ห้องสมุด
ค้นหา
หน้าหลัก / รักโบราณ / เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า! / บทที่ 6 ความร้ายกาจของแม่สามี (1/4)

แชร์

บทที่ 6 ความร้ายกาจของแม่สามี (1/4)

ผู้เขียน: ไฉ่เลี่ยงหรง
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-05-13 20:19:18

6

ความร้ายกาจของแม่สามี

หลังจากพาผู้คุ้มกันทั้งสองไปส่งที่จวนนอกเมืองแล้วนางก็รีบปีนกลับเข้าจวนตระกูลหลวนตามเดิมก่อนจะรีบตรงไปที่เรือนของตน

“เจ้าไม่ควรกลับเกินยามเซิน (15.00-16.59)” สิ้นเสียงของเขา สตรีตรงหน้าก็เผลอกลอกตาไปมาพลางทอดถอนหายใจคล้ายเบื่อหน่าย

“ขออภัยเจ้าค่ะ” นางตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะเดินเข้าหลังฉากกั้น วันนี้วิ่งวุ่นไปหลายที่ นางเหน็ดเหนื่อยยิ่งจึงไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขา อยากแช่น้ำให้ผ่อนคลายสักเล็กน้อย

“...” หลวนจิ้นฝานก็นั่งนิ่งอย่างว่าง่าย ไม่ได้เอ่ยวาจาใดอีก

คล้อยหลังนางไม่นาน สาวใช้คนสนิทของมารดาก็มาเยือนเพื่อแจ้งถึงความประสงค์ของหลวนฟูเหริน

“ซื่อจื่อเจ้าคะ ฟูเหรินส่งบ่าวมาเชิญท่านไปรับสำรับด้วยกันที่เรือนเจ้าค่ะ”

“แจ้งท่านแม่ว่าข้าต้องรับสำรับกับฮูหยิน เอาไว้ครั้งหน้าข้าค่อยไปรับสำรับกับท่านแม่”

“ฟูเหรินกล่าวว่า ท่านสามารถพาฮูหย
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก
บทที่แล้ว บทต่อไป

บทล่าสุด

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 9 สามีภรรยาควรช่วยเหลือกัน NC+++(1/5)

    9 สามีภรรยาควรช่วยเหลือกัน ยามนี้เหลียงจิ่วเม่ยแทบจะยกเท้าก่ายหน้าผากตนด้วยความรู้สึกปวดหัวพลางนึกต่อว่าตนเองที่ก่อนหน้านี้ไม่น่าไปกลั่นแกล้งเขาเลย มิเช่นนั้นยามนี้นางคงไม่ถูกเขากลั่นแกล้งเช่นนี้ “นี่ท่าน! ท่านช่วยทำสิ่งใดก็ได้ให้มันสงบลงได้หรือไม่” จะให้นางนอนร่วมเตียงกับบุรุษที่มีแท่งหยกตื่นตัวพร้อมใช้งานเช่นนี้ ไม่ดีกระมัง “หากจะโทษต้องโทษเจ้าที่ทำให้มันตื่นตัว” “แต่ข้าทำเช่นนั้นไปเมื่อหนึ่งชั่วยามก่อนแล้วนะ” ยามนี้มันควรสงบจิตสงบใจกลายเป็นหนอนตัวน้อยแล้วไม่ใช่หรือ “ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยมันจึงเป็นเช่นนี้ หากจะโทษ เจ้าก็ควรกล่าวโทษตนเองที่ปลุกมันขึ้นมา” “เฮ้อ! เช่นนั้นก็ตามใจท่านเถิด แต่อย่าเข้ามาใกล้ข้าเชียว มิเช่นนั้นข้าอาจจะลืมตัวจับมันหักคอได้” “อืม! ข้าพอจะเข้าใจได้ว่าเจ้ายังไร้ความสามารถในเรื่องพวกนี้นัก จึงไม่รู้จะทะนุถนอมมัน” “ไม่ต้องมายุยง

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 8 สามีที่ดูแปลกไป (5/5)

    “ทำตัวเช่นนี้ค่อยน่ารักหน่อย” นางพึมพำเสียงเบา ก่อนจะยกชาขึ้นจิบ ยิ่งหลวนฟูเหรินพยายามจะจับบุตรชายแยกกับนางเพียงใด นางยิ่งรู้สึกว่าเขาจะยิ่งเกาะติดนางมากขึ้น “นี่ท่าน! ท่านไม่คิดว่ามันเกินไปหรือเจ้าคะ” “เกินไปอย่างไร เจ้าอยู่ในห้องกับข้าสองคนย่อมกำลังดี ไม่มากเกินไป” กราบไหว้ฟ้าดินกันแล้วอยู่ร่วมห้องกันสองคนก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือ “ข้าหมายถึงการให้ข้ามานั่งเฝ้าท่านทำงานเช่นนี้ทุกวัน มันไม่เกินไปหรือเจ้าคะ” หรือจะกล่าวได้ว่ายามอยู่ในจวนเขาจะต้องมีนางอยู่ข้างกายตลอด คล้ายกับนางคือเครื่องรางปัดเป่าสิ่งชั่วร้าย 

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 8 สามีที่ดูแปลกไป (4/5)

    “ท่านพ่อ แม้ข้าจะถูกสมรสพระราชทานแต่งนางเข้ามา แต่ข้าก็ไม่คิดรับสตรีอื่นมาหยามเกียรตินาง และจะมีนางเป็นฮูหยินเพียงคนเดียว ดังนั้นหากท่านแม่ยังคงยืนกรานที่จะหาเรื่องนาง ข้าคงต้องพานางออกไปสร้างจวนใหม่” “อืม! พ่อเข้าใจแล้ว” “และหากท่านแม่ยืนยันจะรับฉู่เหลียนฮวาเข้าจวนโหว ก็คงต้องเป็นท่านพ่อแล้วที่ต้องรับนางเข้าเรือนหลัง จะได้สมใจท่านแม่เสียที” เรือนร้างที่ฮูหยินของเขาใช้บริเวณนั้นลอบเข้าออกจวนก็เป็นเรือนร้างของอดีตอนุฯ ภรรยาที่ท่านย่ารับมาให้บิดา สุดท้ายเพราะบิดาของเขาปรารถนาในตัวฮูหยินเพียงคนเดียวไม่ไปเยือนเรือนหลังนั้นแม้แต่เพียงครั้งเดียว สุดท้ายอนุฯ ผู้นั้นก็ตรอมใจตายหลังจากที่ท่านย่าของเขาเสียได้ไม่นาน “เพ้ย! เจ้าลูกคนนี้ เจ้าเห็นพ่อยังปวด

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 8 สามีที่ดูแปลกไป (3/5)

    “จัดการตามเหมาะสม ขอเพียงไม่ถึงเลือดตกยางออก ย่อมไม่เกิดปัญหา” เขาเองก็เหนื่อยหน่ายใจที่จะตักเตือนมารดาแล้ว “ได้ ข้าจะจัดการให้” นางตอบรับก่อนจะขยับตัวเล็กน้อยเพื่อเตือนให้เขารีบลุกหนี แต่เขาก็ยังนิ่งเฉย “ช่วงนี้คนของเหลียงอ๋องติดต่อมาบ้างหรือไม่” “ตอนนี้ยังเจ้าค่ะ” ไม่รู้ที่เงียบหายเป็นเพราะคิดจะทำอันใดอยู่ “หากคนพวกนั้นติดต่อมาเมื่อใดให้รีบแจ้งข้า” “เจ้าค่ะ มีอันใดอีกหรือไม่” “หากเจ้าอยากทำการค้าให้มาขอเงินที่ข้า”&n

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 8 สามีที่ดูแปลกไป (2/5)

    ใช่แล้ว! มันต้องเป็นเช่นนั้นแน่ ๆ คงเริ่มพึงใจคุณหนูของนางตั้งแต่ที่สั่งให้บ่าวรับใช้ทุกคนห้ามเรียกคุณหนูของนางว่าฮูหยินรองแล้ว เมื่อประตูเรือนปิดลง นางก็จับมือของเขาที่โอบประคองอยู่ออกก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ มือเรียวที่มีรอยข่วนของเล็บหงายจอกชาขึ้นก่อนจะรินชาจิบแก้กระหาย ‘อ่า...ชานี้ช่างเย็นชืดยิ่งนัก’ หากไม่เพราะต่อปากต่อคำกับสตรีแซ่ซิวนาน นางคงไม่ยอมทนกินน้ำชาเย็น ๆ เช่นนี้หรอก หลวนจิ้นฝานมองมือของตนที่ค้างไว้ในท่าประคองก่อนจะเก็บมือของตนไปไพล่หลังแล้วเดินไปทรุดกายนั่งร่วมโต๊ะกับนาง “การกระทำไม่เหมาะสมวันนี้ของนางไม่ถูกใจท่านโหวเช่นนี้ คาดว่าอีกไม่นานคงลงมือจับท่านเข้าหอด้วยตัวเอง เมื่อถึงเวลานั้นท่านก็แค่คล้อยตามแล้วหาใครสักคนเข้าหอกับนาง เพียงแค่นี้ก็สามารถบังคับให้นางแต่งออกไปกับผู้อื่นได้โดยที่มารดาท่านก็ไม่อาจโต้แย้งได้” “อืม” เขาตอบรับก่อนทำท่าเหมือนจะพูดสิ่งใดต่อ แต่ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาโดยซิวเหยาที่ยกป้านชามาพร้อมกับขนมและยา “ฮูหยินให้บ่าวช่วยทายาให้ก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ” “วางยาเอาไ

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 8 สามีที่ดูแปลกไป (1/5)

    8 สามีที่ดูแปลกไป “ข้า ข้าไม่ได้ทำ เจ้าแสร้งล้มไปเอง” “คุณหนูซิว ท่านมาขอฮูหยินของข้าให้ปล่อยท่านโหวซื่อจื่อไปรับสำรับและค้างคืนกับท่าน ฮูหยินข้าก็ยอมแล้ว เหตุใดท่านยังทำร้ายฮูหยินของข้าอีก” เป็นซิวเหยารีบเอ่ยก่อนจะเข้าไปประคองผู้เป็นนาย โดยมีฮุ่ยเหยาสาวใช้คนใหม่ทำตามสาวใช้รุ่นพี่อย่างงุนงง “โกหก! เป็นนายของเจ้าแสร้งล้มไปเอง คุณหนูของข้าหาได้ผลักไม่” สาวใช้ของคุณหนูซิวรีบโต้แย้ง “เกิดเรื่องอันใดขึ้น” เสียงทุ้มทรงพลังของท่านโหวดังขึ้น ก่อนที่โหวซื่อจื่อที่มาด้วยจะเดินเข้ามาหานางพลางกวาดสายตาสำรวจ นัยน์ตาคมพลันเข้มขึ้นเมื่อเห็นรอยเลือดซึมเปื้อนอาภรณ์ด้านหลังของนาง “ท่านลุง เป็นนางล้มลงเอง ข้าไม่ได้ทำอันใดเลยนะเจ้าคะ” “ท่านพ่อ เป็นข้าที่ไร้เรี่ยวแรงเองเจ้าค่ะ อย่าได้กล่าวโทษคุณหนูซิวเลยเจ้าค่ะ” กล่าวจบนางก็แสร้งพยายามปกปิดมือของตน “ฉู่เหลียนฮวากล้าทำร้ายเจ

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 7 เสือหมอบมังกรซ่อน (4/4)

    ‘บางทีจิ่วเม่ยอาจจะไม่มีวันได้ละทิ้งตัวตนฮูหยินของโหวซื่อจื่อแล้วก็ได้’ แค่เอ่ยวาจาหยอกเย้าเล็กน้อย ก็จ้องด้วยแววตาไม่พอใจแล้ว ดูแล้วเหลียงจิ่วเม่ยคงไม่อาจออกจากตำแหน่งฮูหยินน้อยตระกูลหลวนได้ชั่วชีวิต ชีวิตของนางช่างอาภัพ สู้อุตส่าห์อยู่เงียบ ๆ ไม่ออกไปหาเรื่อง แต่เรื่องกลับมาถึงตัวจนได้ “เสี้ยนจู่ทำให้ข้าเปิดหูเปิดตาแล้ว เป็นสตรียังวิ่งโร่ออกนอกจวน” ‘เจ้าอยากวิ่งโร่ออกไปนอกจวนเช่นข้าหรือไม่ ข้าจะได้หาเรื่องมาให้’ อ่า...เจ็บไม่น้อย คิดว่าจะคุ้นชินแล้วเสียอีก หลังจากสนทนากับพวกเขาที่จวนนอกเมืองแล้วนางก็ไปรับโทษโบยตามกำหนดที่วังหลวง วันเวลาช่างผันผ่านไปเร็วเสียจริง

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 7 เสือหมอบมังกรซ่อน (3/4)

    “ไม่คิดเลยว่าคนที่ฮูหยินของข้าซื้อมาจากตลาดทาสจะมีแต่เสือหมอบมังกรซ่อน[1]” “ท่านเข้ามาได้อย่างไร” บุรุษรูปงามเอ่ยถามด้วยสีหน้าตกใจ เพราะคนของเขาไม่น่าปล่อยให้คนผู้นี้เล็ดลอดเข้ามาได้ “เป็นข้าที่สั่งเปิดทางให้เขาเอง ข้าก็อยากทราบเช่นกันว่าโหวซื่อจื่อที่ลอบตามติดจิ่วเม่ยแท้จริงมีจุดประสงค์ใด” รุ่ยเย่ หรือองค์ชายสามจงเจียซวนเอ่ยขึ้น “เขาคงไม่ได้ลอบฟังกระหม่อมสนทนากับพระองค์ตั้งแต่ต้น” “ย่อมใช่ เขาลอบติดตามข้ามาตั้งแต่แรก” “พระองค์ก็ไม่น่าจะเปิดเผยตัวตนของเราต่อบุรุษไม่น่าไว้ใจผู้นี้” จางรุ่ยเต๋อเอ่ยถามเพราะการที่องค์ชายต่างแคว้นและราชเลขาธิการของฮ่องเต้แคว้นซีหนานแฝงตัวอยู่

  • เขาน่ะหรือคลั่งรักข้า!   บทที่ 7 เสือหมอบมังกรซ่อน (2/4)

    “ขอบคุณ วันนี้ข้าจะพาฮุ่ยเหยากลับจวนโหวด้วย จึงต้องกลับก่อน ฝากท่านดูแลจวนแห่งนี้ด้วย ข้าอาจจะไม่ได้มาที่นี่จนกว่าจะพ้นงานเลี้ยงในวัง” แม้จะทราบดีว่าไม่อาจไว้ใจคนที่เพิ่งพบเจอ แต่ทว่ายามนี้นางมีแต่ต้องเสี่ยงแล้ว “ได้ เจ้าไม่ต้องห่วงข้าจะดูแลจวนแทนเจ้า” “อืม...ฝากด้วย” เพราะจะต้องแนะนำเรื่องหลายอย่างเกี่ยวกับจวนโหวให้ฮุ่ยเหยาทราบ นางจึงอยากพาอีกฝ่ายกลับจวนโหวเร็วขึ้นหน่อย ดวงตาคมของจอมยุทธ์หนุ่มมองตามหลังเหลียงจิ่วเม่ยไปจนลับสายตา เมื่อภายในจวนเงียบสงบ เขาก็ใช้วิชาตัวเบาทะยานออกนอกจวน ทว่าจุดหมายปลายทางกลับไม่ใช่จวนของรายชื่อที่อยู่ในกระดาษแผ่นนั้น แต่กลับเป็นจวนร้างนอกเมืองฝั่งทางใต้แ

บางทีคุณอาจจะชอบ

สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status