01 เกิดเพื่อจาก(2)            

01

เกิดเพื่อจาก(2)

           

           อลินดานั่งร้องไห้เสียใจแต่เมื่อเธอได้ยินเสียงเคาะประตู เธอก็รู้ทันทีว่าเป็นเปมิกาคนรักของเธอนั่นเอง จริง ๆ แล้วเธอก็ไม่อยากจะเปิดประตูสักเท่าไหร่แต่เธอเกรงใจเพื่อนห้องข้าง ๆ เพราะตอนนั้นเธอยังอยู่หอพักและหลังจากเหตุการณ์นั้นเธอก็ย้ายมาอยู่บ้านกับพ่อและแม่ของเธอ

ทันทีที่อลินดาเปิดประตูเปมิกาก็พูดขึ้นมาทันที “อันดาฟังปริมก่อนนะ” อลินดาเดินหันหลังเข้าห้องโดยไม่สนใจคำพูดของเปมิกา

“มันต้องมีอะไรมาอธิบายอีกปริมทุกอย่างมันก็ฟ้องอยู่แล้วไม่เห็นจะต้องอธิบาย”อลินดาพูดออกมาทั้งน้ำตาเธอไม่เคยคิดว่าคนที่เธอรักจะทำอย่างนี้กับเธอได้ลงคอ

“อันมันยังไม่มีอะไรเกินเลยนะ ปริมแค่เผลอไปกับคำอ้อนของน้องเขาก็เท่านั้น ปริมน้อยใจอันที่อันบอกเลิกปริม ปริมขอโทษอันทุกเรื่องเลยนะ ต่อจากนี้ปริมจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้วนะ”เปมิกาพล่ามขอโทษอลินดาไม่หยุดปาก

“ปริมไม่รู้เลยใช่มั้ยว่าวันนี้คือวันอะไร” อลินดาถามย้ำเพื่อความมั่นใจว่าปริมห่วงเพื่อนมากกว่าความรักของเธอ

“ปริมไม่รู้หรอกอัน ปริมจำไม่ได้ยังไงซะปริมก็ขอโทษอันนะ” เปมิกาเอ่ยขอโทษอลินดาซ้ำ ๆ แต่เธอก็ยังจำมันไม่ได้อยู่ดีว่าวันนี้มันสำคัญอย่างไรกว่าเปมิกาจะรู้ว่ามันเป็นวันอะไรอลินดาก็ยกโทษให้เธอเสียแล้ว

อลินดาไม่พูดอะไรออกมาเธอทิ้งตัวลงนอนบนเตียงก่อนจะร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ เปมิกาลงไปนอนกอดอลินดาจากข้างหลังอย่างแน่นแต่อ้อมกอดของปริมในครั้งนี้มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน “อันปริมขอโทษนะ” เปมิกาจับอลินดานอนหงายก่อนจะขึ้นคร่อมกายของเธอไว้อลินดาพยายามขัดขืนแต่เธอก้สู้แรงออดอ้อนของเปมิกาไม่ไหว เปมิกาเคลื่อนใบหน้าลงไปใกล้อลินดาอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะบรรจงจูบอย่างแผ่วเบา

อลินดาผู้อ่อนไหวดั่งแมวน้อยมีหรือจะชนะเปมิกาผู้แข็งแกร่งอย่างราชสีห์ได้ เปมิกาใช้บทเพลงรักอันเร่าร้อนมอบให้อลินดาจนเธออ่อนปวกเปียกและยอมยกโทษให้เปมิกาในที่สุด

ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเปมิกาจะต้องมาง้อเธอทุกครั้งและจบบนเตียงเสียทุกครั้งไป เปมิกาเธอเป็นคนมีเสน่ห์ใครอยู่ใกล้เป็นต้องหลงรักและครั้งนี้มันก็ได้ผลเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาจะบอกว่าอลินดาโง่ก็ไม่ได้เพราะคำว่ารักคำเดียวที่ทำให้เธอทนอยู่จนทุกวันนี้

อลินดาที่นั่งเหม่อคิดไปไกลถึงเรื่องในอดีตน้ำตาไม่รู้มาจากไหนหลั่งไหลลงมาเป็นเม็ด ๆ เธอใช้มือปาดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจนหมดสิ้น วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของเธอ อลินดาตั้งใจว่าจะทำให้พ่อและแม่ของเธอมีความสุขที่สุด

รถเคลื่อนมาจอดภายในบริเวณที่พักริมทะเล บรรยากาศโดยรอบช่างดูสดชื่นน้ำทะเลใส ๆ สะท้อนกับแสงแดด ลมเย็น ๆ ที่พัดมากระทบกับใบหน้ามันทำให้หัวใจเบิกบายได้ดีทีเดียว

“ถึงเสียที เหนื่อยเหมือนกันนะนี่” องอาจที่ขับรถมาหลายชั่วโมงพูดออกมาพร้อมกับบิดขี้เกียจ

“พ่อคะ แม่คะ อันว่าเราเอาของขึ้นไปไว้บนห้องอาบน้ำแต่งตัวแล้วเราลงไปหาอะไรกินกันดีไหมคะ” อลินดาพูดพร้อมกับเปิดท้ายรถเพื่อเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้อง

“มาลูก แม่ช่วยนะ ตัวเล็กแค่นี้จะขนคนเดียวได้ยังไง” อัมพาผู้เป็นแม่เห็นลูกสาวหอบของพะรุงพะรังเห็นแล้วก็นึกสงสารจึงช่วยอลินดาอีกแรง “มา พ่อช่วยด้วยอีกแรง พ่อคนเดียวก็ได้มั้ง พ่อยังหนุ่มยังแน่นอยู่เลย ฮ่า ๆ ๆ” ทั้งสามหัวเราะให้กับความขี้โม้ของพ่อ

เมื่อสามคนพ่อแม่ลูกแยกย้ายกันเข้าที่พัก อลินดาถึงหยิบมือถือขึ้นมาดูจึงเห็นเบอร์ที่ไม่ได้เป็นร้อย ๆ สาย อลินดาตั้งใจว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะทนกับนิสัยแย่ ๆ ของเปมิกา อลินดาตั้งใจตัดขาดความสัมพันธุ์กับเปมิกาแต่ในตอนนั้นสายเรียกเข้าโชว์บนหน้าจอมือถือไม่ต้องดูก็รู้ว่าเป็นใครโทรเข้ามา อลินดากดรับสายเพื่อที่จะได้เคลียร์กันให้จบ ๆ ไป

“...” อลินดาที่กดรับสายแต่เธอก็ยังไม่พูดอะไรออกมา

“อันได้ยินที่ปริมพูดมั้ย” เปมิกาพูดออกมาทันทีที่อลินดารับสาย

“อันได้ยิน ปริมเรา...” อลินดากำลังจะเอ่ยบางคำออกมาแต่เปมิกาชิงพูดขึ้นมาก่อน

“อันอย่าเพิ่งพูดอะไรเลย เอาเป็นว่าปริมขอโทษนะ ตอนนี้อันอยู่ไหนปริมจะไปหา” เปมิการ้อนรนใจอยากไปหาอลินดาตินนี้และเดี๋ยวนี้

“ปริมไม่ต้องมาหรอกอันขอเวลาพักผ่อนส่วนตัวสองสามวันกับพ่อและแม่ของอัน” อลินดาพูดจบเธอก้ตัดสายทันที สุดท้ายเธอก็ยังไม่ได้บอกเลิกเปมิกาอยู่ดี

เปมิกาที่ร้อนใจอยากจะไปเจออลินดาให้ได้เดี๋ยวนี้เธอจึงคิดหาหนทางที่จะรู้ให้ได้ว่าอลินดาอยู่ที่ไหน

“เป็นไงล่ะปริมทำตัวเลว ๆ ไว้เยอะเจอแบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้สำนึก” ‘เขมนิจ’ แม่ของเปมิกาที่เห็นลูกสาวนั่งร้อนใจจึงพูดออกมาอย่างเวทนาในตัวลูกสาว

“แม่คะ แม่ก็รู้ว่าปริมกำลังร้อนใจทำไมต้องมาซ้ำเติมปริมด้วยคะ” เปมิกาหน้าบึ้งใส่แม่เหมือนจะร้องไห้

“แม่รู้ว่าปริมร้อนใจแล้วปริมรู้ไหมเวลาที่ปริมออกไปเที่ยวกลางคืนแล้วหนูอันดาไม่ร้อนใจหรือยังไง ปริมรู้ไหมทุกคืนที่ปริมออกไปเที่ยวสนุกกับเพื่อน ๆ แล้วกลับไม่ตรงเวลาที่บอกกับหนูอันดา แล้วหนูอันดาโทรไปแล้วปริมไม่รับ อันดาเขาก็ร้อนใจโทรมาหาแม่ว่าปริมกลับบ้านหรือยังแทบจะทุกครั้ง ปริมรู้หรือยังว่าอันดารักปริมมากนะแต่ครั้งนี้แม่ว่าอันดาน่าจะโกรธจริง ๆ และน่าจะไม่ยอมปริมง่าย ๆ หรอก” เปมิกานั่งฟังที่แม่เล่ายิ่งทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองมันเลวจริง ๆ ปล่อยให้คนที่รักเธอมากขนาดนี้เจ็บช้ำน้ำใจไม่รู้กี่ครั้ง