บทที่ 11 นางฟ้าแม่ทูนหัว

บทที่ 11

นางฟ้าแม่ทูลหั๊ว!

“ไอ้แก่!!!!!!!”

ปึก

“โอ้ยย ใจเย็น ๆ เอกใจเย๊นนน”

เอกภพในร่างเอลเลอร์หยิบถาดที่ใกล้มือที่สุดปาใส่ตาแก่ที่เป็นต้นเหตุของความวุ่นวายทั้งหมด

“ใจเย็นเหรอ นี่แหนะ นี่แหนะ ใครพาผมมาหาความหายนะในเรื่องนี่ โยนลงมาก็หายหัว นี่แหนะ ผมเจ็บตัวเคยคิดจะลงมาช่วยไหมห้ะ!!!”

“โอ้ยๆ โอ้ย เอกอย่าตี พอแล้วฟังข้าก่อน”

เหอะ หยุดก็ได้วะ

“พูดมา ขอแบบที่ฟังขึ้นหน่อยนะ”

“ใจเย็นแล้วเนอะ คือข้าจะอธิบายให้ฟังนะ โลกนี่ก็เป็นโลกหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาเหมือนโลกใบเก่าของเจ้า โลกนี้มีจริง ทุกคนมีชีวิตจริง ๆ ซึ่งก็แค่โครงสร้างมาจากนิทานเรื่องหนึ่งที่พอจบเรื่องหลัก โลกนี้ก็จะดำเนินต่อด้วยตัวเอง เหมือนกับโลกของเจ้าที่ก็เป็นนิทานเรื่องหนึ่งของโลกอื่นเหมือนกัน”

“อันนั้นเข้าใจได้ แล้วทำไมตอนที่ผมถูกทำร้ายไม่คิดจะมาช่วยกันสักนิดที่ผมมาอยู่ที่นี่ก็เพราะความผิดพลาดของคุณนะ”

“ข้าขอโทษ ข้าศึกษาโครงเรื่องนี้มาอย่างดีแล้วไม่ได้มีการตบตีเกิดขึ้นเลย แต่ก็อย่างว่า โลกนี้นิสัยตัวละ