บทที่ 6 หมอนี่ก็ไม่เลวเหมือนกันแฮะ

“ไม่เจอกันแค่แป๊บเดียว...ดูหล่อขึ้นเป็นกองเลยนะ”

˜

เสียงทุ้มนุ่มฟังดูรื่นหูเอ่ยพลางเดินเข้ามาปรากฏตัวตรงหน้าสองพี่น้องตัว ฟ. ทว่ายัยคนน้องกลับรู้สึกไม่คุ้นหน้าเขาเลยสักนิด นัยน์ตามองอีกฝ่ายด้วยความว่างเปล่าจนทำเอาคนทักถึงกับหน้าเสีย

“นี่...กูพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า? เอ่อ...ขอโทษนะ” เขารีบกล่าวขออภัยเฟยทันทีเพราะเกรงว่าจะสร้างความไม่พอใจให้อีกคน เพียงแต่ยัยหนูเฟยผิดกับคนตรงข้ามที่ตอนนี้ไม่รู้จะตอบกลับเขาคนนั้นออกไปเช่นไร จึงได้แต่แอบสะกิดแขนคนข้างกายพลางกระซิบถามด้วยความอยากรู้

“ใครอะเจ๊”

เฟียที่เข้าใจดีว่าตอนนี้น้องชายของเธอสติเลอะเลือนจำใครต่อใครไม่ค่อยได้ จึงหันไปกระซิบตอบ

“นี่หวังเพื่อนเจ๊...แล้วก็เป็นหุ้นส่วนอีกคนของบริษัทแถมแกก็ยังสนิทกับหมอนี่ด้วยนะ” พอได้ยินเช่นนั้นเฟยก็นึกขึ้นมาได้ว่าในเนื้อเรื่องเฟยคนก่อนมีพี่ที่สนิท ซึ่งเป็นเพื่อนของพี่สาวเขาตัวแปรสำคัญ เนื่องจากเฟยคนก่อนมักจะสั่งให้เขาคอยทำเรื่องไม่ดี แต่ที่พีคสุดคือหวังเองก็แอบชอบเฟย เชาจึงยอมทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะใจคนน้องเข้าสักวัน

ทว่ายัยหนูเฟยคนนั้นกลับเห็นเขาเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง..

“สวัสดีครับเฮียหวัง เอ่อ...ขอบคุณที่ชมนะครับ”

การตอบโต้ของเฟยทำเอาหวังรู้สึกแปลกใจชอบกลไหนจะคำพูด และท่าทางที่ปฏิบัติกับเขาราวกับคนละคน

“เอ่อ...กูว่าเข้าไปในงานดีกว่านะ อยู่ข้างนอกนานเดี๋ยวหน้ากูจะเยิ้มซะก่อน แฮะ ๆ” เฟียรีบเบี่ยงเบนความสนใจของเพื่อนสนิทโดยยื่นมือแตะไปยังข้อศอกของคนข้าง ๆ สะกิดให้เขาเข้าไปในงานอย่างรวดเร็ว

ลุคใหม่ของเฟยสะดุดตาผู้คนในงานเอามาก ๆ พอผนวกกับการที่ถูกแต่งเสริมเติมหล่อเข้าไปอีกก็ทำเอาเหล่าโอเมก้าอยากจะรีบเข้ามารายล้อมรอบตัวเขามากขึ้น

“อึก...เจ๊ว่าบรรยากาศมันแออัดไปป่ะ?” ทั้งที่ไม่มีใครเข้ามารุมล้อมรอบตัวคนพูดเลยสักคน แต่กลับทำให้รู้สึกราวกับหายใจไม่ออกแถมยังรู้สึกคันยิบ ๆ ขึ้นมาในบริเวณใต้รร่มผ้าอีกด้วย

“อาการแพ้โอเมก้ากำเริบแน่เลยอะ แกรีบอัดยาเข้าไปอีกเม็ดเร็วเข้า!” เฟียรีบหยิบเอาขวดยาที่นำติดมา พร้อมกับหยิบไปหยิบแก้วน้ำจากเด็กเสิร์ฟส่งให้น้องชายทันที

สิ่งที่เฟียคาดการณ์ผิดไปคือรูปลักษณ์ของเฟยดันสะดุดตาเหล่าโอเมก้าจนพากันปล่อยฟีโรโมนใส่น้องของเธอจนอาการแพ้กำเริบขนาดตัวเธอเองที่เป็นอัลฟ่ายังรู้สึกขนลุกขึ้นมาเหมือนกัน

“เป็นเพราะมึงแต่งมาหล่อเกินไงมั้ง” หวังเดินมาขนาบข้างแล้วเอ่ยแซวพร้อมกับหัวเราะออกมาเบา ๆ

“แล้วทำไมอยู่ดี ๆ ถึงลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตัวเองล่ะเนี่ย หืม?”

เขากอดคอคนน้องแล้วเอ่ยถามโดยแกล้งทำเป็นกระซิบที่ข้างหูเพื่อกันโอเมก้าที่กำลังจ้องมาตาเป็นมันให้ค่อย ๆ ล่าถอยออกไป

“2025 แล้วครับเปลี่ยนบ้างอะไรบ้าง”

“อืม ก็ดีนะ...ลุคนี้ใช้ได้เลยล่ะ” แววตาที่หวังมองทางอีกคนนั้นทำเอาเฟยรู้ได้ในทันทีว่าเขามีความรู้สึกเช่นไรต่อเฟยคนก่อน เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่ใช่เฟยคนนั้นอีกแล้ว ทางที่ดีที่สุดเพื่อกันไม่ให้ตัวเขาต้องไปพบกับจุดจบแบบต้นฉบับ นั่นก็คือการแสดงออกอย่างชัดเจนไปเลยว่าตัวเองไม่ได้คิดอะไรกับอีกคน

“เจ๊กับเฮียน่าจะต้องไปเตรียมตัวขึ้นเวทีแล้วนะครับ นี่เฟยก็ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะทั้งคู่รีบไปกันก่อนจะดีกว่า” เฟยแกะแขนที่โอบรอบคอเขาออก พร้อมกับที่ขยับตัวเดินหนีจากอีกคนแล้วกลับไปยืนอยู่ข้างพี่สาว

“อยู่คนเดียวได้แน่นะ” เจ๊เฟียถามย้ำ

“ครับ” เฟยตอบกลับพร้อมยิ้มกว้าง

หลังจากที่สองคนนั้นไปเตรียมตัวเพื่อขึ้นแถลงข่าว เฟยซึ่งไม่รู้ว่าจะทำตัวเช่นไรจึงหยิบเครื่องดื่มจากพนักงาน พลางตรงไปยังโต๊ะของว่างที่จัดไว้เพื่อรับรองแขกเหรื่อ

ปึ่ก!

“ขอโทษ...อ้าวเฟยมางานนี้ด้วยเหรอ?”

ใครคนหนึ่งเดินมาชนยัยน้องจากด้านหลังร่างสูงโปร่งนัยน์ตาคมคิ้วเรียงเส้นสวย อีกทั้งการแต่งตัวดูภูมิฐานผิดกับช่วงวัยที่ควรจะเป็นไป ทว่าก็ไม่ได้ทำให้ลุคของเขาดูแย่เลยสักนิด

ออร่าความเด่นที่ทะลุออกมา หากเป็นโลกก่อนคนคนนี้คงได้เป็นดาราตัวท็อประดับพระเอกไปแล้ว

“เฮียหยางคุยกับ...ใคร”

กลับมีอีกร่างที่เดินเข้ามาคว้าแขนชายตรงหน้าเอ่ยถามอย่างสนิทสนมกับอีกฝ่าย แต่เมื่อเขาเห็นเฟยก็กลับชะงักประโยคที่พูดทันที

หยาง? หรือว่าเขาคนนี้จะเป็นหยางพระเอกของเรื่อง เช่นนั้นคนข้าง ๆ ก็คงจะเป็นลีนายเอกอีกคนสินะ..

เรือนร่างที่ไม่สูงจนเกินไปบอบบางจนดูน่าทะนุถนอมผิวขาวเรียบเนียนเหมาะกับสีเสื้อที่เขาสวมใส่ ใบหน้ากลมมนเรียวเล็กปากนิดจมูกหน่อยดูสมกับเป็นโอเมก้ายีนเด่นตามที่เฟียบอกมาไม่มีผิด

“คะ คุณเฟย” สีหน้าของลีเกิดอาการหวาด ๆ ขึ้นมาทันทีที่เห็นอีกฝ่าย เขารีบเดินไปหลบอยู่ด้านหลังของหยางทำราวกับกลัวว่าจะถูกยัยหนูเฟยจับกินอย่างไรอย่างนั้น

“ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ป่ะ ยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”

ปกติแล้วเฟยไม่ใช่คนที่พูดจาเช่นนี้กับคนที่ไม่รู้จัก ทว่าหากเขาไม่แสดงท่าทีแบบปกติก็อาจทำให้ฝั่งตรงข้างสงสัยเอาได้

“ถ้าจะมาก่อกวนที่นี่ละก็ มึงรีบกลับไปเหอะ”

“ก่อกวนอะไร!? นี่ก็อยู่เฉย ๆ ป่ะวะมีแต่เด็กมึงนั่นแหละ อยู่ดี ๆ ก็มาทำท่าทำทางเหมือนกลัวจะถูกจับกินซะอย่างนั้น” เฟยสวนกลับก่อนจะกระดกน้ำในแก้วนั้นแล้วเดินเลี่ยงออกมาอย่างหัวเสีย

ซึ่งนั่นทำให้หยางกับลีแปลกใจมากเพราะถ้าหากเป็นเมื่อก่อน อีกคนคงได้สาดเครื่องดื่มในมือใส่คนทั้งสองนี้ไปแล้ว

“เดี๋ยวนี้หัดควบคุมอารมณ์ได้แล้วสินะ”

เดินออกมาจากสองคนนั้นได้ไม่นานเฟยกลับได้ยินเสียงของใครสักคนเอ่ยด้วยถ้วยคำเหน็บแนม พอหันไปก็เห็นว่าเป็นหมิงที่กำลังเดินออกมาจากมุมหนึ่งในห้องโถง

“ไม่เข้าไปทักทายแฟนเก่าซะหน่อยเหรอ...วันนี้หมอนั่นแต่งตัวมาซะสวยเลยนะ”

เรื่องอะไรที่เฟยจะปล่อยให้อีกฝ่ายเหน็บแนมได้อยู่คนเดียวล่ะ พูดจบก็ทำทีเป็นมองไปยังคู่รักหยางลีตรงนั้น แต่สายตากลับแสดงความเย้ยหยันใส่ร่างสูงที่ยืนตรงหน้าจนเขาเริ่มรู้สึกหมั่นไส้

“ให้มันน้อย ๆ หน่อย อย่างน้อยกูก็อายุมากกว่ามึง”

“แต่มึงก็ไม่เคยแสดงท่าทีให้น่าเคารพเลยไม่ใช่เหรอ?”

หมิงเริ่มคันไม้คันมืออยากเขกกะโหลกคนตรงหน้าชะมัดไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้ทำไมเด็กนี่ถึงได้พูดจากวนเบื้องล่างเสียเหลือเกิน หากเป็นเมื่อก่อนเจ้าตัวคงด่าสวน ไม่ก็พุ่งเข้ามาใช้กำลังจนคนทั้งงานแตกตื่นกันหมด

“เอ่อ...สวัสดีค่ะ นี่ใช่คุณเฟยน้องของคุณเฟียหรือเปล่าคะ?”

ขณะนั้นเองจู่ ๆ กลับมีหญิงสาวคนหนึ่งที่มีกลิ่นของฟีโรโมนของโอเมก้าจาง ๆ เธอเดินเข้ามาทักด้วยสีหน้าเคอะเขิน

หากเป็นในโลกก่อนเขาคงวิ่งใส่ผู้หญิงคนนี้ไปแล้ว ทว่าพอมาอยู่ในร่างนี้กลับรู้สึกกระอักกระอ่วน มันเริ่มอึดอัดหายใจก็ไม่ทั่วท้องแถมยังรู้สึกคับยุบยิบที่หลังคออีกด้วย

เธอคนนั้นเห็นเฟยเริ่มดูไม่ค่อยสบายตัวนัก จึงเอื้อมมือไปหวังจะแตะตัวแล้วถามไถ่อาการ..

“คุณเฟยไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า..”

“ขอบคุณที่เป็นห่วงหมอนี่นะครับ แต่ผมกับเขาต้องไปที่อื่นต่อน่ะ” เป็นหมิงที่เอี้ยวตัวเข้ามาบังเฟยเอาไว้ กันไม่ให้โอเมก้าสาวเข้ามาจับตัวเขาได้ หมิงคว้ามือคนน้องแล้วพาเดินออกมา เพื่อหวังให้เจ้าตัวได้หายใจสะดวกมากขึ้น

“กินยาแก้แพ้มาหรือเปล่า?” หมิงถามเฟยที่กำลังพยายามสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด โดยลอบมองสำรวจตามเนื้อตัวว่าผื่นจากอาการแพ้ผุดขึ้นมาแล้วหรือยัง

“กินแล้ว แต่น่าจะเอาไม่อยู่” เฟยตอบเขาไม่คิดมาก่อนว่าอาการแพ้นี่จะรุนแรงมากขนาดนี้ คนน้องหยิบยาดังกล่าวออกมาอีกครั้งแล้วทานมันเข้าไปทั้งที่ไม่มีน้ำ

“ทำอะไรของมึงเนี่ย!?” เฟยถามขณะที่อีกคนยังคงจ้องมองมาที่ตัวเขาโดยรอดผ่านเข้ามาในร่มผ้า พลางรีบดึงคอเสื้อขึ้นมาเพื่อกันไม่ให้อีฝ่ายทำอะไรพิลึกพิลั่น

“แค่จะดูว่ามีผื่นขึ้นหรือเปล่า” หมิงกลับดึงคอเสื้อด้านหลังของเฟยออก จ้องมองเข้าไปด้านในแล้วพบผื่นแดงเกิดขึ้นเป็นจ้ำเล็ก ๆ

“มึงนี่นะ...รู้ว่าแพ้ก็ยังมา”

หมิงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบเอาตลับสีแดงเล็ก ๆ อันหนึ่งออกมาเปิดฝาใช้นิ้วแต้มเนื้อครีมที่อยู่ในตลับนั่น พลางทาลงมายังต้นคอด้านหลังของเฟย

“ไอ้...”

“อยู่เฉย ๆ” เสียงทุ้มออกคำสั่งบังคับให้ยัยหนูเฟยจำต้องยืนอยู่นิ่ง ๆ ก่อนที่เขาจะทามันลงมายังต้นคอเบา ๆ แล้วใช้ปากเป่าให้เนื้อครีมซึมผ่านลงสู่ผิวให้เร็วขึ้น

‘ดู ๆ ไปหมอนี่ก็ไม่ได้เลวร้ายแบบที่ดูมาเลยแฮะ’

ภาพในซีรีส์ที่ตัวละครหมิงจับเฟยกดลงบนโซฟาแล้วทำเรื่องอย่างว่าแบบโหดร้าย ผุดเข้ามาทำให้เฟยต้องรีบสลัดความคิดชั่ววูบนั้นออกไปโดยเร็ว พลางเด้งตัวขยับหนีจากอีกคนทันที

“ไม่ต้องมายุ่ง! กูดูแลตัวเองได้”

โปรดติดตามตอนต่อไป..