ตอนที่ 6 ผมมีสิทธิ์

“นี่นาย! นายอยู่แถวนั้นหรือเปล่า? ช่วยหยิบผ้าเช็ดตัวให้หน่อย พอดีมันมีแค่ผืนเดียว เอาผืนที่นายใช้เมื่อกี้นั่นแหละ” ฟ้าตะโกนออกมาจากห้องน้ำ

“จะดีเหรอครับ? ผืนเล็กนะ...พี่จะใส่ออกมาจริงๆ เหรอ?” ทิวแกล้งแหย่

“ทะลึ่ง! แค่จะเอามาเช็ดผม!”

ทิวเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูห้องน้ำ “จะออกมาเอาเอง หรือจะให้ผมเอาเข้าไปให้ครับ?”

“นายจะบ้าเหรอ! แค่ส่งมาก็พอ!”

ฟ้าเอื้อมมือออกมาเพื่อรอรับผ้าเช็ดตัว “เอามาสิ! อยู่ตรงไหนเนี่ยเร็วๆ!”

“พี่ก็ยื่นแขนออกมาด้วยสิครับ จะให้ผมเข้าไปใกล้ๆ เหรอ?”

“อย่ามัวแต่เล่น! เร็วๆ สิ! แล้วจะดึงไว้ทำไม!” ฟ้าเริ่มหงุดหงิด

“ให้ผมเช็ดให้ไหม?” ทิวยังคงแกล้งเธอ

“นายนี่มันทะลึ่งได้ตลอดเวลาจริงๆ เลยนะ!”

“อ๊ะๆๆๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้”

ก่อนจะปล่อยผ้าเช็ดตัวให้ฟ้า ทิวก็แอบยื่นมือไปแตะมือของฟ้าเบาๆ แล้วเดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มอย่างมีความสุข

ในห้องโถงกว้างขวางที่อบอวลไปด้วยบรรยากาศอบอุ่นจากแสงไฟสลัว ทีวีจอใหญ่กำลังฉายภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง ทิวเด็กหนุ่มในวัยที่กำลังเติบโตเต็มที่นั่งอยู่บนพื้นห้องข้างๆ โซฟา โดยมีฟ้า รุ่นพี่สาวที่เขารู้จักมานานกำลังนั่งเอนหลังอยู่บนโซฟา ตัวเธอนอนตะแคงมองไปทางทิวอย่างเงียบ ๆ แววตาของฟ้าฉายแววครุ่นคิดเมื่อมองเห็นเค้าโครงหน้าของทิวที่เริ่มคมชัดขึ้นตามกาลเวลา

'เด็กคนนี้มันโตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ...'

จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดห้วงความคิดของฟ้า เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดรับ

บทสนทนา

"ฮัลโหลฟ้า ฟ้าเป็นไงบ้างอ่ะ เมื่อวานวินขอโทษนะที่ไม่ได้โทรหา เป็นไงบ้างถึงบ้านโอเคไหม ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม" เสียงปลายสายคือ วินเพื่อนสนิทของเธอ

"โอเค ฟ้าก็ขอโทษนะที่ไม่ได้โทรบอก พอดีวันนั้นกลับถึงบ้านก็ดึกเลยลืมโทรบอก วันนี้ก็มานอนเฝ้าบ้านให้ป้า" ฟ้าตอบ

"อ้าว งั้นหยุดเสาร์อาทิตย์นี้ก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนสิ"

"ไม่ พอดีมาดูบ้านให้ป้า พี่สาวลูกของป้าเขาคลอดลูก ฟ้าก็เลยเฝ้าบ้านให้เขา ไม่มีอะไรใช่ไหม พอดีแบตฟ้าจะหมด"

"ไม่ วินแค่เป็นห่วง แล้วก็จะโทรมาขอโทษฟ้าที่ไม่ได้โทรหาเมื่อวาน พอดีวินถึงบ้านก็ดึกแล้ว เมาไม่รู้เรื่องเลย"

"โอเคขอบใจมาก ไม่เป็นไร ถึงบ้านปลอดภัยหายห่วง ไร้รอยขีดข่วน" ทิวพึมพำ

ทันทีที่ฟ้าพูดจบ ทิวที่นั่งฟังอยู่ก็พูดขึ้นมาทันควัน "เสียงใครเหรอฟ้า?" วินถามกลับมาที่ปลายสาย

ฟ้าตกใจรีบใช้มือปิดปากทิวไว้แล้วรีบตอบกลับไปที่โทรศัพท์อย่างลุกลี้ลุกลน "อ๋อ เสียงเด็กแถวบ้านแหละอยู่บ้านตรงข้าม พอดีแม่ให้ขับรถมาให้"

"อ๋อ เสียงเด็ก แล้วไป ตกใจหมด"

"งั้นฟ้าวางสายนะ"

"โอเค ฝันดี"

ทันทีที่วางสาย ทิวก็รีบลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับฟ้าด้วยสีหน้าจริงจัง

ทิว: "เสียงเด็ก...เสียงเด็ก...พูดมาได้ยังไงว่าเสียงเด็ก คนเชื่อก็เชื่อได้ยังไง เสียงเด็กที่ไหนจะเป็นแบบนี้ ทำไม แฟนเหรอโทรมา แฟนใหม่เหรอ แฟนเก่าล่ะ?"

ฟ้า: "แฟนใหม่อะไรแล้วทำไมต้องถามว่าแฟนใหม่ รู้เรื่องเหรอว่าฉันเคยมีแฟนเก่า?"

ทิว: "ทำไมต้องบอกเขาว่าเป็นเด็กแถวบ้าน ผมไม่ชอบ! ต้องให้บอกอีกกี่ครั้ง!"

ฟ้า: "แล้วถ้านายไม่ใช่เด็ก นายจะเป็นพี่ฉันหรือไง?"

ทิว: "ก็ไม่ต้องพูดว่าผมเป็นเด็กก็ได้ เด็กที่ไหนทำแบบนั้นได้?"

ฟ้า: "นี่นายเงียบไปเลยนะ! บอกว่าห้ามพูดเรื่องนั้น"

ทิว: "ผมก็บอกพี่แล้วเหมือนกัน ว่าอย่าเรียกว่าเด็ก"

ฟ้า: "ยังไงนายก็เด็กกว่าฉันอยู่ดี"

ทิว: "เด็กกว่าแล้วยังไง เด็กกว่าแล้วมันไม่มีหัวใจ รักใครไม่เป็นเหรอ? แค่เกิดทีหลังผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ ผมไม่ชอบให้พี่พูดกับใครว่าผมเป็นเด็ก"

ฟ้า: "ไม่ชอบอะไรนักหนากับคำว่าเด็ก หัดยอมรับความจริงซะบ้าง ถ้านายไม่อยากเป็นเด็กทำไมนายไม่เกิดก่อนฉันล่ะ?"

ทิว: "ทำไม! เกิดทีหลังแล้วมันจะทำไม เกิดทีหลังก็สามารถดูแลคนที่เกิดก่อนได้ พี่เองก็เกิดก่อนแค่ไม่กี่ปี แต่ทำไมชอบทำเหมือนตัวเองแก่กว่าผมหลายปี ชอบทำเหมือนผมเป็นเด็กน้อย"

ฟ้า: "ก็เธอมันเด็กน้อย ตอนที่ฉันเจอเธอ เธอก็แค่เด็กน้อย 10-11 ขวบ"

ทิว: "ตอนที่ผมเจอพี่ พี่ก็แค่ 16-17 ปี มันก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ แล้วตอนนี้ผมก็ไม่ใช่เด็กน้อย ตัวผมก็สูงกว่าพี่ตั้งเยอะ แรงผมก็มีเยอะกว่าพี่ ยังจะมองว่าผมเป็นเด็กน้อยอีกเหรอ?"

ฟ้า: "แต่ถึงยังไงเธอก็ยังเป็นเด็กกว่าฉันอยู่ดี แล้วจะไม่ให้ฉันเรียกนายว่าเด็กน้อยได้ยังไง"

ทิว: "ถ้าพี่พูดคำว่าเด็กน้อยอีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ผมจะปิดปากพี่จริง ๆ แล้วนะ แล้วผมก็จะไม่ใช้มือปิดปากเหมือนที่พี่ปิดปากผมเมื่อกี้ด้วย พี่ก็ลองคิดเอาเองว่าผมจะใช้อะไรปิดปากพี่"

ฟ้าเงียบกริบ ใบหน้าแดงก่ำ ไม่กล้าพูดอะไรต่อ ได้แต่เม้มปากแล้วหันไปดูทีวีด้วยความประหม่า

ทิว: (หัวเราะเบา ๆ) "เขินเหรอหน้าแดงอ่ะ"

ฟ้า: "เขินบ้าอะไร!"

ทิว: "ก็เห็นนั่งหน้าแดงนั่งเงียบ เขินเหรอ? คิดถึงเรื่องนั้นเหรอ?"

ฟ้า: "บอกว่าไม่ต้องพูด! เงียบไปเลยห้ามพูด!"

ทิว: "จริง ๆ ผมน่าจะปล่อยให้พี่พูดคำว่าเด็กน้อยนะ ผมจะได้สั่งสอนพี่ไม่ให้พี่พูดอีกด้วยวิธีของผม"

ฟ้า: "นายอย่ามาทำเก่งให้มันมาก ไม่มีใครเขากลัวนายหรอก ฉันแค่ไม่อยากต่อปากต่อคำด้วยเฉย ๆ เรื่องแค่นั้นไม่มีใครเขากลัวหรอก นายเป็นใครฉันเป็นใคร ฉันเกิดก่อนนายตั้งหลายปี นายคิดว่าฉันจะไม่เคยมีประสบการณ์กับเรื่องพวกนั้นหรอก คิดแบบเด็ก ๆ เกินไปแล้วมั้ง"

ทิว: "แต่เท่าที่ผมรู้ตอนนี้ พี่ก็ไม่ได้มีประสบการณ์อะไรเลยนะ"

ฟ้า: "แล้วนายจะมารู้จักฉันดีได้ยังไง?"

ทิว: "วันนั้นเห็นสั่นเป็นลูกเจี๊ยบเปียกฝนเลยนี่"

ฟ้า: "สั่นอะไร! ฉันแค่เมานิดนึง อีแค่จูบใครเขาจะไม่เคยจูบ"

ทิว: "ก็ไม่รู้สิ...เท่าที่รู้ ก็ถือว่าอ่อนประสบการณ์"

ด้วยความสงสัย ฟ้าขยับตัวลงไปนั่งที่พื้นบนที่นอนที่ปูไว้

ฟ้า: "แล้วนายไปมีประสบการณ์มาจากไหนขนาดนั้น เอ๊ะหรือว่า...หรือว่านายเที่ยวไล่จูบคนเขาไปทั่ว ไม่งั้นนายจะรู้เรื่องประสบการณ์ได้ยังไง ใช่ไหมบอกฉันมา"

ฟ้าใช้มือตีที่ไหล่ของทิวและคะยั้นคะยอถาม "ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้! นายจูบมาแล้วกี่คน? แล้วจูบผู้หญิงเด็กกว่าหรือผู้หญิงที่โตกว่า? บอกฉันมาเดี๋ยวนี้"

ทิว: "แล้วพี่จะอยากรู้ไปทำไม"

ฟ้า: "ไม่ต้องถาม! ตอบมา! นายไปจูบเด็กกว่าหรือผู้หญิงที่โตกว่า! ตอบมาเลย! นี่นายอย่าบอกนะว่านายเคยจูบทั้งผู้หญิงที่เด็กกว่าแล้วก็โตกว่า! ทำหน้าแบบนี้! มองหน้าฉันสิ! ตอบมาว่าใช่หรือไม่ใช่!"

ทิว: "แล้วพี่จะอยากรู้ทำไม มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องเอามาตอบ"

ฟ้า: "ก็ถ้านายมีประสบการณ์จริง ก็ตอบมาสิ"

ทิว: "มันก็มีบ้างตามประสาผู้ชายแหละ"

ฟ้า: "ผู้ชายยังไง! ผู้ชายที่เที่ยวไล่จูบผู้หญิงเขาไปทั่วแบบนี้เนี่ยเหรอ!"

ทิว: "ผมไม่ได้จูบไปทั่ว ก็แค่...อยากลอง"

ฟ้า: "ลองอะไร! อธิบายมา!"

ทิว: "ก็อยากลองกับรุ่นน้องที่เขามาชอบ คือ...คุยกัน ก็ต้องมีบ้าง"

ฟ้า: "มียังไง! นายไล่จูบน้องเขาเหรอ"

ฟ้า: "แล้วได้เป็นแฟนกันไหมล่ะ"

ทิว: "ก็คบอยู่พักนึง แต่มันไม่ใช่ เลยบอกเลิกน้องเขาไป"

ฟ้า: "นี่นายเป็นคนแบบนี้เหรอ! เอาเปรียบผู้หญิงเขาแบบนี้เหรอ!"

ทิว: "ไม่ได้เอาเปรียบ...หมายถึงว่ามันไปต่อไม่ได้"

ฟ้า: "ยังไง! ก็เลิกกับเขา แล้วยังไง! เป้าหมายคือสาว ๆ ที่โตกว่า แบบนี้น่ะเหรอ นี่นาย..."อย่าบอกนะ ว่าคนที่เจอวันนั้น

ทิว: "แล้วพี่จะอยากรู้ไปทำไม"

ฟ้า: "ทำไมจะอยากรู้ไม่ได้! ก็ตอบมาสิ! กับสาวรุ่นพี่ ก็เคยจูบกันใช่ไหม "

ทิว: "แล้วพี่จะให้ผมตอบยังไง"

ฟ้า: "ก็ตอบมาว่าใช่ ไม่ใช่"

ทิว: "มันก็มีบ้าง"

ฟ้า: "ตอบมาว่าใช่หรือไม่ใช่"

ทิว: "ก็ใช่"

ทันทีที่ทิวตอบคำถามของฟ้า หน้าตาของฟ้าก็เริ่มบึ้งตึง มีท่าทางเหมือนจะโกรธ ทิวเห็นดังนั้นก็ยิ้มอย่างพอใจ เอาไหล่ไปกระแซะที่ไหล่ของฟ้า

ทิว: "หึงเหรอ?"

ฟ้าเงียบแล้วหันหน้าหนี ยิ่งทำให้ทิวยิ้มกว้างขึ้นไปอีก

ทิว: "หึงเค้าใช่ไหม?"

ฟ้า: "หึงอะไร! ทำไมต้องหึง!"

ทิว: "ก็ถ้าไม่หึงแล้วคืออะไร โกรธเค้าเหรอ?"

ฟ้า: "ไม่ได้โกรธไม่ได้หึง"

ทิว: "แต่ท่าทางแบบนี้เหมือนคนเป็นแฟนกันหึงกันเลยนะ"

ฟ้า: "ฉันจะหึงทำไมมันเรื่องของนาย นายจะเคยทำอะไรกับใครก็เรื่องของนาย ก็เหมือนฉันนี่แหละ ฉันจะทำอะไรกับใครมันก็เรื่องของฉัน"

ทิว: "พี่อย่าพูดแบบนี้สิ มันไม่เหมือนกัน ผมเป็นผู้ชาย มันก็ต้องมีบ้าง"

ฟ้า: "แล้วนายคิดว่าผู้หญิงจะมีบ้างไม่ได้เหรอ? ฉันอาจจะเหมือนสาว ๆ รุ่นพี่ของนายที่นายเคยไปไล่จูบมาแล้วก็ได้ หรืออาจจะ...โชกโชน ชำนาญกว่านั้น"

ทิว: "โชกโชน ชำนาญอะไร! พี่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรสักอย่าง"

ฟ้า: "นายจะมารู้ดีกว่าฉันได้ยังไง? รู้ได้ยังไงว่าที่ผ่านมาฉันไม่เคยทำอะไร? ฉันอาจจะทำทุกอย่างมาแล้วโดยที่นายไม่รู้ ฉันอายุขนาดนี้แล้วนายคิดว่าฉันจะใส ๆ ซื่อ ๆ เหมือนเด็กสาวแรกรุ่นเหรอ?"

ทิว: "ผมก็ไม่ได้บอกนี่ว่าพี่จะไม่เคยอะไรยังไง เพราะที่ผ่านมาผมก็...ไม่ได้มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น แต่ถ้าเป็นตอนนี้...คงไม่ยอมให้พี่ไปทำแบบนี้กับใคร"

ฟ้า: "แล้วนายมีสิทธิ์อะไรไม่ยอม! นี่มันตัวฉันร่างกายของฉัน ฉันจะไปอะไรกับใครมันก็เรื่องของฉัน ไม่ได้เกี่ยวกับนาย"

ทิว: "พี่เป็นคนถามผมเองนะเรื่องที่ผมเคยอะไรกับใคร แล้วพี่ก็ไม่พอใจผม ผมไม่อยากตอบ พี่ก็คะยั้นคะยอให้ผมตอบ แต่ก็ดีนะที่พี่พูดเรื่องนี้ เพราะตอนนี้ทำให้รู้แล้วว่าพี่รู้สึกยังไงกับผม"

ฟ้า: "รู้สึกอะไร! อย่าเพ้อเจ้อ! รู้สึกอะไร!"

ทิว: "พี่ก็รู้ดี...คนที่ไม่ได้เป็นอะไรไม่ได้รู้สึกอะไร จะไม่มีอาการแบบนี้ พี่ก็รู้ดี"

ฟ้า: "ฉันก็ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรไม่ได้มีอาการอะไร อย่าเพ้อเจ้อ! นายน่ะยังอ่อนต่อโลก คิดว่าฉันจะไม่เคยทำกับคนอื่นเหมือนกับนายเหรอ น้อยไปน่ะสิ นายไม่รู้เหรอว่าฉันน่ะ...ช่ำชองจะตาย"

ฟ้า: "ฉันจะทำอะไรกับใครก็ได้!"

ทิว: "แต่ตอนนี้ไม่ได้! ผมไม่ให้ทำ"

ฟ้า: "จะทำ! ทำไม! ถ้าฉันอยากทำใครจะทำอะไรฉันได้!"

ทิว: "แต่ผมไม่ให้ทำ!"

ฟ้า: "นายไม่มีสิทธิ์!"

ทิว: "ผมมีสิทธิ์!

ฟ้า: นายไม่มีสิทธิ์นี่มันตัวของฉัน!"

ทิว: "ผมมีสิทธิ์! ผมไม่ให้ใครทำ ถ้าพี่จะต้องทำต้องมีผมคนเดียว"

พูดจบ ทิวใช้มือดึงฟ้าเข้ามาหาตัว...