ตอนนี่ 4 แสวงหา

          “ท่านยายจางเล่า” หลังจากทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมดจากความทรงจำขอเจ้าของร่างเดิมจนหลับไปจริงๆ จินนี่ที่เคยอ่านนิยายจีนแนวข้ามภพมาบ้างก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ตนเองมากขึ้น สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือตามหาผู้มีอำนาจให้ได้เกาะขอทองคำ ในเมื่อมาเกิดใหม่ในรัชสมัยของจักรพรรดิถังไท่จงทั้งทีคนต่อไปที่จะครองราชย่อมต้องเป็น บูเชคเทียน แล้วจะไปตามหาได้ที่ไหนกันนะ

          “ฟื้นแล้วรึอาจิน” เมื่อได้ยินเสียงยายจางก็ขานรับทันใดเพราะตอนนี้นางได้วางมือจากงานครัวลงบ้างแล้ว จึงมีเวลาพักผ่อนมากขึ้นและสามารถเฝ้าไข้คนเจ็บในความดูแลทั้ง 2 ได้อย่างเต็มที่

          “ท่านยายฮูหยินใหญ่จะให้นายหน้ามาดูพวกข้าเมื่อใดหรือ” จินนี่ผู้เกิดมาในยุคประชาธิปไตยมีหรือจะยอมถูกขายไปเป็นทาส นางถามเพียงเพื่อต้องการยื้อเวลาเท่านั้น

          “น่าจะอีกสัก 2-3 วัน รอให้สภาพพวกเจ้าดีขึ้นสักนิดเพื่อจะได้ขายออกไปง่ายๆ แต่เจ้าไม่ต้องห่วงไปข้าให้อาโกว่ไปแจ้งน้าชายเจ้าแล้วเขาคงจะกำลังหาวิธีช่วยเจ้าสองคนแม่ลูกออกไป” ท่านยายจางเอ่ยตอบยาวยืดหวังให้คนถามสบายใจ

          “ท่านยายเจ้าคะ ถ้าขอถามท่านสักหน่อยว่าตอนนี้เป็นรัชสมัยใดกันแน่”

          “อะไรกันโดนฟาดไป 40 ไม้ ถึงกับจำวันเวลาไม่ได้เลยหรือ ปีนี้เป็นศักราชไท่จง เจ้าจำชื่อตัวเองได้หรือไม่” ท่านยายจางกล่าวจบก็เอามือมาอังหน้าผาดเพื่อตรวจดูว่าผู้ถามมีไข้หรือไม่ เพราะเริ่มสงสัยว่านางจะมีไข้จนเสียสติได้

          “ข้าไม่เป็นไร แค่สับสนนิดหน่อยเจ้าค่ะ” แม่จะตะขิดตะขวงในการใช้คำโบราณแต่เศษความทรงจะของเจ้าของร่างยังพอมีอยู่จินนี่จึงไม่ลำบากมากนักในการพูดคุยกับคนในยุคนี้

          “ไม่มีไข้ก็ดีแล้ว เอ้า น้ำแกงแม่ไก่แก่ข้าเพิ่งเคี่ยวเสร็จ ไว้พรุ่งนี้ค่อยเติมรากโสม ไม่ต้องห่วงอี๋เหนียงของเจ้า ข้าให้ฮวยซวงคอยเทียวไปดู คืนนี้ก็จะให้นางไปนอนเป็นเพื่อน อย่าเพิ่งหาเรื่องเอาร่างตอนนี้ไปให้นางเห็นเป็นอันขาดเชียว”

          “แล้วพี่ใหญ่ต้า ทำไมท่านยายไม่พูดถึง เห็นว่าให้คนไปบอกท่านน้าให้มาซื้อข้ากับแม่แล้วพี่ใหญ่ต้าเล่า ท่านยายได้บอกท่านน้าด้วยหรือไม่” จินนี่ไม่มีเวลามาคิดหาเหตุผลที่ต้องมาอยู่ในร่างนี้ ตอนนี้ต้องหาทางเอาตัวรอดจากการตกเป็นทาสก่อน เพราะนางเป็นคนไทย และคนไทย แปลว่าอิสระ จะมาตกเป็นทาสในเรือนเบี้ยใครได้อย่างไร

          “เจ้าไม่ต้องห่วงแม้อาต้าจะไม่ได้ให้ข้าบอกน้าชายเจ้าแต่ข้าก็อดรนทนเก็บเอาไว้ไม่ได้ดอก ส่วนมู่อีจะมีปัญญาจะมาซื้อตัวพวกเจ้าทั้งหมดหรือไม่ข้าก็ไม่รู้ได้ หากข้ายังไม่ได้เอาอัฐส่งไปบ้านเดิมก็คงดี อาจินเอ้ย การเกิดเป็นหญิงนั้นลำบากมากมายแล้ว การตกเป็นบ่าวนั้นก็ไม่ต่างจากการขายชีวิต ไม่ว่าเขาจะกระทำย่ำยีแค่ไหนก็ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอันใดได้ หากแม้นมีความรักก็จงอย่ารักกับเจ้านายเป็นอันขาด ดูจากแม่เจ้าเถิด มาก่อนแล้วเยี่ยงไรฐานะอันใดก็ไม่มี เฮ้อ พูดมากไปเสียข้านี่ ยิ่งแก่ยิ่งเลอะเลือน ดื่มซะ อีกเดี๋ยวข้าจะมาเปลี่ยนยาให้จะได้เช็ดตัวก่อนนอนอีกรอบ ข้าไปกินข้าวก่อนล่ะ” หลังจากพร่ำบ่นไปเรื่อยโดยไม่รู้ว่าตั้งใจสั่งสอนหรือแค่เวทนาท่านยายจางก็ขอตัวออกไป

          “ศักราชไท่จง หมายถึง ถังไท่จงหรือไม่นะ ถ้าใช่ก็ต้องรีบตรวจสอบดูว่าตอนนี้บูเชคเทียนเข้าวังหรือยังจะได้ไปเกาะขาทองคำขนาด เซี่ยงเส้าหลง ยัง เจาะเวลาหาจิ๋นซี ได้ แล้วทำไมจินนี่จะ เจาะเวลาหาบูเชคเทียน บ้างไม่ได้” เมื่อคิดได้อย่างนั้นแล้วจินนี่ก็ดื่มน้ำแกงไก่ที่ท่านยายจางตั้งใจเคี่ยวมาให้แล้วบ้วนปากล้มตัวลงนอนเพื่อหวังให้แผลหายไวๆ

          “ฮูหยินข้าขอเบิกงานตัวเองเหตุใดท่านจึงไม่อนุญาต ข้ามีเหตุจำเป็นต้องใช้จริงๆ มิเช่นนั้นคงมิมาขอเบิกก่อนเวลาเช่นนี้” มู่อีเอ่ยวิงวอนต่อนายหญิงตระกูลบู ตั้งแต่นายท่านบูจากไปเงินทั้งหมดก็ต้องเบิกจ่ายผ่านฮูหยินรองแต่เพียงผู้เดียว จนคนงานที่เคยเข้าโครงการออมรายได้เพื่อสะสมเงินก้อนต้องจารนัยเหตุผลสารพัดทั้งๆที่เงินนั่นคือเงินสะสมของตัวเอง แต่ก็พูดมากอันใดมิได้ ด้วยฮูหยินใหญ่นั้นเป็นเพียงภรรยาใหม่ที่แต่งเข้ามาสร้างบารมีให้นายท่านบูจึงมิมีส่วนร่วมในกิจการมากนัก

          “เหตุผลก็ส่วนเหตุผล แต่เงินก้อนใหญ่ขนาดนั้นหากใครคิดจะเบิกก็มาเบิกได้ทันที สภาพคล่องในโรงไม้จะเป็นเยี่ยงไร หากพวกเจ้ามาเบิกพร้อมกันทุกคนโดยมิแจ้งล่วงหน้าโรงไม้ตระกูลบูมิล้มละลายกันหรอกหรือ อีกห้าวันค่อยมารับเอาที่ข้า” พูดจบแล้วผู้พูดก็หันหลังเดินจากไปโดยมิฟังอันใดต่อ

          “ท่านน้ามู่ ท่านมีอันใดที่คิดว่าข้าพอจะช่วยได้หรือไม่” คุณหนูใหญ่บูแอบฟังการสนทนานี้มาแต่ต้นจนจบและได้เห็นสีหน้าร้อนรนรวมถึงความกังวลในแววตาก็อดไถ่ถามด้วยความอยากรู้มิได้ อีกทั้งท่านน้ามู่ผู้นี้ยังเป็นคนเก่าแก่ของบิดาที่เพิ่งจากไปของนางและมีความสนิทสนมกับนางเป็นการส่วนตัวอยู่บ้าง

          “อ้อ คุณหนูใหญ่ตอนนี้พี่สาวข้าและธิดาของนางกำลังถูกขายออกมาจากตระกูลไป่ ท่านอย่าคิดว่าพวกนางเป็นคนเลวร้ายอันใดเชียวนาเพียงแต่ฮูหยินใหญ่ไป่อยากกำจัดพวกนางมานานแล้ว เห็นว่าเมื่อวานอาจินหลบออกไปซื้อยาที่โรงยาของคู่แข่งจนโดนโบยด้วยข้อหาผิดกฎบ้านไป 20 ไม้ แล้วนางยังรับแทนมารดาอีก 20 ไม้ จนปางตาย แถมมู่อี๋เหนียงพี่สาวข้าก็ป่วยกระเสาะกระแสะเสียจนแทบไม่มีแรงเดิน ท่านยายจางคนเก่าคนแก่ส่งหลานสาวมาบอกข้าเมื่อวานเย็น เงินฝากที่คิดว่าจะสะสมไว้ให้อาอี้เข้าสำนักศึกษาจึงเป็นทางเดียวที่ข้าจะช่วยพวกนาง 2 คนแม่ลูกได้ อ้อไม่สิยังมีพี่ใหญ่ต้าอีกคนที่เฝ้าประตูแล้วปล่อยให้อาจินออกไปโดยมิได้ขออนุญาตฮูหยินใหญ่อีกคน พวกเรารักและดูแลกันไม่ต่างจากพี่น้องแท้เพราะอี๋เหนียงของพี่ใหญ่ต้าจากไปเร็วท่านแม่ของข้าจึงเลี้ยงดูเขามากับมือ” ท่านน้ามู่เล่าถึงสถานการณ์ที่จำเป็นต้องเบิกเงินก้อนที่เฝ้าสะสมไว้ให้ลูกชายคนเดียวได้เข้าเรียนในสำนักศึกษา แต่นั่นทำให้คุณหนูใหญ่บูทราบว่าท่านน้ามู่อีผู้นี้เป็นน้าชายแท้ๆของน้องสาวคนใหม่ของนาง แต่ตอนนี้สถานการณ์ของไป่จินและมารดาช่างเลวร้ายนักหากสามารถช่วยได้นางจะไม่ปล่อยให้ผ่านไปแน่นอน

          “ข้าขอเวลาท่านสักหน่อยไว้หลังเลิกงานรบกวนท่านน้ามู่ไปพบข้าที่เรือนท่านแม่ด้วยนะเจ้าคะ” คุณหนูใหญ่บูได้แต่ขอเวลาคิดและหาวิธีหน่อยเพื่อหาทางช่วยเหลือไป่จินและมารดาหากสามารถทำได้ พี่ใหญ่ต้านั่นก็คงมีความสำคัญกับนางไม่น้อยเช่นกัน

          “เอาเถอะข้าขอตัวไปทำงานก่อน คุณหนูใหญ่ไม่ต้องกังวลไปอย่างมากบ้านของข้าก็ยังสามารถนำไปจำนำได้อยู่ นั่นเป็นเงินพี่เหลือจากการไถ่ตัวข้าออกมาจนได้มาฝึกวิชาที่โรงไม้แห่งนี้ นางยังใจดีซื้อบ้านให้ข้าจนเงินสินสอดหมดตัว ครานี้หากจำเป็นก็ไม่จำเป็นต้องหวงแหน บ้านเช่าราคาย่อมเยาหลังตลาดยังพอหาได้ ช้าไปล่ะ” แม้ว่าจะเป็นพี่สาวที่ออกเรือนไปแล้วแต่ความรักความผูกพันของ 2 พี่น้องมากกว่าผู้ใด