ตอนที่  2  เงาอดีตและอรุณรุ่งแห่งชีวิตใหม่

ตอนที่

2

เงาอดีตและอรุณรุ่งแห่งชีวิตใหม่

ทางลับสิ้นสุดลงที่ป่าทึบด้านหลังเมืองหลวง มู่ไป๋เดินโซซัดโซเซออกมาสู่โลกภายนอกในค่ำคืนที่พายุฝนกำลังกระหน่ำอย่างรุนแรง สายฟ้าฟาดผ่าลงมาเป็นระยะๆ แสงแปลบปลาบฉายให้เห็นต้นไม้สูงใหญ่ที่เสียดฟ้า และเงาทะมึนของป่าที่ดูน่าหวาดกลัว เขาหันกลับไปมองเมืองหลวงที่ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิดและเงาจันทราที่ถูกบดบัง น้ำตาของเด็กชายเอ่อคลอ มันเป็นคืนที่ตระกูลหลี่ล่มสลาย เสียงกรีดร้องของบิดามารดาและพี่ชายยังคงติดอยู่ในหู เป็นบาดแผลลึกที่ยากจะลบเลือน และเป็นจุดเริ่มต้นของโชคชะตาที่พลิกผันของเด็กชาย หลี่มู่ไป๋

เด็กน้อยเดินไปตามทางในป่าอย่างไร้จุดหมาย ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำไม่หยุดหย่อน ความหนาวเหน็บกัดกินไปถึงกระดูกจนร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัว เสื้อผ้าที่เปียกปอนและหนักอึ้งทำให้การเดินเป็นไปอย่างยากลำบาก ความหิวโหยและความกลัวเข้าเกาะกุมหัวใจ เขาเดินสะดุดรากไม้ล้มคะมำครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างกายบอบช้ำ แต่จิตใจกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นแปลกๆ ที่ได้รับมาจากบิดา นั่นคือต้องรอดและต้องสืบหาความจริง

เขาไม่รู้ว่าเดินไปนานแค่ไหน ท่ามกลางความมืดมิดและเสียงฟ้าร้องที่คำรามครืนครืน เสียงโหยหวนของสัตว์ป่าที่แฝงมากับเสียงลมทำให้เด็กชายหวาดกลัวจนตัวสั่นไปหมด มู่ไป๋รู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังจะไปไม่ไหวแล้ว ความรู้สึกมืดมิดเข้าครอบงำสติสัมปชัญญะ ในที่สุด เขาก็ล้มลงหมดสติอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงาเล็กน้อย ในสภาพที่เปียกปอน หนาวสั่น และหมดแรงสิ้นหวัง

เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง แสงอรุณรุ่งได้เริ่มจับขอบฟ้าแล้ว แสงสีทองอ่อนๆ สาดส่องผ่านหมู่แมกไม้เข้ามาในป่า ความเย็นจากฝนยังคงอยู่ แต่ร่างกายของเขากลับรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ มีผ้าห่มผืนหนาและนุ่มคลุมร่างของเขาไว้ และมีกลิ่นหอมของสมุนไพรโชยมาแตะจมูกอย่างอ่อนโยน เขาพยายามลืมตาขึ้นช้าๆ ภาพที่เห็นคือเพดานไม้และผนังที่ทำจากท่อนซุงเก่าแก่ กระท่อมไม้เล็กๆ ที่ตั้งอยู่กลางป่า ล้อมรอบด้วยต้นไม้นานาพรรณและเสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว

ข้างกายเขามีชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ที่ทำจากรากไม้ ชายผู้นั้นสวมชุดผ้าฝ้ายสีน้ำตาลเรียบง่าย ผมขาวโพลนถูกมวยมัดอย่างเป็นระเบียบ ใบหน้าเหี่ยวย่นตามกาลเวลาแต่กลับดูสงบและเปี่ยมด้วยเมตตา ดวงตาคู่คมที่เคยเปี่ยมด้วยประกายปัญญาแต่บัดนี้เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัยนั้น ลึกล้ำและเปี่ยมด้วยความรู้ มือที่ยื่นมาแตะหน้าผากของมู่ไป๋นั้นอบอุ่นและอ่อนโยนอย่างน่าประหลาดใจ ราวกับส่งผ่านพลังบางอย่างมาปลอบประโลม

“ฟื้นแล้วหรือเด็กน้อย” เสียงของชายชราฟังดูสงบและทุ้มนุ่ม ราวกับเสียงกระซิบของสายลมในป่าใหญ่ “เจ้าหลับไปเกือบสองวันเต็มๆ โชคดีที่ข้าบังเอิญไปเจอเจ้าเข้า ไม่อย่างนั้นเจ้าคงไม่รอดจากพิษไข้”

มู่ไป๋พยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ร่างกายยังอ่อนล้าและเจ็บปวด เขาจำเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นได้ราวกับฝันร้าย น้ำตาไหลรินลงมาอาบแก้มใสๆ

“ท่านท่านเป็นใครขอรับครอบครัวของข้าพวกเขา” เสียงของเขาขาดหายไปเพราะสะอื้น

ชายชราถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเข้าใจและความเห็นใจ “ข้าเป็นเพียงคนเก็บสมุนไพรที่อาศัยอยู่ในป่านี้ ไม่ต้องห่วงไปเจ้าปลอดภัยแล้ว” เขาไม่ได้ถามถึงเรื่องครอบครัวของมู่ไป๋ แต่แววตาที่ฉายออกมานั้นบ่งบอกว่าเขารู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว ราวกับได้เห็นเหตุการณ์อันเลวร้ายที่เกิดขึ้นด้วยตัวเอง

นับตั้งแต่วันนั้น หลี่มู่ไป๋ก็ได้ใช้ชีวิตอยู่กับชายชราผู้ลึกลับผู้นี้ ซึ่งเขาเรียกท่านว่าอาจารย์ อาจารย์ไม่เคยเอ่ยถึงชื่อแซ่ของตนเอง ไม่เคยพูดถึงอดีตของตนเอง แต่สิ่งที่อาจารย์มอบให้แก่มู่ไป๋คือความรู้และวิชาที่ไม่อาจหาได้จากที่ใดในโลก อาจารย์ไม่ได้เพียงแค่ช่วยชีวิตเขา แต่ยังได้จุดประกายความหวังและเป้าหมายใหม่ในชีวิตที่พังทลายของเด็กชาย

การใช้ชีวิตในกระท่อมกลางป่านั้นแตกต่างจากจวนหลี่อย่างสิ้นเชิง มู่ไป๋ต้องเรียนรู้ที่จะพึ่งพาตัวเอง ต้องช่วยเหลืออาจารย์ในการหาของป่า เก็บสมุนไพร และทำงานบ้านง่ายๆ อาจารย์สอนวิชาแพทย์แผนโบราณ การแยกแยะสมุนไพร การรักษาโรค และปรัชญาชีวิตที่ลึกซึ้งผ่านเรื่องเล่าและบทกวี มู่ไป๋ยังคงท่องตำราโบราณที่อาจารย์นำมาให้ อ่านเรื่องราวของเหล่าผู้กล้า บัณฑิตผู้ทรงปัญญาและวีรชนในอดีต ซึ่งช่วยปลอบประโลมจิตใจและเปิดโลกทัศน์ให้เขา

แต่ที่สำคัญที่สุดคือการฝึกฝน วิทยายุทธ มู่ไป๋ต้องฝึกฝนอย่างหนักทุกวัน ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เริ่มจากการฝึกพื้นฐานการยืน การทรงตัว การหายใจแบบกำลังภายใน การทำสมาธิเพื่อรวมจิตให้เป็นหนึ่งเดียว อาจารย์สอนเพลงกระบี่ที่พลิกแพลงงดงามราวสายลม สอนเพลงหมัดที่หนักหน่วงราวภูผา และวิชาตัวเบาที่รวดเร็วดุจเงา วิชาที่อาจารย์สอนนั้นแตกต่างจากสำนักกำลังภายในทั่วไป ไม่เน้นเพียงพลัง แต่เน้นที่การเข้าใจธรรมชาติของพลัง การเคลื่อนไหวที่สอดคล้องกับลมปราณ และการใช้ปัญญาในการต่อสู้

“พลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไม่ใช่พลังที่ทำลายล้าง แต่เป็นพลังที่ควบคุมตัวเองได้ และพลังที่ใช้เพื่อปกป้องผู้อื่นต่างหาก” อาจารย์มักจะกล่าวเน้นย้ำประโยคนี้เสมอ

มู่ไป๋ฝึกฝนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ความเจ็บปวดจากการฝึกฝนเป็นดั่งยาที่ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดในใจที่เกิดจากการสูญเสียครอบครัว เขาระบายความแค้นและความโกรธลงไปในการฝึกฝนทุกครั้ง เขาจดจำคำสั่งเสียของบิดาได้ขึ้นใจ “ต้องสืบหาความจริง และล้างมลทินให้ตระกูลเรา” นี่คือเป้าหมายเดียวในชีวิตของเขา

เวลาผ่านไปรวดเร็วดุจสายน้ำ 10 ปีผ่านไปอย่างเงียบสงบในป่าลึก หลี่มู่ไป๋เติบโตเป็นชายหนุ่มผู้สง่างาม ร่างกายกำยำแข็งแรง ใบหน้าคมคาย ดวงตาฉายแววสุขุมลุ่มลึกและเฉลียวฉลาด แต่ลึกๆ ลงไปในแววตานั้น ยังคงมีประกายแห่งความมุ่งมั่นและเจ็บปวดที่ซ่อนเร้นอยู่ เขาเป็นยอดฝีมือที่หาตัวจับยากในด้านวิทยายุทธ เพลงกระบี่ของเขาลื่นไหลราวสายน้ำ แต่คมกริบดุจน้ำแข็งยามเข้าประจันบาน วิชาตัวเบาของเขาว่องไวราวสายฟ้าฟาด เขายังคงรำลึกถึงครอบครัวเสมอ และความรู้สึกโกรธแค้นต่อผู้ที่ทำลายล้างตระกูลของเขาก็ไม่เคยจางหายไป

ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ หลี่มู่ไป๋มักจะนั่งสมาธิอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ มองไปยังแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาในป่า แสงจันทร์นั้นทำให้เขานึกถึงคืนที่ตระกูลของเขาถูกทำลายลง คืนที่เงาจันทราได้บดบังความสุขและความสงบของเขาไป เขารู้ดีว่าถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องก้าวออกจากป่า ออกไปสู่โลกภายนอก ออกไปเผชิญหน้ากับความจริง และออกไป "ล้างมลทิน" ให้กับตระกูลของเขา

วันหนึ่งอาจารย์ได้เรียกเขาไปหา “มู่ไป๋ เจ้าเติบโตขึ้นมากแล้ว วิชาที่ข้ามีได้มอบให้เจ้าจนหมดสิ้นแล้ว” อาจารย์กล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่แฝงด้วยความหมายลึกซึ้ง “เส้นทางข้างหน้าของเจ้ายังอีกยาวไกล เต็มไปด้วยอันตรายและอุปสรรค แต่ข้าเชื่อมั่นในตัวเจ้า”

หลี่มู่ไป๋คุกเข่าลง น้ำตาคลอเบ้า “อาจารย์ข้าจะไม่มีวันลืมบุญคุณที่ท่านได้ชุบเลี้ยงและสั่งสอนข้ามา”

“ลุกขึ้นเถอะ” อาจารย์พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะมอบคัมภีร์เก่าแก่เล่มหนึ่งให้เขา “คัมภีร์เล่มนี้ไม่ใช่คัมภีร์วิทยายุทธ แต่มันจะนำทางเจ้าไปสู่ความจริง”

หลี่มู่ไป๋รับคัมภีร์มาด้วยความเคารพ เขาเปิดดูอย่างระมัดระวัง ภายในเป็นแผนที่เก่าแก่และบันทึกบางอย่างที่ดูเหมือนจะเป็นปริศนา อาจารย์ไม่บอกว่าคืออะไร แต่แววตาของอาจารย์บอกเป็นนัยว่าสิ่งนี้สำคัญอย่างยิ่ง

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นหลี่มู่ไป๋สวมชุดนักเดินทางเรียบง่าย สะพายกระบี่ประจำกาย และก้าวออกจากกระท่อมกลางป่า เขาหันกลับไปมองอาจารย์ที่ยืนส่งอยู่ริมประตู แสงอรุณยามเช้าสาดส่องลงมาบนใบหน้าของทั้งสอง อ้อมกอดสุดท้ายจากอาจารย์ทำให้เขารู้สึกถึงความอบอุ่นและกำลังใจ

“จงใช้ชีวิตอย่างมีคุณธรรม และอย่าให้ความแค้นเข้าครอบงำจิตใจเจ้า” อาจารย์กำชับเป็นครั้งสุดท้าย

หลี่มู่ไป๋พยักหน้าอย่างหนักแน่น เขาก้าวเดินไปข้างหน้า มุ่งหน้าสู่โลกภายนอกที่รออยู่เบื้องหน้า โลกที่เต็มไปด้วยความจริงอันโหดร้าย การเมืองที่ซับซ้อนและปริศนาแห่งคัมภีร์เทพมารที่เขาจะค้นพบในไม่ช้า การผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่เพื่อล้างมลทินและสืบหาความจริงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว