01 เกิดเพื่อจาก

01

เกิดเพื่อจาก

           เช้าวันเสาร์ที่แสนสดใสของใครหลายๆ คนแต่คงไม่ใช่สำหรับอลินดา เธอกำลังเตรียมของที่จะออกเดินทางไปเที่ยวกับครอบครัวที่วางแผนกันไว้ตั้งแต่เดือนที่แล้วด้วยใจที่ขุ่นมัวแม้วันนี้จะเป็นวันสำคัญที่สุดของชีวิตเธอ นั้นก็คือวันคล้ายวันเกิดของอลินดานั่นเอง

           “พ่อขาแม่ขาเตรียมของกันเสร็จหรือยังคะหนูพร้อมแล้วนะคะ” อลินดาเก็บซ่อนเรื่องราวของเธอไว้ในใจไม่ให้พ่อกับแม่ของเธอต้องเสร้าใจไปกับเธอ

              เรื่องราวความรักของอลินดากับเปมิกาพ่อแม่ของทั้งสองคนรับรู้มาโดยตลอดและไม่ได้ห้ามอะไรที่ลูกสาวของตนจะมีความรักกับเพศเดียวกันขอแค่ให้ลูกสาวมีความสุขแค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับคนเป็นพ่อแม่

              “มาแล้ว ๆ ลูกพ่อแกนั่นสิไม่รู้แต่งองค์ทรงเครื่องอะไรมากมายแค่นี้ก็หล่อจนใจแม่จะละลายอยู่แล้ว” ‘อัมพา’แม่ของอลินดาพูดแซว ‘องอาจ’พ่อของอลินดาพ่อและแม่ของเธอเป็นคนอารมณ์ดี ใจดีกับทุกคน

              ทั้งสามคนหัวเราะอย่างมีความสุขก่อนที่จะออกเดินทางกันอย่างสนุกสนานครื้นเครงทั้งสามสลับกันขับรถเพราะจุดหมายปลายทางใช้เวลาเดินทางไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น

              “อันดาอีกไม่กี่เดือนหนูก็เรียนจบแล้วไม่ใช่เหรอลูก” อัมพาถามลูกสาวในขณะที่นั่งอยู่ในรถกันอย่างเพลิดเพลิน

              “ค่ะแม่ หนูเก่งมั้ยคะ” อลินดาพูดพร้อมกับหัวเราะชอบใจเพราะภายในใจของเธอตอนนี้ช่างหม่นหมองเหลือเกิน

           เปมิกาตั้งใจจะนำของขวัญวันเกิดมาเซอร์ไพรส์อลินดาแต่พอเธอมาถึงหน้าบ้านของอลินดา เธอเห็นรถที่บ้านของเธอเคลื่อนตัวออกไปช้า ๆ ก่อนที่จะลับตาหายไป เธอจึงกดกริ่งหน้าบ้านสักพักก็มีแม่บ้านวิ่งมาบอกว่าอลินดาและพ่อแม่ของเธอออกไปเที่ยวอีกสองสามวันจึงจะกลับ

              เมื่อเปมิการู้อย่างนั้นเธอตัดสินใจโทรหาอลินดาทันที อลินดาตั้งใจปิดเสียงมือถือเพื่อที่จะได้ไม่ต้องรับรู้ว่าใครโทรมา เธอขี้เกียจรับฟังคำแก้ตัวจากเปมิกาเต็มที

              เปมิกาพยายามโทรหาอลินดาเป็นหลายสิบสายแต่อลินดาก็ไม่มีท่าทีจะหยิบแม้มือถือขึ้นมาดู “ทำไมไม่รับสายปริมล่ะที่รัก” เปมิการู้สึกกังวลใจที่อลินดาไม่ยอมรับสายเธอ

              อลินดาที่นั่งอยู่บนรถอยู่ ๆ เธอก็นึกถึงวันแรก ๆ ที่ทั้งสองคบกันมันช่างดูมีความสุขมากกว่าตอนนี้เหลือเกินเปมิกาผู้แสนดีตอนนั้นมาวันนี้เธอกลายเป็นเสือล่าเหยื่อจนแมวน้อยอย่างอลินดาไม่อาจต้านทานมันได้อีกต่อไปและยิ่งเธอนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นวันที่เธอเสียใจมากที่สุดวันหนึ่งแต่ไม่รู้ว่าเธอผ่านมาจนวันนี้ได้อย่างไร

              หลายเดือนก่อน

           เปมิกาคิดว่าอลินดาเป็นแมวน้อยน่ารักที่ไม่มีวันทิ้งเธอไปจนเปมิกาละเลยความรู้สึกของแมวน้อยคนนี้ เปมิกาเตรียมตัวออกไปเที่ยวกับเพื่อนตามปกติที่ทำเป็นประจำทุกสัปดาห์หรือแทบจะทุกวันก็ว่าได้

              “ปริมวันนี้อันไม่ให้ปริมไปเที่ยวกับเพื่อนนะ” อลินดาออกคำสั่งกับเปมิกา         “ทำไมล่ะอันวันนี้วันเกิดณิชานะปริมไม่ไปไม่ได้” เปมิกายังคงยืนยันคำเดิมว่าเธอต้องออกไปเที่ยวกับเพื่อนให้ได้

              “ถ้าปริมไปวันนี้เราเลิกกัน” อลินดาพูดออกไปเพราะความโมโหเธอไม่ได้ฉุกคิดว่ามันกำลังจะทำให้ความสัมพันธ์ของเธอสั่นคลอน

“ทำไมเดี๋ยวนี้อันไม่มีเหตุผลเลยปริมก็แค่จะออกไปเที่ยวกับเพื่อนเหมือนทุกๆ ครั้งทำไมอันต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ด้วย” เปมิกาที่คิดว่าการออกไปเที่ยวเป็นเรื่องเล็ก ๆ สำหรับเธอโดยที่เธอไม่เคยนึกถึงจิตใจของอลินดาเลยว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร

“ใช่อันมันไม่มีเหตุผลต่อให้อันจะพูดอะไรปริมก็จะไปใช่ป่ะถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่ปริมเถอะอันไม่มีอะไรจะพูด” อลินดาพูดจบเธอทรุดตัวนั่งพิงข้างเตียงนอนของเธออย่างหมดความหวัง

เปมิกาติดเพื่อนติดเที่ยวจนลืมไปว่าวันนี้คือวันครบรอบสองปีที่เป็นแฟนกันอลินดาเพียงแค่อยากฉลองกันสองคนตามประสาคู่รักแต่เปมิกาลืมมันไปหมดสิ้น เปมิกาหยิบเสื้อคลุมก่อนที่จะเดินออกไปปล่อยให้อลินดานั่งร้องไห้ฟูมฟายด้วยความเสียใจอยู่คนเดียว

“ทำไมปริมทำไมความรักที่อันมอบให้ปริมมันไม่เคยมีค่าเลยหรือไง” อลินดาได้แต่นั่งเสียใจที่ปริมทำตัวแย่ ๆ กับเธอขึ้นทุกวัน สาเหตุที่อลินดาไม่ชอบออกไปเที่ยวสถานบันเทิงกับปริมเพราะเธอแพ้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิดเธอเคยไปกับปริมทุกครั้งที่ไปก็จะมีเพื่อน ๆ คะยันคะยอให้เธอดื่มและเธอก็เกรงใจที่จะปฏิเสธและเมื่อเธอดื่มพอกลับมาถึงบ้านผื่นแดงก็จะขึ้นเต็มตัวเธอและถ้าหนักหน่อยถึงขั้นหายใจไม่ออกเธอจึงหลีกเลี่ยงด้วยการไม่ไปเที่ยวกลางคืน

เปมิกาฉลองวันเกิดของเพื่อนอย่างสนุกสนานโดยไม่นึกถึงอลินดาแม้แต่น้อยด้วยความคิดที่มองว่าอลินดาน่าเบื่อน่ารำคาญให้เปมิกาเผลอใจไปกับหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันที่มาอ่อยเธอ เปมิกาพาหญิงสาวติดมือกลับห้องมาด้วย

ห้องของเปมิกาเวลาเกือบเที่ยงคืน

“พี่ปริมคะใจเย็น ๆ สิคะยังไงเพรียวก็ไม่หายไปไหนหรอกค่ะ” หญิงสาวที่เปมิกาพากลับห้องมาด้วยทำทีเป็นเล่นตัวให้ดูน่าค้นหา

“พี่รู้ว่ายังไงเพรียวก็ไม่หายไปไหนแต่พี่อดใจไม่ไหวอยากจะชิมปากหวาน ๆ ของเพรียวแล้วไงคะ” ด้วยความเมาบวกกับความน้อยใจที่อลินดาลั่นคำว่าเลิกออกมากับเธอ

เปมิกากำลังจะโน้มหน้าลงไปจูบสาวร่านสวาทที่พร้อมพลีกายให้เธอ ริมฝีปากสวยได้รูปของเธอกำลังจะแตะเข้ากับริมฝีปากที่เคลือบไปด้วยลิปสติกสีแดงเพลิงแต่เปมิกากลับหยุดการกระทำนั้นและจะลุกออกไปจากตรงนั้นแต่เพรียวสาวร้อนสวาทผู้นี้ไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ เพราะปริมคือหญิงที่เธอปรารถนามานานแล้ว ในเมื่อวันนี้เธอมีโอกาสที่จะได้ลิ้มรสของเปมิกามีหรือเธอจะปล่อยให้หลุดมือ

“จะไปไหนพี่ปริมของหนูมานี้มา เพรียวจะจัดชุดใหญ่ไฟกระพริบให้” ปริมพยายามแกะมือปลาหมึกของเธอออกแต่เธอก็พลังเยอะเหลือเกิน เพรียวผลักปริมลงบนเตียงนอนสีขาวขนาดใหญ่อย่างแรง

ในขณะที่ทั้งสองกำลังฉุดกระชากกันอยู่นั้นอลินดาที่สงบสติอารมณ์แล้วกำลังจะมาเซอร์ไพรส์วันครบรอบ 2 ปีกับเปมิกาแต่เธอกลับโดนเซอร์ไพรส์กลับด้วยภาพที่บาดตาบาดใจ หญิงสาวที่อลินดารู้จักเป็นอย่างดีนั่นก็คือเพื่อนของน้องสาวข้างบ้านของเปมิกาและแฟนสุดที่รักของเธอกำลังอยู่บนเตียงที่เธอเคยนอนมาไม่รู้กี่ครั้งมันช่างทำร้ายหัวใจของเธอยิ่งนัก

อลินดาวิ่งออกมาจากตรงนั้นจากเร็วด้วยความเสียใจ เปมิกาพยายามดิ้นให้หลุดจากเพรียวสาวร่านสวาทที่ทรงพลังออกมาได้เปมิกาจึงวิ่งตามเธอออกมา

เปมิกาวิ่งออกมาแต่ก็ไม่ทันอลินดาเธอจึงขับรถตามอลินดาไปที่ห้องของอลินดาทันที

อลินดาที่มาถึงห้องเธอเอาแต่ร้องไห้เสียใจหนักกว่าตอนหัวค่ำเสียอีกเธอเอาแต่นึกสงสัยว่าเธอทนอยู่ไปเพื่ออะไรทำไมเธอไม่เลิกกับเปมิกาให้มันจบ ๆ เสียที

“ก๊อก ๆ ”เสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอกฟังเสียงเคาะแล้วน่าจะร้อนใจอยู่พอควร อลินดาที่ได้ยินเสียงเคาะประตูก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร