บทที่ 3 ก้าวแรกสู่อิสรภาพ

สวนบุปผาหลวงในวันนี้งดงามราวกับภาพวาดของจิตรกรเอก ดอกไม้นานาพันธุ์เบ่งบานชูช่ออวดสีสันสดใส ส่งกลิ่นหอมหวานอบอวลไปทั่วบริเวณ เสียงพิณอันไพเราะคลอเคล้าไปกับเสียงหัวเราะใส ๆ ของเหล่าคุณหนูและคุณชายที่แต่งกายด้วยอาภรณ์หรูหราหลากสีสัน ทว่า... การปรากฏตัวของสตรีผู้หนึ่งกลับทำให้ทุกสรรพสิ่งราวกับหยุดนิ่ง

ท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ที่จับจ้องมา กู้ซินซิน ยังคงก้าวเดินด้วยท่วงท่าสงบนิ่งและมั่นคงราวกับหงส์ แต่ละย่างก้าวของนางดูมั่นคงและสง่างาม ไม่ได้สนใจสายตาเหล่านั้นแม้แต่น้อย 

ภาพที่นางย่อกายถวายพระพรด้วยท่วงท่าที่งดงามไร้ที่ติราวกับถูกวัดมาทุกกระเบียดนิ้ว แม้จะอยู่ในร่างนี้เป็นครั้งแรก แต่ความรู้ด้านประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมที่สั่งสมมาทำให้เธอเข้าใจขนบธรรมเนียมเหล่านี้ได้ไม่ยาก

ไทเฮาทรงแย้มพระสรวลอย่างพึงพอพระทัย พระองค์ทรงมีพระชนมายุมากแล้ว แต่พระเนตรยังคงแจ่มใส และเปี่ยมด้วยพระเมตตา พระองค์ทรงเอ็นดู กู้ซินซิน มาแต่ไหนแต่ไรเพราะเป็นสหายรักกับฮูหยินผู้เฒ่าแห่งจวนสกุลกู้ผู้เป็นย่าของนาง

ไทเฮาทรงตรัสพลางกวักพระหัตถ์เรียกให้นางเข้าไปใกล้ๆ "ไม่ได้เจอกันนาน ดูเจ้า... งดงามขึ้นมากจริงๆ" พระองค์ทรงพิจารณานางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยความชื่นชม "การแต่งกายเช่นนี้ดูแปลกตา แต่กลับขับเน้นความงามของเจ้าได้อย่างน่าประหลาดใจ"

คำชมนั้นทำให้ทุกคนในที่นั้นหันมามองเป็นตาเดียว โดยเฉพาะเหล่าคุณหนูที่กำลังอิจฉาตาร้อน

กู้ซินซิน ยิ้มรับอย่างนอบน้อม "ขอบพระทัยเพคะเสด็จย่าไทเฮา ที่ผ่านมาซินซินยังเยาว์วัยนักไม่รู้จักความ แต่บัดนี้ซินซินโตแล้ว จึงอยากทำตัวให้สมกับที่เป็นหลานสาวของท่านย่าเพคะ"

คำตอบนั้นทั้งถ่อมตน และฉลาดเฉลียวทำให้ไทเฮายิ่งทรงพอพระทัยมากขึ้นไปอีก

แต่แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะพอใจ ไป๋ลี่อินซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล ในใจร้อนรุ่มดั่งไฟเผา นางเคยเป็นดาวเด่นของงานเสมอมา แต่การปรากฏตัวของกู้ซินซินในวันนี้กลับขโมยทุกสายตาไปจากนางจนหมดสิ้น ความริษยาทำให้นางไม่อาจทนดูต่อไปได้ นางจึงก้าวออกมาข้างหน้าพร้อมกับรอยยิ้มหวานหยด แต่แววตากลับแฝงไว้ด้วยยาพิษ

"พี่หญิงซินซิน เปลี่ยนแปลงไปมากจริงๆ นะเพคะ ราวกับเป็นคนละคน" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงใสซื่อ "การแต่งกายเช่นนี้เรียบง่ายแต่งดงามนัก ไม่ทราบว่าไปได้ความคิดมาจากที่ใดหรือเจ้าคะ หรือว่า... พี่หญิงกำลังทำตามอย่างผู้ใดอยู่?"

คำพูดนั้นจงใจเหน็บแนมอย่างชัดเจนว่ากู้ซินซินกำลังพยายามเลียนแบบสไตล์การแต่งตัวที่เรียบง่ายแต่ดูดีของไป๋ลี่อิน ซึ่งเป็นที่ชื่นชมในแวดวงคุณหนูชั้นสูง

หากเป็นกู้ซินซินคนก่อน คงจะกรีดร้องโวยวาย และตอบโต้อย่างโง่เขลาไปแล้ว แต่กู้ซินซินคนใหม่กลับเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ สายตาของนางมองไป๋ลี่อินอย่างประเมินราวกับ นักจิตวิทยากำลังวิเคราะห์คนไข้

"น้องหญิงลี่อินเข้าใจผิดแล้ว" นางตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ชัดเจน "ข้าไม่ได้เลียนแบบผู้ใด เพียงแต่ข้าคิดได้ว่า... สตรีเรานั้นมีความงามในแบบของตนเอง ไม่จำเป็นต้องพยายามเป็นเหมือนใคร" นางหยุดเว้นจังหวะ ก่อนจะกล่าวต่อ "อีกอย่าง... เสื้อผ้าอาภรณ์ก็เป็นเพียงของนอกกาย สิ่งที่สำคัญกว่าคือจิตใจและความคิดมิใช่หรือ? หากจิตใจคับแคบ ต่อให้สวมอาภรณ์งดงามเพียงใด ก็ไม่อาจปิดบังความริษยาที่ซ่อนอยู่ภายในได้"

"เพี๊ยะ!" แม้จะไม่มีเสียง แต่คำพูดนั้นก็เหมือนตบหน้าไป๋ลี่อินฉาดใหญ่ ใบหน้างดงามของนางเปลี่ยนสีหน้าทันที ทุกคนในที่นั้นต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่มีใครคาดคิดว่ากู้ซินซินจะสามารถตอบโต้ได้อย่างเฉียบคมและร้ายกาจถึงเพียงนี้

ไทเฮาทรงพระสรวลออกมาเบาๆ อย่างถูกพระทัยยิ่งนัก

องค์รัชทายาทเซียวจิน ซึ่งยืนมองเหตุการณ์อยู่ตลอดเวลาถึงกับพูดไม่ออก เขารู้สึกเหมือนเพิ่งได้รู้จักคู่หมั้นของตนเองเป็นครั้งแรก สตรีตรงหน้าช่างแตกต่างจากกู้ซินซินที่เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายในความทรงจำของเขาราวฟ้ากับเหว ความรู้สึกหวงแหนในใจเขายิ่งทบทวีคูณ เขาก้าวออกมาข้างหน้าหมายจะพูดอะไรบางอย่างกับนาง แต่กู้ซินซิน กลับทำเหมือนมองไม่เห็นเขา นางหันไปสนทนากับไทเฮาต่ออย่างเป็นธรรมชาติ ทิ้งให้เขายืนเก้ออยู่ตรงนั้น

ทางด้านอ๋องสี่ เซียวเช่อ มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่แท้จริงเป็นครั้งแรก เขายกจอกชาขึ้นอีกครั้งราวกับกำลังดื่มอวยพรให้กับการแสดงอันยอดเยี่ยมตรงหน้า "สตรีผู้นี้น่าสนใจกว่าที่คิดไว้มากนัก"

ในขณะที่ทุกคนกำลังให้ความสนใจกับการปะทะคารมอยู่นั้น ไม่มีใครสังเกตเห็นว่ามีปัญหากำลังก่อตัวขึ้นที่ริมสระบัวขนาดใหญ่กลางสวน บรรดาองค์ชายน้อยหลายพระองค์กำลังวิ่งเล่นกันอย่างซุกซน และหนึ่งในนั้นคือองค์ชายน้อยพระองค์หนึ่งซึ่งเป็นพระโอรสองค์สุดท้องของฮ่องเต้ที่ไทเฮาทรงโปรดปรานที่สุด พลันสะดุดล้มและกำลังจะกลิ้งตกลงไปในสระน้ำ!!

นางกำนัลที่ดูแลอยู่กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ แต่ก็อยู่ไกลเกินกว่าจะช่วยได้ทัน!!

ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง ในขณะที่ทุกคนยังคงตกตะลึง ร่างของกู้ซินซินก็พุ่งถลาออกไปราวกับสายลม นางไม่ได้มีวรยุทธ์ใด ๆ แต่ด้วยสัญชาตญาณและการตัดสินใจที่เฉียบคมของคนยุคใหม่ นางพุ่งไปยังจุดที่องค์ชายน้อยกำลังจะตกลงไปได้อย่างแม่นยำ

โครม!!

ร่างของนางกระแทกเข้ากับพื้นหญ้าและคว้าข้อพระบาทขององค์ชายน้อยไว้ได้ทันเวลาพอดี ทำให้ร่างเล็กๆ นั้นหยุดชะงักอยู่แค่ขอบสระ ห่างจากผืนน้ำที่เย็นเยียบเพียงแค่คืบเดียวเท่านั้น

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนทุกคนแทบหยุดหายใจ เมื่อตั้งสติได้ เหล่านางกำนัล และองครักษ์ก็รีบวิ่งเข้าไปอุ้มองค์ชายน้อยขึ้นมาอย่างปลอดภัย กู้ซินซินค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้น แขนเสื้อโปร่งบางสีเงินของนางขาดวิ่นและเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน แต่แววตาของนางยังคงสงบนิ่ง

ไทเฮาทรงรีบเสด็จลงมาจากศาลาด้วยพระพักตร์ที่ซีดเผือด เมื่อเห็นว่าหลานรักปลอดภัยดี พระองค์ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะหันมาจับมือกู้ซินซินไว้แน่น "ขอบใจเจ้ามาก ขอบใจเจ้ามากจริงๆ ซินซิน" พระสุรเสียงของไทเฮาสั่นเครือ "หากไม่ได้เจ้าในวันนี้ ข้าคง..."

"เป็นหน้าที่ของซินซินเพคะ" กู้ซินซินตอบกลับอย่างนอบน้อม

เหตุการณ์นี้ทำให้ภาพลักษณ์ของนางในสายตาของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง นางไม่ได้เป็นเพียงสตรีที่งดงามขึ้น แต่ยังเป็นผู้ที่มีความกล้าหาญและมีไหวพริบอีกด้วย

องค์รัชทายาทมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนยิ่งกว่าเดิม เขาทั้งทึ่ง ทั้งประทับใจ และรู้สึก... ละอายใจกับการกระทำของตนเองในอดีต

และในช่วงเวลาที่ทุกคนกำลังชื่นชมในความดีความชอบของนางนี่เอง กู้ซินซินก็ได้ทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด นางเอามือออกจากไทเฮาอย่างนุ่มนวล ก้าวออกมายังใจกลางของลานกว้างที่ทุกคนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน บรรยากาศที่เคยโล่งอก และชื่นชมพลันเปลี่ยนเป็นความสงสัยในทันที นางทำอะไร? กำลังจะเรียกร้องรางวัลอะไร?

ท่ามกลางความเงียบงันนั้น กู้ซินซินสูดลมหายใจเข้าลึก แผ่นหลังของนางตั้งตรงอย่างสง่างามราวกับ ต้นสนที่ไม่ยอมโอนอ่อนให้พายุ จากนั้นนางจึงค่อย ๆ ย่อกายลงคุกเข่าลงต่อหน้าไทเฮา และองค์รัชทายาท การกระทำของนางไม่ใช่การคุกเข่าอย่างอ่อนแอ แต่เป็นการคุกเข่าที่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว และทระนง

"เสด็จย่าไทเฮา... องค์รัชทายาทเพคะ" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น และชัดเจน "วันนี้ ซินซินมีเรื่องสำคัญอยากจะทูลขอ... ซินซิน อยากจะขอให้องค์รัชทายาท โปรดถอนหมั้นกับหม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ"

สิ้นคำพูดนั้น เสียงฮือฮาก็ระเบิดขึ้นราวกับคลื่นยักษ์!! ทุกคนในที่นั้นต่างตกตะลึงจนอ้าปากค้าง ไม่มีใครคาดคิดว่าคุณหนูกู้ที่เคยวิ่งไล่ตามองค์รัชทายาทยังกับ เงาตามตัวจะเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอถอนหมั้นเสียเอง!!

นางหันไปทางไทเฮา "ทูลเสด็จย่าไทเฮา ที่ผ่านมาซินซินประพฤติตัวโง่เขลา สร้างความเสื่อมเสียให้แก่องค์รัชทายาท และราชวงศ์มานับครั้งไม่ถ้วน ความรักที่ซินซินเคยมีให้พระองค์นั้นเป็นเพียงความหลงใหลอย่างไร้สติของเด็กสาว หาใช่ความรักที่คู่ควรกับตำแหน่งพระชายาเอกในอนาคตไม่"

ณ มุมเดิม อ๋องสี่เซียวเช่อยกจอกชาขึ้นจรดริมฝีปากอีกครั้ง แววตาของเขาเป็นประกายเจิดจ้า "หงส์...คิดจะโบยบินเหนือมังกรเชียวรึ น่าสนใจ... น่าสนใจอย่างยิ่ง"

นี่คือบันไดขั้นแรกสู่อิสรภาพ... และเป็นก้าวแรกของตำนานบทใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น