บทที่ 1 แค่เริ่มต้นก็ผิดแล้ว (1/4)

                                                                                     1

                                                                      แค่เริ่มต้นก็ผิดแล้ว

            ผู้อื่นอาจจะคิดว่านางใจกล้าอาจหาญ เอ่ยวาจาต่อรองรับสั่งของฮ่องเต้แต่แท้จริงนางเพียงกลัวตนเองจะทนพิษบาดแผลไม่ไหวแล้วตายกลายเป็นผีเร่ร่อนไปก่อน

            “โอ๊ย! เจ็บ” มือไม้หนักกันเสียจริง

            “ท่านหญิงเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ ให้บ่าวตามหมอหรือไม่” เป็นซิวเหยารีบถลันเข้ามาหาก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยอย่างแท้จริง

            “ไม่เป็นไร ข้าเพียงเผลอขยับตัวเล็กน้อย”

            “พวกเขาช่างกล้าลงมือกับท่าน ลืมไปแล้วหรืออย่างไรว่าท่านเป็นเสี้ยนจู่จากแดนเหนือ” แม้ท่านหญิงของนางจะร้ายกาจกับผู้อื่นแต่กับสาวใช้เช่นตน ท่านหญิงมีเมตตามาก

            “ซิวเหยากำแพงมีหู[1] พูดจาสิ่งใดให้ระวัง ที่นี่ไม่ใช่เป่ยเหลิ่ง” นางห้ามปรามสาวใช้คนสนิทให้ระวังตัว     

            แม้นี่จะเป็นการถูกโบยสองไม้ในรอบที่สองหลังจากทำข้อตกลงกับฮ่องเต้แล้ว แต่นางก็ยังรู้สึกเจ็บปวดเพราะบาดแผลที่หลังเช่นเดิม

            เนื่องจากในช่วงนี้นางไม่ต้องออกไปวิ่งตามบุรุษตามคำสั่งของบิดาแล้ว นางจึงมีเวลาได้ทบทวนความทรงจำของร่างเดิม แล้วได้พบความจริงว่า เสี้ยนจู่เหลียงจิ่วเม่ย หาใช่คนร้ายกาจโดยเนื้อแท้

            จากความทรงจำของท่านหญิงเหลียงในวัยสิบหนาวสตรีผู้นี้เห็นบิดาของตนลงมือสังหารพระชายาที่ถูกขังไว้ในคุกใต้ดินด้วยการบีบคอให้ตายเต็มสองตา ทั้งที่ตั้งแต่จำความได้จนเติบใหญ่ บิดาบอกนางว่ามารดาถูกฮ่องเต้เหลียงโจวเชี่ยวจับไว้เป็นตัวประกันที่เมืองหลวง ทำให้วัยเด็กของเหลียงจิ่วเม่ยโกรธเกลียดผู้มีศักดิ์เป็นท่านอาของตนมาก

            เมื่อถูกบิดาจับได้ว่านางเห็นเรื่องราวโหดร้ายนั่นแล้ว นางก็กลายเป็นเครื่องมือของบิดาทันที นางทำตัวร้ายกาจเพื่อให้บิดาพอใจทั้งยังได้ปกปิดตัวตนที่อ่อนแอของตน การเข้าหาคุณชายรองเจียงนอกจากจะเป็นความต้องการของบิดาแล้วแท้จริงยังเป็นความต้องการของร่างนี้ที่หวังจะหลบหนีจากการควบคุมของบิดาผู้ชั่วช้า

            ‘หากเจ้าไม่สามารถทำประโยชน์ให้ข้าได้ เจ้าก็จะมีจุดจบไม่ต่างจากมารดาของเจ้า’ นั่นคือประโยคที่ฝังลึกในความทรงจำของร่างนี้ ไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงเกิดสิ่งใดกับพระชายาในเหลียงอ๋องนอกจากนาง ดังนั้นหากเหลียงจิ่วเม่ยต้องการมีชีวิตอยู่ นางก็ต้องทำตามคำสั่งของบิดา

            “ซิวเหยา เราพบกันครั้งแรกตั้งแต่เมื่อใด”

            “ทะ ท่านหญิง บ่าวผิดไปแล้ว ท่านจะลงโทษบ่าวเช่นใด บ่าวยินดีรับเจ้าค่ะ แต่อย่าขับไล่หรือขายบ่าวออกไปเลยนะเจ้าคะ” ท่าทางลนลานของอีกฝ่ายทำให้นางนึกขำขัน

            “ข้ายังไม่ได้กล่าวโทษเจ้าเลย ข้าเพียงแต่อยากทราบว่าเจ้ามาเป็นสาวใช้ของข้าได้อย่างไร”

            “ท่านหญิงช่วยเหลือบ่าวเอาไว้เจ้าค่ะ”

            “เจ้าอยู่กับข้ามานานกี่ปีแล้ว”

            “ท่านหญิงมีเรื่องใดหรือไม่ ท่านทำให้บ่าวใจคอไม่ดีแล้วนะเจ้าคะ”

            “ข้าเพียงแต่อยากทบทวนเรื่องราวแต่หนหลัง เจ้าตอบมาเถิด”

            “สามสี่ปีแล้วเจ้าค่ะ”       

            “อืม...แล้วจวนหลวนโหวส่งคนมาแจ้งหรือยังว่าข้าจะต้องแต่งเข้าจวนเขาเมื่อใด”

            “เป็นฮ่องเต้ส่งคนมาประกาศราชโองการว่าให้ท่านหญิงแต่งเข้าตระกูลหลวนในอีกห้าวันข้างหน้าเจ้าค่ะ”

            “อืม”

            “ท่านหญิงไม่โมโหหรือเจ้าคะ อีกห้าวันข้างหน้าจะตกแต่งจวนเตรียมการอย่างไรทัน แผลที่หลังท่านก็ไม่แน่ว่าจะหายทัน”

            “งานแต่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นจากความเต็มใจ ไม่ว่าจะใช้เวลาเตรียมการนานเท่าใดมันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ”

            “เช่นนั้นเราหนีไปกันดีหรือไม่เจ้าคะ”

            “ข้าทำเช่นนั้นไม่ได้หรอก ขัดราชโองการเท่ากับเป็นกบฏ” แม้ว่าไม่ขัดราชโองการ เหลียงอ๋องก็เป็นกบฏอยู่แล้วก็ตาม แต่การแต่งเข้าจวนโหวก็ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องดี ขอเพียงนางอยู่ในจวนโหวอย่างสงบ ยามที่บิดาถูกจับข้อหากบฏ ด้วยฐานะและความดีความชอบของท่านโหวหลวนห่าว ย่อมคุ้มครองปกป้องชีวิตนางได้

            “แต่สมรสพระราชทานไม่อาจหย่าขาดได้นะเจ้าคะ”

            “นั่นเป็นเรื่องในภายหน้า จัดการเรื่องที่อยู่ตรงหน้าให้แล้วเสร็จไปก่อน เจ้าไปพักผ่อนเถิด ข้าจะนอนอ่านหนังสือเงียบ ๆ”

            “เจ้าค่ะ”

            “อ้อ! เจ้าอย่าลืมไปหาหนังสือมาให้ข้าอีกนะ ที่มีอยู่ข้าอ่านจนหมดแล้ว”

            “เจ้าค่ะ” ช่วงนี้ท่านหญิงของนางคงเบื่อหน่ายที่ต้องนอนอยู่บนเตียง จึงสั่งให้ตนหาหนังสือมาให้อ่านเช่นนี้

            คล้อยหลังซิวเหยาออกไปได้ไม่นาน คนชุดดำก็ลอบเข้ามาทางหน้าต่างก่อนจะทรุดกายนั่งลงตรงโต๊ะแล้วหงายจอกรินน้ำชาใส่

            “เจ้าแสร้งทำให้ใครดูกัน โดนโบยแค่สองไม้จะนับเป็นอันใดได้” คนในชุดดำกล่าวก่อนจะปลดผ้าคลุมหน้าออกเผยให้เห็นใบหน้างามล่มเมือง

            “ข้าเป็นดวงใจของเหลียงอ๋อง ก็ต้องแสร้งบอบบางอ่อนแอมิใช่หรือ” นางเหยียดยิ้มตอบกลับสตรีที่อยู่ข้างกายบิดามานาน

            นานจนนางคิดว่าอีกฝ่ายคือสตรีของบิดา

            “หึ! เล่นงิ้วจนลืมความจริง” อีม่านแค่นเสียงในลำคอ หากท่านอ๋องรักและห่วงใยบุตรสาวจริง จะส่งให้มาเสี่ยงตายที่เมืองหลวงหรือ

            รู้ทั้งรู้ว่าการขัดราชโองการอาจมีโทษถึงตาย แต่ก็ยังสั่งให้บุตรสาวเดินทางมาเมืองหลวงเพื่อจัดการรวบหัวรวบหางคุณชายรองเจียง

[1] พูดจาให้ระวังคำพูด แม้อยู่ในที่สถานที่ปิดมิดชิดความลับก็อาจรั่วไหลได้