บทที่ 0008

หลินจืออี้เพิ่งเดินถึงนอกหอพัก ข้างหลังมีคนตบไหล่เธอ

พอหันหลัง นักเรียนก็ชี้ไปทางอาคารเรียนอย่างกระหืดกระหอบ

“หลินจืออี้ อาจารย์อู๋ให้คุณรีบไปที่ออฟฟิศของผู้อํานวยการหน่อย”

“ได้”

หลินจืออี้หันหลังเดินไปทางอาคารเรียน

ระหว่างทาง มีคนไม่น้อยที่จ้องมองเธอพลางชี้ไม้ชี้มือ แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย

ดูเหมือนจะเป็นงานเลี้ยงก่อนความตายอีกแล้ว

……

ออฟฟิศ

พอหลินจืออี้เข้าประตูมาก็พบว่าข้างในนอกจากอาจารย์อู๋แล้วยังมีคนอื่นอีก

กงเฉินและซ่งหว่านชิว

เมื่อสบตากับกงเฉิน สายตาที่เหมือนแมมบ้าสีดํานั้น ราวกับจะวางยาพิษหลินจืออี้ให้ตายในวินาทีถัดไป

เธอหยุดหายใจไปชั่วขณะ กําหมัดแน่นถึงจะทําให้ฝีเท้ามั่นคงได้

แต่สายตาของกงเฉินกลับไม่เคยละไปจากเธอ

ในเวลานี้ ร่างผอมบางร่างหนึ่งกําลังเดินอย่างสง่างาม

เป็นเธอ.. เพื่อนผีชาติก่อน เสิ่นเยียน

เสิ่นเยียนเคยช่วยหลินจืออี้ตอนที่ทํางานพาร์ทไทม์น้ำตาลในเลือดต่ำและเป็นลม ดังนั้นเธอจึงเชื่อใจเสิ่นเยียนมาตลอด

แทบจะเชื่อฟังเธอทุกอย่าง

แต่ใครจะคิดว่า เสิ่นเยียนและคุณหนูผู้สูงศักดิ์ซ่งหว่านชิวจะแอบสมคบคิดกันมานานแล้ว

เสิ่นเยียนอยู่ข้างกายหลินจืออี้คอยแสแสร้งมาตลอด

เมื่อเห็นหลินจืออี้มาแล้ว เสิ่นเยียนก็ดึงมือของเธอมาด้วยความเป็นห่วงตามปกติ

ไม่รอให้หลินจืออี้เอ่ยปาก เธอก็ชิงพูดก่อน “จืออี้ เธอรีบขอโทษคุณซ่งเถอะ ฉันเชื่อว่าเธอไม่ได้ใส่ร้ายคุณซ่งบนอินเทอร์เน็ตเพื่อโควต้าการแข่งขันแน่นอน”

ที่แท้ก็เรื่องนี้เอง

หลินจืออี้จ้องมองเธออย่างเฉยชา บางทีอาจเป็นเพราะแววตาที่ตรงไปตรงมาเกินไป ดวงตาที่ปกติขลาดกลัวของเธอจึงฉายแววสํานึกผิดอย่างเห็นได้ชัด

“จืออี้ เธอเป็นอะไรไป? ฉันก็หวังดีกับเธอนะ ตอนนี้ขอโทษขอโพยแล้ว คืนโควตาการประกวดให้คุณซ่ง นายท่านสามกับผู้อํานวยการจะไม่เอาเรื่องแน่นอน”

หากเป็นชาติก่อน หลินจืออี้คิดว่าเสิ่นเยียนคิดเพื่อเธอจริงๆ กลัวว่าเธอจะไปมีปัญหากับผู้มีอํานาจ

จริงๆ แล้วอยากให้เธอยอมรับว่าเธอใส่ร้ายซ่งหว่านชิวบนอินเทอร์เน็ตและบังคับให้แต่งงาน

หลินจืออี้ดึงมือตัวเองออกอย่างแนบเนียน ถามกลับว่า “ในเมื่อเธอเชื่อฉัน ทําไมต้องให้ฉันขอโทษด้วย? การขอโทษแบบนี้กับการยอมรับผิดมันต่างกันตรงไหน?”

เสิ่นเยียนสําลัก ไม่ได้พูดอะไรอยู่นาน จนกระทั่งจ้องมองหลินจืออี้อย่างไม่เชื่อ

ได้ยินดังนั้น ผู้อํานวยการที่โค้งคํานับและผงกหัวให้กงเฉิน หันหลังกลับเผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ

"หลินจืออี้! นี่คือโรงเรียน ซ่งหว่านชิวเป็นผู้สมัครที่ถูกเลือกโดยโรงเรียน ฉันเคยพูดถึงมันมาก่อนแล้ว แต่ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะอิจฉา ตอนแรกเธอสร้างกระแสให้ตัวเองและนายท่านสามบนอินเทอร์เน็ต แล้วก็สร้างข่าวลือเกี่ยวกับซ่งหว่านชิว นักเรียนที่มีปัญหาด้านอุดมการณ์และศีลธรรมแบบนี้ เราจะไม่อนุญาตให้เธอเข้าร่วมการแข่งขันในนามของโรงเรียนอย่างแน่นอน!”

อาจารย์อู๋ที่ดูแลหลินจืออี้เป็นอย่างดีมาตลอดนั้นฟังต่อไปไม่ได้

“ผู้อํานวยการ หลินจืออี้ไม่ใช่คนแบบนี้ เธอ...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เสียงสะอื้นก็ดังมาจากโซฟา

ซ่งหว่านชิวคลอเคลียอยู่บนไหล่ของกงเฉิน น้ำในเบ้าตาไหลลงมา ทําให้คนรู้สึกสงสาร

เธอหายใจเข้าแล้วพูดว่า "ผู้อํานวยการ อาจารย์อู๋ อย่าทะเลาะกันเพื่อฉันเลยค่ะ โควต้าก็ให้จืออี้เถอะ ตอนนี้ชื่อเสียงของฉันก็เหม็นแล้ว ฉันออกไปก็ทําให้โรงเรียนเสียชื่อเสียงเหมือนกันค่ะ"

พูดจบ เธอเงยหน้าขึ้นจ้องมองกงเฉิน ในดวงตาดูเหมือนมีคําพูดมากมายอยากจะระบายออกมา แต่สุดท้ายกลับกลืนความคับข้องใจลงไปเงียบๆ

“นายท่านสาม ฉันขอโทษ ฉันทําให้คุณขายหน้าแล้ว”

ภาพนี้ แม้แต่อาจารย์อู๋ที่ตั้งใจจะช่วยหลินจืออี้ก็เริ่มทนไม่ไหวแล้ว

นี่คือความสามารถของซ่งหว่านชิว เธอจะมีวิธีทําให้คนอื่นสงสารเธอเสมอ

จริงดังคาด

กงเฉินโอบไหล่ซ่งหว่านชิวไว้ มือที่เรียวยาวดุจหยกถูกับเสื้อผ้าของเธอเล็กน้อย ทั้งสนิทสนมและเอ็นดู

แหวนหยกสีแดงที่เปิดเผยเผยให้เห็นอํานาจอันยิ่งใหญ่ของเขา

เขามองไปทางหลินจืออี้ ดวงตาดําขลับล้ำลึกและอันตราย ราวกับซิงซิงที่หนาวเหน็บในท้องฟ้ายามค่ำคืน ทําให้คนหวาดกลัวและไม่อาจคาดเดาได้

เขายกมือขึ้นกวัก น้ำเสียงเย็นชา

“หลินจืออี้ มานี่ ไม่งั้นอย่าเสียใจภายหลัง”

ความทรงจําของกงเฉินที่ปกป้องซ่งหว่านชิวโดยไม่คํานึงถึงชีวิตและความตายของเธอในชาติก่อนก็พุ่งเข้ามาเหมือนกระแสน้ำ

วิธีการของเขาไม่ได้เป็นเพียงร่างกายเท่านั้น แต่ยังน่ากลัวทางจิตใจอีกด้วย

ทําลายความหวังของเธอทีละนิดๆ และฉีกชีวิตของเธอเป็นชิ้นๆ เพียงเพื่อรอยยิ้มจางๆ ของซ่งหว่านชิว

ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมอ่อนข้อให้เด็ดขาด

หลินจืออี้กัดฟันแน่น สบเข้ากับสายตาของกงเฉิน

“นายท่านสาม หลักฐานล่ะ?”

กงเฉินไม่พูดอะไร แต่ริมฝีปากของเขาแฝงไว้ด้วยการเยาะเย้ย

หลินจืออี้ไม่เข้าใจสีหน้าของเขา

จนกระทั่งเสิ่นเยียนเดินมาข้างหน้า

“จืออี้ ฉันขอโทษ ฉันทนเห็นเธอผิดต่อไปไม่ได้ เธอทําลายความสัมพันธ์ระหว่างนายท่านสามกับซ่งหว่านชิวเพียงเพราะเรื่องส่วนตัวไม่ได้!”

เธอมองไปที่กงเฉินด้วยน้ำตาที่หมุนวนอีกครั้ง

“นายท่านสาม ฉันเกลี้ยกล่อมแล้ว แต่ฉันโน้มน้าวใจเธอไม่ได้ เป็นเธอที่ปล่อยข่าวลือเกี่ยวกับซ่งหว่านชิวบนอินเทอร์เน็ตจริงๆ คุณสามารถตรวจสอบบัญชีโซเชียลบนโทรศัพท์มือถือของเธอได้ เป็นบัญชีที่เปิดเผยต่อปาปารัสซี่”

“ที่จริงเธอไม่ใช่แค่เพื่อโควต้าการแข่งขันเท่านั้น เธอ... ยังอิจฉาที่คุณกับซ่งหว่านชิวอยู่ด้วยกัน เธอแอบชอบคุณมานานแล้ว แอบชอบไดอารี่ก็พกติดตัวตลอด”

“ไม่เชื่อพวกคุณสามารถตรวจสอบกระเป๋าของเธอได้”

พูดจบ น้ำตาหยดแรกจากหางตาของเสิ่นเยียนก็ไหลลงมาบนริมฝีปากพอดี ทําให้ใบหน้างดงามของเธอเต็มไปด้วยความเขินอาย ดวงตาที่น่าสงสารยิ่งจ้องมองกงเฉินเขม็ง

ถ้าซ่งหว่านชิวกวาดตามองเธอ เกรงว่าลูกตาคงติดอยู่ที่กงเฉินแล้ว

ไม่รอให้หลินจืออี้โต้แย้ง ผู้อํานวยการก็แย่งกระเป๋าของเธอมา แล้วเทของในกระเป๋าออกมาอย่างแรง

ไดอารี่สีชมพูเล่มหนึ่งปรากฏต่อหน้าทุกคนอย่างสง่าผ่าเผย

ซ่งหว่านชิวแสร้งทําเป็นตกใจและพูดว่า"จืออี้ เธอยังมีอะไรจะพูดอีกไหม?"

หลินจืออี้หยิบสมุดบันทึกขึ้นมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์แล้วโยนไปตรงหน้าซ่งหว่านชิว

“ดูให้ชัดๆ หน่อย!”

ซ่งหว่านชิวแทบรอไม่ไหวที่จะเปิดไดอารี่ มันไม่ได้บันทึกแอบชอบอะไร มีแต่บันทึกย่อแบบมืออาชีพ

เธอขมวดคิ้ว มองไปทางเสิ่นเยียนตามสัญชาตญาณ

เสิ่นเยียนคว้าสมุดมาพลิกไปพลิกมาสามรอบ สายตาเหม่อลอยไปหลายวินาที

“จะเป็นไปได้ยังไง ฉันเห็นอยู่ชัดๆ ว่า...”

“เสิ่นเยียน เธอเสียสติไปแล้วหรือ? คนที่แอบชอบนายท่านสามไม่ใช่ฉัน ผมจะชอบนายท่านสามได้ยังไง?”

หลินจืออี้ยิ้มเบาๆ สายตามองไปมาระหว่างเสิ่นเยียนกับกงเฉิน

เมื่อเห็นดังนั้น ดวงตาของซ่งหว่านชิวที่มองเสิ่นเยียนก็ฉายแววอํามหิตอย่างไม่อาจสังเกตได้

สุนัขกัดสุนัขถึงจะสนุก

เพียงแค่เธอตกหลุมพราง กงเฉินที่อยู่ตรงข้ามก็จ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา

ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า แต่ดูเหมือนเธอจะเห็นกงเฉินกําลังอ่านไดอารี่บนพื้นตลอดเวลา

มองอะไร?

ความในใจที่เธอรักเขาน่ะหรือ?

เขาไม่คู่ควรหรอก!

เสิ่นเยียนถูกผู้อํานวยการถลึงตาใส่ รีบแก้ตัวว่า “ฉันก็ไม่รู้ว่าจืออี้เปลี่ยนสมุดไปตอนไหน แต่เปลี่ยนบัญชีไม่ได้หรอก”

พูดจบ ซ่งหว่านชิวก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาตรวจสอบด้วยตัวเอง

เสิ่นเยียนให้รหัสผ่านเปิดเครื่องของหลินจืออี้โดยสมัครใจ

ก่อนที่ซ่งหว่านชิวจะคลิกเข้าไป ยังไม่ลืมที่จะแสดงความใจกว้างของเธอออกมา

เธอทนไม่ได้ที่จะพูดว่า "จืออี้ฉันไม่อยากเห็นสถานการณ์แบบนี้จริงๆ ตราบใดที่เธอยอมรับผิด เรื่องนี้ก็ช่างมันเถอะ"

“ไม่กล้าดูเหรอ?”

“งั้นเธอก็อย่าโทษฉันเลย”

ซ่งหว่านชิวเปิดโทรศัพท์ของหลินจืออี้ต่อหน้ากงเฉิน แต่ตอนที่ล็อกอินเข้าโซเชียลเน็ตเวิร์กกลับตกตะลึง

หลินจืออี้ย่อตัวลงเก็บกระเป๋าของตัวเองพลางอธิบายว่า “โชคร้ายจริงๆ บัญชีของฉันถูกขโมยไปเมื่อวาน โชคดีที่ฉันติดต่อฝ่ายบริการลูกค้าเพื่อร้องเรียนได้ทันเวลา ในใบตอบรับกลับเขียนเวลาขโมยหมายเลขและสถานที่ล็อกอินไว้อย่างชัดเจน ลงชื่อเข้าใช้ที่โรงเรียนของเรา แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้อยู่ที่โรงเรียน”

เธอแสร้งทําเป็นเหลือบมองเสิ่นเยียนอย่างไม่ตั้งใจ

เสิ่นเยียนรีบก้มหน้าแสร้งทําเป็นน้อยเนื้อต่ำใจ เป็นลูกไม้เดิมๆ

หลินจืออี้ไม่เปิดโปง ไม่ถ่อมตัวไม่หยิ่งทะนงกลับมองไปที่กงเฉิน

“นายท่านสาม ยังมีอะไรจะถามอีกไหม? ถ้าไม่มี ฉันยังต้องเตรียมตัวสําหรับการแข่งขัน ขอตัวก่อนนะคะ”

เธอมองกงเฉิน ถามสองคํานี้หนักขึ้น แต่ใบหน้ากลับไม่มีอารมณ์แปรปรวน

นัยน์ตาของกงเฉินกลับเคร่งขรึมขึ้น เป็นสีหน้าที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน