บทที่ 1 แค่เริ่มต้นก็ผิดแล้ว (2/4)

ฃ            รู้ทั้งรู้ว่าการขัดราชโองการอาจมีโทษถึงตาย แต่ก็ยังสั่งให้บุตรสาวเดินทางมาเมืองหลวงเพื่อจัดการรวบหัวรวบหางคุณชายรองเจียง

            “แล้วเจ้ามาที่นี่มีอันใด” นางเอ่ยถามบุปผาที่รอบตัวมีแต่หนามพิษ ช่วงหนึ่งเดือนที่ไม่มีคนของเหลียงอ๋องมากวนใจช่างเป็นช่วงเวลาที่สงบสุขเสียจริง

            “ท่านอ๋องฝากความมาบอกเจ้าว่า ‘ในเมื่อทำพลาดจนต้องแต่งเข้าจวนโหวแล้ว จงใช้ความเป็นฮูหยินน้อยจวนโหวให้เป็นประโยชน์ หลวนฮูหยินเป็นสหายสนิทของฮองเฮา สานสัมพันธ์เอาไว้ให้ดี อีกไม่นานคงจะได้ใช้งาน”

            ‘ทำตัวเป็นดั่งมารดาข้าเช่นนี้ คงหมายปองตำแหน่งฮองเฮา หากเหลียงอ๋องก่อกบฏสำเร็จสินะ’ เหลียงจิ่วเม่ยคิด

            “จงจำไว้ว่าชีวิตเจ้าเป็นของท่านอ๋อง อย่าได้คิดทรยศหรือหักหลังเขา หากไม่อยากมีจุดจบเช่นมารดาของเจ้า”

            “...” นางไม่ตอบ

            “หึ!” อีม่านแค่นเสียงในลำคอแล้วมองนางด้วยสายตาเหยียดหยามก่อนจะกลับออกไปทางหน้าต่าง

            ‘ข้าช่างเป็นนางร้ายที่น่าสงสารที่สุด’ ไม่ว่าจะเลือกทางใดก็ล้วนพบเจอความตาย

            ‘ชีวิตเจ้าซับซ้อนเช่นนี้ แล้วข้าจะใช้ชีวิตของเจ้าให้ดีได้อย่างไร’ หากเป็นเช่นนี้ นางต้องทำเช่นไรถึงจะมีชีวิตรอดจนได้เจอเพื่อนรัก ไม่ต้องกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนไปเสียก่อน

            ชะตาชีวิตของเหลียงจิ่วเม่ยช่างริบหรี่ยิ่งนัก...

            แผลจากการโดนโบยยังไม่ทันสมานดีนางก็ต้องสวมชุดเจ้าสาวขึ้นเกี้ยวไปจวนโหว ไร้พิธีการหรือขบวนเจ้าสาวที่สมเกียรติ ส่วนสินสอดที่จวนโหวส่งมาตามธรรมเนียมน่ะหรือ ก็เป็นการส่งมาแบบขอไปที

            แต่เอาเถิดนางก็ไม่ได้คาดหวังเรื่องนี้ตั้งแต่แรก อย่างไรพิธีกราบไหว้ฟ้าดินครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะราชโองการบังคับมา

            “ท่านหญิง ระวังเท้านะเจ้าคะ” เป็นซิวเหยาที่เข้ามาช่วยประคองนางลงจากเกี้ยวเจ้าสาว ซึ่งแตกต่างจากในนิยายที่นางเคยอ่านมากนัก ว่าคนที่ประคองเจ้าสาวลงจากเกี้ยวอย่างทะนุถนอมต้องเป็นเจ้าบ่าว

            “อืม” นางตอบรับสั้น ๆ และก้าวเท้าอย่างระวัง

            “...” เมื่อเห็นพิธีกราบไหว้ฟ้าดินของผู้เป็นนาย ซิวเหยาอยากเอ่ยวาจาตำหนิออกไป แต่ทว่าด้วยฐานะของตนก็ไม่อาจเปิดปากได้ มิเช่นนั้นจะพานทำให้ท่านหญิงของตนเดือดร้อนไปด้วย

            แม้จะถูกบังคับให้รับผิดชอบชื่อเสียงของท่านหญิงด้วยสมรสพระราชทานแต่การจัดพิธีกราบไหว้ฟ้าดินเรียบง่ายเยี่ยงชาวบ้านเช่นนี้มิใช่จงใจหยาบเกียรติเสี้ยนจู่แห่งแดนเหนือหรือ

            ‘ดูเหมือนจวนโหวจะมีน้ำหนักในใจฮ่องเต้ไม่น้อย มิเช่นนั้นมีหรือจะกล้าจัดพิธีแบบขอไปทีเช่นนี้ได้’ นางคิดหลังจากเห็นการจัดการของจวนโหวผ่านผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวผืนบาง

            ช่างเถิด...นางก็ไม่ได้คาดหวังอันใดตั้งแต่แรกทั้งยังคาดเดาเอาไว้ว่าราชโองการที่ระบุให้นางเป็นฮูหยินของโหวซื่อจื่อนั้น  ไม่ได้บอกว่าเป็นฮูหยินเอกหรือฮูหยินรอง มิเท่ากับว่าฮ่องเต้เหลือทางรอดเอาให้โหวซื่อจื่อหรือ

            หากให้นางเป็นฮูหยินรองก็ดีเช่นกันไม่ต้องรับผิดชอบสิ่งใดให้มาก ทั้งยังส่งผลดีต่อข้อเสนอที่นางจะตกลงกับเขา

            ในเมื่อไม่ว่านางจะเลือกทางไหน คนผู้นั้นก็ล้วนต้องการผลประโยชน์จากเหลียงจิ่วเม่ย เช่นนั้นนางก็จะเลือกหนทางที่น่าจะทำให้นางมีชีวิตรอดได้มากที่สุด

            ‘หวังว่าข้าจะเลือกถูกต้อง’ นางไตร่ตรองมาแล้วหลายวัน คิดทบทวนไปมาหลายรอบกว่าจะได้หนทางที่น่าจะปลอดภัยที่สุด นางจึงคิดอยากจะเดิมพันดูสักครั้ง

            แม้พิธีกราบไหว้นี้จะเกิดขึ้นจากสมรสพระราชทาน แต่ทว่าบรรดาขุนนางต่างรู้ดีว่าที่มาที่ไปคืออันใดพวกเขาจึงไม่ได้ให้ความสำคัญในการเข้าร่วมแสดงความยินดีทำให้คนตระกูลหลวนไม่ต้องต้อนรับแขกเหรื่อให้เหน็ดเหนื่อย

            หลังจากกราบไหว้ฟ้าดินเสร็จแล้ว นางก็ถูกพาไปที่เรือนหลังหนึ่งซึ่งอยู่ค่อนข้างห่างไกลจากเรือนหลัก

            “ท่านหญิง พวกเขาช่างใจร้ายกับท่านเสียจริง”

            “ช่างเถิด ข้าก็ไม่ได้คาดหวังอันใดกับการแต่งงานครั้งนี้ เจ้านำของที่ข้าสั่งมาครบถ้วนดีหรือไม่”

            “เจ้าค่ะ”

            “เมื่อผ่านพ้นพิธียกน้ำชาแล้วก็คงจะไม่มีใครสนใจข้าอีก เมื่อนั้นค่อยจัดการเรื่องของเรา” ก็อย่างที่บอกว่าเมื่อนางได้ตกลงเลือกเส้นทางให้ตนแล้ว นางจึงให้ซิวเหยานำเครื่องประดับของมีค่าไม่เว้นแม้แต่ผ้าไหมและแจกันหายากไปขายเปลี่ยนให้เป็นตั๋วเงินให้หมด เหลือไว้เพียงปิ่นปักผมสองสามอันที่ไม่ได้มีค่าอันใดมาก

            “โถ่! ท่านหญิงของบ่าว” สาวใช้ที่แม้จะไม่ได้อยู่ข้างกายผู้เป็นนายตั้งแต่เด็ก แต่ทว่าหลายปีมานี้ก็อยู่เคียงข้างมาโดยตลอดจึงทราบว่าที่ท่านหญิงต้องทำตนร้ายกาจเพียงเพราะให้บิดาพอใจ

            “ซิวเหยา เจ้าจงจำเอาไว้ว่าการพึ่งพาที่ดีที่สุดคือการพึ่งพาตนเอง”

            “เจ้าค่ะท่านหญิง”

            “หมั่นโถวที่ข้าให้เจ้าเตรียมอยู่ที่ใด”

            “นี่เจ้าค่ะ” สาวใช้หยิบหมั่นโถวออกมาจากอกเสื้อ

            เหลียงจิ่วเม่ยเปิดผ้าคลุมหน้าออกแล้วคว้าห่อหมั่นโถวในมือของสาวใช้มาก่อนจะแบ่งมันออกเป็นสองส่วนขนาดใกล้เคียงกัน

            “ท่านหญิงเปิดผ้าคลุมหน้าออกเช่นนั้นไม่ได้นะเจ้าคะ...”

            “ช่างเถิด เจ้าอย่าได้สนใจ อ่ะ...ข้าแบ่งให้เจ้า” นางส่งหมั่นโถวในมือให้สาวใช้