ตอนที่ 4 แม่ดอกบัวขาว

เมื่อร่างกายพร้อมแล้วฉวนเร่อหลานก็ไม่รีรอที่จะเอาคืนมู่ซือซือผู้ร้ายกาจ

เท่าที่ฟังจากเสี่ยวชิงเล่าแล้ว มู่ซือซือผู้นี้เดิมทีเป็นอี้จี[1] ที่บุรุษต่างหมายปอง นางติดตามฉวนเซ่าฉือมาจากต่างเมือง เดิมตกลงกันว่าจะรับไว้เป็นอนุคนที่เจ็ด แต่กลับเป็นที่หลงใหลมากกว่าอนุผู้ใด

จนฉวนเซ่าฉือยินยอมจะจัดงานแต่งงานให้นางเข้าตระกูลฉวนได้อย่างออกหน้าตามที่อีกฝ่ายร้องขอ ยอมผิดคำสัญญาแก่ฉวนฮูหยิน มารดาของเจ้าของร่างนี้ เช่นเดียวกับถังฮ่าวอี้ที่ผิดสัญญากับหลิวอี้เจิน

แบบนี้จะไม่ให้นางเกลียดการออกเรือนได้อย่างไร ในความคิดของฉวนเร่อหลานตอนนี้นางเกลียดชังบุรุษยิ่งนัก พวกเขาเห็นความรักและความไว้ใจของภรรยาเป็นเพียงสิ่งไร้ค่า

“คุณหนูจะไปที่ใดเจ้าคะ” เสี่ยวชิงและสาวใช้อีกสองคนเดินตามมาไม่ห่าง

“อยากไปนั่งเล่นที่สวนที่เรือนใหญ่เสียหน่อย ไปดูดอกบัวน่ะ” ริมฝีปากบางเปล่งเสียงที่แสดงถึงความสดใส อยากให้สาวใช้คนอื่นๆ ยังเข้าใจว่าตนยังคงเป็นคุณหนูที่แสนดี

“แต่เวลานี้แม่นางมู่กำลังนั่งจิบน้ำชากับนายท่านที่สวน ข้าเกรงว่าจะไม่เป็นการดีนัก” เสี่ยวชิงบอกด้วยความกังวล ไม่อยากให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นมากับคุณหนูของตนอีก

“ในเมื่อนางอยากผูกมิตรกับข้า มีสิ่งใดเล่าที่ไม่ควร” ฉวนเร่อหลานกล่าวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แล้วเดินไปยังศาลาในสวนของเรือนหลักด้วยก้าวย่างที่มั่นคงไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย

มู่ซือซือที่กำลังบรรเลงพิณให้ความสำราญแก่เจ้าเมืองฉวน เมื่อเห็นว่าฉวนเร่อหลานเดินเข้ามาทางศาลาที่พวกตนนั่งอยู่จึงวางพิณลงแล้วลุกขึ้นยืนไปต้อนรับด้วยจริตที่แสร้งทำว่าห่วงใย

“คุณหนูรอง หายดีแล้วหรือ ข้ายังไม่ได้ไปเยี่ยมเจ้าเลย เห็นยิ้มแย้มแบบนี้ก็โล่งใจ”

“โชคดีที่ข้าถูกช่วยขึ้นจากน้ำทันเลยไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่เช่นนั้นคงได้จมน้ำเพราะถูกท่านเดินชนโดยไม่ตั้งใจ แต่ข้าไม่โทษท่านหรอกเจ้าค่ะ เชื่อว่าท่านคงไม่ตั้งใจให้ข้าจมน้ำแบบนั้น”

คำพูดที่ดูแฝงไปด้วยความนัยทำให้นางมู่ได้แต่ยิ้มรับ ภายในใจกลืนคำพูดที่จะตอบโต้ออกไปเพราะไม่อยากให้เจ้าเมืองฉวนเห็นด้านที่ร้ายกาจ

“ข้ารู้สึกผิดยิ่งนัก ตอนนั้นหากข้าไม่เดินพลาดคงไม่ชนเจ้าจนตกน้ำ” กล่าวแล้วมือเรียวก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาที่ไม่ได้หลั่ง

ฉวนเซ่าฉือเห็นดังนั้นก็เดินมาโอบไหล่แล้วปลอบใจเป็นการใหญ่ “อย่าได้เศร้าไป เจ้าไม่ได้ตั้งใจมิใช่หรือซือซือ”

เมื่อเห็นว่าบิดาปิดหูปิดตา ขนาดตนพูดเหน็บแนมแฝงความนัยที่ตกน้ำก็ยังมิได้สนใจตีความหมาย กลับเอาอกเอาใจหญิงงามแพศยาตรงหน้า โดยไม่สนใจบุตรีที่เพิ่งหายป่วยเลยสักนิด

“โอ๊ย... ข้าเวียนหัว”

ร่างอรชรของบุตรีกำลังเซเล็กน้อย ฉวนเซ่าฉือรีบปล่อยมือจากมู่ซือซือแล้วรีบมารับร่างของฉวนเร่อหลานเอาไว้ก่อนจะล้มลง นางจึงรู้ว่าบิดาก็รักนางอยู่เพียงแต่ความหลงใหลที่มีต่อมู่ซือซือนั้นก็มากเช่นกัน

“ยังไม่หายดีก็ออกมาเดินตากลม เจ้าอย่าทำให้พ่อเป็นห่วงนักเลยหลานหลาน”

“ลูกรู้สึกเบื่อเจ้าค่ะ อีกอย่างพอตกน้ำความจำก็เลือนหายไปหลายส่วน จึงอยากเดินดูบรรยากาศเดิมๆ เผื่อจะช่วยให้จำอะไรได้บ้าง” ฉวนเร่อหลานกล่าวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน แล้วลอบหันไปยกยิ้มที่มุมปากเพื่อเยาะเย้ยมู่ซือซือ

เมื่อเห็นว่าคุณหนูรองฉวนที่แท้ก็แสร้งทำเพื่อเรียกร้องความสนใจจากบิดา นางจึงไม่รอช้าที่จะทำการแสดงบ้าง

“ท่านเจ้าเมือง จู่ๆ ข้าก็ปวดท้อง” พูดจบก็เอามือวางกุมที่ท้องของตน

ฉวนเร่อหลานกอดแขนบิดาไว้ ทำราวกับว่าตนยืนไม่อยู่ ทำให้ท่านเจ้าเมืองต้องประคองบุตรีเอาไว้ แล้วหันไปสั่งสาวใช้ที่ยกให้เป็นสาวใช้ของมู่ซือซือ

“อาหลิง ดูแลซือซือด้วย”

สาวใช้วัยสิบหกรีบเข้าไปประคองมู่ซือซือเอาไว้ ทำให้นางรู้สึกขัดใจยิ่งนักที่ฉวนเร่อหลานตั้งใจเปิดศึกกับตนอย่างชัดเจน

“ท่านเจ้า...” ยังไม่ทันที่จะพูดเรียกร้องความเห็นใจใดๆ ฉวนเร่อหลานก็ชิงความสนใจของเจ้าเมืองฉวนตัดหน้าตนเสียแล้ว

“ท่านพ่อ...” นางกล่าวเสียงเบาแล้วหมดสติไปในอ้อมแขนของบิดา

ฉวนเซ่าฉือรีบอุ้มช้อนตัวบุตรสาว อุ้มนางกลับไปยังหอนอนที่อยู่ฝั่งซ้ายในเรือนหลักด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

“ไปตามหมอมา” พูดไปก็เดินอุ้มบุตรีไป เสี่ยวชิงจึงต้องรีบไปเรียกให้หมอมาดูอาการคุณหนูของตน

มู่ซือซือสะบัดมือสาวใช้เสี่ยวหลิงออกจากตน ยืนกำมือแน่นด้วยความรู้สึกที่แค้นจนอกแทบจะระเบิดออกมา

“แม่นางมู่ ท่านหายปวดท้องแล้วหรือเจ้าคะ” เสี่ยวหลิงถามสาวงามที่รอการตบแต่งจากนายท่าน ซึ่งในตอนนี้ยังไม่มีสถานะอะไรในเรือน นอกจากเป็นแขกของท่านเจ้าเมือง

เพียะ! ฝ่ามือของนางฟาดเข้าที่แก้มซ้ายของสาวใช้จนอีกฝ่ายทรุดนั่งลงกับพื้น

เสี่ยวชิงเอามือกุมหน้านั่งตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เป็นโชคร้ายของตนที่ถูกเลือกให้มารับใช้ว่าที่อนุร้ายกาจผู้นี้ แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเป็นบ่าวก็ไม่สามารถเลือกนายของตนได้

“กล้าดีอย่างไรมาถามข้า” เมื่อไม่ได้ดั่งใจจึงระบายอารมณ์กับผู้ที่ไม่มีทางสู้ แววตาของมู่ซือซือในยามนี้ฉายแววร้ายกาจและน่ากลัวจนเสี่ยวชิงรู้สึกถึงภัยที่จะมาถึงตน

“บ่าวขอโทษเจ้าค่ะ” น้ำเสียงนั้นกล่าวด้วยความกลัว ก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบตาที่ดุดันนั้น

มู่ซือซือหายใจแรงๆ ใบหน้างามเขียวคล้ำบึ้งตึงด้วยโทสะ หันกลับไปมองแผ่นหลังฉวนเซ่าฉือที่ไกลออกไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งทวีความเจ็บแค้นแก่คนในอ้อมแขนนั้น

“ฉวนเร่อหลาน... กล้าดีอย่างไรมาทำให้ท่านเจ้าเมืองเมินข้า” นางกล่าวออกมาโดยไม่สนใจว่าเสี่ยวชิงจะเอาคำพูดร้ายกาจของตนไปฟ้องใคร สาวใช้อย่างนางพูดไปจะมีใครเชื่อ 

ในขณะเดียวกันฉวนเร่อหลานที่แสร้งหมดสติ เมื่อพิสูจน์ได้แล้วว่าตนเป็นบุตรีที่บิดาให้ความรักและห่วงใยอยู่มาก ก็คิดได้ว่าการที่จะจัดการกับมู่ซือซือนั้นไม่ใช่เรื่องยาก

เพียงแต่ต้องรอจังหวะเวลาที่จะเปิดเผยธาตุแท้ของนางออกมาให้บิดาประจักษ์ โดยใช้ความรักที่บิดามีให้แก่ตนและความอ่อนแอไม่สู้คนของฉวนเร่อหลานในการจัดการกับนางจิ้งจอกนั่น

“หลานหลาน” ฉวนฮูหยินร้องเรียกชื่อบุตรี เมื่อเห็นว่าสามีอุ้มนางกลับมาที่เรือน

“หลานหลานหมดสติในสวน ข้าให้คนไปตามหมอเฉินแล้ว” พูดจบก็พอบุตรีกลับไปยังหอนอน แล้ววางลงบนตั่งนอนด้วยความระมัดระวัง

“ไม่ใช่ถูกนังผู้หญิงชั่วนั้นรังแกเอาอีกแล้วหรือ” หลี่หงกล่าวเสียงแข็ง ฉวนเร่อหลานไม่ได้สติขนาดนี้จะเป็นฝีมือใครไปได้

“เจ้าอย่าหาเรื่องซือซือ นางไม่ได้ทำอะไรแม้แต่น้อย ลูกเราหมดสติไปเอง เจ้าเลิกอคติกับนางเสียทีเถิดฮูหยิน” น้ำเสียงของบิดาที่ต่อว่ามารดา ทำให้ฉวนเร่อหลานยิ่งอยากจัดการมู่ซือซือให้เร็วที่สุด

************************

[1]  อี้จี คือหญิงงามในหอคณิกาหรือหอสังคีต ทำหน้าที่ให้ความสุขด้านการระบำและดนตรี ส่วนใหญ่ไม่ได้ขายบริการทางเพศ