บทที่ 3 พระเอกหรือเปล่า

 

บทที่ 3

พระเอกหรือเปล่า

 

เมื่อถึงเวลาอาหารเที่ยง คนจากบ้านเจ้าเมืองก็ทยอยกันมา เนื่องจากเจ้าเมืองได้เดินพบปะพูดคุยกับลูกบ้านเสร็จก็แวะเขามาที่บ้านของเขาตามที่ได้มาแจ้งเอาไว้ ซึ่งเขาก็ได้เตรียมพร้อมทั้งอาหารและจัดโต๊ะไว้เรียบร้อยแล้วรอแค่ถือออกไปตั้งโต๊ะเท่านั้น ใกล้จะถึงเวลาละครฉากใหญ่ของนายซินคนใหม่แล้ว

คนแรกที่ดินเข้ามาเป็นเจ้าเมืองบลูเอโต้ ก็คือเมืองที่เขาอยู่ปัจจุบัน ชายคนนั้นดูยังไม่แก่เลย ดูเป็นทรงแด๊ดดี้มาก หน้าออกไปทางฝรั่งหน้าคมผมดำ คุณพระคุณเจ้าคนพ่อหล่อขนาดนี้คนลูกจะขนาดไหน

โอ๊ะ มาแล้วคนนี้น่าจะเป็นลูกเจ้าเมืองซึ่งอาจจะเป็นพระเอก ถ้าไม่มีเจ้าชายที่ไหนโผล่มาอีกน่ะนะ คนลูกก็หน้าคม ดวงตาสีเทาอ่อน ผมสีดำ ฝรั่งผมดำนี่คือที่สุดเลยจริง ๆ เขาชอบมาก ป๊าด สองพ่อลูกสูงน่าจะ 190 หุ่นดีมากเลย

ในชาติก่อนเขาไม่ได้มานั่งสนใจด้วยซ้ำว่าตัวเองชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย ชีวิตมีแต่ทำงานหาเงินมาเลี้ยงน้อง จนน้องสาวทำงานหาเงินเองได้ผมก็ลืมไปแล้วว่าความรักหนุ่มสาวหน้าตาเป็นยังไง แต่ก็พอจะเดาได้เพราะนายแบบนางแบบที่ผมเลือกส่วนใหญ่จะเป็นลูกครึ่งหรือฝั่งยุโรป ผมชอบมองทั้งผู้หญิงและผู้ชาย แต่น่าจะเอนเอียงมาทางผู้ชายเพราะชอบหุ่นของผู้ชายมากกว่า

แหมม นี่ก็ตรงสเปคเขาทั้งพ่อทั้งลูกซะด้วย

“สวัสดีเอลเลอร์ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะตั้งแต่ที่พ่อเธอเสียสบายดีไหม” จาฟาร์ เจ้าเมืองบลูเอโต้เอ่ยขึ้น

ใครเอลเลอร์อีกวะ แต่ว่าเจ้าเมืองมองเขานะ หรือว่าซินมีอีกชื่อนะ ไม่เป็นไรยิ้มรับไปก่อนละกัน

“ก็คงเรียกว่าดีไม่...” เขายังพูดไม่จบอลันก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน “สวัสดีครับคุณลุงจาฟาร์ พี่เกรย์ฟา มากันแล้วเหรอครับ ขอโทษที่เสียมารยาทลงมาช้านะครับ พอทราบว่าคุณลุงกับพี่เกรย์ฟาจะมาพวกเราแม่ลูกก็เลยลงครัวทำอาหารรับรองเองเลย เลยให้น้องเอลเลอร์มาต้อนรับคนเดียวเพราะไม่ค่อยได้ทำอะไร เชิญนั่งทางด้านนี้กันเลยครับ”

หลังจากที่เขาให้คนไปแจ้งว่าท่านเจ้าเมืองมาถึงแล้ว พี่ชายจอมปลอมของเขาก็โผล่หัวมา ถืออาหารมาด้วยหนึ่งจาน

ว้าว มาแบบเหนือชั้นอยู่นะ สวมบทคนเข้าครัวทั้งบ้าน เว้นเขาสินะ พอได้หันไปมองก็เห็นความสวยงามของชุดที่ประโคมใส่ เป็นเสื้อเชิ้ตเข้าในกางเกง ซึ่งเป็นกางเกงเอวสูงผ้าดูแพงมาก ส่วนเสื้อตัวนอกเป็นเสื้อแขนยาวสั้นแค่ปิดเสื้อตัวใน ตัดภาพมาที่ชุดเขาเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวที่เก่าแทบจะขาด กับกางเกงเอวสูงสีดำที่สีซีดมาก สภาพ หึหึ แต่นี่แหละเข้าทางเขา

“แอนนาขอโทษที่เสียมารยาทมาช้านะคะ พี่จาฟาร์ พอดีแอนนาเข้าครัวเองเลยเสียเวลานิดหน่อย ดีนะคะที่มีลูกทั้งสองคนเข้าไปช่วยเลยเสร็จทันพอดี สวัสดีค่ะเกรย์ฟา” แอนนาแม้เลี้ยงของเอลเลอร์พูดขึ้นหลังจากยกอาหารออกมาจากในครัว

“สวัสดีค่ะคุณลุง พี่เกรย์ฟา วันนี้อลิสกับอลันเป็นลูกมือให้กับคุณแม่ด้วย ลองทานดูนะคะ ไม่อร่อยตรงไหนติชมได้เลย” ตามมาด้วยอลิสลูกสาวคนโต

โห เขาพึ่งเคยเห็นแม่เลี้ยงครั้งแรกเลย เป็นคนที่สวยมากนะ แต่ก็อย่างว่าแหละจะไม่สวยได้ไง ลูกออกมาสวยทั้งสองคน ชุดสวยจัดจ้านงานเย็นกันเหมือนทั้งครอบครัว เขาดูเหมือนคนงานที่บ้านกันเลยทีเดียว

การจัดที่นั่งวันนี้ แม่เลี้ยงแอนนานั่งหัวโต๊ะ ถัดมาทางซ้ายเป็นอลิส อลัน และเขาตามลำดับ อีกฝั่งเป็นจาฟาร์ตามมาด้วยเกรย์ฟา การจัดที่นั่งอาจจะดูนั่งตามอายุ แต่จริงแล้วเป็นการนั่งตามศักดิ์ที่นางแม่เลี้ยงต้องการมากกว่า

“เอลเลอร์เป็นยังไงบ้างช่วงนี้ โตขึ้นเยอะเลย” จาฟาร์เอ่ยถามอีกครั้ง

“ก็สบายดีครับ คุณจาฟาร์ล่ะครับเป็นยังไงบ้าง”

“ลุงสบายดี มาเรียกคุณอะไรกันล่ะเอล ไม่เจอกันนานหน่อยไม่รักลุงแล้วหรือไง เรียกซะห่างเหินเชียว หึหึ” จาฟาร์เอ่ยแซว

“คุณลุงงง ซินเปล่านะครับ รักคุณลุงเหมือนเดิมแหละครับ” เอกภพหันไปทำหน้าออดอ้อนจาฟาร์

“เอลครับ เมื่อกี้เรียกตัวเองว่าอะไรนะครับ” เกรย์นั่งเงียบอยู่นานฟังสรรพนามที่เอลเลอร์ใช้เรียกตัวเองก็แปลกใจ

“อ๋อ พอดีคุณแม่กับพี่ ๆ ชอบเรียกผมว่าซินเดอเรลล่าน่ะครับ ซินเลยติดเรียกตัวเองแบบนี้ ฮ่า ๆ ฮ่า ๆ ๆ” เอลเลอร์หัวเราะน้อย ๆ ถ้าจำไม่ผิดชื่อความหมายน่าจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ว้า ไม่ได้ตั้งใจทำให้ใครดูไม่ดีนะ

จาฟาร์เองพอได้ฟังก็ตกใจมาก หันไปมองหน้าแอนนาที่ตอนนี้ทำหน้าจะกินเลือดกินเนื้อเอลเลอร์ แต่พอเห็นจาฟาร์หันมามองก็กันมาทำหน้าตกใจ

ที่ทั้งสองคนตกใจเพราะคำว่าซินเดอแปลว่าขี้เถ้าดำ ๆ จะเอามาเรียกคนได้ยังไง

“แอนนา” จาฟาร์กล่าวด้วยเสียงต่ำ

“พี่จาฟาร์คะ คือ จริง ๆ แล้วเรียกกันเล่น ๆ น่ะค่ะ ก็น้องเอลน่ะชอบไปวิ่งเล่นให้ตัวเปื้อนฝุ่นเปื้อนขี้เถ้าบ่อยๆ นี่คะ เราก็เรียกกันด้วยความเอ็นดูเท่านั้น” แอนนาแก้ตัวด้วยความร้อนรน คาดโทษเอลเลอร์ไว้ในใจที่บังอาจมาทำให้เธอดูไม่ดีในสายตาจาฟาร์

“ก็น่าจะเรียกเล่นๆ จริงๆ นั่นแหละครับคุณลุง เพราะเวลาเรียกทุกคนเอาแต่หัวเราะ สงสัยจะมีความสุขมากจริงๆ ที่สำคัญคุณแม่อาจจะจำผิดไปนิดหน่อย เพราะผมไม่ได้เล่นจนตัวเปื้อนฝุ่น แต่ทำความสะอาดบ้านตามที่คุณแม่วานให้ผมทำอยู่บ่อยๆ ต่างหากครับ” ยิ่งได้ฟังแบบนี้

จาฟาร์ยิ่งเคลือบแคลงการเลี้ยงดูของแอนนาที่มีต่อเอลเลอร์ว่าจะไม่เป็นตามที่คนของได้รายงานมาอยู่เรื่อย ๆ เสียแล้ว

ใช่ตั้งแต่ที่เพื่อนของเขาเสียไป เขาก็ส่งคนมาคอยตามดูความเป็นอยู่ของเอลเลอร์ แต่ไม่คิดว่าสิ่งที่เขาได้รับรายงานจะไม่เป็นความจริง ตัวเขาเองก็มีเรื่องวุ่น ๆ เข้ามาทำให้ไม่ได้เข้ามาดูด้วยตัวเองสักครั้ง เรื่องนี้คงจะต้องมีการตรวจสอบคนของเขาแล้วล่ะ

“คุณแอนนาครับ ถึงจะเป็นการเรียกเล่น ๆ ผมว่าก็ไม่ควรนะครับ บางทีคนฟังอาจจะไม่ได้รู้สนุกไปด้วย บางทีเขาอาจไม่รู้สึกถึงความเอ็นดูด้วยซ้ำครับ” จาฟาร์เอ่ย

เอลเลอร์ได้แต่แอบยิ้มมุมปาก เขาไม่ได้ทำอะไรนอกจากบอกความจริงที่เอลเลอร์คนเดิมได้เจอ เขาก็เรียกตัวเองว่านายซินก็หลายครั้งแต่เขากลับลืมไปว่าชื่อนี้ไม่ได้ถูกตั้งขึ้นมาดี ๆ เจ้าตัวก็ไม่ได้ยินดี ต่อไปเขาจะเรียกตัวเองว่าเอล เพื่อให้เกียรติเอลเลอร์คนเก่า ที่สำคัญชื่อเอลก็คล้ายกับชื่อเล่นเขาในชาติก่อนด้วย

“คุณลุงครับ พวกเราต้องขอโทษจริง พวกเราคงคิดน้อยเกินไป แค่เอ็นดูน้องเอลกันจริง ๆ ต่อไปเราจะระวังมากกว่านี้นะครับ”

“แหม คุณลุงก็ อย่าคิดมากสิคะ เอลเลอร์เองก็ไม่เห็นจะพูดอะไรเลย อาจจะชอบชื่อซินเดอเรลล่าก็ได้ บางวันอลิสยังเห็นเอาชุดผู้หญิงมาลองใส่ ก็เหมาะกับชื่อสาวน้อยในเถ้าถ่านดีนี่คะ” อลิสพูดเสริมน้องชาย โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดเหล่านั้นทำให้แขกอีกสองคนมีความคิดที่ไม่ดีต่อตัวเธอมากแค่ไหน

“พี่อลิส!” อลันเรียกพี่สาวตัวเองเสียงดัง เขาก็พอรู้ว่าพี่สาวตัวเองโง่ แต่ไม่คิดว่าจะโง่ขนาดนี้

เอลเลอร์ได้แต่ยิ้มในใจตัวร้ายปลายแถวสวยแต่โง่มีอยู่จริง

ยิ่งอลิสร้ายเท่าไหร่ เอลก็ยิ่งดูน่าสงสารมากขึ้นเท่านั้น แบบนี้ต้องเติมเชื้อไฟอีกสักหน่อย

“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณลุง ถ้าทุกคนมีความสุขที่จะเรียกผมแบบนั้น ผมจะโอเคก็ได้ ทานอาหารกันเถอะครับ อาหารนี่เอลตั้งใจทำมากๆ เลยพอรู้ว่าคุณลุงกับคุณเกรย์ฟาจะมา อุ้ย!” เอลเลอร์ทำท่าสะดุ้งตกใจเหมือนไม่ได้ตั้งใจพูด ถึงแม้จริงๆ จะตั้งใจอ่ะนะ

“เรามาทานอาหารกันเถอะค่ะ มีอะไรค่อยคุยกันหลังทานเสร็จ” แม่เลี้ยงรีบพูดตัดบท

หลังจากนั้นทุกคนก็ทานอาหารกันอย่างเงียบเชียบ พอทานเสร็จก็มีคนงานมาเก็บจาน เคลียร์โต๊ะจนเรียบร้อย เอลได้แต่สงสัยว่ามีคนงานทำให้ แต่ทำไมคนบ้านนี้ถึงชอบใช้เขาจริงๆ

“อร่อยไหมครับ พวกเราทำสุดฝีมือเลย น้องเอลเป็นคนเตรียมวัตถุดิบให้เอง อลันก็ลืมบอกไปเลย” อลันยิ้มบาง ๆ

“อร่อยครับ วันหลังเอลไปทำให้ลุงทานที่บ้านหน่อยนะ ลุงติดใจฝีมือหนูมาก” จาฟาร์เอ่ยชมเขาจำรสมือของหลานได้ เพราะเป็นรสเดียวกับแม่ของเอลตอนที่เธอยังอยู่

“แอนนาไปทำให้ทานก็ได้นะคะพี่จาฟาร์ มื้อนี้ส่วนใหญ่แอนนาเป็นคนทำ”

“ขอโทษด้วยนะ ลืมไปเลยว่าเธอเป็นคนทำ งั้นพี่ไม่รบกวนดีกว่า”

“ไม่รบกวนเลยค่ะ แอนนาเต็มใจ” แอนนาพูดพลางยิ้มเขิน

“ไม่เป็นไรครับ พี่เกรงใจ เออ ว่าแต่เราเถอะเอลไม่แต่งชุดสวย ๆ เหมือนพี่ ๆ เขาบ้างล่ะ ชุดนี้เก่าแล้ว เปลี่ยนใหม่ได้แล้วนะ” พอได้ยินคำถามเอลเลอร์ก็ตาเป็นประกายถูกใจขึ้นมาแวบหนึ่ง

“คุณลุงอย่าพูดแบบนั้นสิครับ ชุดนี้พี่อลันอุตส่าห์ให้ผมมาเพื่อวันนี้โดยเฉพาะเลยนะครับ พี่อลันบอกว่าต้องแต่งตัวดี ๆ เพราะคนลุงกับคุณเกรย์ฟาจะมา ผมดีใจมาก ๆ เลย ชุดอื่นที่ผมมีเก่ากว่านี้อีกบางตัวก็ขาดด้วย ใส่มาได้อายคุณลุงแย่ แหะแหะ” เอลเลอร์หันไปยิ้มใสซื่อให้กับอลันประหนึ่งว่าเป็นพระคุณอย่างสูงแล้วพูดต่อ

“ที่สำคัญหลังจากคุณพ่อเสียผมก็ไม่เคยได้เงินหรือเสื้อผ้าใหม่ ๆ เลย สงสัยว่าพอคุณพ่อจากไปแล้วธุรกิจไปได้ไม่ค่อยดีรึเปล่า เพราะผมไม่ได้เข้าไปทำในส่วนนั้นสักนิดได้แต่ทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า ทำอาหารให้ทุกคนกิน ทั้ง ๆ ที่ผมเป็นลูกแท้ ๆ แต่กลับไม่ได้เข้าไปช่วยธุรกิจของพ่อตัวเองเลย ผมนี่มันแย่จริง ๆ คุณแม่กับพี่ ๆ เลยทำงานกันอยู่สามคนเหนื่อยแย่เลย เป็นไปได้ผมก็อยากเข้าไปช่วยนะครับ” หลังจากสาธยายไปยาวยืด ก็หันไปยิ้มให้แม่เลี้ยงคนสวย

“แม่ไม่เหนื่อยหรอกเอลเลอร์ แต่ที่ไม่ให้ช่วยเพราะแม่สอนงานไม่เป็นน่ะ พี่ ๆ เขาทำเป็นอยู่แล้วแม่เลยให้เข้าไปช่วย”

“เอลอยากทำงานหรอ ไม่เป็นไรนะ แม่เธอสอนไม่เป็นเดี๋ยวเข้ามาที่บ้านเดี๋ยวลุงให้พี่เกรย์สอนให้เขาทำงานมานาน สอนงานเป็น”

“มันจะดีหรอครับคุณลุง เกรงใจคุณเกรย์ฟาแย่เลย”

“ไม่เป็นไรครับ มาได้ พี่เต็มใจสอนน้องเอลนะ” 

เอลเลอร์มัวแต่สนใจการแสดงของตัวเองจนลืมไปว่ามีใครอีกคนที่นั่งมองมาตั้งแต่แรก จนเห็นทั้งหมดแล้วรวมถึงตอนที่เอลเลอร์แอบยิ้มชอบใจตอนที่แอบเหน็บแนมแม่เลี้ยงและพี่ ๆ ของตัวเองอีกด้วย