ตอนที่  7 ปริศนาแรกในหุบเขาหมอกทมิฬ

ตอนที่

7

ปริศนาแรกในหุบเขาหมอกทมิฬ

แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมาต้องใบหน้าของหลี่มู่ไป๋ ขณะที่เขากำลังก้มลงสำรวจร่องรอยการต่อสู้เมื่อคืนก่อน ชายชุดดำสองคนที่เขาล้มลงยังคงนอนสลบไสลไม่ได้สติ ตราสัญลักษณ์รูปสัตว์ร้ายที่มีเขี้ยวแหลมคมบนแขนเสื้อของพวกมันยังคงเด่นชัด หลี่มู่ไป๋สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของพลังยุทธ์ที่มาจากพวกมัน ซึ่งแตกต่างจากนักเลงทั่วไปที่เขาเคยเจอ บ่งบอกว่าคนเหล่านี้ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี และที่สำคัญมันเป็นคนกลุ่มเดียวกับที่ติดตามเขามาตลอด

“พรรคเมฆาโลหิตงั้นหรือหรือเป็นกลุ่มอื่นที่เกี่ยวข้องกับองค์ชายสาม” หลี่มู่ไป๋พึมพำกับตัวเอง สายตาของเขาจ้องมองไปยังตราสัญลักษณ์นั้นอย่างครุ่นคิด ลึกๆ แล้ว เขารู้สึกว่านี่อาจไม่ใช่พรรคเมฆาโลหิตเพียงอย่างเดียว แต่เป็นเครือข่ายอำนาจที่ใหญ่กว่านั้นมาก

เขาไม่เสียเวลาอีกต่อไป การเผชิญหน้าเมื่อคืนยิ่งตอกย้ำให้เขามั่นใจว่าการตามหาคัมภีร์เทพมารเป็นเส้นทางที่ถูกต้อง เขาเก็บกระบี่เข้าฝัก มุ่งหน้าสู่ "หุบเขาหมอกทมิฬ" อันเป็นสถานที่ที่กล่าวกันว่าเป็นที่ตั้งของสำนักโบราณที่เคยครอบครองคัมภีร์ลึกลับนั้น

การเดินทางสู่หุบเขาหมอกทมิฬนั้นไม่ง่ายเลย ชื่อของหุบเขาบ่งบอกถึงสภาพภูมิประเทศได้เป็นอย่างดี หมอกหนาทึบปกคลุมยอดเขาและหุบเหวตลอดเวลา ทำให้ทัศนวิสัยเลวร้าย เส้นทางที่คดเคี้ยวและลาดชันนั้นเต็มไปด้วยก้อนหินที่ปกคลุมด้วยตะไคร่น้ำและเถาวัลย์รกเรื้อ สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาจนแสงแดดส่องลงมาไม่ถึงพื้นดิน ทำให้บรรยากาศดูอึมครึมและชวนให้ขนลุก

หลี่มู่ไป๋ต้องใช้ทักษะวิชาตัวเบาอย่างหนักในการปีนป่ายขึ้นไปตามโขดหินที่ลื่นชัน และหลบหลีกกับดักธรรมชาติที่ซ่อนอยู่ตามทาง ทั้งหลุมพรางที่ถูกปกคลุมด้วยใบไม้ ก้อนหินที่พร้อมจะร่วงหล่นลงมาได้ทุกเมื่อ และพืชมีพิษที่แฝงตัวอยู่ตามพุ่มไม้รกทึบ เขาใช้ความรู้ด้านสมุนไพรที่อาจารย์เคยสอนเพื่อหลีกเลี่ยงพืชพิษเหล่านั้น และใช้ประสาทสัมผัสอันเฉียบคมในการตรวจจับอันตรายที่มองไม่เห็น

ยิ่งเขาเดินทางลึกเข้าไปในหุบเขามากเท่าไหร่ หมอกก็ยิ่งหนาแน่นขึ้นเท่านั้น อากาศเย็นเยียบจนจับขั้วหัวใจ และเสียงของสัตว์ป่าที่แว่วมาในระยะไกลก็ทำให้บรรยากาศยิ่งวังเวง แต่หลี่มู่ไป๋ไม่ได้แสดงความหวาดกลัว ใบหน้าของเขายังคงสุขุม ดวงตาคู่คมจดจ่ออยู่กับการสังเกตการณ์รอบด้าน ทุกย่างก้าวของเขามั่นคงและระมัดระวัง

หลังจากเดินทางมาได้เกือบตลอดวัน หลี่มู่ไป๋ก็มาถึงจุดหนึ่งที่หมอกดูจะหนาแน่นกว่าปกติ ราวกับมีกำแพงหมอกกั้นอยู่ตรงหน้า เมื่อเขาแทรกตัวผ่านเข้าไป เขาก็พบกับสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นทางเข้าสู่ซากปรักหักพังของสิ่งก่อสร้างโบราณขนาดใหญ่ ท่ามกลางหมอกทึบและเถาวัลย์ที่ปกคลุมซากปรักหักพังไปทั่ว เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของอารยธรรมที่เคยรุ่งเรืองในอดีต

นี่คือที่ตั้งของ สำนักโบราณ ที่ถูกทิ้งร้างมานานหลายศตวรรษ หลี่มู่ไป๋รู้สึกตื่นเต้นระคนตื่นตัว เขาเร่งฝีเท้าเข้าไปด้านในอย่างระมัดระวัง

ทันใดนั้น! เสียงบางอย่าง ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เป็นเสียงของก้อนหินที่กลิ้งตกลงมาจากที่สูง หลี่มู่ไป๋หันขวับกลับไปในทันที

เบื้องหน้าของเขา ปรากฏร่างของกลุ่มคนลึกลับประมาณสิบกว่าคน พวกมันแต่งกายในชุดดำสนิทคลุมศีรษะและใบหน้ามิดชิด มีเพียงดวงตาคู่คมที่ฉายแววเย็นชาเท่านั้นที่เผยออกมา พวกมันปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบเชียบราวกับภูตผี ราวกับกลมกลืนไปกับหมอกทึบในหุบเขา

“หยุดเดี๋ยวนี้” เสียงแหบพร่าดังขึ้นจากหนึ่งในคนชุดดำ น้ำเสียงของมันแข็งกร้าวและไร้ความรู้สึก "แกไม่ควรเข้ามาในที่แห่งนี้"

หลี่มู่ไป๋ชักกระบี่ออกจากฝักอย่างรวดเร็ว “พวกเจ้าเป็นใครทำไมถึงมาขัดขวางข้า”

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่แกต้องรู้” อีกคนตอบ ก่อนที่พวกมันจะกรูกันเข้าโจมตีหลี่มู่ไป๋พร้อมกัน พวกมันไม่ได้พูดมาก แต่การกระทำของพวกมันบ่งบอกถึงความเด็ดขาดและโหดเหี้ยม

หลี่มู่ไป๋รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่โจรป่าธรรมดาที่เขาเคยปะทะด้วย พวกมันมีฝีมือดีกว่ามาก แต่ละคนมีวิทยายุทธที่แข็งแกร่ง และการเคลื่อนไหวของพวกมันก็ประสานกันอย่างลงตัว ราวกับได้รับการฝึกฝนมาเป็นทีม

เพลงกระบี่ของหลี่มู่ไป๋ตวัดออกไปราวสายฟ้าฟาด เขาสะบัดกระบี่ป้องกันการโจมตีจากทุกทิศทาง พร้อมกับใช้เพลงตัวเบาหลบหลีกการรุมโจมตีของคนชุดดำ เขาสังเกตเห็นว่าการเคลื่อนไหวของพวกมันคล้ายกับวิชาของสำนักลับบางแห่งที่เคยได้ยินข่าวลือ แต่ก็มีบางอย่างที่แตกต่างออกไป

“พวกนี้...มีฝีมือไม่ธรรมดา” หลี่มู่ไป๋คิดในใจ เขาสัมผัสได้ถึงพลังลมปราณที่แข็งแกร่งจากคนเหล่านี้ แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นยอดฝีมือที่สามารถคุกคามเขาได้โดยตรง หากแต่จำนวนของพวกมันทำให้การต่อสู้เป็นไปอย่างยากลำบาก

การปะทะกันอย่างดุเดือดดำเนินไปท่ามกลางหมอกหนาทึบและซากปรักหักพังของสำนักโบราณ เสียงกระบี่กระทบกันดังก้องไปทั่ว เสียงลมปราณปะทะกันเกิดคลื่นพลังที่สั่นสะเทือนพื้นดิน หลี่มู่ไป๋เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับเงา เขาใช้ความชำนาญในการใช้ภูมิประเทศให้เป็นประโยชน์ หลบเข้าหลังซากกำแพง หลบออกหลังต้นไม้ และใช้หมอกทึบเป็นม่านกำบังเพื่อสร้างความได้เปรียบ

“พวกมันมีความรู้เกี่ยวกับหุบเขาแห่งนี้เป็นอย่างดี” หลี่มู่ไป๋สังเกต เขาเห็นพวกมันเคลื่อนไหวผ่านเส้นทางที่ซับซ้อนได้อย่างคล่องแคล่ว ราวกับเคยมาที่นี่มาก่อน หรือได้รับการบอกเล่าข้อมูลมาอย่างละเอียด

หนึ่งในชายชุดดำที่เป็นผู้นำกลุ่ม มีฝีมือสูงกว่าคนอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด มันเคลื่อนไหวรวดเร็วดุจพยัคฆ์ และใช้ดาบใหญ่ในมือฟาดฟันอย่างดุดัน หลี่มู่ไป๋ต้องใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อรับมือกับมัน

“แกไม่ใช่คนธรรมดา” ผู้นำชุดดำเอ่ยขึ้นขณะที่ดาบของมันปะทะกับกระบี่ของหลี่มู่ไป๋ “ใครส่งแกมาที่นี่”

“ข้ามาที่นี่ด้วยตัวข้าเอง” หลี่มู่ไป๋ตอบ ใบหน้าของเขาไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย "พวกเจ้าต่างหากที่ควรบอกว่าพวกเจ้าเป็นใคร”

ผู้นำชุดดำไม่ตอบ มันเพิ่มแรงกดดันในการโจมตี หวังจะบดขยี้หลี่มู่ไป๋ให้ได้ แต่หลี่มู่ไป๋ก็ไม่ยอมแพ้ เขาสามารถพลิกแพลงเพลงกระบี่ของตนเองได้อย่างรวดเร็ว หลบหลีกการโจมตีที่รุนแรงของอีกฝ่ายไปได้หลายครั้ง พร้อมกับสวนกลับอย่างรวดเร็วและแม่นยำ

ในจังหวะหนึ่ง หลี่มู่ไป๋ใช้เพลงตัวเบาพุ่งทะยานขึ้นไปบนซากกำแพงสูงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพุ่งลงมาด้วยความเร็วราวสายฟ้าฟาด ดาบในมือของเขาตวัดลงอย่างรุนแรง

ผู้นำชุดดำไม่คิดว่าหลี่มู่ไป๋จะสามารถเคลื่อนไหวได้เร็วขนาดนี้ มันไม่ทันตั้งตัว ทำให้ถูกกระบี่ของหลี่มู่ไป๋เฉือนเข้าที่แขนเสื้อจนขาดวิ่น เผยให้เห็นรอยสักรูป ตราสัญลักษณ์คล้ายมังกรเกล็ดดำ ที่แขน ซึ่งแตกต่างจากตราของคนชุดดำที่ติดตามเขามาก่อนหน้า

“พวกเจ้า...เป็นคนของสำนักมังกรทมิฬใช่หรือไม่” หลี่มู่ไป๋ถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด สำนักมังกรทมิฬเป็นอีกหนึ่งพรรคอธรรมที่มีชื่อเสียงเรื่องความโหดเหี้ยมและอิทธิพลที่แผ่ขยายไปทั่ว และแน่นอนว่ามีข่าวลือว่าพวกมันมีความเกี่ยวข้องอย่างลึกซึ้งกับ องค์ชายสาม

ผู้นำชุดดำชะงัก สีหน้าของมันภายใต้ผ้าคลุมศีรษะดูตกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าหลี่มู่ไป๋จะรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของพวกมัน

“แกสอดรู้สอดเห็นมากเกินไปแล้ว” ผู้นำชุดดำคำราม “วันนี้แกจะต้องตายที่นี่” มันสั่งให้ลูกน้องที่เหลือทั้งหมดรุมโจมตีหลี่มู่ไป๋อย่างไม่คิดชีวิต

หลี่มู่ไป๋ต้องต่อสู้เอาชีวิตรอด เขาใช้ความรู้ทั้งหมดที่อาจารย์เคยสอน ทั้งวิทยายุทธ วิชาตัวเบา และแม้กระทั่งความรู้ด้านภูมิประเทศในการหลบหลีกและตอบโต้ พวกคนชุดดำเหล่านั้นดูเหมือนจะต้องการจับตัวเขามากกว่าที่จะฆ่าเขาให้ตายในทันที ทำให้หลี่มู่ไป๋มีโอกาสที่จะต่อสู้และหาทางหนี

ในระหว่างการต่อสู้ หลี่มู่ไป๋เหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ซ่อนอยู่หลังซากกำแพงที่พังทลาย มันเป็นช่องทางแคบๆ ที่ปกคลุมด้วยเถาวัลย์หนาทึบ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นทางลับ หรือทางเข้าสู่ส่วนที่ลึกที่สุดของสำนักโบราณ

“พวกเจ้าจงไปลงนรกซะเถอะ” หลี่มู่ไป๋ตะโกนขึ้นอย่างดุดัน ก่อนจะเร่งเพลงกระบี่ให้รวดเร็วและรุนแรงขึ้นกว่าเดิม เขาใช้กระบวนท่าที่รุนแรงและฉับพลัน ทำให้คนชุดดำหลายคนต้องถอยร่นไปในทันที ก่อนที่เขาจะใช้จังหวะที่พวกมันชะงัก พุ่งตัวเข้าไปในช่องทางลับนั้นอย่างรวดเร็วราวสายฟ้า

“ตามมันไป อย่าให้มันหนีไปได้” ผู้นำชุดดำตะโกนสั่งลูกน้อง พวกมันรีบวิ่งตามหลี่มู่ไป๋เข้าไปในช่องทางลับนั้นอย่างไม่ลดละ

หลี่มู่ไป๋พุ่งตัวเข้าไปในความมืดมิดของทางลับ เขาได้ยินเสียงฝีเท้าของคนชุดดำที่ตามหลังมาติดๆ ทางลับนั้นแคบและมืดสนิท อากาศภายในเย็นชื้นและมีกลิ่นอับชื้น เขารู้สึกถึงหยดน้ำที่หยดลงมาจากเพดาน ทางเดินค่อยๆ ลาดต่ำลงไปเรื่อยๆ ราวกับกำลังจะนำเขาลงไปสู่ใต้ดิน

เขาไม่รู้ว่าทางลับนี้จะนำพาเขาไปที่ใด แต่เขาก็ต้องเสี่ยง เขาเชื่อว่าเบื้องหลังทางลับนี้จะต้องมีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับคัมภีร์เทพมาร และอาจจะเป็นกุญแจสำคัญในการไขปริศนาที่เขาตามหา

การต่อสู้ในหุบเขาหมอกทมิฬได้สิ้นสุดลงชั่วคราว แต่การผจญภัยที่แท้จริงของหลี่มู่ไป๋เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น เขากำลังก้าวเข้าสู่ใจกลางของความลับที่ซ่อนเร้น และเผชิญหน้ากับอำนาจมืดที่เขาตามหามาตลอดสิบปี