บทที่ 0087

เมื่อหลินจืออี้สับสนกับภาพในสมอง กลิ่นชาสงบจิตก็ลอยมาจากใต้จมูก

พอเธอเงยหน้าขึ้น ข้างมือก็มีชาสงบจิตที่ร้อนระอุเพิ่มขึ้นมา

หลังจากนิ่งไปไม่กี่วินาที เธอก็มองไปที่กงเฉินอีกครั้ง

ผู้ชายถือตะเกียบด้วยมือเดียว อีกมือหนึ่งสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ลายเสื้อเชิร์ตที่เรียบๆ เผยให้เห็นรูปร่างของไหล่กว้างและเอวบาง

ดูเหมือนไม่สนใจอะไร แต่ทุกสัมผัสกลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่ไม่อาจเอื้อมถึง

แต่กลับไม่สามารถซ้อนทับกับเงาร่างนั้นในสมองได้

หลินจืออี้ดื่มชาเงียบๆ สองอึก หลังจากนั้นไม่นานกงเฉินก็วางบะหมี่ที่ต้มเสร็จแล้วไว้ตรงหน้าหลินจืออี้

"กินซะ"

หลินจืออี้ได้สติ เม้มปากส่ายหน้า "ไม่ต้องแล้ว ฉันไม่หิวแล้ว..."

จ๊อกๆ จ๊อกๆ

ท้องร้องออกมาอย่างไม่ถูกกาลเทศะ ทําให้หน้าของเธอแดงไปหมด

กงเฉินยกชามขึ้น ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ให้ฉันป้อน?"

หลินจืออี้รู้ว่าเขาเป็นคนที่พูดจริงทําจริง จึงรับชามมาอย่างรวดเร็ว

จากนั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดคุยกัน

กงเฉินถอยกลับแล้ว จุดบุหรี่หนึ่งมวนพิงเตาไฟ จ้องเธอผ่านหมอกบางๆ

หลินจืออี้แกล้งทําเป็นไม่เห็น กินบะหมี่เข้าไปคําหนึ่ง แล้วอึ้งไปเล็กน้อย

เป็นอย่างที่เธอคาดไว้ กงเฉินไม่ใช่ค