บทที่ 0009

หลินจืออี้ออกจากห้องทํางานโดยไม่หันกลับมามอง

หลังจากตระกูลกงก่อความวุ่นวาย เธอรู้ดีว่าซ่งหว่านชิวต้องป้องกันไว้ก่อน

ตอนที่เธอได้ยินซ่งหว่านชิวโทรศัพท์ไปร้องให้กงเฉินว่าถูกใส่ร้าย เธอก็รู้ว่าซ่งหว่านชิวกับเสิ่นเยียนกําลังทําอะไรกันอยู่

เสิ่นเยียนรู้เรื่องราวของเธอมากเกินไป!

รวมถึงไดอารี่ที่เธอเขียนเอาไว้

หลังจากที่เธอกับกงเฉินได้ผ่านคืนนั้นมา บนอินเทอร์เน็ตก็มีไดอารี่แอบรักที่ฆ่าเธอด้วยการวางยาและปีนขึ้นเตียงทันที จะต้องเป็นลายมือของเสิ่นเยียนแน่นอน!

ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนไดอารี่อย่างเงียบๆ

คิดไปคิดมา ด้านหลังก็มีเงาหนึ่งตามมา เสิ่นเยียนนั่นเอง

ระหว่างทาง เธออยากจะพูดแต่ก็หยุดสังเกตหลินจืออี้

หลินจืออี้กลับสงบนิ่งมาก ดูไม่เหมือนถูกแทงข้างหลังเมื่อสักครู่เลย

จนกระทั่งใกล้จะถึงหอพัก เสิ่นเยียนก็ทนไม่ไหวแล้ว

เธอดึงหลินจืออี้ไว้ พูดอย่างขลาดกลัว “จืออี้ ฉันขอโทษ เธอก็รู้ว่าครอบครัวของฉันยากจนและขี้ขลาด ฉันขัดใจคนอย่างซ่งหว่านชิวไม่ได้จริงๆ พอฉันถูกพวกเขาขู่ ฉันก็พูดได้แค่นี้แล้ว”

หลินจืออี้ไม่รีบร้อนที่จะทะเลาะกับเสิ่นเยียน ถึงยังไงเธอก็ยังไม่เห็นเสิ่นเยียนกับซ่งหว่านชิวสุนัขกัดกัน

เธอถอนหายใจเล็กน้อยและดูเศร้า

“เสิ่นเยียน ฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนจริงๆ แต่เมื่อกี้เธอทํากับข้าแบบนี้ได้ยังไง?”

" ซ่งหว่านชิวบังคับให้ฉันพูดแบบนี้ ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ให้ฉันจบการศึกษา ครอบครัวของฉันยากที่จะส่งฉันไปเรียน ถ้าฉันไม่สามารถจบการศึกษาได้ ฉันสมควรตายจริงๆ เธอเชื่อฉันได้ไหม?”

เสิ่นเยียนจับมือหลินจืออี้ไว้ น้ำตาไหลพราก

หลินจืออี้ช่วยเช็ดน้ำตาให้เธออย่างให้ความร่วมมือ “เสิ่นเยียน ฉันเชื่อเธอแน่นอน แต่ต่อไปเธอต้องระวังหน่อยนะ”

เสิ่นเยียนน้ำตานองหน้า “ระวังอะไรเหรอ?”

หางตาของหลินจืออี้เหลือบไปเห็นเงาร่างสีเขียวที่ลงมาจากรถหรู พูดโน้มน้าวว่า “เสิ่นเยียน นายท่านสามเป็นของหว่านชิว เธออย่ามีความคิดที่ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริงเด็ดขาด สายตาที่เธอมองนายท่านสามเมื่อครู่แทบจะถลนออกมาแล้ว”

“จืออี้ เธออย่าพูดเหลวไหลสิ”

ถูกพูดถึงกลางใจ เสิ่นเยียนแก้มแดงขึ้นหลายส่วน

รูปลักษณ์ที่ขี้อายนี้ตกอยู่ในสายตาของซ่งหว่านชิว

หลินจืออี้แกล้งทําเป็นไม่เห็น แล้วลากเสิ่นเยียนเข้าไปในหอพัก

ไม่ได้สังเกตเลยว่าในรถหรูก็มีคนมองเธออยู่

……

เพิ่งเข้าหอพัก มือถือของเสิ่นเยียนก็ดังขึ้น

เธอกวาดตามองข้อความแล้ววางโทรศัพท์ลงทันที

“จืออี้ ฉันมีธุระต้องไปทําก่อน”

“ได้”

หลินจืออี้มองเงาร่างของเสิ่นเยียนที่จากไปอย่างรีบร้อน ก็รู้ว่าซ่งหว่านชิวจะต้องคิดบัญชีกับเธอแน่

เดินเข้าไปในหอพัก เพื่อนร่วมห้องก็ไม่อยู่

หลังจากหลินจืออี้นั่งลงก็กรอกน้ำแก้วใหญ่ลงไป นึกถึงสายตาอํามหิตของกงเฉินที่เหมือนงูพิษ

ความกลัวยังคงฝังลึกอยู่ในหัวใจ แม้แต่การหายใจก็หยุดลง ราวกับถูกแรงกดดันที่มองไม่เห็นบีบอัด ทําให้เธอหายใจลําบาก

เธอรู้ว่าตัวเองไม่สามารถทิ้งจุดอ่อนใดๆ ไว้ได้อีก

หลินจืออี้ยืนขึ้นหยิบไดอารี่ที่เปลี่ยนแล้วเดินออกจากหอพัก เห็นเสิ่นเยียนวิ่งออกมาจากบันไดพอดี ใบหน้าบวมเป่ง

สุนัขกัดสุนัขเริ่มแล้ว

เธอไม่ได้เรียกเสิ่นเยียน แต่ไปป่าเล็กที่ไม่มีคนอยู่ตามลำพัง

เปิดไดอารี่ขึ้นมา บนไดอารี่เต็มไปด้วยความรักที่เธอมีต่อกงเฉิน

หลังจากพลิกไปสองหน้า เธอก็หลับตาและโยนไดอารี่ลงบนกองหินแล้วจุดไฟ

เปลวไฟลุกพรึบขึ้นมาทันที ลมพัดเบาๆ พลิกกระดาษทีละหน้าทีละหน้า รมควันดําจนไหม้หมดทีละหน้า

ราวกับว่าความรักที่แอบชอบทั้งวันทั้งคืนนั้นหายไปหมด

ขี้เถ้าลอยขึ้นท่ามกลางแสงไฟ ร่างสูงของชายคนนั้นก็เดินเข้ามา

เขามองสมุดไดอารี่ที่ใกล้จะเผาไหม้จนหมดอย่างเงียบๆ สายตาของเขาเหมือนแสงเย็นที่ส่องออกมาจากความมืดยามราตรี

เขาเดินไปตรงหน้าหลินจืออี้ กดดันเขาทีละก้าวๆ จนสุดท้ายก็ขังเธอไว้ในที่แห่งหนึ่ง

เป็นกงเฉิน

มือเรียวยาวของเขาแหวกผมของหลินจืออี้ออก แล้วใช้นิ้วถูไถกับขี้เถ้าสีดําบนใบหน้าของเธอ

การกระทําที่คลุมเครือมาก แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

“ไหนบอกว่าไม่ชอบฉันไง เกิดอะไรขึ้นกับไดอารี่นี้?”

“อาเล็ก อาเข้าใจผิดแล้ว นี่เป็นแค่เศษกระดาษ ไม่มีอะไรพิสูจน์ได้หรอก” หลินจืออี้พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ยื่นมือคิดจะผลักเขาออก

เมื่อกงเฉินได้ยินเศษกระดาษ ดวงตาดําขลับก็หรี่ลง “จริงหรือ?”

วินาทีต่อมา ภายใต้สายตาประหลาดใจของหลินจืออี้ เขายื่นมือเข้าไปในกองไฟโดยตรง และดึงกระดาษครึ่งแผ่นที่ยังไหม้ไม่หมดออกมา

เขากวาดตามองตัวอักษรที่สวยงามด้านบนและทวนคําในน้ำเสียงทุ้มต่ำ "ฉันชอบคุณ"

สองนิ้วของกงเฉินหนีบกระดาษสีดําไว้ รู้สึกเกียจคร้านและไม่ตั้งใจ สีหน้าไม่ได้ขึ้นๆ ลงๆ เพราะตัวอักษรที่อาลัยอาวรณ์ จืดชืดจนเย็นชาไร้ความรู้สึก

เขาทั้งไร้หัวใจและไร้ความปราณีต่อเธอมาโดยตลอด เธอรู้

แต่ความขี้เล่นในสายตาของเขาก็ยังทําให้หลินจืออี้รู้สึกหายใจไม่ออกและแข็งทื่อ

ราวกับว่าความรักในอดีตของเธอเป็นเหมือนมดในสายตาของเขา ไม่คุ้มค่าที่จะพูดถึง

ไหล่ทั้งสองข้างของหลินจืออี้สั่นเล็กน้อย พยายามระงับอารมณ์ในใจ พูดเสียงเรียบว่า “ไร้ชื่อไร้แซ่ ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นอานี่ เขาจะเป็นใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่อาเล็กแน่นอน”

เธอดิ้นรนยกมือขึ้น แต่กลับถูกกงเฉินจับข้อมือไว้ แล้วดึงไปตรงหน้าเขา

กงเฉินค่อยๆ โน้มตัวลงไป กลิ่นอายที่เยือกเย็นและอันตรายห่อหุ้มหลินจืออี้ไว้

"เป็นใคร? หลินจืออี้ ทําให้ฉันโกรธแล้วคิดจะหนีเหรอ? ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนความหมายของฉันได้”

หลินจืออี้ดิ้นรนอยู่สองครั้ง แต่เขากลับยิ่งเข้าใกล้มากขึ้น

ในเวลานี้ เสียงพูดคุยของคู่รักหนุ่มสาวดังมาจากทางเล็กๆ ข้างๆ

“ได้กลิ่นไหม้ไหม?”

“ดิ้ ไฟในตัวฉันจะแผดเผาตัวเองอยู่แล้ว”

"ไอ้บ้า ล้อเล่นอยู่เรื่อยเลย.. คุณ... อื้อ... น่าเกลียด! อย่าจูบมั่วซั่วสิ”

“จูบอีกครั้งนะ”

เสียงที่คลุมเครือและเปียกชื้นดังขึ้นเป็นระยะๆ

หนังศีรษะของหลินจืออี้ชาไปหมด ร่างกายสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

กลับถูกกงเฉินจับสังเกตได้ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาฉายแววขี้เล่น มือลูบหลังเธอตามโอกาส

หลินจืออี้ตื่นตระหนกไปชั่วขณะ “ปล่อยฉันนะ”

ดวงตาของกงเฉินเข้มขึ้น “พูดเสียงดังกว่านี้หน่อย ไม่กลัวถูกคนอื่นจับได้แล้วหรือ?”

หลินจืออี้กัดริมฝีปาก

แต่คู่รักคู่นั้นก็ยังสังเกตได้

"ใคร? ฉันอยากเห็นจริงๆ ว่าใครทําลายการเดทของฉัน”

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า หลินจืออี้ก็ตื่นเต้นจนเหงื่อออก แต่ผลักผู้ชายตรงหน้าไม่ออกเลย

เธอกดเสียงลงและกัดฟันพูดว่า "ออกไป"

กงเฉินไม่เพียงแต่ไม่จากไป กลับยิ่งเข้าใกล้ร่างกายของเธอมากขึ้น

อกที่แข็งกระด้างถูกลูบไล้อย่างจงใจ ราวกับจะเผาหลินจืออี้ให้ไหม้เกรียม

สุดท้าย ลมหายใจของเขาวนเวียนอยู่ข้างหูเธอ สายตาล้ำลึกสุดหยั่ง บีบเค้นร่างกายเธอราวกับลงโทษ ทุกการกระทําล้วนทําให้เธออับอายมากในตอนกลางวันแสกๆ

"เป็นใคร? หรือแสดงให้คนอื่นเห็นว่าเธอเป็นยังไงในตอนนี้”

ใบหน้าของหลินจืออี้ขาวซีด ความทรงจําอันเจ็บปวดแทงทะลุหัวใจราวกับมีดคม ทําให้หัวใจของเธอเจ็บปวดจนชาด้าน

เขามักจะเป็นแบบนี้เสมอ อยากได้อะไรก็ทําทุกอย่างโดยไม่สนความรู้สึกของเธอ

มองดูเธอทรมานและเจ็บปวด แต่เขายังคงมองด้วยสายตาเย็นชา

“หือ?” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ หมดความอดทนแล้ว

เมื่อเห็นเงาของคู่รักหนุ่มสาวเข้ามาใกล้ หลินจืออี้ก็กําหมัดและส่ายหัว

“ไม่มีใครทั้งนั้น”

เกือบจะทันทีที่คู่รักหนุ่มสาวเข้ามาใกล้ กงเฉินก็กอดเธอและหลบไปหลังต้นไม้

มือข้างหนึ่งของเขาค้ำต้นไม้ไว้ อีกข้างหนึ่งบีบเอวของหลินจืออี้ไว้ ทําให้เธอขยับตัวไม่ได้

เขาก้มตัวลงและสบตากับหลินจืออี้

ความสูงของผู้ชายนั้นเหนือกว่ามากจริงๆ และแรงกดดันที่น่าเกรงขามก็กดทับลงมา

ดวงตาที่ลึกล้ำเผยให้เห็นถึงอันตราย แสงเย็นๆ เต็มไปด้วยความรู้สึกที่คนแปลกหน้าห้ามเข้า

บทสนทนาของคู่รักหนุ่มสาวดังมาจากหลังต้นไม้

“ใครอยู่หลังต้นไม้?”

“แกล้งทําเป็นผีหรือไง?”

หลินจืออี้ใจสั่น ขดตัวโดยไม่รู้ตัว

แต่กงเฉินกลับค่อยๆ เข้าใกล้เธอ