Share

บทที่ 0286

Author: อี้เสี่ยวเหวิน
หลี่ฮวนเปิดประตูจากส่วนที่ลึกที่สุดของทางเดิน ด้านหลังประตูเป็นสวนเล็กๆ ที่เชื่อมกับห้องทํางานของเจ้าของร้าน

สไตล์ของสวนดอกไม้เหมือนกับห้องโถงข้างหน้าทุกประการ มีต้นไม้หนึ่งต้นเป็นทิวทัศน์ เก๋ไก๋มาก

เช่นเดียวกับหลี่ฮวนที่ใช้ชีวิตทั้งสองด้าน ไม่เข้ากันโดยสิ้นเชิงเลยสักนิด

หลี่ฮวนร้อนใจมาก ดังนั้นจึงไม่ได้สังเกตเห็นหลินจืออี้ที่อยู่ข้างหลังเขา

หลินจืออี้ถลันตัวเข้าไปในสวนดอกไม้เล็กๆ ซ่อนตัวอยู่หลังภูเธอจําลอง ถึงได้กล้าแอบมองเข้าไป

ในเวลานี้ ซ่งหว่านชิวยืนรออยู่ใต้ต้นไม้เป็นเวลานานแล้ว

หลี่ฮวนก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับมือเธอ แต่ถูกเธอปัดออกและหลบไป

"นายมาทําอะไรที่นี่? ไม่ไปป้อนอาหารคนรักของนายแล้วเหรอ?”

ซ่งหว่านชิวหันหลังและกําลังจะจากไป แต่ถูกหลี่ฮวนกอดเอวไว้ เขาบีบหน้าเธอและจูบอย่างแรง

“อื้อๆ ......”

ซ่งหว่านชิวเริ่มดิ้นรนอยู่สองครั้ง กล้ามเนื้อที่แนบกับหน้าอกของเธอก็อ่อนยวบลงไป

มือก็ลูบไล้ร่างกายของเขาอย่างไม่รู้ตัว

หลี่ฮวนหัวเราะเบาๆ "หึงเหรอ? วางใจเถอะ หลิวซินหน่าสำหรับฉันไม่ได้เป็นอะไรเลย ถ้าไม่ใช่เพื่อเธอ ฉันขี้เกียจจะไปสนใจเขาด้วยซ้ำ”

“แล้วนายล่ะเป็นอะไรล่ะ? ทําไมฉันต้
Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App
Locked Chapter

Pinakabagong kabanata

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0420

    สีหน้าของกงเฉินดูน่าเกลียดมากเขาหรี่ตาด้วยความเย็นชา “หลินจืออี้”หลินจืออี้มองตรงเข้าไปในดวงตาของเขา "สิ่งที่คุณท่านกงทําในวันนี้อาไม่รู้เหรอ? มันสนุกเหรอที่เห็นพวกเราแม่ลูกพยายามอย่างหนักเพื่อเอาใจ ฉันไม่อยากเล่นเกมนี้กับอาแล้วจริงๆ เรื่องในคืนนั้นผ่านไปตั้งนานแล้ว อาเล็ก”ระหว่างพวกเขา ทําได้แค่หยุดอยู่ที่คำว่าอาเล็กนี้เท่านั้นดวงตาของกงเฉินเปล่งประกายความเย็นชา เขาหันหลังและเดินไปที่ถังขยะหลินจืออี้มองแผ่นหลังของเขาอย่างลังเล ในใจเขาไม่รู้ว่าหวังว่าเขาจะเก็บถุงใบนั้นกลับมา เหรอว่าจะปล่อยไปแบบนี้แต่เธอรู้ว่าทุกครั้งที่เขาก้าวเข้ามาใกล้ หัวใจของเธอก็ตึงเครียดมากขึ้นตามไปด้วยเมื่อกงเฉินกําลังจะขวางแม่บ้านไว้ เสียงกรีดร้องก็ดังมาจากทางเล็กๆ ในสวนดอกไม้เมื่อถือโอกาสมองไป ก็เห็นซางหรั่นที่ใส่ขาเทียมดูเหมือนจะสะดุดกับแผ่นหินล้มลงกับพื้นหลินจืออี้มองไปทางกงเฉินโดยไม่รู้ตัวเขาหยุดแล้วหลินจืออี้หายใจเข้าเบาๆ ลมหายใจในลําคอสั่นขึ้นๆ ลงๆ ในความขมขื่นที่หนักอึ้ง กดทับจนเธอรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัวที่จริงเธอรู้ผลแล้ว แต่เธอก็ยังมองกงเฉินหันหลังวิ่งไปหาซางหรั่นอย่างทรมานตัวเอง

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0419

    ซางหรั่นมองกงเฉินแล้วส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ฉันไม่ได้ช่วยคุณชายสามเพื่อหวังสิ่งตอบแทนนะคะ ตอนนั้นไม่ว่าใครอยู่ในรถ ฉันเธอช่วยทั้งนั้นค่ะ”เธอไม่จงใจพูด แต่เธอคิดอย่างนั้นจริงๆ คุณท่านกงมองเธอแล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “เสียวหรั่น กงเฉินได้รู้จักเธอ นับเป็นความโชคดีของเขา”“คุณลุง อย่าพูดแบบนี้เลย ฉันไม่กล้ารับคําแล้วค่ะ”ซางหรั่นรู้สึกอายเล็กน้อย และหลบไปด้านข้างของกงเฉินโดยไม่รู้ตัวทุกคนสามารถเห็นความคิดของเธอได้และทุกคนก็ยอมรับมันด้วยความยินดีแม้ว่าเธอจะขาหักไปข้างหนึ่ง แต่เธอก็หักเพราะกงเฉินแต่งงานกับเธอ แม้ว่าจะให้เธอเป็นเพียงแจกันประดับประดา แต่เธอสามารถสร้างชื่อเสียงให้กับตระกูลกงได้ไม่ต้องพูดถึงว่าบ้านของเธอเป็นตระกูลดัง การแต่งงานยิ่งเป็นการร่วมมือกันซางหรั่นหันหน้าไปมองใบหน้าด้านข้างที่เย็นชาของชายคนนั้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวัง หวังว่าเขาจะพูดอะไรบางอย่างกงเฉินเพียงแค่ยกจานผลไม้ขึ้นอย่างสุภาพ "กินผลไม้หน่อยนะ"ซางหรั่นรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ถึงยังไงทั้งสองคนก็ไม่เจอกันมานานแล้ว และจําเป็นต้องค่อยๆ คุ้นเคยกันคิดแล้วเธอเธอก็กินผลไม้ด้วยรอยยิ้มทันทีคุ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0418

    หลินจืออี้ล้างมือ ถกแขนเสื้อขึ้นเตรียมจะช่วยหลิ่วเหอทํางาน ไม่คิดว่ากงสือเหยียนจะถอดเสื้อนอกแล้วเดินเข้ามา“พอแล้ว พวกเธอสองคนไปกินอาหารกัน ฉันมาคอยดูก็พอแล้ว”“ขอบคุณค่ะ ที่รัก” หลิ่วเหอยิ้มจนตาหยี“ขอบคุณค่ะ คุณอา”หลินจืออี้รับน้ำแกงมาสองชามแล้วนั่งลงที่โต๊ะเล็กแล้วดื่มทันทีน้ำซุปที่ตุ๋นจากสมุนไพรล้ำค่านั้นแตกต่างกันมากหลิ่วเหอและกงสือเหยียนจู๋จี๋อยู่สักพักถึงมา พอนั่งลงก็แย่งน้ำแกงในมือของหลินจืออี้ดื่มจนหมด“ฉันหิวน้ำจะตายอยู่แล้ว ฉันสืบมาให้หมดแล้วนะ”"สืบ? “แม่ ฉันให้แม่ไปสืบอะไรมา?” หลินจืออี้ถามอย่างงุนงง“ก็ซางหรั่นไง”บางทีอาจเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็น หลินจืออี้จึงไม่ได้ขัดจังหวะหลิ่วเหอหลิ่วเหอพูดเสียงเบาว่า “ซางหรั่นเป็นคุณหนูแห่งตระกูลซางที่มีชื่อเสียงของเมืองไห่เฉิง ตอนอยู่ต่างประเทศเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเจ้าสาม ตอนที่เจ้าสามประสบอุบัติเหตุที่ต่างประเทศ ก็เป็นคนช่วยเขาออกมาก่อนที่จะระเบิด แต่แล้วตัวเองกลับถูกระเบิดจนถูกต้องตัดขา”“ตอนที่ถูกส่งไปโรงพยาบาล ซ่งหว่านชิวที่อยู่ต่างประเทศเห็นเข้าพอดี เลยเปลี่ยนข้อมูลประจําตัวของทั้งสองคน ดังนั้นเจ้าสามจึงคิ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0417

    “ที่แท้พวกเธอก็รู้จักกันนี่เอง” คุณท่านกงยืนเอามือไพล่หลัง สีหน้าค่อนข้างละเอียดอ่อน"หลินจืออี้ เสียวหรั่นเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของกงเฉิน เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ และยังเป็นรุ่นน้องของมหาวิทยาลัยกงเฉินอีกด้วย ฐานะทางบ้านโดดเด่น วันหลังพวกเธอต้องเข้ากันให้ดีนะ”ผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต ฐานะทางบ้านโดดเด่นนี่คือสิ่งที่คุณท่านกงต้องให้หลินจืออี้ฟังหลินจืออี้จะพูดอะไรได้อีก เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สิ่งที่อยู่ในสายตาของเธอคือสายตาที่เงียบสงบและเต็มไปด้วยความรักของซางหรั่นที่จ้องมองไปที่กงเฉินผู้ชายที่สามารถสละชีวิตเพื่อช่วยได้ จะไม่รักเขาได้ยังไงกัน?ลําคอของเธอมีรสขม แต่ใบหน้ายังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "เข้าใจแล้วค่ะ"พูดจบ สายตาเย็นชาของชายคนนั้นก็จ้องมองมาที่เธออย่างเงียบๆ หลินจืออี้ไม่ได้เงยหน้าขึ้น เพียงแค่ยืนอยู่อย่างเงียบๆ ไม่นานนัก ญาติๆ ของตระกูลกงก็มาถึงคุณท่านกงโบกมือ “อย่ายืนกันเลย นั่งลงกันเถอะ”วันนี้หลิ่วเหอทุ่มเทแรงกายแรงใจเป็นพิเศษ “พวกคุณกินกันก่อนนะคะ ฉันจะไปดูที่ห้องครัว”พอเธอจากไป หลินจืออี้ก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย หลังจากเมื่อคนอื่นนั่งลง ตัวเองถึงหาที่นั่งข้

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0416

    ฤดูหนาวมาแล้ว ลมหนาวพัดโชยมา เมืองหลวงในเดือนมกราคมเริ่มมีหิมะประปรายแล้วแม้ว่าตัวเมืองจะเจริญรุ่งเรือง แต่ก็แฝงไปด้วยความเงียบเหงาหลินจืออี้ถือถุงลงจากรถแท็กซี่ แล้วรีบจับเสื้อสเวตเตอร์คอสูงมาบังหน้าตัวเองไว้ครึ่งหนึ่งเมื่อหันไปรอบๆ ก็พบว่าประตูใหญ่ของบ้านตระกูลกงที่เคยเคร่งขรึมถูกตกแต่งด้วยโคมไฟหลากสีไม่ใช่วันตรุษจีนสักหน่อย เรื่องอะไรถึงได้จัดซะใหญ่โตขนาดนี้กัน?หลินจืออี้ทักทายกับรปภ. แล้วรีบเดินเข้าไปหลิ่วเหอกําลังสั่งแม่บ้านทํางานอยู่ใต้ระเบียง“แม่”"จืออี้ มาแล้วเหรอ แล้วนี่คืออะไรน่ะ? ห่อซะสวยเชียว”พูดว่าไปหลิ่วเหอก็เอื้อมมือไปจะจับถุงออกมาดูหลินจืออี้รีบเอาถุงหลบไปข้างหลังทันที “ไม่มีอะไรหรอก แม่ แวะเอามาเฉยๆ ว่าแต่วันนี้เป็นวันอะไรน่ะ? ทําไมถึงจัดซะใหญ่โตขนาดนี้?”หลิ่วเหอมั่นใจว่าแม่บ้านกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นจนสะอาดแล้ว จึงลากหลินจืออี้ไปที่ห้องอาหาร“เป็นแขกที่คุณท่านกงเชิญมา ตั้งใจให้ฉันเตรียมเป็นพิเศษ ในที่สุดเขาก็ยอมรับตัวฉันสักที แกดูดอกไม้ที่ฉันให้คนเตรียมมาสิ สวยไหมล่ะ?”หลินจืออี้มองออกไปนอกหน้าต่างที่หลิ่วเหอชี้ไปดอกไม้ในฉากหน้าต่างนั้นสวยงามและ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0415

    ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณก็แล้วกันบุญคุณเขายิ้มเยาะที่ริมฝีปาก……ณ คฤหาสน์ตระกูลกงพ่อบ้านเคาะประตูแล้วเข้าไป เห็นคุณท่านกงกําลังฝึกไทเก็กเพื่อบํารุงร่างกาย จึงรออยู่ข้างๆ อย่างนอบน้อมคุณท่านกงกวาดสายตาไปหยุดอยู่ที่เขา หลังจากรับผ้าขนหนูจากแม่บ้านแล้ว ก็โบกมือให้คนอื่นออกไปรอจนทุกคนถอยออกไปหมดแล้ว เขาค่อยเช็ดเหงื่อแล้วค่อยๆ นั่งลง"จัดการเรื่องซื่อเจ๋อถึงไหนแล้ว? รอเขากลับมา ฉันต้องอบรมเขาสักหน่อยแล้ว ในฐานะคุณชายคนโต ไปอารมณ์เสียเพราะผู้หญิงแบบนั้นได้ยังไงกัน”พ่อบ้านยื่นน้ำชาให้พลางเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “คนที่ส่งไปกําจัดแม่และเด็กทิ้งแจ้งมาว่า......”คุณท่านกงขมวดคิ้ว “พูดว่าอะไร?”“ร้านขายอาหารว่างของคุณชายใหญ่ถูกไฟไหม้เมื่อไม่กี่วันก่อน แม้ว่าไฟจะไม่แรง แต่ทั้งสามคนล้วนเสียชีวิตจากการหายใจไม่ออกเพราะควันมากไปครับ”“เหลวไหล!”คุณท่านกงทุบแก้วในมือโดยตรง รู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา“แต่ทั้งสามคนลบตัวตนไปหมดแล้ว ไม่มีร่องรอยให้ค้นหาเลยครับ” พ่อบ้านพูดอย่างจนใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ คุณท่านกงก็เข้าใจใบหน้าแดงก่ำหลังจากพักฟื้นกลายเป็นมืดคล้ำทันที“คนที่ม

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status