12. เจียวซินกับวิธีสร้างชื่อเสียง (1)

เจียวซินที่กำลังจดจ่ออยู่กับการเลือกตำรา ก็เดินไปเรื่อยๆ อย่างแรก นางต้องรู้ก่อนว่าโลกที่นางอยู่ตอนนี้เป็นอย่างไร ต้องหาหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์หรือสังคม

“กฎหมาย การรบ จารีต … แล้วประวัติศาสตร์อยู่ไหนกันล่ะ” เจียวซินเดินหาเท่าไหร่ก็มิเจอ หรือนางควรไปถามท่านอ๋องดี แต่ก็กลัวโดนท่านอ๋องตำหนิ อีกอย่างนางรู้สึกหมั่นไส้ เบื่อหน่าย รำคาญท่านอ๋องอย่างไรก็ไม่รู้

เอ่อ ยอมรับก็ได้ว่างอน จริงๆ ก็ไม่ถึงกับงอนแต่แค่รู้สึกผิดหวัง รู้สึกเสียใจนิดๆ โมโหหน่อยๆ ก็เท่านั้น

“ชิ หาเองดีกว่า ไม่ง้อหรอก”

“เจ้าหาตำราใดอยู่งั้นหรือ” เฟยเทียนที่เข้ามาเงียบๆ เอ่ยถามขึ้น

“เห้ย!! ท่านทำข้าตกใจ” เจียวซินยกมือขึ้นลูบหน้าอกตนเองเบา

“ตกใจอันใดของเจ้า แล้วเจ้าหาตำราอันใดอยู่…ข้าจะช่วยหา” ประโยคสุดท้ายเฟยเทียนพูดเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน อีกทั้งยังแสดงอาการเก้งๆ กังๆ เหมือนมิค่อยแน่ใจในสิ่งที่ทำอยู่

ด้านเจียวซินที่อยูใกล้ได้เห็นท่าทีและได้ยินทุกคำพูดของท่านอ๋อง จึงแอบลอบยิ้มทันที

หึ มาง้อข้าสินะ จะยอมพูดด้วยสักหน่อยก็ได้

“จะช่วยหม่อมฉันหาหรือเพคะ”

“หืม…ใช่ บอกมาว่าอยากได้ตำราอันใด” เฟยเทียนที่เริ่มขัดเขินกับการกระทำของตนเอง จึงกระแอมและกล่าวเสียงเข้มขึ้นมา

“หม่อมฉันอยากได้ตำราประวัติศาสตร์ของแผ่นดินที่เราอยู่เพคะ”

“เจ้าหมายถึง-”

“หม่อมฉันหมายถึงความเป็นมาของแผ่นดินนี้เพคะ” ไม่รอให้ท่านอ๋อง คาดเดา เจียวซินก็ตอบกลับไปทันที

“อ่อ ตำรานั้นอยู่ในห้องทำงานข้า หากอยากอ่านก็ตามเข้ามา” กล่าวจบเฟยเทียนก็หันหลังเดินไปทันที เจียวซินที่เดินตามไปติดๆ แหวกม่านลูกปัดเข้าไป สายตาสอดส่องไปทั่ว หลังม่านนี้มีชั้นตำราเรียงอยู่รอบห้อง ภายในห้องมีโต๊ะทำงานสองตัวอยู่คนละฟากของห้อง ใกล้โต๊ะทำงานใหญ่มีตั่งไม้ยาว คงใช้สำหรับเอนกายพักผ่อนของท่านอ๋อง

“เจ้านั่งรอตรงนี้ก่อน ข้าจะไปหยิบตำรามาให้” ท่านอ๋องชี้ลงบนตั่งไม้ เจียวซินจึงเดินไปนั่งรอบนตั่งไม้ ไม่นานท่านอ๋องก็หยิบตำราเล่มหนามาให้นางหลายเล่ม

“นั่งอ่านอยู่ตรงนี้ อยากได้อันใดก็บอกห่าวซวน”

“ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋อง” เจียวชินกล่าวตอบรับ แล้วจึงเริ่มอ่านตำรา โดยเลือกเฉพาะเรื่องที่สนใจเท่านั้น เจียวซินใช้เวลาอ่านไปกว่าสองชั่วยาม (2 ชั่วโมง) ได้ข้อสรุปว่าที่นางอยู่ตอนนี้เป็นแคว้นเฉินที่ปกครองโดยองค์จักรพรรดินามว่า เฉินเฟยหลง หรือก็คือพระบิดาของท่านอ๋องนั่นเอง ฮ่องเต้เฟยหลงมีพระราชโอรส 5 พระองค์ พระราชธิดา 3 พระองค์ ประสูติจากฮองเฮาหลี่หนิงเฟิง 3 พระองค์ได้แก่ องค์รัชทายาท เฉินเฟยฉี ท่านอ๋องสาม เฉินเฟยเทียน และองค์หญิงเจ็ด เฉินเฟยเฟิ่งประสูติจากสนมอันผิง (สนมขั้นหวงกุ้ยเฟย) 2 พระองค์ได้แก่ท่านอ๋องสอง เฉินลู่เหวิน และองค์หญิงสี่ เฉินลี่มี่ ประสูติจากสนมเหว่ยชิงเยว่ (สนมขั้นกุ้ยเฟย) 2 พระองค์ ได้แก่ องค์ชายห้า เฉินเลี่ยงหรง และองค์หญิงหก เฉินลี่ฮวา เป็นฝาแฝดกัน ส่วนองค์ชายแปด เฉินหนิงหลง ผู้มีอายุเพียงสามหนาวประสูติจากสนมขั้นผินลิ่วเหรินผู้หนึ่งที่มาจากต่างแดน ประสูติองค์ชายแปดได้ไม่นานพระสนมก็สิ้นชีพลง ฮองเฮาจึงเป็นผู้เสียงดูองค์ชายแปดมาแต่เล็กแต่น้อย

อ่า~ ศึกชิงบัลลังก์ต้องมาแน่ ผู้ท้าชิงก็อาจจะเป็น องค์รัชทายาท ท่านอ๋องสอง ท่านอ๋องสาม และองค์ชายห้า

เจียวซินคิดไปเรื่อยเปื่อยอย่างคนช่างจินตนาการ พออ่านจบเจียวซินก็พับตำราเก็บไว้ พรางคิดถึงการจะเปิดสำนักศึกษา จึงหยิบตำราด้านสังคมของแคว้นมาอ่าน ได้ความว่าสำนักศึกษามีน้อยมาก และส่วนใหญ่มักจะเป็นลูกขุนนางและเชื้อพระวงศ์เท่านั้นที่ได้เล่าเรียน

“ความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาสินะ” เจียวซินเอ่ยพึมพำกับตนเอง แต่ก็ยังไม่ลอดพ้นหูของเฟยเทียน

“เจ้าว่าอย่างไรนะ”

“เพคะ? อ่อ หม่อมฉันหมายถึงการที่ลูกขุนนางและเชื้อพระวงศ์ได้เล่าเรียน แต่ชาวบ้านกลับไม่ได้มีโอกาสเล่าเรียนมันไม่เท่าเทียมเพคะ ทุกคนควรได้เล่าเรียนทั้งหมด”

“เพ้อเจ้ออันใดของเจ้า ชาวบ้านจะเอาเงินทองที่ใดมาเป็นค่าเล่าเรียน เพียงจะใช้ชีวิตอยู่ในแต่ละวันยังยาก”

“หม่อมฉันถึงบอกว่ามันไม่เท่าเทียมอย่างไรล่ะเพคะ คนมีเงินทองได้เรียน คนไม่มีเงินทองไม่ได้เรียน ทั้งที่คนไม่มีเงินทองอาจจะเรียนได้ดีกว่าก็ได้ เช่นนี้แคว้นของเราจะไม่สูญเสียคนเก่งไปโดยเปล่าประโยชน์หรือเพคะ” เจียวซินโต้กลับทันที

“…” เฟยเทียนนั่งฟังสิ่งที่เจียวซินกล่าว ก็เป็นจริงดังที่นางว่า เฟยเทียน ที่กำลังจะกล่าวต่อกลับโดนขัดขึ้น

“ท่านอ๋อง หากจะเป็นอาจารย์ต้องทำอย่างไรบ้างหรือเพคะ”

“อาจารย์ เจ้าหมายถึงเจ้าจะไปเป็นอาจารย์หรือ ฮ่าๆ เจ้านี่คิดเพ้อเจ้อเสียจริง ฮ่าๆ” เฟยเทียนหัวเราะดังลั่น นางช่างเพ้อเจ้อเสียจริงคราวก่อนก็คิดว่าเขาจะให้นางมาเป็นนางบำเรอ มาคราวนี้อยากเป็นอาจารย์

“หม่อมฉันพูดจริงเพคะ ท่านอ๋องเพียงตอบมาว่าต้องทำอย่างไร” เจียวซินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อะแฮ่ม ได้ๆ อย่างแรกเจ้าถนัดสิ่งใดเล่า เป็นอาจารย์จะต้องเชี่ยวชาญ ด้านใดด้านหนึ่ง เชี่ยวชาญจนสามารถถ่ายทอดให้ผู้อื่นได้”

“เรื่องนั้นหม่อมฉันทราบเพคะ และหม่อมฉันก็ถนัดด้านคณิต- เอ่อ การคำนวณเพคะ อ่อแล้วอีกอย่างคือภาษาอังกฤษ ภาษาของชาวตะวันตกน่ะเพคะ” เจียวซินพูดอย่างภาคภูมิใจ พร้อมยืดอก เชิดหน้าขึ้น

“เจ้า เจ้าถนัดการคำนวณ กับ ภาษาของชาวตะวันตกหรือ อึก หึๆ” เฟยเทียนพยายามกลั้นขำสุดขีด นางเยินยอตนเองเกินไปแล้ว

“ขออภัยที่กระหม่อมต้องเอ่ยแทรกพ่ะย่ะค่ะ หากพระชายาทรงเชี่ยวชาญภาษาของชาวตะวันตก ท่านอ๋องคงมิต้องกังวลเรื่องล่ามที่จะมาช่วยแปลสารจากคณะราชทูตที่จะเดินทางมาถึงในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า” ห่าวซวนเอ่ยบอกต่อ เฟยเทียน เมื่อเจียวซินได้ยินดังนั้นถึงกับใจเต้น นี่เป็นหนทางในการสร้างชื่อเสียงของนาง และอีกอย่างนางอาจจะได้รางวัลกลับมาด้วย คิดได้ดังนั้นนางจึงกล่าวบอกท่านอ๋องทันใด

“หม่อมฉันเชี่ยวชาญภาษาของชาวตะวันตกมากเพคะ ท่านไว้ใจหม่อมฉันได้หรือท่านอยากจะทดสอบหม่อมฉันก็ได้นะเพคะ”

“อืม เช่นนั้นออกไปตลาดเทียบท่าทางเหนือ” เฟยเทียนคุ้นคิดอยู่ชั่วครู่ก็ตัดสินใจ

“ไปเลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” ห่าวซวนลุกขึ้นเอ่ยถามผู้เป็นนาย

“อืม ไปเตรียมรถม้า” กล่าวเสร็จเฟยเทียนจึงลุกออกจากโต๊ะทำงาน เจียวซินเห็นดังนั้นจึงรีบตามไปทันที แต่ยังไม่ทันที่เฟยเทียนและเจียวซินจะเดินพ้นตำหนัก ก็พบเข้ากับขบวนของชายารองและอนุถัง ที่กำลังนำชาและของว่างมาให้ท่านอ๋อง

“ท่านอ๋องและพระชายาจะเสด็จไปที่ใดหรือเพคะ หม่อมฉันกำลังจะนำชาจากนอกด่านมาให้ท่านอ๋องลองชิม” เป็นอันอ้ายฉิงที่กล่าวขึ้น

“เอาไว้ก่อนเถิด ข้ากับพระชายากำลังจะออกไปด้านนอก พวกเจ้ากลับไปก่อน ส่วนซูเหวิน ข้าจะไปพบเจ้าภายหลัง” เฟยเทียนกล่าวและเดินตรงไปยังรถม้าทันที เจียวซินเหลือบไปเห็นสายตาริษยาจากชายารองอันถึงกับขนลุกเกรียว จึงรีบสาวเท้าตามท่านอ๋องไป ชายารองและอนุถังจึงทำได้เพียงแยกย้ายกันกลับตำหนัก