บทที่ 16

ด้วยเหตุนี้นางจึงสรุปว่าหยกพวกนั้นไม่ธรรมดา หลังจากคิดไปคิดมา นางเตรียมนำไปเจียระไน นำมาประกอบเป็นสายคาดเอวหนึ่งเส้น เพื่อมอบเป็นของขวัญแรกพบให้อาจารย์

เรื่องราวต่อจากนั้นก็ไม่ต้องพูดถึงแล้ว หยกหาย ‘อาจารย์’ ก็ไม่ได้อยากได้ของขวัญจากนาง

นางไม่เคยเจอหยกพวกนั้นอีกเลย แต่ในหลายปีต่อมา ตอนที่นางใกล้จะหลอมรวมแก่นปราณ ได้ยินมาว่ามีการค้นพบถ้ำที่สัตว์อสูรทิ้งไว้ในหุบเขาแห่งหนึ่งใกล้กับสำนัก

ซึ่งตำแหน่งของถ้ำนั้น ก็คือใต้ก้นแอ่งน้ำในตอนนั้น!

นางคาดเดาไม่ผิด หยกพวกนี้ไม่ธรรมดาจริงด้วย

ฉางยวนไม่คู่ควรกับความตั้งใจเช่นนี้

มีเพียงอาจารย์ท่านใหม่เสิ่นหวยจั๋วที่คู่ควร

……

ท่ามกลางยอดเขาวิญญาณที่ตั้งตระหง่านเรียงรายต่อกัน

ร่างเงาสีขาวสายหนึ่งพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ดูจากทิศทางแล้ว กำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองเวิ่นเจี้ยนที่อยู่ตรงเชิงเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่เสิ่นหวยจั๋วรู้สึกว่า ระยะทางเพียงไม่กี่สิบลี้นี้ ช่างยาวนานเหลือเกิน…

หลังจากรับรู้เรื่องราวที่ลูกศิษย์ต้องเจอในวันนี้จากลูกศิษย์ชั้นในสามคนนั้น เขาก็ไปหาที่หอคุมกฎ กลับไม่เจอแม้แต่เงาของลูกศิษย์

แต่โชคดีได้เจอกับเวินจิ่นจือที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอก และบอกกับเขาว่าลูกศิษย์ไปตลาดเชิงเขาแล้ว

ส่วนเรื่องที่ว่า เหตุใดได้รับบาดเจ็บแล้ว ไม่กลับยอดเขาชิงจู๋ แต่ไปตลาดเชิงเขาแทน?

เสิ่นหวยจั๋วคาดเดาอย่างปวดใจ เป็นเพราะเขาที่เป็นอาจารย์คนนี้ไม่น่าพึ่งพา

เมื่อเทียบกับกลับไปหาเขา ยังไม่สู้ไปหาซื้อโอสถลูกกลอนสำหรับรักษาบาดแผลในตลาดเอง

เสิ่นหวยจั๋วรีบมุ่งหน้าไปยังตลาด ตลอดทางที่บินลงจากเขา ภาพเหตุการณ์ที่พึ่งได้ยินผุดขึ้นในสมองอย่างต่อเนื่อง ขณะเดียวกับที่รู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นเล็กน้อย เขาก็ตำหนิตนเองไปด้วย

ลูกศิษย์ตัวน้อยคุกเข่าอยู่ในหอคุมกฎ ยอมถูกแส้ลงทัณฑ์จิตเฆี่ยน ก็ไม่ยอมละทิ้งในการปกป้องศักดิ์ศรีของเขาที่เป็นอาจารย์คนนี้

แต่ตอนนั้นเขากำลังทำอะไรอยู่?

เขากำลังคิดว่าจะจัดก้อนเมฆพวกนั้นอย่างไรในยอดเขาชิงจู๋!

เขาเป็นอาจารย์ที่แย่มากจริง ๆ

เสิ่นหวยจั๋วผู้เฉยเมยกับทุกสิ่ง ไม่เคยเสียเวลาไปคิดเรื่องของผู้อื่น กลับเริ่มพิจารณาตนเองเป็นครั้งแรก

เมื่อวานเขาตัดสินใจรับลูกศิษย์ที่ห้องโถงใหญ่ นอกจากหวั่นไหวกับคำพูดของลูกศิษย์ที่บอกว่าไม่ต้องให้เขาเป็นห่วง หลัก ๆ คือความสนใจส่วนตัว บนยอดเขาชิงจู๋เลี้ยงสัตว์วิญญาณไว้ไม่น้อย แต่ละตัวได้รับการเลี้ยงดูจากเขาอย่างดี มีลูกศิษย์เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน เหมือนว่าจะไม่ต่างกันนัก เขาไม่ได้ขาดแคลนหินวิญญาณสำหรับเลี้ยงลูกศิษย์เลย

แต่เขาคิดผิด

เลี้ยงลูกศิษย์ ไม่ใช่เลี้ยงสัตว์วิญญาณ เขาต้องแบกรับความรับผิดชอบในฐานะอาจารย์

เป็นเช่นนี้แล้ว จึงจะสมกับความไว้ใจและความเคารพที่ลูกศิษย์มีให้

ตลอดทางที่บินลงจากเขา จิตใจของเสิ่นหวยจั๋วกระวนกระวายขึ้นเรื่อย ๆ

เขารู้ซึ้งถึงพลังทำลายล้างของแส้ลงทัณฑ์จิตเป็นอย่างดี ร่างกายอันบอบบางของลูกศิษย์จะรับไหวได้อย่างไร?

ไม่รู้ว่าตอนนี้อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้างแล้ว? ยังเจ็บอยู่หรือไม่ แม้แต่ขยับตัวก็ยังยาก……

เค้าโครงของเมืองเวิ่นเจี้ยนเริ่มปรากฏสู่สายตาราง ๆ

ขณะที่เสิ่นหวยจั๋วกำลังจับแผ่จิตสัมผัสออกไปเพื่อตามหาคน ก็มองเห็นร่างเงาที่คุ้นเคยสายหนึ่ง กำลังมุ่งหน้ามาในทิศทางที่ตรงข้ามกับเขา

……

มีร่างเงาสายหนึ่งร่อนลงบนถนนในป่ากะทันหัน

อวี้หลานชิงหยุดฝีเท้าทันที เมื่อเห็นชัดแล้วก็กล่าวด้วยความประหลาดใจ “ท่านอาจารย์?”

“เจ้า…” เสิ่นหวยจั๋วหายใจเข้าลึก ๆ ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนและใจดีที่สุดเท่าที่เคยมีมากล่าวถาม “เมื่อครู่เจ้าไปที่ใดมา?”

อวี้หลานชิงรู้มาโดยตลอดว่าอาจารย์ของตนเองมีใบหน้าที่งดงาม

แต่ไม่เคยรู้ว่าเวลาที่เขายิ้ม แม้แต่ดอกไม้และพืชพรรณทั่วทั้งภูเขาก็ยังดูหมองลงไป

ขณะที่กำลังตะลึงงัน ก็ได้ยินอาจารย์ที่อยู่ตรงหน้าเอ่ยปากอีกครั้ง “ข้ารู้หมดแล้ว”

“ฮะ?” อวี้หลานชิงเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

นางเพิ่งออกมาจากร้านเซิ่งเป่าเมื่อครู่ อาจารย์ก็รู้แล้ว?

มันก็จริง ของที่อาจารย์เอามาเติมใส่ในที่พักของตนเอง มีหลายชิ้นเป็นของล้ำค่าที่ขายในร้านเซิ่งเป่า และผู้ดูแลของร้านเซิ่งเป่าคนเมื่อครู่ ถามตนว่ามาจากยอดเขาวิญญาณใด

ในเมื่ออาจารย์รู้แล้ว เช่นนั้นตนก็ไม่ต้องหาเวลาที่เหมาะสมเพื่อมอบให้อาจารย์แล้ว

อวี้หลานชิงถอนหายใจยาวทีหนึ่ง นำสายคาดเอวหยกออกมาจากถุงเก็บของ แล้วยื่นให้ด้วยสองมือ

“ท่านอาจารย์ ศิษย์ไปสั่งทำของสิ่งนี้ที่ตลาดมาเจ้าค่ะ ท่านโปรดรับไว้ด้วย”

เสิ่นหวยจั๋วจ้องสายคาดเอวหยกที่พาดอยู่บนแขนของลูกศิษย์อย่างตะลึงงัน

เกือบจะทนไม่ไหวจนยกมือตบหน้าตัวเองทีหนึ่ง

เขามันสมควรตายจริง ๆ!