ตอนที่ 1 เงียบ ๆ นะ

ตอนที่ 1  เงียบ ๆ นะ

หลินเยว่เดินตามหลังทูตผู้มาเก็บวิญญาณของเธอ เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะพลาดท่าเสียชีวิตอย่างน่าอัปยศถึงเพียงนี้ 

น่าขายหน้าชะมัด! ความรู้สึกขมขื่นเอ่อท้นอยู่ในอกขณะที่สายตาเธอกวาดมองรอบตัวในดินแดนที่พร่าเลือนและไร้ขอบเขต เสียงก้าวเท้าของทูตที่เดินนำหน้าแผ่วเบาราวกับกระซิบกับลมหนาว

ทันใดนั้น เสียงสนทนาของผู้เก็บวิญญาณสองคนดังขึ้น ลอยมากระทบโสตประสาทอย่างชัดเจน

“ผิดแล้ว… ไม่ใช่หลินเยว่คนนี้”

คิ้วเรียวของหลินเยว่ขมวดเข้าหากัน นัยน์ตาของเธอฉายแววสงสัยและหวาดหวั่น

นี่เธอไม่ใช่คนที่ควรตายงั้นหรือ?

ความหวังริบหรี่ทอประกายในหัวใจ แต่ทูตทั้งสองยังคงสนทนากันต่อไปด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น

“ส่งกลับไปก็ไม่ได้… ชะตากรรมของพวกเขาต่างกันอยู่ดี”

“ถ้าอย่างนั้นก็ให้ไปเกิดใหม่เถอะ”

หนึ่งในทูตเหลือบตามองเธอ สายตานั้นนิ่งสงบจนน่าขนลุก

ริมฝีปากเขาคลี่ยิ้มแผ่วราวกับทุกอย่างเป็นเพียงเรื่องชวนขนลุก

“เธอเงียบ ๆ ไว้ อย่าได้ปริปากถาม”

“เราจะส่งเธอไปเกิดใหม่… และจะให้มิติไปด้วย”

“ในมิตินั้นจะมีสิ่งของที่เธอเพียงนึกก็สามารถใช้ได้ แต่จำกัดเพียงสี่อย่างเท่านั้น...จำไว้เลือกได้แค่สี่อย่างเลือกให้ดี”

“เอาล่ะ… ไปได้แล้ว… และอย่าลืมปิดปากเงียบ!”

ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไรสักคำเดียว  

เสียงลมเย็นแผ่วพัดคล้ายจะกลืนทุกอย่าง เธอสัมผัสได้ถึงความว่างเปล่าที่กำลังโอบล้อมตัวเอง และแล้ว… สติของหลินเยว่ก็ดับวูบลงทันที

เรือนเล็กหลังบ้านสกุลหลิว เมืองชิงสุ่ย

          หลินเยว่รู้สึกเหมือนจมอยู่ในความว่างเปล่านานนับชั่วกาล ก่อนที่สติจะค่อย ๆ กลับมา… เธอลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า แสงสลัวจากหน้าต่างบานเล็กสาดเข้ามาในห้องไม้เก่า ๆ สภาพรอบตัวเต็มไปด้วยความเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจของเธอเองเป็นเพื่อน

ห้องเล็ก ๆ นี้มีเครื่องเรือนไม่กี่ชิ้น โต๊ะเตี้ยหนึ่งตัว ม้านั่งเล็ก และตู้ไม้เก่าที่บานประตูดูเหมือนจะพังอยู่รอมร่อ กลิ่นอับของฝุ่นเก่าโชยมากระทบจมูก หลินเยว่ค่อย ๆ ขยับตัว รู้สึกถึงความบอบบางของร่างใหม่ที่เธอสวมอยู่

“นี่เรา… กลายเป็นเด็กสาวอายุสิบห้าปีแล้วงั้นหรือ…”

เธอพึมพำเบา ๆ พลางสำรวจมือและร่างกายใหม่

ร่างนี้บอบบางและเต็มไปด้วยร่องรอยความลำบาก

หลินเยว่ถอนหายใจยาว นับว่าเกิดมาใช้กรรมจริง ๆ

สายตากวาดมองไปทั่วห้องพยายามจดจำและทำความเข้าใจกับสถานที่เกิดใหม่นี้อย่างรวดเร็ว

          ขณะเดียวกัน เสียงท้องร้องดังขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจใคร

          หิว  หิวเหลือเกิน

          เธอระลึกขึ้นได้ถึงคำพูดของทูตเก็บวิญญาณก่อนตาย

 “ในมิตินั้นจะมีสิ่งของที่เธอนึกได้ใช้ได้อย่างไม่จำกัด… แต่จะได้เพียงสี่อย่างเท่านั้น”

หลินเยว่หลับตาลงครู่หนึ่ง  ครุ่นคิดอย่างหนัก จากสถานการณ์ของเธอในตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปยิ่งกว่า  อาหาร

แล้วควรเป็นอะไรดี

อะไรกันที่ทานบ่อย ๆ แล้วไม่เบื่อ

คลายหิวอุ่นท้อง   บะหมี่

แต่ว่าจะเอาบะหมี่ธรรมดาก็ย่อมไม่ดี

ต้องเป็นแบบพรีเมี่ยมราคาแพงหน่อยจึงจะมีพวกกุ้งเนื้อผักด้วย

และที่สำคัญต้องทานได้ง่าย

ภาพบะหมี่แผ่นร้อน ๆ แบบพรีเมี่ยมลอยมาในหัว เป็นรสชาติที่เธอคุ้นเคยและโปรดปรานที่สุด เธอตั้งใจแน่วแน่ นั่นแหละคือสิ่งแรก

ทันทีที่ตัดสินใจเลือกได้ 

ทันใดนั้น ภาพแผ่นสี่เหลี่ยมใสโปร่งคล้ายหน้าต่างในอากาศก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า หลินเยว่เบิกตากว้างด้วยความตกใจแต่ก็รีบยื่นมือไปสัมผัสมัน

มือของเธอคว้ากล่องบะหมี่ออกมาได้จริง ๆ

เธอกวาดสายตาไปรอบห้อง   อย่างน้อยก็ยังมีน้ำดื่ม

          หลินเยว่รีบเทน้ำใส่กล่องบะหมี่ ปิดฝากล่องบะหมี่ด้วยความคุ้นเคย

          กลิ่นหอมคละคลุ้งขึ้นมา ไอร้อนลอยเป็นสาย

          บะหมี่พรีเมี่ยมรสทะเล ที่หลินเยว่เลือกจากมิติ เป็นบะหมี่แผ่นหนานุ่ม กลิ่นหอมเฉพาะตัวของน้ำซุปทะเลลอยฟุ้งออกมาเมื่อเธอเปิดฝา ภายในกล่องเล็ก ๆ นี้นอกจากเส้นบะหมี่ที่ร้อนฉ่า ยังมีกุ้งแห้งสีส้มสดนอนแอบอยู่ในมุมหนึ่ง ปลาหมึกแผ่นบาง ๆ ที่ถูกอบจนกรอบก็แทรกอยู่ระหว่างเส้น

กลิ่นหอมทะเลคละคลุ้งขึ้นพร้อมไอร้อน รสชาติซุปทะเลเข้มข้นคล้ายดึงดูดทุกสัญชาตญาณความหิวของเธอ กุ้งแห้งเคี้ยวหนุบหนับ ปลาหมึกกรอบกรุบกรับ ทุกอย่างผสานกันจนกลายเป็นบะหมี่ชามเดียว

หลินเยว่ยิ้มบาง ๆ อย่างพอใจ

แม้จะอยู่ในร่างใหม่และสถานที่แปลกประหลาด

แต่อย่างน้อย… มื้อแรกก็เป็นรสชาติที่คุ้นเคย

หลินเยว่กินบะหมี่จนหมดคำสุดท้าย รสชาติอุ่นร้อนค่อย ๆ ละลายความหิวโหยในท้องลงไปได้บ้าง เธอวางกล่องบะหมี่ลงบนโต๊ะเตี้ย รู้สึกถึงความสบายใจเพียงชั่วครู่ หลังจากนั้น… เธอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเล็ก ๆ แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องลอดเข้ามา ทำให้ฝุ่นที่ลอยค้างกลางอากาศดูเหมือนเกล็ดหิมะสีทอง

“ในที่สุดก็ได้กินอิ่ม… แต่… แล้วต่อจากนี้ล่ะ?”

ความคิดฟุ้งกระจายอยู่ในหัว ร่างกายเด็กสาวอายุสิบห้าปีนี้ยังดูอ่อนแอ แต่ในดวงตาหลินเยว่กลับฉายแววแน่วแน่

เธอสูดลมหายใจลึก ตั้งใจจะลุกขึ้นสำรวจห้องให้ถี่ถ้วน แต่พอหันกลับไปมองที่โต๊ะ… กล่องบะหมี่ที่เธอวางไว้กลับหายไปเสียแล้ว

“เอ๊ะ…? หายไป…?”

หลินเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก้มลงมองพื้นที่ว่างเปล่าบนโต๊ะ

“นี่หมายความว่า… สิ่งที่ได้จากมิติ… จะไม่เหลือร่องรอยใด ๆ ในโลกนี้หรือ...”

คงแปลกประหลาดไม่น้อยถ้าบะหมี่แผ่นร้อนจะเกิดขึ้นในยุดนี้นับว่ามิติรอบคอบไม่น้อย

หลินเยว่เงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาฉายแววครุ่นคิด

เหลืออีกสามอย่างเธอจะต้องเลือกอย่างรอบคอบ