บทนำ

บทนำ

           สถานบันเทิงแห่งหนึ่ง

           เสียงเพลงดังอีกทึกกึกก้องไปทั่วบริเวณมีนักท่องราตรีมากหน้าหลายตาออกมาโยกย้ายไปตามเสียงเพลงรวมไปถึง ‘เปมิกา’(ปริม) สาวนักท่องราตรีเธอชอบออกมาดื่มด่ำเสียงเพลงกับเพื่อนทุก ๆ วันศุกร์ เข็มนาฬิกาใกล้แตะเลขสิบสองผู้คนที่มาเที่ยวต่างร้องเพลงกันเสียงดังบ้างก็เมามายจนไม่รู้ว่าตนเองกำลังทำอะไรแปลก ๆ ออกมา

              “ปริมแกรู้มั้ยว่าฉันรักมันมากแค่ไหน” ‘ญาริน’คร่ำครวญกับความรักครั้งเก่าที่เธอโดนผู้ชายที่เธอทุ่มเททั้งกายและใจให้ หักหลังเธอไปมีผู้หญิงใหม่ แม้เรื่องราวจะผ่านมาเป็นเวลาหลายเดือนแล้วก็ตามเธอยังคงคร่ำครวญทุกครั้งที่ออกมาดื่มแล้วเมาได้ที่

              “รู้สิทำไมฉันจะไม่รู้ ช่างมันเถอะผู้ชายควาย ๆ ปล่อยให้มันไปได้กับผู้หญิงควาย ๆ อย่างยัยนั่นดีน่ะแล้ว แกสวยขนาดนี้หาใหม่หล่อกว่ามันได้อีกเป็นโหลเชื่อฉันสิญาริน” เปมิกาที่ตอนนี้ก็เมาไม่ต่างจากญารินแต่เธอพอที่จะมีสติหลงเหลืออยู่บ้างแม้จะน้อยนิดก็ตาม

              “เฮ้ย! พวกแกฉันว่าเรากลับกันก่อนเถอะพรุ่งนี้ฉันมีนัดทานข้าวกับพ่อแม่กลัวตื่นไม่ทันเดี๋ยวโดนดุอีก” ‘ณิชา’ เพื่อนอีกคนในกลุ่ม สาวสวยประจำมหาวิทยาลัยที่มีหนุ่ม ๆ หมายปองแต่ไม่ต้องหมายหรอกนะจ๊ะหนุ่ม ๆ ณิชาเธอเป็นดี้ที่คบแต่สาวหล่อเท่านั้น

              “ดีเหมือนกันถ้าฉันกลับดึกกว่านี้มีหวังอันดาต้องบ่นฉันหูชาแน่ ๆ เลย” เปมิกานึกถึงแฟนสาวของเธอที่ไม่ชอบออกมาเที่ยวกลางคืนสักเท่าไรและไม่ชอบให้เธอกลับห้องดึก ๆ ด้วยวันไหนที่เปมิกากลับดึกเกินเวลาที่เธอตั้งไว้เปมิกาต้องหูชาทุกที

              เปมิกากำลังขับรถกลับบ้านและเป็นไปตามคาดอันดาโทรตามเธอจริงๆ

              “จ้าว่าไงอันดาปริมกำลังจะถึงบ้านแล้วไม่ต้องเป็นห่วงนะ” เปมิกาชิงพูดก่อนที่อลินดาจะได้พูดออกมา

              “อันโทรหาปริมไม่รู้ตั้งกี่สายทำไมไม่รับสายอัน ปริมนี่ใช้ไม่ได้เลยนะถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปอันว่าอันต้องทนปริมไม่ไหวแล้วแน่ ๆ” อลินดาบ่นหยาวเหยียดที่คนรักของเธอไม่เคยฟังที่เธอพูดบ้างเลย ทำหูทวนลมอยู่ตลอดเวลา

              “ในร้านเสียงเพลงมันดังมากเลยที่รัก ปริมเลยไม่ได้ยิน ปริมกำลังจะขับรถเข้าบ้านแค่นี้ก่อนนะถ้าปริมอาบน้ำทำอะไรเสร็จ ก่อนนอนเดี๋ยวปริมโทรหานะคะ” เปมิกาทำใจดีสู้เสือ

              “ไม่ต้องหรอกปริมอันจะนอนแล้วล่ะ แค่นี้นะ” พูดจบเธอก็ตัดสายทิ้งทันทีจนเปมิการู้ชะตากรรมตัวเองแล้ววาพรุ่งนี้เธอจะโดนอะไร

              ‘อลินดา’(อันดา) สาวสวยผู้ที่มีหน้าตาน่ารักน่าทะนุถนอมเธอคบกับปริมได้สองปีเธอเจอกับเปมิกาตอนที่เธอเรียนอยู่ปีสองตอนที่ทั้งคู่ได้เลือกชมรมเดียวกัน เปมิกาเห็นอลินดาครั้งแรกก็ชอบในความน่ารักของเธอ เปมิกาจึงจีบเธอก่อนเหมือนโชคชะตาฟ้าลิขิตเพราะอลินดาก็ชอบเปมิกาอยู่ไม่น้อย ทั้งคู่อายุเท่ากันเพียงแต่เรียนคนละคณะกันก็เท่านั้นแรก ๆ เปมิกาก็ดูเอาใจใส่อลินดาเป็นอย่างดีแต่พอนานเข้านิสัยด้านลบของเปมิกาก็ออกเผยออกมาให้อันดาเริ่มเห็น

              เปมิกามีนิสัยที่ค่อนข้างติดเพื่อนชอบเที่ยวกับเพื่อนเป็นประจำไม่หนำซ้ำเธอยังเจ้าชู้สุด ๆ อีกด้วย อลินดาจับได้ไม่รู้กี่รอบนี่คืออีกหนึ่งสาเหตุที่อลินดาไม่อนากให้เธอไปเที่ยวเพราะไปเที่ยวทีไรต้องได้เบอร์ผู้หญิงมาทุกทีซึ่งต่างจากอลินดาพอสมควรจึงทำให้ทะเลาะกันเรื่องนี้อยู่บ่อยครั้งและทุกครั้งที่อลินดางอน เปมิกาก็ง้อเธอด้วยของที่อลินดาชอบจนทำให้อลินดาใจอ่อนทุกที

              “นี่เราต้องซื้อกระเป๋าหรือรองเท้าไปง้อนางอีกเนี่ย” เปมิกาทำอย่างนี้บ่อยครั้งและอลินดาก็ยอมเธอมาโดยตลอดเช่นเดียวกันกับครั้งนี้ที่เปมิกายังจะทำนิสัยเดิม ๆ

              อลินดาร้องไห้กับเรื่องนี้อยู่บ่อยครั้งโดยที่เปมิกาไม่รู้เลยว่าเธอต้องอดทนสักแค่ไหนเพื่อประคองให้ความรักของเธอที่มีต่อเปมิกายังคงอยู่แต่ตอนนี้เธอเริ่มจะหมดความอดทนเสียแล้วไม่ใช่ว่าเธอไม่รักเปมิกาแต่เธอแค่คิดว่าการใช้ชีวิตของทั้งคู่มันช่างต่างกันเหลือเกิน

              “ปริม อันเริ่มจะทนต่อความรู้สึกนี้ไม่ไหวแล้วนะ ทำไมปริมไม่เข้าใจอันทำไมปริมทำไม ฮือ ๆ ๆ” อลินดาได้แต่คร่ำครวญทั้งน้ำตาอยู่คนเดียวจนเผลอหลับไปเพราะความเพลียที่เกิดจากการร้องไห้อย่างหนัก