Share

บทที่ 0024

Author: อี้เสี่ยวเหวิน
นักข่าวจ้าวตัวแข็งทื่อ หน้าซีดเซียวไร้สีเลือด

เขาชี้หน้าจอด้วยความลนลาน “แล้วยังไง? นี่บ่งบอกได้พอดีไม่ใช่เหรอว่าหลินจืออี้ให้ข้อมูลเท็จฉันเพื่อใส่ร้ายคุณหนูซ่ง?”

ฝูงชนพากันพยักหน้า

ทว่าหลินจืออี้กลับมองซ่งหว่านชิวด้วยความราบเรียบ ก่อนเอ่ย “คุณหนูซ่ง เจ้านี่กับคนที่แพร่งพรายข่าวให้นักข่าวคือใครกันแน่ คุณรู้ดีที่สุดไม่ใช่เหรอ? ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?”

ซ่งหว่านชิวร้อนรนทันตา รีบเอ่ยตอบทันที “เกี่ยวอะไรกับฉัน? ไม่ใช่ฉันนะ!”

หลินจืออี้เขม็งจ้องเธอ “คุณหนูซ่ง ฉันบอกเหรอว่าเกี่ยวกับคุณ? ฉันแค่บอกว่าวันนั้นเราอยู่ที่ออฟฟิศผู้อำนวยการ พูดกันชัดเจนแล้วแท้ๆ แต่ทำไมตอนนักข่าวและแฟนคลับเข้าใจฉันผิด เธอถึงไม่พูดให้ชัดเจนล่ะ?”

“ฉัน ฉัน...”

ซ่งหว่านชิวตอบไม่ได้ จึงร้องไห้กลบเกลื่อนเสียเลย

หลินจืออี้พูดด้วยความหวังดี “คุณหนูซ่ง เธอหยุดร้องไห้สิ ทำอย่างกับฉันเป็นคนรังแกเธออย่างไรอย่างนั้น เธอช่วยฉันอธิบายให้ทุกคนฟังก็ได้แล้วนี่”

ให้ซ่งหว่านชิวช่วยเธออธิบายในเวลานี้ ก็ไม่ต่างอะไรไปจากการประหารซ่งหว่านชิว

แน่นอนว่าซ่งหว่านชิวไม่ยอม เธอมองกงเฉินด้วยท่าทางน้อยใจไม่ได้รับความเป็นธรรม

หลินจืออี้มองเฉ
Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App
Locked Chapter

Pinakabagong kabanata

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0430

    ตอนที่กงเฉินและซางลี่กลับมาถึงห้องส่วนตัวเป็นครั้งที่สอง ใบหน้าของทั้งสองก็ไม่มีความผันผวนแล้วแม้แต่น้อยเกรงว่ามีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รู้ว่าคุยอะไรกัน“ไปกันเถอะ” ซางลี่เดินเข้าไปในหลินจืออี้ แล้วหยิบกระเป๋าให้เธอ“อืม”หลินจืออี้เดินตามเขาไปถึงนอกโรงแรมทุกคนทักทายกันไม่กี่คํา ผู้ช่วยของซางลี่ก็ขับรถมาตอนที่ขึ้นรถ เขาเตือนซางหรั่นว่า"อย่าเล่นเกินไปล่ะ"“รู้แล้ว รู้แล้ว พี่รีบส่งจืออี้กลับไปเถอะ คุณชายสามจะดูแลฉันเป็นอย่างดีเอง” ซางหรั่นพูดอย่างน่ารักดูออกว่าซางลี่ไม่เคยถือว่าซางหรั่นเป็นคนพิการเลยไม่น่าแปลกใจที่ซางหรั่นจะร่าเริงและสบายใจได้ขนาดนี้หลินจืออี้รู้สึกละอับอายใจที่สู้ไม่ได้ และทนไม่ได้ที่จะทําร้ายเธอ เธอก้มหัวลงและเข้าไปในรถโดยตรงตอนที่ปิดประตูรถ หางตาของเธอเหลือบไปมองกงเฉินเขาก็กําลังมองเธออยู่ สายตาของเขาดูน่ากลัวมาก เหมือนกําลังเตือนเธอว่าอย่าลืมรอเขาอยู่ที่นี่หลินจืออี้เม้มปาก มองตรงไปข้างหน้า จนกระทั่งรถขับออกจากโรงแรม เธอก็ยังรู้สึกว่าสายตานั้นเหมือนยังคงมองเธออยู่ข้างหลังในเวลานี้โทรศัพท์ก็สั่นเล็กน้อยตามที่คาดไว้ เป็นกงเฉิน[รอก่อน]หลินจ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0429

    เขาจับคางเธอและจูบเธออย่างบ้าคลั่งตอนที่เขาแอบแข่งขันกับซางลี่ เขาก็อ่านความคิดของซางลี่ออกแล้วภายใต้สีหน้าของซางลี่ซ่อน ความกระตือรือร้นที่จะครอบครองหลินจืออี้ปกติเธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของกงเฉินอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขาที่กำลังโกรธแรงที่ผลักเธอเข้ากับราวบันไดนั้น มันทำเอาเธอรู้สึกว่าราวบันไดด้านหลังกําลังสั่นอยู่จนกระทั่งเสียงของซางหรั่นดังมาจากมุมทางเดิน"คุณชายสาม? คุณอยู่ที่ไหนเหรอคะ? ที่นี่คดเคี้ยว หาทางยากมากเลยค่ะ”เกือบจะในเวลาเดียวกัน กงเฉินก็ปล่อยหลินจืออี้ทันทีใบหน้าของหลินจืออี้ซีดลงทันทีภายใต้เส้นผมที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย เธออดทนต่ออาการคลื่นไส้ที่ปั่นป่วนในกระเพาะอาหาร ยื่นมือไปจับปกเสื้อของกงเฉินเธอถึงกับหัวเราะออกมาอย่างยากลําบาก "เกิดอะไรขึ้น ไม่กล้าแล้วเหรอ? กลัวซางหรั่นรู้ขนาดนี้เลยเหรอ? อาเล็ก”กงเฉินมองซางหรั่นด้วยสายตาที่อ่อนโยนลงเล็กน้อย“เธอไม่ค่อยชินกับสภาพอากาศที่นี่ตั้งแต่กลับประเทศ ทนการกระตุ้นไม่ไหว รอฉันที่นี่ หลังงานเลี้ยงเสร็จ ฉันค่อยคุยกับเธอ”“ไม่ก็ตอนนี้...ถ้าไม่ เราก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก”หลินจืออี้กําคอเสื้อของเขาแน่นขึ้นเพราะอา

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0428

    หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จ หลินจืออี้ก็ไม่ได้กลับไปที่ห้องส่วนตัวทันทีเธอมักจะรู้สึกว่าตัวเองไม่เข้ากับบรรยากาศในห้องส่วนตัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณท่านกงมักจะมองเธอด้วยสายตาที่มีความหมายลึกซึ้ง ราวกับว่ากําลังเร่งให้เธอจากไปหลินจืออี้เดินไปยังโซนพักผ่อนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของทางเดินเมื่อเปิดประตูกระจก ลมหนาวก็พัดมาปะทะหน้า เธอหดคอ กอดตัวเองพิงราวบันไดเพื่อชมวิวทิวทัศน์ที่ไกลๆหลังจากอารมณ์สงบลงแล้ว หลินจืออี้ก็นึกถึงหน้าที่ของตัวเองที่ยังไม่เสร็จ จึงเตรียมตัวกลับไปที่ห้องส่วนตัวพอหันไปเธอก็ชนเข้าที่หน้าอกแข็งกระด้างของชายคนนั้นเธอเปิดตาเล็กน้อยและพบกับสายตาเย็นชาของชายคนนั้น ทันใดนั้นหน้าอกของเธอก็เต็มไปด้วยอากาศที่หนาวเย็นซึ่งทําให้ฟันของเธอสั่นเล็กน้อยหลินจืออี้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว แสร้งทําเป็นมองชายหนุ่มอย่างใจเย็น “อาเล็ก มีเรื่องอะไรเหรอคะ?”กงเฉินไม่ได้ตอบทันที แต่ค่อยๆ กดดันจนเธอเข้าใกล้ราวกั้น จนไม่มีทางให้เธอถอยหลังได้อีกเขายันแขนยาวขึ้น แล้วล็อกเธอไว้ที่หน้าอก ดวงตาสีดําสนิทเปล่งประกายความเย็นชาทันทีที่เขาพูด เสียงของเขาก็เยาะเย้ย "ใส่เสื้อผ้าที่ฉันซื้อมาเข้าร่วมงา

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0427

    เขาเหมือนจงใจทําให้หลินจืออี้ลําบากใจ ไม่สนใจแขกเหรื่อที่อยู่รอบข้าง และพี่น้องตระกูลซางทุกคําที่พูดใส่หลินจืออี้ราวกับอาบยาพิษในสายตาของทุกคนที่มองมานั้น หลินจืออี้รู้สึกอับอายเป็นพิเศษทันใดนั้น มือข้างหนึ่งก็แนบที่เอวของเธอ พาเธอไปข้างหน้าหนึ่งก้าว“คุณท่านกง คุณท่านเข้าใจอะไรผิดเกี่ยวกับคู่ควงของผมหรือเปล่าครับ?”“คู่ควง?”สายตาของคุณท่านกงเต็มไปด้วยความสงสัยและยังแฝงไปด้วยความดูถูก“นิสัยชอบอ่อยจริงๆ ถึงได้ไปคบผู้ชายคนอื่นเร็วขนาดนี้”หลินจืออี้จะไม่เข้าใจสายตาของคุณท่านกงได้ยังไง?หางตาของเธอมองไปที่ใบหน้าที่เย็นชาของกงเฉิน ในเวลาเพียงสามวินาที พลังของร่างกายเหมือนถูกค่อยๆ ดึงออกไปจนหมดแม้แต่ในซอกกระดูกก็ยังมีความเย็นซึมออกมา ทั้งเจ็บทั้งเสียใจเธอยิ้มเยาะ "พี่ซางลี่ ถ้าไม่ไหวจริงๆ ให้ฉันไปก่อนไหม? ฉันก็ไม่อยากกินข้าวไม่ลงเหมือนกัน”พอเธอเรียกเขาว่า พี่ สีหน้าของคุณท่านกงก็มืดครึ้มลง“แก...”ซางลี่เป็นคนฉลาด พอมองแป๊ปเดียวก็มองออกว่าคุณท่านกงมุ่งเป้าไปที่หลินจืออี้เขามองหลินจืออี้ยิ้มเล็กน้อย “ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง”เมื่อคําพูดนี้หลุดออกมา คุณท่านกงก็ไม่สามาร

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0426

    ซางลี่ลงจากรถก่อน แล้วยื่นมือไปหาหลินจืออี้ที่อยู่บนรถหลินจืออี้ประคองเก้าอี้รถขยับร่างกาย “ฉันลงเองได้ค่ะ”ซางหลี่ไม่ปล่อยมือ "คุณลืมไปเหรอว่าวันนี้คุณเป็นคู่ควงผมน่ะ?"ได้ยินดังนั้น หลินจืออี้ก็ไม่ปฏิเสธอีก ถึงยังไงสัญญาราคาห้าสิบล้านเธอก็ลงนามไปแล้วหลังจากเซวียมั่นรู้ เธอยังเพิ่มโบนัสให้อีกเป็นสองเท่า ดังนั้นเธอจึงต้องตั้งใจหน่อยหลินจืออี้วางมือลงบนฝ่ามือของซางลี่ แล้วลงจากรถอย่างช้าๆ เพียงแต่รองเท้าส้นสูงที่เพิ่งซื้อมาใหม่ไม่ค่อยชิน ส้นรองเท้าเคล็ดนิดหน่อย ร่างกายล้มไปทางซางลี่อย่างควบคุมไม่ได้ซางลี่เอื้อมมือไปโอบเอวเธอโดยตรง “ผมให้โจวจ้าวไปซื้อรองเท้าส้นเตี้ยมาให้ เขาก็ไม่ได้เตี้ย ไม่จําเป็นต้องทรมานตัวเอง”“ขอบคุณค่ะ”หลินจืออี้ยิ้มอย่างซาบซึ้งใจในเวลานี้เสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาจากฝั่งตรงข้าม"พี่คะ? จืออี้!”หลินจืออี้อึ้งไปเล็กน้อย หันหน้าไปมองอย่างแข็งทื่อเห็นเพียงซางหรั่นควงกงเฉินเดินเข้ามาด้วยสีหน้าประหลาดใจเมื่อเงาร่างสูงตระหง่านหยุดอยู่ตรงหน้าหลินจืออี้ สายตาที่จ้องมองเธอก็ราวกับเต็มไปด้วยความเย็นชาหลังหิมะในคืนฤดูหนาวดูเหมือนจะเตือนเธอแต่มีอะไรให้เ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0425

    อย่างน้อยก็ต้องสวยกว่าหลินจืออี้แหละแต่มันน่าจะหายากอยู่นะหลินจืออี้และซางลี่แลกเปลี่ยนโทรศัพท์กัน จากนั้นก็ลุกขึ้นเตรียมจากไปซางลี่พูดอย่างสุภาพบุรุษว่า "ให้ฉันไปส่งคุณไหมครับ?"หลินจืออี้ยิ้มอย่างสุภาพและพูด “คุณเป็นลูกค้าฉัน ไม่มีเหตุผลที่จะส่งฉัน ฉันเรียกแท็กซี่เองก็ได้แล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”ซางลี่มองเงาที่เดินไปไกลแล้วอดยิ้มไม่ได้ น่าสนใจมากทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น“พี่คะ คู่ดูตัวพี่เป็นไงบ้าง?”“เธอหมายถึงคนไหน?” ซางลี่นึกถึงหลินจืออี้แล้วยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้น“พี่ พี่กําลังยิ้มอยู่ใช่ไหม? ดูเหมือนว่าจะดูตัวสําเร็จนะ”“พรุ่งนี้เธอก็รู้แล้ว”“ได้ แต่พรุ่งนี้พี่เจอเขา อย่าทําส่งเขาลําบากใจนะ ได้ยินไหม? ฉันไม่อยากใช้น้ำใจอะไรไปบีบบังคับคนอื่น”ได้ยินดังนั้น สีหน้าของซางลี่ก็ปรากฏความเย็นชาขึ้นหลายส่วน แต่เพื่อไม่ให้น้องสาวเสียใจ เขาจึงตกลง“เข้าใจแล้ว”……เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หลินจืออี้ก็ตื่นนอนเพื่อล้างหน้าล้างตาและแต่งตัว อลังการเป็นพิเศษเพราะเมื่อคืนเธอคิดดูเงินออมของตัวเองแล้ว บวกกับโบนัสของซางลี่ เธอยิ่งเข้าใกล้การเป็นคนรวยมากขึ้นอีกก้าวหนึ่งแล้ววันหลั

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status