เริ่มใหม่

สามีของหมอเพชรขมวดคิ้ว "หมายความว่า...เขาลืมสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว?"

แพทย์พยักหน้า "ใช่ครับ สมองของเขาเลือกที่จะ 'ลืม' เพื่อป้องกันตัวเองจากความเจ็บปวด แต่ก็ไม่ทั้งหมด"

เขาเปิดเอกสารก่อนจะอธิบายต่อ "บางครั้ง ความทรงจำอาจไม่ถูกลบออกไปโดยสิ้นเชิง มันอาจคงอยู่ในรูปแบบของ ‘ความรู้สึก’ หรือ ‘ภาพที่คุ้นเคย’ กนกอาจจำบางส่วนได้ เช่น คนบางคน หรือเหตุการณ์บางอย่างที่ไม่ชัดเจน แต่เขาจะไม่สามารถเรียงลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดได้"

แพทย์เว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวต่อ "และหากกนกต้องเจอกับสถานการณ์ หรือสิ่งกระตุ้นที่เชื่อมโยงกับเหตุการณ์ในวันนั้น เขาอาจจะจำได้อีกครั้ง และมันอาจกระตุ้นให้เกิดอาการตื่นตระหนก หรือปวดหัวรุนแรงเหมือนก่อนหน้านี้"

หมอเพชรเม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่อยากให้ลูกต้องเผชิญกับความเจ็บปวดซ้ำๆ

"แล้วตอนนี้... อาการของเขาจะเป็นยังไงต่อไปคะ?"

แพทย์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนตอบ "ตอนนี้เด็กอาจมีอาการที่คล้ายกับอยู่ในความทรงจำของตัวเอง หรืออยู่ในโลกที่สมองของเขาสร้างขึ้นเพื่อป้องกันตัวเอง เขาอาจมีช่วงเวลาที่เหม่อลอย รู้สึกสับสน หรือตอบสนองช้ากว่าปกติ"

"แล้วเราต้องทำยังไงบ้างคะ?" หมอเพชรถามเสียงสั่น เธอพยายามคุมอารมณ์ตัวเอง แต่หัวใจกลับหนักอึ้งราวกับถูกบีบแน่น

แพทย์เสริมขึ้นทันที

"และจากเอกสารของแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจิต...ผู้ป่วยยังอยู่ในภาวะ PTSD แบบเฉียบพลัน (Acute Stress Disorder: ASD) ซึ่งเกิดขึ้นภายใน 1 เดือนหลังจากเผชิญเหตุการณ์สะเทือนใจ อาการจะรุนแรงในช่วงแรก แต่หากได้รับการดูแลที่เหมาะสม ก็สามารถฟื้นตัวกลับมาได้โดยไม่พัฒนาเป็น PTSD เรื้อรัง"

แพทย์มองทั้งคู่ด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนกล่าวอย่างหนักแน่น "เราต้องให้ผู้ป่วยค่อยๆ ฟื้นฟูสภาพจิตใจไปตามธรรมชาติ อย่าฝืนให้เขานึกถึงสิ่งที่ลืมไป และอย่ากระตุ้นความทรงจำโดยตรง สิ่งสำคัญที่สุดคือทำให้เขารู้สึกปลอดภัย ให้เขารับรู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่เพียงลำพัง"

"เราจะทำยังไงได้บ้างครับ?" สามีของเธอเป็นฝ่ายถามขึ้น

แพทย์วางแฟ้มเอกสารลงก่อนอธิบายอย่างใจเย็น "ทางที่ดีที่สุดสำหรับการบำบัด คือต้องพาผู้ป่วยเข้ารับการดูแลจากผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจิต ซึ่งอยู่ที่โรงพยาบาลในตัวเมืองที่มีเครื่องมือพร้อมสำหรับผู้ป่วยประเภทนี้"

"จะรักษาด้วยวิธีไหนคะ"

"เราจะใช้วิธีบำบัดทางความคิดและพฤติกรรม หรือ Cognitive Behavioral Therapy (CBT) " แพทย์อธิบาย "CBT จะช่วยให้ผู้ป่วยระบุและเปลี่ยนแปลงความคิดที่เป็นอันตราย ซึ่งก่อให้เกิดความเครียดและความวิตกกังวล นักบำบัดจะช่วยให้ผู้ป่วยเรียนรู้ทักษะในการเผชิญปัญหา และจัดการกับอารมณ์ที่เกิดขึ้นหลังเหตุการณ์สะเทือนใจ"

หมอเพชรพยักหน้า "แล้วมันจะช่วยกนกได้มากแค่ไหนคะ?"

"CBT สามารถช่วยลดอาการวิตกกังวล ซึมเศร้า และนอนไม่หลับ อีกทั้งยังช่วยให้กนกสามารถเผชิญหน้ากับความทรงจำที่เจ็บปวดได้อย่างปลอดภัยและค่อยเป็นค่อยไป"

แพทย์มองทั้งคู่ด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนกล่าวต่อ "นอกจากนี้ กนกยังต้องได้รับการสนับสนุนจากครอบครัว นี่เป็นสิ่งสำคัญมากครับ เด็กที่อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัย ได้รับความรักและการดูแลเอาใจใส่ มีแนวโน้มที่จะฟื้นตัวได้เร็วกว่า"

แพทย์เปิดสมุดบันทึกขึ้นมา และอธิบายอย่างละเอียด

"สำหรับการดูแลที่บ้าน นอกจากการให้กำลังใจแล้ว ควรให้กนกได้พักผ่อนให้เพียงพอ การนอนหลับที่ดีจะช่วยให้สมองและจิตใจฟื้นตัวได้เร็วขึ้น"

"การออกกำลังกายเบาๆ เช่น การเดินเล่น หรือทำกิจกรรมที่กนกชอบ จะช่วยให้เขาผ่อนคลาย และลดความตึงเครียดได้"

"นอกจากนี้ การฝึกสมาธิ การหายใจลึกๆ หรือแม้แต่การเล่นกับสัตว์เลี้ยงก็สามารถช่วยลดความวิตกกังวลได้"

แพทย์สบตากับทั้งคู่ "และที่สำคัญที่สุดคือ... ให้เขารู้ว่าพ่อแม่อยู่ข้างเขาเสมอ"

หมอเพชรหันไปมองสามี ทั้งสองสบตากัน แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความกังวล

"แล้วช่วงเวลาของการรักษา... จะใช้เวลานานแค่ไหนคะ?" หมอเพชรถามขึ้น เสียงของเธอเบาลงเล็กน้อยแต่ยังแฝงไปด้วยความกังวล

แพทย์เหลือบมองแฟ้มผลตรวจ ก่อนเงยหน้าขึ้นตอบด้วยน้ำเสียงสุขุม "ระยะเวลาการรักษาขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจของผู้ป่วยเป็นหลักครับ"

"ถ้ากนกตอบสนองต่อการบำบัดได้ดี ฟื้นฟูสภาพจิตใจได้เร็ว อาจใช้เวลาประมาณ 3-4 เดือน"

สามีของหมอเพชรพยักหน้าอย่างตั้งใจฟัง แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร แพทย์ก็เสริมขึ้นมาอีกครั้ง

"แต่ถ้าผู้ป่วยยังฝังใจกับเหตุการณ์นั้น ยังคงรู้สึกหวาดกลัว หรือยังมีอาการตอบสนองต่อสิ่งกระตุ้นรุนแรง การรักษาอาจต้องใช้เวลานานขึ้น อาจมากกว่า 6 เดือน หรืออาจเป็นปี ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับความสม่ำเสมอของการรักษา และการสนับสนุนจากครอบครัวครับ"

หมอเพชรพยักหน้าเล็กน้อย แม้หัวใจจะหนักอึ้ง เธออยากให้ลูกกลับมาเป็นเด็กสดใสเหมือนเดิม แต่เธอก็รู้ว่า การเร่งรัดให้กนกฟื้นตัวเร็วเกินไป อาจเป็นการทำร้ายเขามากกว่าการช่วยเหลือ

"แล้วมีวิธีไหนไหมคะ ที่เราสามารถช่วยให้เขาฟื้นตัวได้เร็วขึ้นไหมคะ"

แพทย์ส่งยิ้มบางๆ ก่อนตอบ "สิ่งสำคัญที่สุดคือการสร้างสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยครับ ให้เขารับรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ลำพัง และให้เขาค่อยๆ กลับไปใช้ชีวิตปกติทีละนิด โดยไม่กดดันตัวเอง"

"ถ้าเขาเริ่มกลัวหรือมีอาการตื่นตระหนก พ่อแม่ควรอยู่ข้างเขา และให้เวลาเขาค่อยๆ ก้าวผ่านมันไปเอง"

แต่สิ่งที่พวกเขาต้องทำตอนนี้ ไม่ใช่การหาคำตอบว่าเมื่อไหร่กนกจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่คือทำให้ลูกชายของพวกเขารู้ว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...เขาจะไม่มีวันเผชิญหน้ากับมันเพียงลำพัง

พวกเขาจะเดินไปกับเขา... ทีละก้าว ทีละก้าว