บทที่ 18

อวี้หลานชิงกลัวว่าเพราะอยู่ใกล้เกินไป อาจารย์ไม่เชื่อว่าจะมีโอกาสโชคอยู่ จึงตั้งใจกล่าวอีกว่า “ยิ่งเข้าใกล้แอ่งน้ำนั้น ยิ่งรู้สึกได้ถึงความลึกลับ สรุปคือมันอยู่ไม่ไกลจากสำนักมากนัก ท่านก็ถือเสียว่าไปเดินเล่น…ศิษย์จะไปเป็นเพื่อนท่านเองเจ้าค่ะ”

“ได้ เช่นนั้นพวกเราแวะไปหน่อยก็แล้วกัน”

เสิ่นหวยจั๋วหายใจเข้าลึก ๆ ใช้พลังวิญญาณห่อหุ้มสายคาดเอวหยกเอาไว้ แล้วแอบร่ายคาถาปัดฝุ่นสองจบ จึงจะนำมาคาดไว้ที่เอว พร้อมกับรำพึงในใจ

สหายเก่าเอ๋ย ต้องขอโทษจริง ๆ ใครใช้ให้เจ้ามีวาสนากับลูกศิษย์ของข้าเล่า!

……

วันต่อมา หลังจากหลอมลูกกลอนบำรุ่งจิตชั้นสูงเสร็จสิ้น ลูกศิษย์อาจารย์ทั้งสองก็เดินทางออกจากยอดเขาชิงจู๋

ทางเหนือของสำนักกระบี่เสวียนเทียน

หลังบินออกจากค่ายกลคุ้มกันสำนักได้ไม่ไกล เสิ่นหวยจั๋วก็พาอวี้หลานชิงร่อนลงระหว่างหุบเขา

อวี้หลานชิงยังไม่ทันยื่นมือชี้ตำแหน่ง ก็เห็นแอ่งน้ำปรากฏอยู่ตรงหน้าตนเองแล้ว

อาจารย์สมกับที่เป็นอาจารย์

อาศัยแค่กลิ่นอายอันน้อยนิดบนหยก ก็สามารถหาตำแหน่งที่แม่นยำเจอแล้ว หุบเขาทางเหนือของสำนักคล้ายกันหมด แม้แต่นางที่เคยมา ก็ต้องหาอยู่พักใหญ่!

น้ำในแอ่งใสสะอาดและนิ่งสงบ

ไม่ค่อยมีคนหรือสัตว์อสูรผ่านมาแถวนี้ ภายใต้ยามค่ำคืน ผิวน้ำสะท้อนภาพพระจันทร์เต็มดวงอย่างชัดเจนราวกับกระจก

“เจ้าพบหยกพวกนี้ตรงก้นแอ่งที่นี้หรือ?” เสิ่นหวยจั๋วกล่าวถามอย่างจริงจัง

“เจ้าค่ะ” อวี้หลานชิงมองก้นแอ่งอย่างคาดหวัง

ชาติก่อนนางได้ยินมาว่าคนที่ค้นพบถ้ำอสูรนั้น ก็ได้รู้แจ้งเศษเสี้ยวของ ‘แก่นแท้แห่งวิถีสวรรค์’ ในถ้ำ

การรู้แจ้งส่วนนี้ เป็นประโยชน์ต่อเขาจนกระทั่งบรรลุเซียน

แม้ไม่รู้ว่าตอนนี้อาจารย์อยู่ในระดับไหนแล้ว แต่คิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์

“ศิษย์เอ๋ย เจ้ายืนห่างหน่อย” เสิ่นหวยจั๋วโบกกระแสลมสายหนึ่ง ส่งอวี้หลานชิงถอยห่างจากข้างแอ่งน้ำสิบกว่าก้าว

จากนั้นก็ประสานอิน ยิงลงไปที่ก้นแอ่ง

คลื่นพลังวิญญาณสายหนึ่งพลันพุ่งขึ้นมาจากแอ่งน้ำ

ผิวน้ำที่เคยนิ่งสงบในตอนแรก เริ่มเกิดความปั่นป่วน พระจันทร์ที่สะท้อนอยู่บนผิวน้ำหายไป และถูกแทนที่ด้วยวังวนที่ปรากฏขึ้นกะทันหัน

“นี่ก็คือทางเข้าของถ้ำอสูร ศิษย์เอ๋ย ตามอาจารย์เข้าไปเถิด!”

ทันทีที่สิ้นเสียง เสิ่นหวยจั๋วก็กระโดดเข้าไปในวังวนก่อน

เมื่ออวี้หลานชิงเห็นดังนี้ รีบกลั้นหายใจแล้วตามลงไปทันที

ภาพที่นางคิดไว้หลังจากกระโดดลงไปในน้ำ จะเปียกปอนไปทั้งตัว และหายใจลำบากกลับไม่เกิดขึ้น

พริบตาที่สัมผัสโดนวังวน ทิวทัศน์รอบกายก็เหมือนเปลี่ยนไป

เท้าย้ำลงบนผืนหญ้าที่แห้งสนิท มองดูทางเข้าถ้ำที่สูงถึงเอาคนมาต่อกันสิบคน อวี้หลานชิงเอ่ยอย่างประหลาดใจ “ที่แท้ใต้ก้นแอ่งนี้มีอีกโลกหนึ่งซ่อนอยู่ สมกับเป็นถ้ำที่อสูรอาศัยอยู่จริง ๆ”

“มา พวกเราเข้าไปดูกัน” เสิ่นหวยจั๋วเดินเข้าไปในถ้ำราวกับกำลังเดินเล่น

“ท่านอาจารย์ ระวังด้วย!” อวี้หลานชิงที่เดินตามหลัง มองไม่เห็นสีหน้าของเสิ่นหวยจั๋วที่เดินนำหน้า ไม่มีความประหลาดใจแม้แต่น้อย

ยิ่งเดินลึกเข้าไป แสงสว่างรอบข้างก็ยิ่งมืดสลัวลง

หลังจากเดินต่อไปอีกสักระยะ อวี้หลานชิงก็มองเห็นปลายหางที่แกะสลักจากหินปรากฏขึ้นที่เบื้องหน้าอย่างเลือนราง

นางยังไม่ทันได้มองดี ๆ ก็มีแรงกดดันอันมหาศาลถาโถมใส่นางราวกับคลื่นยักษ์เป็นระลอก

ด้วยสัญชาตญาณ อวี้หลานชิงจึงควบรวมเจตจำนงกระบี่ออกมาต้านทาน!

……

ตลอดห้าวันเต็ม

เสิ่นหวยจั๋วนั่งอยู่บนเก้าอี้เอน แทะเมล็ดแตงโมหมดห่อแล้วห่อเล่า

สหายเก่าตนนี้ของเขามีที่มาไม่ธรรมดา แม้แต่กระดูกหลังจากการดับสูญของเศษเสี้ยวร่างแยก แค่ดูก็สามารถช่วยให้รู้แจ้งถึงแก่นแท้ได้ไม่น้อย

แต่สิ่งที่หายากยิ่งกว่าคือ ลูกศิษย์ที่เขาได้รับมาโดยบังเอิญ

เพียงห้าวันทะลวงถึงระดับสร้างฐานขั้นกลาง และรู้แจ้งเจตจำนงกระบี่สามสาย

ลูกศิษย์คนนี้ของเขา ไม่ว่าจะอยู่สถานที่ใด ก็ล้วนเป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริง!

มองดูลูกศิษย์ที่กำลังจะหลุดจากสภาวะ ‘รู้แจ้ง’ เสิ่นหวยจั๋วคำนวณเวลาครู่หนึ่ง แล้วแสยะปากหัวเราะเหอะ ๆ

พอดีเลย ไม่มีอะไรผิดพลาด