บทที่ 0454

หลังจากกงเฉินจากไป หลินจืออี้ก็ยืนพิงเสาอย่างเหม่อลอย หิมะที่กองพะเนินอยู่ด้านนอกสะท้อนสีหน้าไร้สีเลือดของเธอ

เธอพยุงเสาเดินไปข้างหน้า เหนือศีรษะเป็นผ้าซาตินสีแดงที่เพิ่งแขวนขึ้นไป

พวกมันกระโดดโลดเต้นอยู่ในสายลม มีเพียงเธอเคุณั้นที่เงียบกริบ

หลังจากกลับถึงเรือน หลินจืออี้ก็นอนอยู่บนเตียงในห้องรับแขกอย่างทรมานทั้งตัว แต่เครื่องนอนใหม่เอี่ยมกลับไม่มีความรู้สึกปลอดภัยเลยสักนิด

สุดท้าย เธอหลับตาลงอย่างงัวเงีย

……

กงเฉินนั่งบนโซฟา ปลายนิ้วแตะหน้าผาก ขนตายาวปิดลงครึ่งหนึ่ง ซ่อนอารมณ์ในดวงตาไว้

“คุณชายสาม คุณกลับมาแล้ว”

ซางหรั่นก้าวไปข้างหน้าอย่างมีความสุข เมื่อเห็นเสื้อโค้ทที่เขาวางไว้บนโซฟา เธอก็หยิบมันขึ้นมาอย่างสุภาพทันทีเพื่อปรับแขนเสื้อของเขาให้เรียบ

“ห้องแต่งตัวฉันเก็บเรียบร้อยแล้วนะคะ ให้ฉันแขวนให้คุณไหมคะ?”

“อืม”

กงเฉินตอบอย่างใจลอย

ทันใดนั้น ปลายนิ้วของเขาก็หยุดกะทันหันและลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

ซางหรั่นรู้สึกงุนงงเล็กน้อย หันหลังตามกงเฉินไป พูดอย่างค่อนข้างเหนื่อยว่า “คุณชายสาม ช้าๆ หน่อยค่ะ ฉันเดินเร็วขนาดนั้นไม่ได้”

เมื่อไปถึงห้องแต่งตัว ซางหรั่นเห็นกงเฉินยืนอยู่หน้าตู้