ВойтиShare
บทที่ 0025
Latest chapter
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0459
หลินจืออี้ก็โมโหเหมือนกัน เธอไม่ยอมปริปากพูดแววตาของเขาหม่นลง ไฟแห่งโทสะแวบผ่านดวงตา ไม่ให้โอกาสเธอจะได้เอ่ยปากอีกจากนั้นจูบที่แข็งกร้าวก็บดขยี้ปากของเธอ ความโกรธที่ควบคุมไม่ได้ทั้งหมดแสดงออกผ่านริมฝีปากและฟันหลินจืออี้พยายามดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่เธอทํายังไงก็ดิ้นไม่หลุดจนไม่มีแรง น้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็คลอเต็มเบ้าตาวินาทีต่อมา คอของเธอพลันรู้สึกโดนบีบแน่น มือของกงเฉินบีบคอเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆใบหน้าที่เดิมทีก็เย็นชาอยู่แล้ว ตอนนี้กลับมีความดุร้ายและความมุ่งร้ายเพิ่มขึ้นมาหลายส่วน“เพื่อเขาเหรอ?”“ไม่ใช่!”หลินจืออี้เอ่ยปากอย่างยากลําบาก น้ำตาไหลพราก “ฉันไม่ใช่ของของใครทั้งนั้น ฉันไม่จําเป็นต้องทําเพื่อใคร ฉันแค่ไม่อยากอยู่ที่นี่และพัวพันกับอาเท่านั้น พอใจเหรอยังคะ? อาเล็ก”กงเฉินหลับตาลงและเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเขาก็สงบและราบเรียบ แต่บางครั้งก็มีอารมณ์ที่อ่านไม่ออกเขาลูบไล้กลีบปากของหลินจืออี้ แม้ว่าบนริมฝีปากจะทาลิปสติกไว้ แต่รอยที่ถูกเธอแคะก็ยังมีร่องรอยอยู่เขาพูดอย่างแหบแห้งว่า "หลินจืออี้ ไม่มีใครสามารถพาเธอออกไปจากที่นี่ได้ทั้งนั้น ซางลี่ก็ไม่ได้”คว
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0458
ตอนนี้หลินจืออี้สวมรองเท้าส้นสูงยืนอยู่บนพิ้นที่ปูด้วยแผ่นหิน เธอจึงยืนไม่มั่นคงในทันทีและกระโจนเข้าสู่อ้อมกอดของซางลี่“ขอโทษค่ะ” เธอรีบขอโทษขณะที่กําลังจะยืนตัวตรง ซางลี่ก็ยกมือขึ้นลูบศีรษะของเธอ“มีใบไม้ตกใส่น่ะ”หลินจืออี้มองใบไม้ที่ร่วงหล่นแล้วรีบยกมือขึ้นสางฉันทันที “ขอบคุณค่ะ”“ต้องเกรงใจขนาดนั้นเลยเหรอ?” ซางลี่เลิกคิ้วถามขณะที่หลินจืออี้กําลังจะอ้าปากอธิบาย เสียงของซางหรั่นก็ดังมาจากด้านหลัง“ฉันก็ว่าทําไมแค่พริบตาเดียวคนก็หายไปซะแล้ว ที่แท้ก็เพราะมาหาคนอื่นนี่เอง”หลินจืออี้หันตัวกลับมา ความเย็นชาก็ลอยปะทะที่ใบหน้า พอเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย ก็พบกับดวงตาสีดําสนิทของชายหนุ่มราวกับเป็นน้ำหมึกที่ละลายไม่ออก ในดวงตามีความเย็นชาพาดผ่านเธอเม้มปากและถอยหลังโดยไม่รู้ตัวนึกไม่ถึงว่าซางลี่จะมาขวางหน้าเธอ ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ก็กะว่าให้เธอกับคุณชายสามได้อยู่กันสองต่อสองไม่ใช่เหรอ? ไปกันเถอะ ทุกคนไปที่ล็อบบี้กันหมดแล้ว อย่าให้แขกรอนานเกินไป”“อืม ไปกัน” ซางหรั่นเอื้อมมือไปจับกงเฉินไว้ “คุณชายสาม เราไปกันเถอะค่ะ พี่ฉันจะดูแลจืออี้เป็นอย่างดีเองค่ะ”“อืม” กงเฉินพูดด้วยน้ำเสี
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0457
หลินจืออี้เดินอยู่บนระเบียงทางเดิน ที่ระเบียงทางเดินอีกด้านที่กั้นด้วยสระน้ำเล็กๆ คือกลุ่มของกงเฉินกงเฉินเดินนําหน้าสุดเขายังคงสวมชุดสูทสีดํา รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลาลึกซึ้งราวกับคนที่เดินออกมาจากภาพวาดเหมือนหิมะขาวโพลนและเย็นจัด แต่ก็เหมือนสายน้ำที่มืดครึ้มในตอนกลางคืนสายตาของเขาเย็นชาและไม่หยุดนิ่งแม้แต่วินาทีเดียว แม้กระทั่งเร่งฝีเท้าไปยังทิศทางของซางหรั่นสามารถหมั้นกับคนที่ชอบได้ คงอดใจรอไม่ไหวแน่นอนอยู่แล้วหลินจืออี้กับกงเฉินเดินสวนกันไปคนละทาง ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกเมื่อเสียงประทัดดังขึ้นจากด้านหลังอีกครั้ง เธอก็รู้ว่ากงเฉินได้รับตัวซางหรั่นแล้ว……ที่ศาลบรรพบุรุษหลินจืออี้และหลิ่วเหอนําสิ่งของที่ใช้เซ่นไหว้บรรพบุรุษวางให้เรียบร้อยหลังจากเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง เธอก็ถอยไปที่ขอบสุดอีกครั้งคนที่เดินนำหน้าที่สุดคือคุณท่านกงแต่วันนี้เขากลับแปลกประหลาดกว่าปกติ เขามองไปรอบๆ และชมหลิ่วเหอต่อหน้าทุกคน“หลิ่วเหอ เธอทําได้ดีมาก ต่อไปให้ช่วยงานที่บ้านมากขึ้นหน่อย ค่อยๆ เดี๋ยวก็ชินกับมันเอง”แค่ประโยคเดียว สายตาที่ญาติตระกูลกงมองหลิ่วเหอก็เปลี่ยนไปห
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0456
วันงานหมั้นหลิ่วเหอตื่นนอนตอนตีห้าเพื่อจะได้แสดงผลงานต่อหน้าคุณท่านกงหลินจืออี้เป็นห่วงสุขภาพของเธอ จึงตื่นตามมาด้วยทั้งสองใช้เวลาสองชั่วโมงตรวจสอบทุกอย่างที่ต้องใช้หลังจากยืนยันว่าไม่มีปัญหาแล้ว ทั้งสองจึงกลับไปที่เรือนอย่างเหนื่อยล้าไม่คิดว่า กงสือเหยียนที่ทํางานจนถึงเที่ยงคืนเมื่อวานนี้ก็ตื่นนอนแล้วเช่นกัน“มาๆ ผมทําอาหารเช้าแล้ว รีบมากินเร็ว”ลูกหลานของตระกูลกงจะถูกปล่อยออกไปฝึกฝนเมื่อพวกเขายังเด็ก ฝีมือการทําอาหารของกงสือเหยียนก็ได้เรียนรู้มาในช่วงสองปีนั้นถึงจะไม่ได้ดีเลิศขนาดนั้น แต่รสชาติก็ไม่เลวกงสือเหยียนดึงหลิ่วเหอนั่งลง และนวดไหล่ให้เธอใบหน้าที่เหนื่อยล้าของหลิ่วเหอยิ้ม “เมื่อคืนคุณกลับมาดึกขนาดนั้น ไม่ต้องตื่นแต่เช้าหรอกค่ะ”“สองวันนี้พวกคุณสองคนต่างหากที่ทํางานหนัก ผมแค่ทําอาหารเช้ามื้อเดียวเอง”เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินจืออี้ก็เข้าใจทันทีว่าทําไมหลิ่วเหอถึงยอมกล้ำกลืนความทุกข์เพื่ออยู่กับกงสือเหยียนเธอยกชามขึ้นมา พูดกึ่งติดตลกว่า “อากับแม่นี่พอได้แล้ว ระวังฉันจะแอบไปกินเองนะ”หลิ่วเหอและกงสือเหยียนยิ้มให้กันในเวลานั้นเอง กงสือเหยียนก็มองไปที่นาฬิกาข้
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0455
……หลินจืออี้นอนหลับไม่สบายเลย เธอรู้สึกเหมือนมีมีดเล่มหนึ่งแขวนอยู่เหนือศีรษะตลอดเวลาในความคลุมเครือ เธอรู้สึกว่ามีคนกําลังสัมผัสใบหน้าของเธอเธอลืมตาขึ้นมาอย่างยากลําบาก เห็นผู้ชายที่ลูบไล้เธอเบาๆ เธอก็รู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นความฝันมีเพียงในความฝันเท่านั้นที่เธอสามารถเผชิญหน้ากับกงเฉินได้อย่างสงบเธอจ้องมองชายคนนั้นและพึมพําว่า "ปวดกระเพาะ"พูดจบเธอก็อดขดตัวไม่ได้นิ้วของกงเฉินถูกับริมฝีปากที่แตกของเธอ พูดอย่างอารมณ์เสียว่า “ยังจะทําตัวเหลวไหลอยู่อีกไหม?”หลินจืออี้ส่ายหน้า ท่าทางเชื่อฟังเป็นพิเศษนิ้วมือของกงเฉินชะงักเล็กน้อย ดวงตาที่จ้องมองเธอค่อยๆ ลึกซึ้งขึ้นวินาทีต่อมา หลินจืออี้รู้สึกว่าร่างกายแนบชิดกับหน้าอกอุ่นๆ ฝ่ามือของผู้ชายแนบกับท้องของเธอแล้วนวดเบาๆ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร กงเฉินก้มศีรษะลงใกล้ใบหูของเธอ เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ดีขึ้นหรือยัง?”“อืม”หลินจืออี้รู้สึกคันหู ยกมือขึ้นจะเกา แต่บังเอิญไปโดนแผลที่แขนพอดี จึงขมวดคิ้วก่อนที่เธอจะวางแขนลง กงเฉินก็จับมือเธอเอาไว้เขาเปิดแขนเสื้อของหลินจืออี้ เธอหลบโดยไม่รู้ตัว แต่แรงของเขาเยอะมากจริงๆ เธอเองก็รู้สึ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0454
หลังจากกงเฉินจากไป หลินจืออี้ก็ยืนพิงเสาอย่างเหม่อลอย หิมะที่กองพะเนินอยู่ด้านนอกสะท้อนสีหน้าไร้สีเลือดของเธอเธอพยุงเสาเดินไปข้างหน้า เหนือศีรษะเป็นผ้าซาตินสีแดงที่เพิ่งแขวนขึ้นไปพวกมันกระโดดโลดเต้นอยู่ในสายลม มีเพียงเธอเคุณั้นที่เงียบกริบหลังจากกลับถึงเรือน หลินจืออี้ก็นอนอยู่บนเตียงในห้องรับแขกอย่างทรมานทั้งตัว แต่เครื่องนอนใหม่เอี่ยมกลับไม่มีความรู้สึกปลอดภัยเลยสักนิดสุดท้าย เธอหลับตาลงอย่างงัวเงีย……กงเฉินนั่งบนโซฟา ปลายนิ้วแตะหน้าผาก ขนตายาวปิดลงครึ่งหนึ่ง ซ่อนอารมณ์ในดวงตาไว้“คุณชายสาม คุณกลับมาแล้ว”ซางหรั่นก้าวไปข้างหน้าอย่างมีความสุข เมื่อเห็นเสื้อโค้ทที่เขาวางไว้บนโซฟา เธอก็หยิบมันขึ้นมาอย่างสุภาพทันทีเพื่อปรับแขนเสื้อของเขาให้เรียบ“ห้องแต่งตัวฉันเก็บเรียบร้อยแล้วนะคะ ให้ฉันแขวนให้คุณไหมคะ?”“อืม”กงเฉินตอบอย่างใจลอยทันใดนั้น ปลายนิ้วของเขาก็หยุดกะทันหันและลุกขึ้นอย่างรวดเร็วซางหรั่นรู้สึกงุนงงเล็กน้อย หันหลังตามกงเฉินไป พูดอย่างค่อนข้างเหนื่อยว่า “คุณชายสาม ช้าๆ หน่อยค่ะ ฉันเดินเร็วขนาดนั้นไม่ได้”เมื่อไปถึงห้องแต่งตัว ซางหรั่นเห็นกงเฉินยืนอยู่หน้าตู้
Вам тоже понравятся
ท่านประธานขาพาหนูลงจากเตียง เอ๊ย! คานที
ผลิกา(เลอบัว)38.9K Кол-во прочтенийบำเรอรัก❤️มาเฟียร้าย (เรย์ของพลอย) NC20++SM
Me'JinJIn30.4K Кол-во прочтенийแรงรักสยบแรงแค้น
นครแสงจันทร์44.5K Кол-во прочтенийพ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว
เฉียนเสี่ยวซี115.8K Кол-во прочтенийเลขาบนเตียง
เค้กมัฟฟิ่นn357 Кол-во прочтенийวิวาห์วุ่นอุ้มบุญรัก
ปีศาจชอนซา48 Кол-во прочтенийทาสรัก
SS.WONDER26 Кол-во прочтенийอย่ารักนางร้าย
อัญธิญาน์497 Кол-во прочтений
