บทที่ 15 คำถามง่ายๆ

ในห้องคอนโดขนาดใหญ่ปกคลุมไปด้วยอุณหภูมิเย็น ถูกเปิดราวกับต้องการดับร้อนของคนทั้งคู่ ซึ่งกำลังกอดรัดฟันเหวี่ยงกันอย่างเมามันอยู่บนเตียง แน่นอนพวกเขาไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น ชุดชั้นในของฝ่ายหญิงก็ไม่มีเหลือ ตกหล่นกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น ผสานเสียงหอบกระเส่าเป็นอีกหนึ่งของพร็อพประกอบ ให้ฉากโดยรอบดูขลังอีกเท่าตัว ทว่าความร้อนระอุจากการสร้างขึ้นของคนทั้งคู่ ที่มีความหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศนั้น ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย ไม่พอเหมือนจะหมดประสิทธิภาพไปเลยด้วย

“อือ..เบาๆสิคะ”

ซ้ำอารมณ์กระสันรัญจวน เมื่อเปรียบเทียบกับเม็ดเหงื่อที่พรั่งพรูเกาะอยู่บนเนื้อตัวทั้งสองฝ่าย ยังเยอะกว่าเลย

“ขอโทษครับ..”

หน้านิ่วคิ้วขมวดไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความเจ็บปวดปานใกล้ใจจะขาด แต่มันคือความเร้าใจที่เก็บเอาไว้ไม่ไหวของเขา ผู้ควบคุม

ชายหนุ่มผงกหัวขึ้นมาเอ่ยเสียงแหบ หลังใช้ปากถูไถเนินเต้าอูมอวบแล้วเผลอลงฟันอย่างมันเขี้ยว

อินถาแหงนหน้าขึ้นสุด จนลำคอเห็นเส้นจังหวะคู่กิจกรรมบรรเลงเพลงรักแบบถึงพริกถึงขิง อย่างไร้ความปราณี เธอเสียวซ่าน และสิ่งนั้นทำให้เผลอใช้เล็บจิกลงไปบนแผ่นหลังขาวแข็งแกร่ง

น่าแปลกหญิงสาวยืนอยู่ตรงนี้ มุมห้องฝั่งประตู กลับเห็นตัวเองนั่งคร่อมอยู่บนตัวผู้ชายคนนั้น ที่มีสีหน้าแสดงออกชัดเจนต่อความกระสันในกิจกรรมเร่าร้อน

เธอส่ายหน้าให้กับการกระทำย้อนแย้งกับรสนิยมจริงของตัวเอง ที่ไม่มีทางปีนไป่ขึ้นไปนั่งคร่อมแล้วกระเด้าขึ้นกระเด้าลงอย่างนั้นเป็นแน่

แต่นี่ที่เห็นคือกำลังเข้าได้เขาเข็ม สมน้ำสมเนื้อชนิดขาเตียงสั่นกระทบปูนผนัง ไม่พอเสียงครางและหายใจแรงของคนทั้งคู่ก็ใช่จะต่ำต้อยกว่า ดังเท่าๆกันกับจังหวะการขยับโยกของตัวเอง ที่น่ามหัศจรรย์ไปกว่านั้นก็คือความรู้สึก เสียววาบตรงท้องน้อย และจุดซ่อนเร้นตรงใต้สะดือ ราวกับว่าเธอบนเตียงนั้น กับเธอที่ยืนมองอยู่ตรงนี้เป็นคนคนเดียวกัน

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!

ทั้งที่สาวเจ้าพูดอยู่ในใจ แต่ดังลั่นเสมือนว่าหล่อนได้ตะโกนออกไปข้างนอกจนสุดเสียง และนั่นทำพวกเขาทั้งคู่ได้ยินหันมามองเธอเป็นตาเดียว

อินถาชะงักดุจปูนปั้นกลางอากาศ รู้สึกร้อนๆหนาวๆ จังหวะเห็นคู่รัดฟัดเหวี่ยงของตัวเอง กลายเป็นเขาคนนั้นที่เธอรู้จัก

'ราล์ฟ'

และผู้หญิงคนนั้นคือเธอจริงๆ

O.O

“เฮือก!”

อินถาสะดุ้งสุดตัว แรงดึงจากนิทรากะทันหันทำให้มึนหัว หัวใจเต้นแรงขณะกวาดตามองไปทั่ว

พระเจ้า..

“ให้ตายเถอะ ฝันอีกแล้ว..”

หากอุทานเช่นนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก

หญิงสาวหอบตัวโยน ดวงตาคู่หวานหยดขึงกว้าง แก้มแดงเถือกไปถึงหู ฝันของเธอช่างเหมือนจริงและลามกมาก ชนิดถ้าเล่าให้ใครฟังจะต้องแทรกแผ่นดินหนี

“บ้าไปใหญ่”

ความกระดากอายทำให้เอ็ดตะโรตัวเอง ก่อนจะสะบัดผ้านวมเดินไปกินน้ำ และนั่นทำให้ต้องหน้าชาอีกครั้ง

ช่อดอกไม้..

ใช่ เมื่อไม่กี่วันก่อนมีคนเอาช่อดอกไม้นี้มาให้ โดยในการ์ดระบุข้อความที่ไม่มีชื่อผู้ส่ง แต่ถึงกระนั้นอ่านยังไงก็ใช่เขา สาวเจ้าที่อยากเจอเพราะจะขอบคุณ คอยมองไปยังลานจอดรถกับประตูห้องทว่ากลับไร้วี่แววตั้งแต่นั้น ซึ่งนั่นทำให้เธอใคร่รู้แท้จริงแล้วเขาชอบไปไหน และเป็นใครกันแน่?

อินถายืนตัวตรงถามตัวเอง บีบมือจับแก้วเปล่าที่เพิ่งจะกระดกน้ำหมดไป สายตาหลุบต่ำเลื่อนมือไปเด็ดออกมาดอกหนึ่ง พร้อมกับการ์ด พลางนำทั้งคู่มาห้อยรวมกันไว้ แล้วเหน็บไว้ในสมุดจดบันทึกงาน

เขาควรจะไปกับเธอทุกๆที่ เหมือนสมุดเล่มนี้ เมื่อคิดได้อย่างนั้น รอยยิ้มน้อยๆก็ผุดขึ้นทันที ก่อนสูดลมหายใจเข้าปอดลึกสุด เดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว

แต่แล้ว..

เสียงกระดิ่งหน้าห้องกลับฉุดขาเธอให้หยุดเสียก่อน เธอยืนนิ่งไปพักใหญ่ ให้กับความคิดที่ไม่สามารถจินตนาการต่อได้ มาสะดุ้งอีกครั้งพร้อมเบิกตาโพลงก็ตอนเสียงนั้นดังซ้ำอีกรอบ สัญชาตญาณกระซิบบอกมีคนมาเยือน

หญิงสาวในคราบผ้าขนหนูผืนเดียว จุดหมายปลายทางในคราแรกคือห้องน้ำ กลายเป็นยืนจิกเท้าตัวเอง ดวงตาเพ่งเล็งไปยังประตูบานนั้นราวกับข้างหลังบังบุคคลสำคัญเอาไว้ ที่มีอิทธิพลกับความรู้สึกมากมาย กว่าจะลนลานควานหาเสื้อคลุมมาสวมทับได้ ก็ตอนหลังประตูเงียบไปแล้ว

คงไม่มีกระดิ่งดังเป็นครั้งที่สาม เมื่อเห็นว่าเจ้าของห้องไม่โผล่หน้ามาต้อนรับสักที แต่เธออยากรู้เขาคือใคร จึงตัดสินใจเดินไปเปิดทั้งที่ร่างกายนั้นโป๊อยู่

ผ่าง!

ภาพที่เห็นคือผู้ชายข้างห้อง กำลังจะปลดล็อคประตูห้องตัวเอง เตรียมจะเข้าไป แต่เมื่อเธอถลาออกไปแบบนั้น ต่อให้รหัสที่ล็อคไว้จะถูกสะเดาะแล้ว เป็นไปได้ยากที่เขาจะเดินเข้าไป

ร่างสูงยืนแน่นิ่ง มือข้างหนึ่งถือคีย์การ์ดทาบอยู่กับเครื่อง อีกข้างกำลังล้วงกระเป๋ากางเกง ส่วนหน้าของเขาหันมามองเธอ ดวงตาคู่คมกริบขึงขึ้นเล็กน้อย พร้อมคิ้วหนาที่เลิกขึ้นสูง

อินถาถึงกับลมจับ การทำอะไรบุ่มบ่ามไร้การตริตรองให้ดีเช่นนี้ กำลังเล่นงานเธอ ลืมคิดถึงภาพไปเสียสนิท ว่าถ้าเขาเห็นสภาพของเธอตอนนี้จะเป็นอย่างไร

“หืม?”

“เอ่อ..”

เธอกำชับเสื้อคลุม สาบานได้เสี้ยววินาทีสบตา เธอเห็นมุมปากของเขาถูกยกขึ้น

“ปกติรับแขกแบบนี้หรือคะ”

ก่อนคิ้วจะเลิกสูง ก็ตอนประโยคนี้โพล่งออกมากับเสียงกลั้นขำ

“เปล่าน้า~”

แน่นอน ร่างบางพาตัวเองวิ่งเข้าไปในห้องทันที โผล่ออกมาแค่หน้าและศีรษะ ในขณะเขายังยืนอยู่ที่เดิม

“สรุปเป็นคุณใช่ไหมคะที่มาเคาะห้องหนู”

“อ่าว”

“แฮะๆๆ ก็ถามแปลกเนอะ คำตอบเห็นๆอยู่”

หล่อนเกาหัวตัวเอง ยิ่งทำให้ชายหนุ่มเอ็นดูมากขึ้น เขาละมือออกจากเครื่องทาบบัตรนั้น หันซ้ายหันขวาย่นหัวคิ้วขมวด ทำท่าเสมือนผู้ใหญ่กำลังจะดุเด็ก

“เข้าไปค่ะ”

“แล้วคุณ?”

“เสร็จแล้ว ค่อยมาเคาะเรียกพี่”

“อ๋าา โอเคค่ะ”

จากนั้นจึงจะเปลี่ยนเป็นหน้าเรียบเฉย ก็ตอนพ้นสายตาของเธอไปแล้ว พลางถอนหายใจพรืด

ร้านกาแฟของคอนโด

อินถาในชุดเดรสเชิ้ตสีขาวดูสะอาดตา เข้ากับรองเท้าผ้าใบสีขาวเช่นเดียวกัน เดินเข้ามาในร้านตามลำพัง เธอยืนอยู่กลางลานพักใหญ่ ในลักษณะท่าชะเง้อคอหาใครบางคน และเมื่อเจอก็เดินมุ่งหน้าไปจุดนั้นทันที

“คุณคะ..”

“มาแล้วหรือ”

“รอนานไหม”

“ไม่ครับ” ชายหนุ่มพยักหน้ายื่นมือเชื้อเชิญไปยังที่นั่งฝั่งตรงข้าม “นั่งสิ”

“ขอบคุณค่ะ”

อินถายิ้มเจื่อนอ้อมไปนั่งตรงนั้นอย่างประหม่า

“ดื่มอะไรไหมคะ ชา กาแฟ หรือ...นมชมพู”

ประโยคหลังเขาแหย่ หลุดยิ้มกว้างจนเห็นฟันสวย พร้อมลักยิ้มบุ๋มลึกข้างหนึ่ง แน่นอนมันทำหัวใจคนมองสั่นแปลกๆ ในขณะเขาเห็นว่ามันเป็นเรื่องปกติ

“เอ่อ... หนูดื่มกาแฟค่ะ”

“โอเค”

ราล์ฟพยักหน้า วางเมนูลงแล้วเดินไปสั่ง

“อ่ะ”

ก่อนจะหันกลับมาส่ายนิ้วให้เธอ เป็นการปรามห้ามขัดเขา เพราะเต็มใจจะเดินไปสั่งเองมากกว่าเรียกพนักงาน ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับแก้วกาแฟสองแก้ว แก้วหนึ่งเป็นอเมริกาโน่เย็นของเขา ส่วนอีกแก้ว..

“ทานหวานไม่ดีต่อสุขภาพเท่าไหร่นะคะ”

ถูกเลื่อนมาให้ตรงหน้า พร้อมประโยคหวังดี หญิงสาวช้อนตามองเขา ยิ้มเจื่อน

“รู้ได้ยังไงคะว่าหนู..”

“พนักงานบอกค่ะ บอกว่าหนูกินลาเต้เพิ่มหวานเป็นประจำ”

ประโยคหลังเขาเน้นเสียง จังหวะยกแก้วขึ้นดื่มเหลือบตาขึ้นมองหน้า อินถาแก้เขินด้วยการดื่มบ้างแต่เหลือบมองไปอีกทาง

“ที่นี่เขาไม่เก็บความลับให้เลยนะคะ”

คนได้ยินแอบยิ้มตาม พลางส่ายศีรษะให้กับความทะเล้นซุกซ่อนความซน พลางยกขาขึ้นมาในท่าไขว่ห้าง มือขวาเท้าคางศอกและแขนค้ำกับพนักจ้องมองเธอ ที่สิ่งนี้สร้างความประหม่าให้สาวเจ้าไม่น้อย

“คะ?”

ผายมือออกและเอ่ยประโยคที่ทำให้ต้องเลิกลั่ก

“ไม่ถามหน่อยหรือ พี่ชวนหนูมาทำไม”

นั่นนะสิ! แล้วก็บ้าจี้ตามเขามาด้วยนะ

อินถายิ้มแห้ง อยู่ๆใบ้ก็กิน หลีกเลี่ยงความเขินด้วยการดูดกาแฟเฮือกเดียวเกือบหมด ในขณะเขานิ่งรอคำตอบ

“หืม?”

“เอ่อ..”

“ตอบไม่ได้เหรอคะ” พลางยิ้มมุมปาก โน้มตัวเข้ามาหา “ถ้าอย่างนั้นขอเปลี่ยนคำถามใหม่นะ หนู..ชอบพี่บ้างแล้วหรือยัง”