ตอนที่ 1 ไป่จิน

          “ท่านแม่ มู่อี๋เหนียง¹ อาการไม่ดีเลยท่านช่วยให้คนตามหมอมาดูอาการนางหน่อยเถอะเจ้าค่ะ” ไป่จินคุกเข่าขอร้องแม่ใหญ่ หรือก็คือภรรยาเอกของบิดาที่เพิ่งจากไปของนาง

          “ยาในโกดังมีอยู่มากมาย เจ้าไปเอามาต้มให้นางกินซะก็สิ้นเรื่อง จะต้องตามหมอมาทำไมให้เปลืองเงินเปลืองทอง ไหนท่านพี่เอ็นดูเจ้านักหนาจนถึงขั้นสอนตำหรับยาให้มิใช่รึ ขนาดพี่ใหญ่เจ้าที่เป็นลูกเมียเอกอย่างข้าท่านพี่ยังไม่เคยสอนแม้สักครึ่งคำ ในเมื่อเก่งนักก็รักษานางเองสิ” หม่าซื่อตอบบุตรสาวของมู่เจี่ย อนุที่สามีนางทั้งรักทั้งหลง เมื่อสามีจากไปนางก็คิดกำจัดสองคนแม่ลูกในทันทีเป็นผลให้นางมู่เจี่ยต้องล้มหมอนนอนเสื่อ ตัวไป่จินผู้เป็นบุตรสาวก็ไม่ค่อยดีไปกว่ากันมากเท่าใดต้องอดมื้อกินมื้อและทำงานหนักในจวนไม่ต่างจากบ่าวไพร่

          “อาจิน อย่าไปรบกวนฮูหยินเลย ข้า... แค่กๆ ” เสียงแผ่วเบาดังมาตามทางเดินริมระเบียง เจ้าของเสียงอยู่ในสภาพหนังหุ้มกระดูกกำลังกระอักกระไอหลังจากเอื้อนเอ่ยได้เพียงแค่ครึ่งประโยค

          “อี๋เหนียงท่านออกมาจากห้องทำไม เดี๋ยวก็ต้องลมเย็นจนไอไม่หยุดอีก” ไป่จินถลาเข้าไปประคองผู้เป็นมารดาบังเกิดเกล้าด้วยความห่วงใย

          “เชอะ เสแสร้ง” ฮูหยินเอกทิ้งเสียงเย้ยหยันไว้แล้วสะบัดหน้าเดินจากไป ไป่จินได้แต่ประครองร่างผอมโซกลับเรือนเล็กท้ายจวน

          “อี๋เหนียงท่านดื่มยานี้แล้วพักผ่อนเถิด ข้าจะไปตลาดสักครา”

          “อาจิน เจ้าจะไปทำอันใดที่ตลาด ในเรือนเหลือเงินอีกไม่ถึงตำลึง” มู่อี๋เหนียงถามลูกสาวด้วยสีหน้ากังวล

          “ข้าจะเอาถุงหอมที่ทำไว้ไปขายที่ร้านเครื่องประดับตระกูลหวาง ท่านสบายใจได้ข้าไม่หาเรื่องใช้ตำลึงที่มีติดเรือนอันน้อยนิดดอกเจ้าค่ะ”

          มู่อี๋เหนียงยิ้มแห้งในใจนางกลับอยากมีตำลึงให้ธิดาสุดที่รักใช้จ่ายจนไม่ต้องกังวลอันใด ตั้งแต่นายท่านไป่จากไป ทั้งนางและไป่จินก็มีชีวิตไม่ต่างจากตกสวรรค์เลยทีเดียว

แม้ว่าในยามที่นายท่านไป่ยังมีชีวิตอยู่นั้นจะทั้งรักทั้งหลงนางและลูกมากเพียงใดแต่นางก็มิเคยกระทำตนข้ามหน้าข้ามตาฮูหยินใหญ่เช่นอนุคนอื่นๆ แต่เหตุที่ฮูหยินใหญ่นั้นจงเกลียดจงชังนางและลูกคงเป็นเพราะตัวนางนั้นเป็นสาวใช้ข้างห้องติดตามนายท่านมาตั้งแต่ยามเยาว์ แถมธิดาของนั้นก็ลาดหลักแหลมและเข้าใจในสมุนไพรทุกชนิด นี่น่าจะเป็นสาเหตุหลัก เพราะคุณชายใหญ่ลูกของฮูหยินใหญ่นั้นกลับไม่ได้ความแม้กระทั่ง รากไม้กับถั่งเช่ายังแยกไม่ออก

จนเมื่อนายท่านไป่เริ่มให้ไป่จินไปรับใช้ข้างกายในร้านยารวมถึงรับผิดชอบทำบัญชีชะตากรรมของพวกนางสองแม่ลูกก็คงถูกกำหนดไว้แล้ว ยิ่งนายท่านไป่มาจากไปด้วยอาการลมปัจจุบัน นางและลูกสาวก็ไม่ต่างจากบ่าวชั้นต่ำในบ้าน ตัวนางเองต้องไปทำงานในโรงซักล้างขณะที่อากาศหนาวเย็นกลับไม่มีแม้แต่ฟืนจะต้มน้ำที่ใช้ซักผ้า ส่วนสาวใช้นางใดที่ให้ความช่วยเหลือก็มักจะถูกกลั่นแกล้งต่างๆนาๆ จนไม่กล้าเข้าใกล้

ด้านไป่จินนั้นก็ไม่ต่างกันจากทำบัญชีหน้าร้านกลายเป็นต้องมาหั่นสมุนไพรตากแห้งจนมือพอง ทั้งความแห้งและแข็งของมันนั้นทำให้นอกจากเหนียวแล้วยังมีความแกร่งจนต้องใช้แรงงานชายในการหั่นให้เป็นแว่น แต่ฮูหยินใหญ่กลับนั่งในนางไปทำหน้าที่นี้ทันทีหลังจากเสร็จงานศพของนายท่านไป่

“พี่ใหญ่ต้าท่านให้ข้าออกไปสักครู่เถอะ” ไป่จินอ้อนวอนด้วยเสียงสั่นเพราะกลัวจะถูกจับได้ว่าแอบออกนอกเรือนโดยไม่ได้รับอนุญาต แถมยังกลัวอี๋เหนียงจะตื่นมาแล้วไม่มีใครดูแล

“รีบไปรีบกลับเล่า เดี๋ยวอาโก่วจะมารับเวรคุณหนูใหญ่จะโดนรายงานเอาได้” พี่ใหญ่ต้าที่เคยได้รับความช่วยเหลือจากไป่จินและมารดารีบเปิดประตูหลังจวนเมื่อไป๋จินขอร้อง และเขายังคงเป็นคนเดียวที่เรียกขานนางว่าคุณหนูใหญ่

“ข้าบอกให้เรียกชื่อข้าก็พอเดี๋ยวใครมาได้ยินเข้าท่านจะโดนลงโทษเอาได้ ข้าไปล่ะแล้วจะรีบกลับมาให้ทันเปลี่ยนเวร” ไป่จินไม่วายบ่นไปสองคำเพราะนางก็เป็นห่วงพี่ใหญ่ต้าเช่นกัน เขามีชีวิตที่น่าสงสารไม่แพ้นาง เพราะมารดาของเขาก็เป็นสหายเก่ากับอี๋เหนียงของนาง เป็นสาวใช้ข้างห้องของท่านพ่อ เพียงแต่มารดาของเขาจากไปเร็ว แถมด้วยความที่เป็นลูกชายจึงได้ถูกเลี้ยงไว้ในฐานะเพียงแค่บ่าวในจวน มิได้รับฐานะคุณชายแต่อย่างใด มีเพียงมารดาของไป่จินที่คอยให้ความช่วยเหลืออยู่บ่อยๆ ทั้งสองจึงสนิทกันมากกว่าบุตรธิดาของนายท่านไป่คนอื่นๆ

“โอ้ย.....เพล้ง” เสียงตกใจพร้อมร่างแน่งน้อยเซถลาตามแรงชน ตามมาด้วยเสียงสิ่งของตกลงบนพื้น เศษหยกน้ำดีแตกกระจายเต็มพื้นหน้าร้านเครื่องประดับตระกูลหวาง

“ขออภัยเจ้าค่ะ คุณหนู” ไป่จินลนลานกล่าวคำขออภัยร่างบางที่นางหลบไปทันเพราะนางก้าวเข้ามาขวางประตูด้วยฝีเท้าเร่งรีบ

“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ ข้าขอโทษที่รีบเดินจนไม่ได้มอง” เจ้าของร่างบางใบหน้าสวยคมเข้ามาช่วยไป่จินก้มลงเก็บเศษกำไรหยกสมบัติชิ้นสุดท้ายของมู่อี๋เหนียงที่ไป่จินหยิบมาเพื่อหวังจะขายแล้วนำเงินไปซื้อยามารักษามารดา

“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะคุณหนู ท่านเจ็บตรงไหนหรือไม่” ไป่จินปากก็ตอบแต่มือยังคงเก็บเศษกำไรหยกที่หล่นแตกด้วยความเสียดาย แม้ว่าน้ำจะไม่งามนักแต่ก็น่าจะได้ถึง 5 ตำลึงหากมันไม่ได้แตกไปเสียก่อน

“กำไรนี่เจ้า... ข้าจะชดใช้ให้ เจ้าเรียกราคามาได้เลย” คุณหนูร่างบางเอ่ยเสียงเบาด้วยเกรงว่าจะกระทบจิตใจเจ้าของกำไร

อีกทั้งตัวนางเองก็มาที่นี่เพื่อนำเครื่องประดับเช่นกันจึงเข้าใจสาวน้อยตรงหน้าเป็นอย่างดี

“คุณหนูท่านเองก็...” ฮวยซวงสาวใช้ที่นิ่งเงียบอยู่นานเอ่ยท้วงเมื่อเห็นคุณหนุของตนตั้งท่าจะชดเชยให้หญิงสาวตรงหน้า เพราะไม่แน่ใจว่านางมีเจตนามาชนเพื่อเรียกค่าเสียหายหรือไม่เพราะหยกที่แตกเท่าที่ดูก็ไม่ได้มีราคาค่างวดมากมายนัก

“เอ้า คุณหนูบูท่านลงไปนั่นทำอะไรตรงนั้นเล่า” เสียงเถ้าแก่ร้านเครื่องประดับตระกูลหวางที่กลับมาจากด้านนอกร้องทักเสียงดัง

“สวัสดีเจ้าค่ะเถ้าแก่ ข้าบังเอิญชนแม่นางคนนี้จนกำไรของนางตกแตก กำลังจะนำชิ้นส่วนเหล่านี้ไปให้ท่านดูเพื่อตีราคาพอดี ข้าจะได้ชดใช้ให้นาง รบกวนท่านได้ไหมเจ้าคะ” เจ้าของร่างแน่งน้อยที่เถ้าแก่หวางเรียกขานว่าคุณหนูบูตอบกลับตามที่อยากให้เถ้าแก่เข้าใจจนไป่จินมีสีหน้าอึดอัดอยู่บ้างส่วนฮวยซวงได้แต่แสดงออกทางสีหน้าเพราะไม่พอใจที่คุณหนูของตนออกรับแทนอีกฝ่าย

          “อ้อ คุณหนูใหญ่ไป่เองรึ เชิญพวกท่านเข้าไปนั่งในห้องรับรองก่อนเถอะ ข้าเพิ่งกลับมาจากต่างเมืองขอไปสั่งงานสักครู่จะมาช่วยพวกท่านจัดการปัญหา เด็กๆพาคุณหนูทั้งสองไปนั่งพักในห้องรับรองหมายเลขหนึ่ง อย่าลืมน้ำชาและขนมชั้นดี เอาขนมที่ข้าเพิ่งได้มานั่นก็ได้ ร้านอันดับหนึ่งของอำเภอฉินเชียวนะ” หลังจากทักทายลูกค้าเก่าทั้ง 2 นาง เถ้าแก่ก็หันไปสั่งความกับคนงานแล้วแยกตัวไปสั่งงานอย่างเร่งรีบ

1 อี๋เหนียง อนุภรรยา (เมียน้อย) ในตระกูลใหญ่ที่ผู้นำมีภรรยาเอก ลูกที่เกิดจากอนุภรรยาจะเรียกภรรยาเอกว่าแม่ ส่วนแม่แท้ๆจะเรียกแค่อี๋เหนียงนำหน้าด้วยแซ่ มู่อี๋เหนียง คือ การเรียกอนุภรรยาที่มาจากสกุลมู่ นั่นเอง