เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 0071
บทที่เกี่ยวข้อง
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0072
เธอเช็ดน้ำตาพลางขยับตัวไปพิงกงเฉิน สายตาที่จ้องมองทั้งสองกลับแฝงแววเตือนดูให้ชัดๆว่าเธอเป็นผู้หญิงของใครแล้วค่อยพูดจา!ทั้งสองหายใจติดขัดและอดคิดถึงเพื่อนอีกคนที่นอนอยู่บนเตียงไม่ได้พวกเขายอมตายดีกว่าไปล่วงเกินกงเฉิน ไม่อย่างนั้นชีวิตต้องแย่ยิ่งกว่าตายแน่ๆทั้งสองทําได้แค่ก้มหัวขอโทษ "ขอโทษครับ! คุณหลิน เราดื่มมากเกินไปจนหื่นกามเอง พวกเราผิดไปแล้ว โปรดปล่อยพวกเราไปเถอะ!""ไม่ปล่อย" หลินจืออี้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "วันนี้ปล่อยพวกแกไป พวกแกก็จะนึกว่าโชคดี ต่อไปก็ไม่รู้ว่าใครจะประสบความหายนะอีก ทุกสิ่งทุกอย่างในวันนี้เป็นพวกแกเป็นคนตัวเอง คําพูดของใครก็ฟังไปหมด ถือว่าสมน้ำหน้าพวกแกแล้ว"การเยาะเย้ยถากถางนี้ทําให้ซ่งหว่านชิวโกรธจนหน้าจะเกร็งอยู่แล้ว แต่เธอกล้าแค่โกรธแต่ไม่กล้าพูดอีกสองคนไม่เต็มใจที่จะถูกทําลายเช่นนี้และรีบวิ่งไปหาหลินจืออี้เพื่อขอความเมตตาโดยไม่คํานึงถึงการขัดขวางของตํารวจ"คุณหลิน..."แต่ทั้งสองคิดไม่ถึงเลยว่า คําพูดขอความเมตตายังไม่ทันพูด หลินจืออี้ก็ทําตัวเหมือนคนบ้าแล้ว"กรี๊ด! น่ากลัวจัง! น่ากลัวจังเลย! อย่าเข้ามา อย่าเข้ามาใกล้ฉัน”เธอคว้าเอาน้ำเดือด
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0073
แก้มของซ่งหว่านชิวยิ่งแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้าก็ไม่กล้าไหลลงมาแต่เธอไม่กล้าโกรธ พยายามเค้นสายตาคับอกคับใจออกมา ยื่นมือไปดึงกงเฉินกงเฉินยกมือขึ้นจัดแขนเสื้อ หลบมือของเธออย่างไม่ใส่ใจ"คุณชายสาม ฉันเป็นว่าที่ภรรยาของคุณนะ" ซ่งหว่านชิวกล่าวด้วยดวงตาแดงก่ำกงเฉินชําเลืองตามองเธอแวบหนึ่ง เอ่ยเสียงเรียบว่า "อืม ก็แค่ว่าที่"สีหน้าของซ่งหว่านชิวเปลี่ยนไปทันทีและยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเขาก้มตัวลงเล็กน้อย "เธอยังเป็นแค่คนนอก แต่หลินจืออี้เป็นคุณหนูรองของตระกูลกงตามกฎหมาย ไม่ว่าจะแย่แค่ไหน ก็ไม่มีทางที่คนนอกจะรังแกได้ ส่วนเรื่องระหว่างเรา เธอและฉันรู้ดีอยู่แก่ใจ”พูดจบ กงเฉินก็ยัดกระดาษหมายเลขใส่มือซ่งหว่านชิว แล้วหันหลังเดินจากไปดวงตาของซ่งหว่านชิวเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เธอลุกขึ้นหมายจะขวางกงเฉินอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ถูกเฉินจิ่นยกมือขึ้นเพื่อปิดกั้นเธอ"คุณซ่ง เชิญนั่งครับ""คุณชายสาม...คุณชายสาม..."ซ่งหว่านชิวไม่สามารถผลักเฉินจิ่นออกไปได้ ได้แต่กัดฟันกลับไปนั่งที่เก้าอี้เธอก้มหัวลงและพบว่ากระดาษหมายเลขนั้นว่างเปล่า!ทำให้เธอต้องมาฝืนทนทรมานอยู่ที่นี่แบบนี้!ซ่งหว่านชิวไม่สามารถควบค
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0074
เธอไม่โทษเฉินซู่หลานหรอก"พี่ใหญ่ ช่วงนี้อากาศค่อนข้างแปรปรวน คุณนายใหญ่สุขภาพไม่ดีมาตลอด พี่รีบกลับไปดูเถอะ"หลินจืออี้คิดเหตุผลไว้เรียบร้อยแล้วด้วยซ้ำกงเยี่ยนมองเธอ ยิ้มเจื่อนๆ "งั้นฉันไปก่อนนะ""บ๊าย บายค่ะพี่"หลังจากส่งกงเยี่ยนไปแล้ว หลินจืออี้ก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นที่โชยเข้ามาในปากตัวเองเหล้าในชั่วข้ามคืนผสมกับบัวลอยไส้เหล้า พอสะอึกทีก็เกือบจะทำให้เธออ้วกออกมาแม้ว่าบนตัวจะเปลี่ยนเป็นชุดผู้ป่วยแล้ว แต่กลิ่นของซุปและน้ำบนโต๊ะอาหารก็เหม็นมากเมื่อเวลาผ่านไปโชคดีที่เธอเคยมาที่โรงพยาบาลแห่งนี้มาก่อนและเข้าใจรูปแบบในห้องเป็นอย่างดีหลินจืออี้ค่อยๆ ลงจากเตียง เดินไปข้างหน้าสองก้าวก็คลําถึงประตูตู้ เปิดตู้ออกก็เจอเสื้อผ้าที่หลิ่วเหอนํามาให้เธอจากนั้นก็เดินตามตู้เข้าไปในห้องน้ำอีกเธอเปิดฝักบัว ลูบผม ก้มตัวลงเตรียมสระผมก่อนแต่มันไม่สะดวกสําหรับเธอตอนที่เธอเอื้อมมือไปสัมผัสฝักบัว แขนข้างหนึ่งก็ทะลุผ่านด้านหลังของเธอ และหยิบฝักบัวให้เธอหลินจืออี้ยืดตัวตรงอย่างตื่นตัว เพราะความตึงเครียด ศีรษะจึงกำลังจะกระแทกเข้ากับอ่างล้างมือ แต่สุดท้ายเธอกลับกระแทกเข้ากับหลังมือที่อบอุ่นเท
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0075
ผมยาวของหลินจืออี้ถูกดันไปด้านหลังหน้าผากอย่างยุ่งเหยิง ใบหน้าเปื้อนน้ำ ขาวๆ ซีดๆ ริมฝีปากสีชมพูที่ปกคลุมด้วยไอน้ำเหมือนองุ่นที่เพิ่งถูกล้างสะอาดหยดน้ำไหลลงมาตามกระแส ทําให้ชุดผู้ป่วยของเธอเปียกชุดผู้ป่วยลายทางสีฟ้าและสีขาวแนบแน่นกับผิวของเธอในสถานที่ที่เธอไม่สามารถมองเห็นได้เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่สวยงามและความอวบอิ่มภายใต้ชุดชั้นในที่มีสีผิวอ่อนหลินจืออี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แค่รู้สึกว่าลมหายใจของชายตรงหน้าหนักขึ้นเธอถอยหลัง เขาก็เข้ามาใกล้สุดท้ายเธอก็ไม่มีทางถอยแล้วเขาอยู่ตรงหน้า สายตาที่เผด็จการอย่างไม่ปิดบัง ราวกับสัตว์ป่ากําลังมองเหยื่ออยู่เขายกมือขึ้น หลินจืออี้หยุดหายใจ กําแหวนในมือแน่นทันใดนั้น ผ้าขนหนูแห้งๆ ผืนหนึ่งก็ตกลงบนศีรษะของเธอ"ไปแล้ว" เสียงของเขาแหบแห้งจนไม่เป็นสําเนียง"อาเล็ก แหวนของอา"หลินจืออี้หยิบแหวนออกมากงเฉินกุมมือของเธอไว้ แล้วยืมมือของเธอสอดแหวนเข้าไปในนิ้วหัวแม่มือของเขาหลินจืออี้ไม่เข้าใจว่านี่หมายความว่าอะไร แค่รู้สึกว่ามีลมพัดผ่านตรงหน้า จากนั้นเสียงปิดประตูก็ดังขึ้นเธอไม่ได้คิดอะไรมาก คลําเข้าไปในห้องอาบน้ำ เมื่อยกมือขึ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0076
จริงๆ แล้วเธอไม่แปลกใจเลย เพราะชาติก่อนก็เคยผ่านมันมาแล้วแต่หลังจากผ่านมันอีกครั้ง เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจจนวิญญาณของเธอเจ็บปวดเธอเลือกเส้นทางที่แตกต่างกันมาตลอด แต่โชคชะตาและอํานาจยังคงควบคุมเธอเหมือนผีคอยตามหลอกหลอนหลินจืออี้ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอง ไม่อยากสนใจเขากงเฉินออกจากวอร์ดผู้ป่วย เดินไปยังพื้นที่สูบบุหรี่ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ หยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวนแล้วเคาะกล่องบุหรี่สองครั้งอย่างครุ่นคิดยังไม่ทันได้จุดไฟ เฉินจิ่นก็เดินเข้ามา"คุณชายสาม ก่อนหน้านี้คุณให้ผมสืบเรื่องระหว่างคุณหนูหลินกับคุณซ่งได้เบาะแสแล้วครับ"เขาส่งเอกสารให้กงเฉินคีบบุหรี่และเปิดเอกสารเฉินจิ่นรายงานอยู่ข้างๆ ว่า"นี่คือร่างการออกแบบการแข่งขันที่คุณซ่งมอบให้โรงเรียน ด้านหลังเป็นร่างการออกแบบก่อนหน้าของคุณซ่ง"สไตล์แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเฉินจิ่นจิ้มเวลาส่งต้นฉบับอีกครั้ง "เป็นวันที่คุณหลินไปหาคุณหลังจากค้างคืนที่บ้านของคุณ ได้ข่าวว่าวันนั้นโรงเรียนเร่งให้คุณหลินส่งต้นฉบับ แต่คุณหลินส่งไม่ได้แม้แต่แผ่นเดียว”“ส่วนผลงานการประกวดเป็นคุณหลินที่อดหลับอดนอนเป็นเวลาสามวันเร่งทำออกมา”พูดเพียงเท่านี้ เกิ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0077
หลินจืออี้พูดจบ น้ำตาก็เอ่อคลอเบ้าตาเพื่อนร่วมหอที่เมื่อกี้ยังเต็มไปด้วยความโกรธ เข้าสู่บททันทีซวงซวงสะอึกสะอื้นว่า "จืออี้ เธออย่าเป็นแบบนี้เลย เราร่วมมือกับการรักษาอย่างแข็งขัน จะต้องหายเร็วๆ นี้แน่นอน"“ใช่ หมอที่นี่เก่งมาก เธอต้องเชื่อหมอและตัวเธอเองนะ”ต้าจู้พูดพลางปิดหน้า ราวกับทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเธอเป็นแบบนี้หลายเอ๋อร์ไม่พูดอะไร แค่เช็ดน้ำตาอย่างเงียบๆ ทุกอย่างสื่อความหมายโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยเสิ่นเยียนเห็นพวกเธอมองโลกในแง่ร้ายขนาดนี้ ก็รู้ว่าดวงตาของหลินจืออี้นั้นยากที่จะหายแล้วเธอเป่าผมเบา ๆ ร่างผอมบางของเธอสั่นเทาเล็กน้อย น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา กอดหลินจืออี้อย่างแรง"จืออี้ ฉันไม่เชื่อ! เธอจะต้องไม่เป็นไรแน่นอนนะ! ฮือๆๆ ..."ฉากนี้ ไม่ว่าใครเห็นต่างก็รู้สึกว่าเสิ่นเยียนมีความรู้สึกต่อหลินจืออี้อย่างลึกซึ้งแต่หลินจืออี้รู้ดีว่าที่เสิ่นเยียนกอดเธอไว้ก็เพราะกลัวว่าคนอื่นจะเห็นรอยยิ้มยินดีบนความทุกข์ของคนอื่นเท่านั้นและเสิ่นเยียนกําลังยิ้มอยู่จริงๆ นั่นแหละเธอหวังว่าหลินจืออี้จะกลายเป็นคนตาบอดแต่วินาทีต่อมา เสิ่นเยียนก็หัวเราะไม่ออกแล้วหลินจืออี้ตบหลังเสิ่นเ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0078
เธอยกเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย:"ฉันก็จะไปฝึกงานที่สตูดิโอของเซวียมั่นแล้วเหมือนกัน"หลินจืออี้อึ้งไปเล็กน้อยต้าจู้ร้องขึ้นทันที "ทําไมเธอถึงเข้าไปได้? จืออี้กับซ่งหว่านชิวนั้นเข้าไปในสตูดิโอของเซวียมั่นได้เพราะผ่านการแข่งขัน แล้วเธอล่ะ?"เสิ่นเยียนขดตัว ทําท่าทางเหมือนถูกรังแกและหวาดกลัว บิดตัวบิดชายกระโปรง"ฉัน ฉันก็แค่บังเอิญมีโอกาสนี้เท่านั้น ฉันเลยคิดจะลองหน่อย ไม่คิดว่าจะสําเร็จน่ะ""จืออี้ เธออย่าโกรธได้ไหม?"เสิ่นเยียนร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับดอกไม้แสนบอบบางท่ามกลางลมฝนชวงซวงถลึงตาใส่เธอ "เสิ่นเยียน! เธอหยุดพูดได้แล้ว! เธอไม่ได้ยินที่หมอพูดเมื่อกี้เหรอ? ตอนนี้จืออี้อารมณ์แปรปรวนไม่ได้ เธอพูดแบบนี้ในเวลานี้ไม่ใช่จงใจทําให้เขาไม่สบายใจหรือ?”เสิ่นเยียนสะอึกสะอื้น "ฉันแค่โชคดีเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่จําเป็นต้องลําบากเหมือนจืออี้ รอให้จืออี้หายดีแล้ว เราก็จะได้ทํางานด้วยกันแล้วไม่ใช่เหรอ? ดีจังเลยนะ!”โชคดีกว่าเหรอ?ไม่จําเป็นต้องลำบากเหมือนจืออี้เหรอ?รอให้ตาของจืออี้หายดีเหรอ?มีคําไหนบ้างที่ไม่ได้กระตุ้นหลินจืออี้?ต้าจู้กําหมัดแน่นหลินจืออี้กลับหัวเราะออกมา "เสิ่นเยียน
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0079
ตอนที่เพิ่งตื่นขึ้นมา ดวงตาของหลินจืออี้ยังมืดสนิทอยู่จริงๆ นั่นแหละแต่ต่อมาก็ค่อยๆ ปรากฏจุดสีขาวขึ้นตรงหน้าเธอ จากนั้นก็เป็นเงาร่างที่เลือนรางในเวลานี้ เสิ่นเยียนก็มาพอดีตอนนี้เธอมองเห็นผู้คนได้อย่างชัดเจนแล้วเมื่อกี้แค่ล้อเล่นกับเสิ่นเยียนเท่านั้น ใครให้เธอวางยาในนมล่ะหลินจืออี้วางนิ้วชี้ลง แล้วกัดลูกชิ้นปิ้งคําหนึ่ง "พวกเธอไปทํางานเถอะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว""แต่เสิ่นเยียน..." หลายเอ๋อร์ไม่ค่อยวางใจ ชี้ไปที่ประตูอย่างเงียบๆ"ที่นี่เป็นโรงพยาบาล เธอไม่กล้าทําอะไรหรอก""ก็ได้"ทั้งสามคนเก็บข้าวของและลุกออกไปจากห้องผู้ป่วยพอพวกเธอจากไป เสิ่นเยียนก็กลับมา สีหน้ากลับมาเป็นปกติ ซ้ำยังมีรอยยิ้มแปลกๆหลินจืออี้ยังคงแสร้งทําเป็นมองไม่เห็น"จืออี้ ฉันเห็นข้างนอกอากาศดีเป็นพิเศษ ไม่งั้นฉันจะประคองเธอลงไปเดินเล่น อย่างนี้จะได้ผ่อนคลายอารมณ์ได้ ไม่แน่ว่าอาจจะหายเร็วๆ นี้ก็ได้"เสิ่นเยียนเดินไปถึงข้างเตียง เปิดผ้าห่มของหลินจืออี้ออกโดยตรง ถึงขนาดดึงเธอลงไปใต้เตียงโดยไม่สนใจว่าเธอจะมองไม่เห็นหลินจืออี้ก็ไม่ขัดขืน ปล่อยให้เธอลากตัวออกไปจากห้องผู้ป่วย"เสิ่นเยียน เธอช้าลงหน่อย ฉันมอ
บทล่าสุด
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0196
ในเมื่อซ่งหว่านชิวซ่อนตัวอยู่ในบ้านและแท้งลูก งั้นเธอก็สามารถวางแผนอื่นๆ ของเธอได้ต่อไปแล้วหลินจืออี้ถือโอกาสที่เข้าห้องน้ำโทรหาหลิ่วเหอ“แม่ วันนี้คุณอาอยู่ที่บริษัทหรือเปล่า?”“อยู่ มีอะไรเหรอ?”“ฉันอยากไปหาเขากินฉันข้าวมื้อน่ะ”ขณะที่พูด หลินจืออี้ก็ก้มลงมองถุงที่อยู่ข้างเท้า ในนั้นมีเสื้อนอกของกงเฉินวางอยู่เธอกลัวว่าถ้าตัวเองไปหากงเฉินโดยตรง เขาจะเห็นอะไรบางอย่างแต่ถ้าเขากินข้าวกับกงสือเหยียน เธอก็สามารถหาข้ออ้างคืนเสื้อผ้าของกงเฉินได้หลิ่วเหอคิดไปคิดมา กลับพูดว่า “ช่างมันเถอะ วันนี้อาของเธอยุ่งมากแน่ๆ”หลินจืออี้พูดอย่างประหลาดใจว่า “คุณอามีออเดอร์ใหญ่เหรอ?”“ไม่ใช่” หลิ่วเหออยากจะพูดแต่ก็หยุด สุดท้ายก็ถอนหายใจ “อาของเธอบอกว่าเจ้าสามป่วยน่ะ ก่อนหน้านี้กระโดดลงทะเลสาบไปช่วยเธอ ทั้งตัวเปียกปอนพาเธอไปโรงพยาบาล เมื่อคืนกงเยี่ยนเกิดอุบัติเหตุ เขาไม่ได้นอนทั้งคืนเพื่อจัดการงานที่เหลือของกงเยี่ยน ตอนเช้าก็ไปบริษัทอีก เขาก็เป็นคนเหมือนกัน จะไม่ป่วยได้ยังไง?”"ป่วย...ป่วยเหรอ?” หลินจืออี้สะดุ้งโหยงในใจนึกถึงอุณหภูมิร่างกายที่ผิดปกติของกงเฉินเมื่อคืนอย่างอธิบายไม่ได้ เธอยัง
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0195
หลินจืออี้ไม่เคยคิดว่ากงเฉินจะบ้าขนาดนี้แม้ว่าจะดึกมากแล้ว แต่รอบๆ โรงพยาบาลก็มีผู้คนจำนวนไม่น้อย แต่เขากลับยัดมือของเธอไว้ใต้เสื้อสเวตเตอร์มือที่เย็นเฉียบของเธอสัมผัสเอวที่ร้อนผ่าวของชายหนุ่ม ทำเอาเธอร้องเสียงต่ำออกมาอย่างควบคุมไม่ได้คนที่ได้ยินเสียงของเธอต่างหันมามอง เธอก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว พยายามดิ้นรนอย่างหนัก แต่มือกลับถูกเขากดแน่นอยู่บนขอบเอวหลินจืออี้ขดนิ้วมือ กล้ามเนื้อแน่นๆ รีดฝ่ามือของเธอ หนียังไงก็หนีไม่พ้นเพียงแค่คนรอบข้างก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวก็จะเห็นมือของเธอสอดเข้าไปในเสื้อสเวตเตอร์ของเขาไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า อุณหภูมิบนฝ่ามือของเธอสูงจนน่าตกใจเธอเตือนอย่างลุกลี้ลุกลนว่า “อาเล็ก อาบ้าไปแล้ว ถ้ามีคนถ่ายรูปได้จะทํายังไง?”กงเฉินจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “แต่งตัวแบบนี้มาหากงเยี่ยนตอนดึกดื่นไม่กลัว แต่อยู่ด้วยกันกับฉันกลับกลัวงั้นเหรอ? แล้วทําไมตอนนั้นถึงเข้ามาในห้องฉันล่ะ?”หลินจืออี้อึ้งไปเล็กน้อย ไม่กล้าสบตาเขา เพราะในอดีตเธอเคยรักผู้ชายคนนี้อย่างเร่าร้อนจริงๆแต่ตอนนี้...เธอก้มหน้าลง "ฉันเสียใจแล้วได้ไหม? ถ้าสามารถเริ่มต
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0194
หลังจากกงสือเหยียนตอบรับ เขาก็เดินตามหลินจืออี้ไปเมื่อกงเฉินหันกลับมา กงเยี่ยนก็มองเขายิ้มบางๆ“อาเล็ก ขอบคุณที่มาเยี่ยมผมนะครับ ตอนนี้ผมรู้สึกเต็มไปด้วยพลัง”กงเฉินมองไปที่กงเยี่ยน ในดวงตามีประกายแหลมคมแวบผ่าน “อ้อ? งั้นนายก็เก็บไว้ใช้บ้างนะ”รอยยิ้มของกงเยี่ยนจางลง จ้องมองทิศทางที่กงเฉินหายไป สีหน้าคลุมเครือไม่ชัดเจน……หลินจืออี้ตามกงสือเหยียนลงไปชั้นล่าง เขารับโทรศัพท์และส่งเสียงอืมสองสามครั้งทันใดนั้น เขามองหลินจืออี้อย่างลําบากใจ “จืออี้ อาให้คนขับรถส่งเธอกลับไปนะ พอดีอาต้องไปเอาเอกสารที่บริษัท”“คุณอา ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันใช้แอพเรียกรถมารับแล้ว”หลินจืออี้คิดว่าหลิ่วเหอยังรอเขาอยู่ที่บ้าน เรียกแท็กซี่แถวนี้ก็ต้องรออีกตั้งนาน จึงปฏิเสธความหวังดีของเขา“เด็กคนนี้นี่ มักกลัวจะรบกวนคนอื่นตลอดเลย”“คุณอาคะ คนขับรถมาแล้ว คุณอารีบขึ้นรถเถอะ แม่ฉันยังบ่นว่าช่วงนี้คุณอากลับดึกตลอด” หลินจืออี้ผลักเขาขึ้นรถ“เดี๋ยวอาเอาอาหารว่างยามดึกไปให้แม่เธอ เขาก็ดีใจแล้ว” กงสือเหยียนพูดด้วยรอยยิ้ม“ค่ะๆ คุณอาสองคนรักกันไปเถอะค่ะ”หลินจืออี้ปิดประตูรถแล้วโบกมือลาหลังจากส่งกงสือเหยียนออกไ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0193
หลินจืออี้ยืนพิงกําแพง ใบหน้าขาวซีด ในสมองมีแต่ตอนจบของกงเยี่ยนในชาติก่อนและตอนนี้ กงเฉินก็ต้องการทําลายกงเยี่ยนอีกครั้ง!ทําลายคนเดียวในตระกูลกงที่ทําดีกับเธอ!เธอหายใจติดขัด ปลายนิ้วข่วนกําแพงจนรู้สึกเจ็บไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็หันหลังและจากไปอย่างเงียบๆหลินจืออี้กลับไปที่วอร์ดผู้ป่วยอีกครั้งในเวลานี้ กงเยี่ยนเจ็บแผลถลอกจนพลิกตัวยาก แต่เมื่อเห็นหลินจืออี้ก็เผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมาทันที“จืออี้ ฉันคิดว่าเธอจะไม่กลับมาแล้ว”“ไม่หรอก” หลินจืออี้เดินไปนั่งที่ข้างเตียง ถามเสียงเบาว่า “พี่ใหญ่ เมื่อกี้ฉันลืมถามไป ทําไมพี่ถึงเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้ล่ะ?”“เมืองไห่มีขนมอบพิเศษ ฉันอยากจะเอากลับมาให้เธอลองชิม แค่รีบร้อนเท่านั้น” กงเยี่ยนพูดจบก็ไม่อธิบายให้มากความหลินจืออี้สังเกตเห็นช่องโหว่ในคําพูดของเขา “พี่ใหญ่ คนขับรถเป็นคนขับ ไม่ว่าพี่จะรีบแค่ไหน คนขับรถก็ไม่สามารถเอาชีวิตของพี่มาล้อเล่นได้...”ดวงตาของกงเยี่ยนหมองคล้ำ พูดตัดบทว่า “จืออี้ ไม่ต้องถามแล้ว เรื่องบางเรื่องก็ให้จบลงเท่านี้เถอะ”“พี่ใหญ่ อุบัติเหตุทางรถยนต์ต้องมีปัญหาแน่ๆ ใช่ไหม? พี่บอกฉันได้ไหม?”หลินจืออี้แค่อ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0192
หลินจืออี้รีบก้าวไปข้างหน้าและยื่นมือออกมา แต่ก็ไม่กล้าแตะต้องเขา กลัวว่าจะทําให้เขาเจ็บ“พี่ใหญ่...”หลินจืออี้รู้สึกแสบจมูก ความรู้สึกผิดในใจก่อตัวมากขึ้นถ้าไม่ใช่เพราะเธอ กงเยี่ยนก็คงไม่ทําแบบนี้กงเยี่ยนมองเธอ ยื่นมือดึงเธอมานั่งที่ข้างเตียง ยกมือขึ้นเช็ดหางตาของเธอกลางคืนในปลายฤดูใบไม้ร่วงอุณหภูมิต่ำมาก หลินจืออี้แต่งตัวไม่เยอะ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อยจากการเดินทาง ขนตายาวหลายเส้นที่แขวนอยู่บนขนตาที่เปียกชื้นเล็กน้อย ขับให้ดวงตาแดงก่ำชุ่มชื้นคู่นั้นยิ่งดึงดูดเขามือของเขาหยุดที่แก้มของเธออย่างไม่เต็มใจและยิ้มเบาๆ เพื่อปลอบโยน "ไม่เป็นไรจริงๆ หรือจะให้ฉันลงมาเดินสักรอบสองรอบ?"หลินจืออี้รีบเอื้อมมือไปจับมือเขา เอ่ยห้ามว่า “พี่อย่าขยับไปไหนนะ โตป่านนี้แล้วยังล้อเล่นอีก?”เขาจ้องมองหลินจืออี้แล้วยิ้มโดยไม่พูดอะไร แต่ชั่วพริบตาก็กวาดสายตามองไปทางด้านหลังของเธอหลินจืออี้สังเกตเห็น พอกําลังจะหันตัวกลับ กงเยี่ยนกลับล้มตัวลงไปหาเธอราวกับไม่มีแรงเธอยื่นมือไปกอดกงเยี่ยนตามสัญชาตญาณกงเยี่ยนถือโอกาสโอบเธอไว้ ตบหลังเธอเบาๆ พูดเสียงเบาว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่เป็นไร”หลินจืออี
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0191
หลังจากได้ยินคําพูดของหลิ่วเหอ สมองของหลินจืออี้ก็สับสนวุ่นวายไปหมดเธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าชื่อย่อของใครคือ LHคิดไปคิดมา เธอได้แต่พูดว่า “แม่ ช่วยฉันจับตาดูหน่อยได้ไหม? คราวหน้าที่พวกเขานัดพบกันต้องบอกฉันนะ”หลิ่วเหอไม่ได้รับปากทันที น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความกระสับกระส่าย “จืออี้ แกคิดจะทําอะไรกันแน่? แกอยากอยู่ให้ห่างจากพวกซ่งหว่านชิวมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”หลินจืออี้เม้มปาก ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองดูดวงดาวบนท้องฟ้าเมื่อก่อนเธอคิดแบบนี้จริงๆเพราะเธอสัญญากับซิงซิงว่าจะเป็นนักออกแบบเครื่องประดับที่มีความสุข ยิ่งเดินยิ่งไกล ต้องชดเชยความเสียใจในอดีตให้ได้ดังนั้นความคิดเดียวของเธอคือการเปลี่ยนชะตากรรมเดิมของเธอเติมเต็มความปรารถนาของเธอและซิงซิงแต่ตอนที่เธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้และฟังกงเฉินขู่เธอว่าจะเข้าข้างซ่งหว่านชิว เลือดก็แพร่กระจายจากร่างกายส่วนล่างของเธอ ราวกับได้สัมผัสกับความเจ็บปวดจากการสูญเสียดวงดาวอีกครั้งถ้าตอนนั้นเธอไม่ได้กินยาคุมกําเนิด วันนี้ซิงซิงของเธอก็คงกลายเป็นก้อนเลือดไปแล้วเธอไม่สามารถระงับเมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังได้อีกต่อไป เธอไม่สามารถลืมใบหน้าที
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0190
ตอนนี้ซ่งหว่านชิวเป็นนักออกแบบเครื่องประดับชื่อดัง มีสตูดิโอและแบรนด์เป็นของตัวเองเธอยังคลอดลูกชายคนโตให้กงเฉินอีกด้วย กำลังอยู่ในช่วงรุ่งเรืองสุดขีด แม้แต่เส้นผมก็เหมือนเปล่งประกาย ดวงตาเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสเสิ่นเยียนที่อยู่ข้างเธอก็พลอยสบายไปด้วย แต่งตัวหรูหราถือกระเป๋าโซ่ใบเล็กๆที่ราคาสูงถึงหลายแสนเด็กสาวคนนั้นที่ตอนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยพร้อมกับหลินจืออี้และเคยพูดว่าจะขยันทำงานเพื่ออนาคต ตอนนี้ก็ถูกความมืดกลืนกินไปแล้วเสิ่นเยียนเล่นกระเป๋าในมืออย่างไม่ใส่ใจพลางพูดว่า “หลินจืออี้กับลูกสาวแทบไม่ออกจากบ้านเลย แม้แต่คุณท่านก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันกับตระกูลหลิวช่วย คุณจะมีหลักฐานว่าหลินจืออี้ใส่ร้ายพวกคุณแม่ลูกได้ยังไง? ยิ่งกว่านั้น ตระกูลหลิวยังช่วยหา ตัวอย่างเข้าคู่ให้พวกคุณด้วย ถ้าเธอรู้ว่าคุณโกหกและใช้ประโยชน์จากเธอมาตลอด…”“หุบปาก! นี่เธอกำลังขู่ฉันเหรอ?” ซ่งหว่านชิวเปลี่ยนสีหน้าและท่าทางที่ทั้งโหดและดุร้าย“คุณหนูซ่ง อย่าว่าฉันพูดมากเลยนะคะ ตระกูลหลิวนี่บอกจะล่มก็ล่ม คุณหนูตระกูลหลิวคนนั้นมาขู่คุณและคนที่จะช่วยคุณได้ก็มีแค่ฉันเท่านั้น ฉันก็แค่เอาสิ่งที่ฉันควรได้ เ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0189
“มีเรื่องงั้นเหรอ? หึๆ ผมกำลังพักผ่อนอยู่เลยนะ อยู่ดีๆก็โดนล็อกคอลากเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน หมอสูติฯ สามคนยืนอยู่ข้างๆ ผมมองหน้ากันงงไปหมด รู้ไหมพวกเขาถามผมว่าอะไร?”หลี่ฮวนแสดงท่าทางประกอบอย่างเว่อร์วังราวกับกำลังเล่นละครฉากใหญ่หลินจืออี้ถามอย่างงุนงง “ถามว่าอะไรเหรอคะ?”หลี่ฮวนเลียนเสียงหมอผู้หญิงพูดเสียงแหลมว่า “คุณหมอหลี่คะ จะรักษาอะไรเหรอคะจะรักษาการตั้งครรภ์หรือรักษาประจำเดือนดีคะ?”“ทีนี้รู้หรือยังว่าแผลพวกนี้ฉันได้มายังไง? คราวหน้ารบกวนช่วยเตือนเขาด้วยว่า ถึงจะรีบก็อย่าล็อกคอผมอีก”หลินจืออี้พอได้ยินมาถึงตรงนี้ก็เริ่มเข้าใจว่าหลี่ฮวนพูดถึงเรื่องอะไรแต่สีหน้าของเธอกลับไม่แสดงอารมณ์ใดๆเพียงแค่ก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไรหลี่ฮวนไม่ได้สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงของเธอ เขามองไปรอบๆแล้วถามขึ้น“คุณชายสามล่ะ? ไม่ใช่ว่าเขาเฝ้าคุณตลอดหรือไง?”“กลับไปแล้วค่ะ” หลินจืออี้ตอบเสียงเย็นชาที่กงเฉินเฝ้าเธอก็แค่เพราะต้องการแน่ใจว่าจะได้เตือนเธอทันทีที่ตื่นขึ้นว่า "อย่าพูดอะไรที่ไม่ควรพูด"ตอนนั้นเอง หลี่ฮวนก็เริ่มสังเกตได้ว่าบรรยากาศแปลกไปเขานิ่งไปชั่วครู่ ไม่รู้ควรพูดอย่างไร จึงรีบเปลี่ยนห
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0188
หลิ่วเหอหลังจากคลอดหลินจืออี้ออกมาร่างกายก็ได้รับบาดเจ็บจนไม่สามารถมีลูกได้อีกบ้านใหญ่จึงมีหลานชายเพียงคนเดียวคือกงเยี่ยน ส่วยบ้านรองก็ไม่มีลูกเช่นกัน หากบ้านสามอย่างกงเฉินแต่งงานกับผู้หญิงที่มีลูกไม่ได้อีกคน คุณท่านกงจะยอมได้ยังไง?เมื่อสังเกตเห็นสายตาของหลินจืออี้ ซ่งหว่านชิวก็ยกมือขึ้นปิดท้องโดยไม่รู้ตัวท่าทางนี้ทำให้หลินจืออี้รู้สึกแปลกใจชาติที่แล้วเพราะเธอแต่งงานกับกงเฉินก่อน ซ่งหว่านชิวจึงหนีตามไปพร้อมลูกในท้องแต่ตอนนี้ในเมื่อไม่มีสิ่งใดขัดขวางระหว่างซ่งหว่านชิวกับกงเฉิน หากเธอประกาศว่าท้องการแต่งงานระหว่างสองคนก็ไม่น่าจะมีปัญหาแต่ทำไมซ่งหว่านชิวถึงไม่เพียงแค่ไม่ยอมรับลูกในท้อง ยังถึงขั้นไม่กล้าเปิดเผยเลยแม้แต่นิด?“หลินจืออี้ ฉันรู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวดใจ ไม่เป็นไรนะ เพราะความเจ็บปวดยิ่งกว่านี้กำลังจะมา คุณชายสามบอกว่าพอเซ็นสัญญาร่วมมือเสร็จเขาจะแต่งงานกับฉัน”“เห็นมั้ย? ฉันเคยบอกแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็จะเลือกฉัน ส่วนเธอน่ะ ก็แค่ของเล่นที่ไม่ต้องเสียเงิน”ซ่งหว่านชิวหัวเราะออกมาเบาๆอย่างเยาะเย้ย จากนั้นก็หมุนตัวออกจากห้องผู้ป่วยร่างกายของหลินจืออี้ที่ฝืนทนจนถ
