัวต้นเหตุอย่างสาสม