บทที่ 4 เกมแห่งเกียรติยศ

คำประกาศของกู้ซินซินดังราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางงานเลี้ยงที่เคยครื้นเครง ทุกสรรพเสียงพลันเงียบลงในทันที เสียงพิณที่เคยบรรเลงอย่างไพเราะหยุดชะงักลงกลางคัน เสียงหัวเราะ และเสียงพูดคุยจางหายไปในอากาศ เหลือเพียงเสียงลมที่พัดผ่านใบไม้เบาๆ และเสียงหัวใจของทุกคนที่เต้นระรัวด้วยความตกตะลึง

ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน ทุกสายตาจับจ้องไปยังร่างของสตรีที่คุกเข่าอยู่กลางลานกว้างด้วยความไม่เชื่อสายตา คุณหนูใหญ่กู้ซินซิน... สตรีที่เคยวิ่งไล่ตามองค์รัชทายาทราวกับเงา สตรีที่ยอมทำทุกอย่างแม้กระทั่งเรื่องโง่เขลาที่สุดเพื่อให้ได้มาซึ่งความรักจากเขา... บัดนี้กำลังเป็นฝ่ายร้องขอให้ "ถอนหมั้น" ด้วยตนเอง!

"ข้า... ข้าหูฝาดไปหรือไม่?" คุณหนูจากสกุลหลี่กระซิบถามสหายข้าง ๆ ด้วยเสียงสั่นเทา

"ไม่... ข้าก็ได้ยินเช่นนั้นเหมือนกัน... นาง... นางขอถอนหมั้น!" สหายของนางตอบกลับด้วยเสียงที่เบายิ่งกว่า แต่ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง

นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน? หรือว่านางเสียสติไปแล้วจริง ๆ?

คนที่ได้สติเป็นคนแรกคือองค์รัชทายาท ใบหน้าหล่อเหลาของเขาซีดลง สลับกับแดงก่ำด้วยความโกรธ และความอัปยศอดสู เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนในชีวิตว่าจะถูก "ปฏิเสธ" จากสตรีที่เขาเคยดูแคลนมาตลอด มันเหมือนกับการถูกตบหน้าอย่างรุนแรงกลางสาธารณชน... รุนแรงกว่าตอนที่เขาตบหน้านางเสียอีก

"กู้ซินซิน!! เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าพูดอะไรออกมา!!" เขากัดฟันตวาดเสียงดังลั่น ทำลายความเงียบสงัดลงจนสิ้น "เจ้าคิดว่าการหมั้นหมายระหว่างราชวงศ์กับจวนเสนาบดีเป็นเรื่องล้อเล่นรึ เจ้ากำลังเล่นละครเรียกร้องความสนใจอะไรของเจ้าอีก หรือการที่ข้าไม่สนใจเจ้า ทำให้เจ้าต้องใช้วิธีโง่ๆ เช่นนี้เพื่อดึงดูดความสนใจจากข้า"

ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ซับซ้อนเกินกว่าจะบรรยาย มันคือความโกรธที่ถูกหยามเกียรติ ความสับสนต่อการกระทำที่คาดไม่ถึง และความรู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสียบางอย่างที่สำคัญไป... บางอย่างที่เขาเพิ่งจะตระหนักถึงคุณค่าของมัน

แต่กู้ซินซิน กลับไม่แม้แต่จะเหลือบมองเขา นางยังคงคุกเข่า และจ้องมองไปยังไทเฮาด้วยแววตาที่สงบนิ่งและแน่วแน่

"ทูลเสด็จย่าไทเฮา ซินซินรู้ตัวดีเพคะว่ากำลังทูลขอสิ่งใด" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ยังคงหนักแน่น "ซินซินมิได้เล่นละคร และมิได้เสียสติ แต่ที่ทูลขอเช่นนี้... ก็เพื่อเกียรติของราชวงศ์ และเพื่ออนาคตขององค์รัชทายาทเพคะ"

ไทเฮาทรงขมวดคิ้วเล็กน้อย พระองค์ทรงมองสตรีตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์ แววตาที่เคยเปี่ยมด้วยความเมตตาบัดนี้ฉายแววจริงจังและลุ่มลึก "เจ้าจงอธิบายมาให้ข้าฟังให้ชัดเจน... เหตุใดการถอนหมั้นจึงจะเป็นการดีต่อราชวงศ์และตัวรัชทายาท?"

นี่คือโอกาสที่นางรอคอย กู้ซินซินสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเริ่มอธิบายอย่างเป็นขั้นเป็นตอนยังกับนักการทูตที่กำลังเจรจาข้อตกลงสำคัญ

"ประการแรก... การหมั้นหมายนี้ตั้งอยู่บนความไม่พอพระทัยขององค์รัชทายาทมาโดยตลอด เป็นที่รู้กันทั่วทั้งวังหลวงว่าองค์รัชทายาททรงมีใจให้กับคุณหนูไป๋ลี่อิน การที่หม่อมฉันยังคงรั้งตำแหน่งคู่หมั้นของพระองค์ไว้ มีแต่จะสร้างความลำบากพระทัยให้แก่พระองค์ และอาจกลายเป็นชนวนเหตุแห่งความขัดแย้งในวังหลังได้ในอนาคต การถอนหมั้นในวันนี้จึงเป็นการเปิดทางให้องค์รัชทายาทได้สมหวังกับสตรีที่ทรงรักอย่างแท้จริงเพคะ"

คำพูดของนางทำให้ไป๋ลี่อินที่ยืนอยู่ข้างๆ ถึงกับสะดุ้ง ใบหน้าของนางซีดเผือดลงทันที แม้ในใจจะแอบยินดี แต่การถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้องโดยตรงเช่นนี้กลับทำให้นางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

กู้ซินซินยังคงกล่าวต่อไป "ประการที่สอง... และเป็นประการที่สำคัญที่สุด" นางเว้นจังหวะ สายตาของนางจ้องตรงไปยังองค์รัชทายาทเป็นครั้งแรก แววตาคู่นั้นไม่มีความรักหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย มีเพียงความเย็นชา และความผิดหวัง "เมื่อสามวันก่อน องค์รัชทายาทได้ทรงลงไม้ลงมือตบหน้าหม่อมฉันต่อหน้าผู้คนมากมาย การกระทำนั้นไม่ใช่เพียงการทำร้ายร่างกายหม่อมฉัน แต่ยังเป็นการหยามเกียรติของหม่อมฉัน และวงศ์ตระกูลกู้ทั้งหมด หม่อมฉันอาจจะโง่เขลาในเรื่องความรัก แต่หม่อมฉันก็ยังเป็นบุตรีของเสนาบดีกู้เจิ้งสือผู้ภักดีต่อราชวงศ์มาตลอดชีวิต"

"การแต่งงานที่ปราศจากความเคารพซึ่งกัน และกันย่อมไม่อาจนำมาซึ่งความสุขได้ หากในวันนี้หม่อมฉันยังยอมทนรับการดูหมิ่นเช่นนี้ ในวันข้างหน้าหม่อมฉันจะเอาเกียรติที่ไหนมาปกครองวังหลังในฐานะพระชายาได้เล่าเพคะ? การถอนหมั้นในวันนี้ จึงเป็นการรักษาไว้ซึ่งเกียรติยศสุดท้ายของหม่อมฉัน และวงศ์ตระกูลเพคะ"

ทุกถ้อยคำของนางชัดเจน และมีเหตุผลจนไม่มีใครสามารถโต้แย้งได้ นางไม่ได้กล่าวโทษองค์รัชทายาทด้วยอารมณ์ แต่กำลังชี้ให้เห็นถึงผลกระทบที่ตามมาอย่างเยือกเย็น นางกำลังพลิกจากจำเลยให้กลายเป็นผู้คุมเกมได้อย่างสมบูรณ์แบบ

องค์รัชทายาทถึงกับพูดไม่ออก เขาอยากจะโต้แย้ง แต่ทุกคำพูดของนางคือความจริงที่เขาไม่อาจปฏิเสธได้ โดยเฉพาะเรื่องที่เขาตบหน้านาง

ไทเฮาทรงนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ พระองค์กำลังใช้ความคิดอย่างหนัก สตรีตรงหน้าทำให้พระองค์ประหลาดใจครั้งแล้วครั้งเล่า นางไม่ได้โง่เขลาอย่างที่ใครๆ คิด แต่กลับฉลาด และมีหลักการอย่างน่าทึ่ง

"เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่" ในที่สุดไทเฮาก็ทรงตรัสขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "การหมั้นหมายของเจ้าไม่ใช่เรื่องของคนสองคน แต่เป็นเรื่องระหว่างสองตระกูล และราชสำนักข้าไม่อาจตัดสินใจเพียงลำพังได้ เอาไว้ข้าจะหารือกับฝ่าบาท และเสนาบดีกู้ก่อน"

นี่คือทางออกที่กู้ซินซินคาดการณ์ไว้อยู่แล้ว นางรู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่อาจจบลงได้ในวันนี้ แต่การประกาศเจตนารมณ์ของนางต่อหน้าทุกคนในที่นี้ ถือเป็นชัยชนะก้าวแรกที่สำคัญที่สุดแล้ว

"ขอบพระทัยเสด็จย่าไทเฮาที่ทรงเมตตาเพคะ" นางก้มศีรษะลงจรดพื้น ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม

นางหันไปย่อกายให้องค์รัชทายาทอย่างนอบน้อมตามธรรมเนียม แต่สายตาของนางกลับไม่ได้มองเขาเลยแม้แต่น้อย "หากไม่มีอะไรแล้ว ซินซินรู้สึกไม่ค่อยสบาย อยากจะขอทูลลากลับก่อนเพคะ"

พูดจบนางก็หันหลัง และเดินจากไปทันทีโดยไม่รอฟังคำอนุญาตใดๆ ทิ้งให้ทุกคนในที่นั้นจมอยู่กับความตกตะลึง และสับสนวุ่นวาย

แผ่นหลังที่เดินจากไปนั้นดูบอบบางแต่กลับทระนงองอาจอย่างน่าประหลาด ราวกับหงส์ที่สลัดขนเก่าที่สกปรกทิ้งไป เพื่อเตรียมพร้อมที่จะโบยบินสู่ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่กว่าเดิม

ณ มุมหนึ่งของงานเลี้ยง อ๋องสี่เซียวเช่อค่อยๆ วางจอกชาในมือลง ดวงตาคมกริบที่มักจะเรียบเฉยไร้ความรู้สึกของเขาทอประกายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"นางไม่ได้แค่ถอนหมั้น... แต่นางกำลังพลิกเกมทั้งหมด" เขากระซิบกับตัวเอง เสียงนั้นเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่กลับแฝงไว้ด้วยความสนุกสนานอย่างปิดไม่มิด "นี่มันน่าสนุกยิ่งกว่าดูงิ้วโรงใหญ่เสียอีก"

เขามองตามแผ่นหลังของกู้ซินซินไปจนลับสายตา ก่อนจะหันกลับมามองพี่ชายต่างมารดาของตนเองที่กำลังยืนกำหมัดแน่นด้วยความโกรธจนตัวสั่น

"พี่รองกำลังจะแพ้เกมนี้อย่างหมดรูป" เขาวิเคราะห์ต่อในใจอย่างเยือกเย็น "ไม่ใช่เพราะนางแข็งแกร่งกว่า... แต่เพราะนางฉลาดกว่ามากนัก เขาคิดว่านี่เป็นเพียงเรื่องของอารมณ์ และความรักแต่สตรีผู้นั้น... นางกำลังเล่นเกมแห่งเกียรติยศ นางชิงความชอบธรรมไปทั้งหมดแล้ว และสร้างภาพลักษณ์ใหม่ในฐานะสตรีที่น่าเห็นใจแต่ก็ไม่อ่อนแอได้อย่างงดงาม"

อ๋องสี่รู้สึกราวกับกำลังชมการแสดงที่น่าตื่นเต้นที่สุดในรอบหลายปี ที่ผ่านมาชีวิตในวังหลวงช่างน่าเบื่อหน่าย แต่การปรากฏตัวของกู้ซินซินในวันนี้กลับเหมือนการโยนหินก้อนใหญ่ลงไปในสระน้ำที่เคยนิ่งสงบ

"นางฉลาดมากที่เลือกใช้ความดีความชอบจากการช่วยองค์ชายน้อยมาเป็นเกราะป้องกัน และใช้เหตุผลเรื่องเกียรติยศมาเป็นหอกทิ่มแทง ทำให้ไม่มีใครสามารถกล่าวหาว่านางทำเพื่อตัวเองได้เลยแม้แต่น้อย... น่าสนุกจริงๆ" มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่แท้จริงเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน เป็นรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยความชื่นชม และความสนใจใคร่รู้

บุรุษเช่นเขามองเห็นเพียงผู้เล่นที่แข็งแกร่ง และอ่อนแอมาตลอดชีวิต แต่สตรีผู้นี้กลับเป็นผู้เล่นประเภทใหม่ที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน... ผู้เล่นที่ใช้ความอ่อนแอเป็นอาวุธ และใช้สติปัญญาเป็นโล่กำบัง

"เมืองหลวงที่น่าเบื่อหน่ายแห่งนี้ในที่สุดก็มีเรื่องที่น่าสนใจเกิดขึ้นเสียที" เขายกจอกชาขึ้นอีกครั้ง จิบมันอย่างเชื่องช้าราวกับกำลังลิ้มรสการแสดงฉากต่อไป "กู้ซินซิน... ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะทำให้ข้าประหลาดใจได้อีก