บทที่ 10 พบโจทก์เก่า

เรือนใหญ่

เจียงหว่านหนิงถูกป้าเถาพาตัวมาที่เรือนใหญ่พร้อมกับสตรีทั้งสามนางนั้น นางปรายตามองดูเสวี่ยหนิงที่เสแสร้งทำท่าทีเจ็บปวดเจียนจะขาดใจ ไม่ต่างจากเยี่ยนอิงและลั่วหนิง ในใจรู้สึกดูแคลนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 

"เจียงหว่านหนิง เจ้าทุบตีพวกนางด้วยเหตุใดกัน?"

ไป๋ฮูหยินเอ่ยถามเจียงหว่านหนิงพลางจ้องมองนางอย่างต้องการคำตอบ เดิมทีเรื่องเช่นนี้มักเกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้งในจวนขุนนางใหญ่ ที่เหล่าสตรีในจวนชอบตบตีกลั่นแกล้งกันเพียงเพราะความริษยา แต่นางเป็นฮูหยินใหญ่ ย่อมต้องตัดสินอย่างยุติธรรม ไม่เอนเอียงไปฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งให้บ่าวไพร่เอาไปนินทาได้

เจียงหว่านหนิงเงยหน้าขึ้นมองไป๋ฮูหยิน ก่อนจะเอ่ยตอบ 

"พวกนางมาหาเรื่องข้าก่อนเจ้าค่ะ พวกนางบอกว่าหึงหวงคุณชายใหญ่เจ้าค่ะ"

สตรีทั้งสามนางที่ได้ยินเช่นนั้นก็ทำท่าจะโต้แย้ง แต่ทว่าเมื่อนึกถึงที่เจียงหว่านหนิงทุบตีพวกนางอย่างไม่ออมแรง ก็ทำได้เพียงเงียบปากเสีย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางกระทำเช่นนี้ และไป๋ฮูหยินก็รู้จักนิสัยพวกนางดี 

ไป๋ซู่ฮวาที่นั่งจิบชาร้อนอยู่ พลันวางถ้วยชาในมือลง ก่อนจะหันไปเอ่ยกับผู้เป็นมารดา

"ท่านแม่ นี่มิใช่ครั้งแรกที่พวกนางก่อเรื่องนะเจ้าคะ เดิมทีพี่ใหญ่ต้องการให้ผู้ใดไปปรนนิบัติก็เป็นความชอบของพี่ใหญ่ พวกนางมีสิทธิ์อันใดกันมาล่วงเกินผู้อื่นเช่นนี้ ขายพวกนางทิ้งเสียไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ"

สตรีสามนางที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว พลางเอ่ยขอความเห็นใจจากไป๋ซู่ฮวาทันที 

"คุณหนูโปรดเมตตาด้วยเจ้าค่ะ"

ไป๋ฮูหยินหลับตาลงคราหนึ่ง ก่อนจะมองสตรีตัวปัญหาสามนางนี้ เดิมทีก็เป็นนางที่พาเข้ามาเอง ย่อมต้องคิดหาทางออก อีกอย่างที่ผ่านมาไป๋จื่อเซียนก็ไม่ได้ชมชอบพวกนางเลยสักคน แต่หากจะขายออกไปก็ดูจะไร้เมตตาไปเสียหน่อย เมื่อคิดได้เช่นนั้น ไป๋ฮูหยินจึงหันไปเอ่ยกับป้าเถาทันที 

"ป้าเถา ส่งพวกนางไปทำงานที่เรือนนอกชานเมืองเสีย ที่นั่นเป็นบ้านสวน อากาศดี ใกล้วัดบนเขา พวกนางอยู่ใกล้พระโพธิสัตว์ จิตใจอาจจะสงบขึ้นมาบ้าง"

"เจ้าค่ะ"

ป้าเถาพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปจ้องมองสตรีสามนางด้วยแววตาที่ดุดัน เสวี่ยหนิง เยี่ยนอิง และลั่วหนิงต่างมิกล้าขัดขืน จำต้องยอมจากไปแต่โดยดี อย่างไรเสียก็ดีกว่าถูกขายออกไปมิใช่หรือ

แต่น่าเสียดายที่พวกนางจะไม่ได้พบเจอคุณชายใหญ่ผู้หล่อเหลาอีกแล้ว

ไป๋ฮูหยินหันมามองเจียงหว่านหนิงคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยกับนาง

"ส่วนเจ้าหว่านหนิง เจ้ามาอยู่ที่นี่ การใช้กำลังมิใช่การแก้ปัญหาที่ถูกวิธี ข้าจะลงโทษเจ้าเช่นกัน"

"เจ้าค่ะ"

"เย็นนี้ไม่ต้องกินข้าวเย็นหนึ่งมื้อ แล้วก็ปรนนิบัติบุตรชายข้าให้ดี"

เอ ลงโทษเพียงเท่านี้เองหรือ?

เจียงหว่านหนิงขมวดคิ้วมุ่นพลางครุ่นคิดอย่างแปลกใจ เดิมทีนางคิดว่าจะถูกโบยเสียอีก นับว่าไป๋ฮูหยินใจดีมีเมตตาไม่น้อย 

แต่ทว่าเมื่อคิดถึงไป๋จื่อเซียนนางก็หนักใจไม่น้อย นางเป็นคนมือเท้าหยาบจะปรนนิบัติเขาเช่นไรให้เขาพอใจดีนะ

ไป๋ซู่ฮวาที่เห็นว่าเจียงหว่านหนิงไม่ได้ถูกลงโทษอันใดมากมายก็ลอบโล่งใจไม่น้อย นางชอบเจียงหว่านหนิงยิ่งนัก เมื่อคิดได้เช่นนั้นจึงหันไปเอ่ยกับมารดาอย่างออดอ้อน

"ท่านแม่ ลูกอยากออกไปซื้อเครื่องประดับใหม่เจ้าค่ะ ของเดิมที่มีมันไม่งามเลยสักนิด อีกทั้งยังเก่าแล้วด้วย อีกไม่กี่วันก็จะต้องไปร่วมงานชมดอกเหมยแล้ว เกรงว่าผู้คนจะขบขันเอาได้ ลูกอยากพาเจียงหว่านหนิงไปเป็นเพื่อนเจ้าค่ะท่านแม่"

"ซู่เอ๋อร์"

"ท่านแม่ อีกไม่กี่วันเราต้องไปร่วมงานชมดอกเหมยในจวนเสนาบดี ลูกไม่อยากถูกคุณหนูจวนอื่นหยอกเย้าว่าไม่มีปัญญาซื้อเครื่องประดับใหม่นะเจ้าคะ"

"เอาเถิด รีบไปรีบกลับเล่า หว่านหนิง ดูแลคุณหนูของเจ้าให้ดี"

"เจ้าค่ะฮูหยินใหญ่"

เจียงหว่านหนิงพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตามไป๋ซู่ฮวามาที่หน้าจวน แล้วจึงขึ้นรถม้ามุ่งหน้าไปที่ร้านขายเครื่องประดับในทันที 

ระหว่างที่นั่งในรถม้า ไป๋ซู่ฮวาก็ชวนนางพูดคุยตลอดทาง 

"นี่หว่านหนิง เจ้าไม่ต้องกลัว ไว้ท่านแม่นอนหลับข้าจะให้คนนำอาหารไปให้เจ้า ถึงเวลานั้นเจ้าก็แอบกินเสีย"

เจียงหว่านหนิงยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย 

"เจ้าไม่กลัวมารดาเจ้าดุหรือ?"

"โอ๊ย ท่านแม่น่ะใจดีที่สุด เป็นฮูหยินจวนอื่นเจ้าโดนโบยจนตายไปแล้ว ไม่ต้องกลัว มีสหายคนนี้อยู่ ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าหิวตายหรอก"

"สหายหรือ?"

"แน่นอน ข้าชอบเจ้า ไม่รู้สิ ข้าถูกชะตากับเจ้ายิ่งนักหว่านหนิง ในจวนเราอาจจะเป็นเจ้านายกับสาวใช้ แต่ยามนี้เราคือสหายรักกันนะ"

"อืม ข้าเองก็จะปกป้องเจ้า ไม่ยอมให้เจ้าถูกใครเอาเปรียบได้เช่นกัน"

"อืม"

ไป๋ซู่ฮวายื่นมือของตนมาจับมือของเจียงหว่านหนิงอย่างสนิทสนม ไม่นานนักรถม้าก็มาจอดที่หน้าร้านขายเครื่องประดับ เมื่อเจียงหว่านหนิงลงมาจากรถม้าก็พบกับร้านขายเครื่องประดับที่ใหญ่โตร้านหนึ่ง

ร้านเครื่องประดับเหลียนฮวา

"ไปกันเถอะ"

ไป๋ซู่ฮวาจูงมือเจียงหว่านหนิงเดินเข้าไปในร้านเครื่องประดับ เถ้าแก่ร้านรีบออกมาต้อนรับขับสู้พวกนางอย่างขะมักเขม้น ไป๋ซู่ฮวาเลือกเครื่องประดับมาสองสามชิ้น ก่อนจะส่งให้เถ้าแก่นำไปห่อ เจียงหว่าหนิงส่งตั๋วเงินให้นาง ก่อนจะรับของมาถือเอาไว้ในมือ

"เฮ้อ ข้าหิวแล้ว เราไปที่ภัตตาคารโหยวหวงกันเถิด ที่นั่นอาหารอร่อยมาก ข้าจะพาเจ้าไปลองชิม"

"แต่ฮูหยินใหญ่บอกว่าให้เจ้ารีบกลับมิใช่หรือ?"

"รีบทำไมกัน ออกมาแล้วต้องเที่ยวให้คุ้ม อิอิ"

เจียงหว่านหนิงเองก็ไม่อยากจะคัดค้านไป๋ซู่ฮวาจึงทำได้เพียงตามนางไป ยามนี้นางดื่มยาถอนพิษเกือบจะครบตามที่ท่านหมอสั่งแล้ว ร่างกายจึงค่อนข้างจะแข็งแรงเช่นเดิม คราแรกนางก็ไม่รู้ว่ามันคือยาอันใด จวบจนเหรินห่าวมาบอกนางว่า ไป๋จื่อเซียนเป็นคนสั่งให้ท่านหมอจัดยาถอนพิษให้นาง อีกทั้งยังมียาบำรุงร่างกายอีกด้วย บุญคุณครั้งนี้นางจะจดจำไม่มีวันลืม

"ข้าต้องการห้องส่วนตัวชั้นสอง เอาที่เห็นทิวทัศน์โดยรอบของเมืองหลวง"

"เชิญขอรับคุณหนู"

เสี่ยวเอ้อร์รีบนำทางพวกนางทั้งสองไปในทันที ก่อนจะมาถึงห้องส่วนตัวชั้นบนที่ไป๋ซู่ฮวาบอกเอาไว้ เจียงหว่านหนิงมองดูไป๋ซู่ฮวาสั่งอาหารมาหลายอย่าง ก่อนจะมองออกไปที่ด้านนอกหน้าต่าง พบว่าห้องนี้สามารถมองเห็นทิวทัศน์ที่แสนงดงามของเมืองหลวงโจวกังของแคว้นต้าโจวได้อย่างงดงามอย่างที่ไป๋ซู่ฮวาบอกจริงๆ

แผ่นดินที่ไร้ซึ่งสงครามช่างสงบสุขยิ่งนัก 

ไม่นานนักอาหารก็มาถึง เจียงหว่านหนิงไม่ได้กินอาหารที่ดีเช่นนี้มานานมากแล้ว จึงรู้สึกว่าอิ่มหนำยิ่งนัก ด้านไป๋ซู่ฮวาเอง เห็นนางเป็นสตรีบอบบาง แต่กลับกินเก่งเป็นอย่างมาก

"โอ๊ย หว่านหนิง ท้องข้าจะแตกแล้ว"

"อิอิ เจ้ากินเก่งมาก"

"แน่นอน ข้าอิ่มแล้ว กลับจวนกันเถิด ข้าง่วงแล้ว อยากจะกลับไปนอนเสียหน่อย"

"อืม"

เจียงหว่านหนิงเก็บห่อเครื่องประดับมาถือเอาไว้กับตัว ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับไป๋ซู่ฮวา แต่ทว่าพวกนางกลับพบโจทก์เก่าในวันนั้นเข้าเสียแล้ว 

หลัวเหวินซิ่ง

วันนี้หลัวเหวินซิ่งไม่มีสิ่งใดทำ อีกทั้งยังถูกท่านแม่ผู้เป็นองค์หญิงไล่ตะเพิดออกมานอกจวน เนื่องจากเขาทำสิ่งใดก็ไม่ถูกใจ มารดาบอกว่าเขาโง่เง่า วันๆ หาแต่เรื่อง ไม่เอาการเอางาน เขาจำต้องออกมาหาความสำราญที่นอกจวนเสีย ครั้นจะไปหาท่านพ่อก็เกรงว่าจะถูกด่าทอมาอีก เขาจึงมาที่ภัตตาคารโยวกวง ภัตตาคารที่ตกแต่งด้วยป่าไผ่ราวกับกำลังดื่มด่ำอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ มีอาหารอันโอชะ มีสตรีที่งดงามคอยร่ายรำให้ชมระหว่างมื้ออาหาร ชวนให้สำราญใจยิ่งนัก

แต่ทว่าเขากลับได้พบกับคนงามถึงสองคน 

หลัวเหวินซิ่งขมวดคิ้วมุ่น พลางจ้องมองเจียงหว่านหนิงและไป๋ซู่ฮวาคราหนึ่ง เจียงหว่านหนิงเองก็จ้องมองเขาเช่นกัน นางสัมผัสได้ถึงความลนลาน ความสงสัยอยู่ในดวงตาของหลัวเหวินซิ่ง

หลัวเหวินซิ่งรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะหันไปมองลูกน้องที่ติดตามเขามาด้วยคราหนึ่ง เป็นการบอกว่าห้ามทัดทานเขา ลูกน้องของหลัวเหวินซิ่งก้มหน้าลงไม่กล้าเอ่ยวาจาใด 

"ไม่คิดว่าจะได้พบคนงามทั้งสองที่นี่"

หลัวเหวินซิ่งหันกลับมาส่งสายตาแทะโลมให้ไป๋ซู่ฮวาและเจียงหว่านหนิง โดยเฉพาะเจียงหว่านหนิงนั้น เขาอดที่จะมองนางนานขึ้นอีกหน่อยไม่ได้ 

ไป๋ซู่ฮวาเบ้ปากคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยตอบ 

"ขอตัวก่อนนะเจ้าคะ อยู่นาน เกรงว่าจะมีไออัปมงคลติดกาย"

หลัวเหวินซิ่งที่ได้ยินเช่นนั้นก็กัดฟันกรอด พลางจ้องมองไป๋ซู่ฮวาอย่างขุ่นเคือง

"โธ่ๆๆ คุณหนูไป๋ เห็นว่าข้าชมชอบเจ้าก็เอาใหญ่เลยนะ ข้าจะบอกให้ เจ้าน่ะงามไม่ได้ครึ่งหนึ่งของแม่นางที่มากับเจ้าเลยด้วยซ้ำ ข้านี่ตาบอดจริงๆ"

"หลัวเหวินซิ่ง!!!"

"เหอะ อย่ามาเรียกชื่อข้าส่งเดชเชียวนะ มารดาข้าเป็นถึงองค์หญิง"

"โอ้อวดอยู่ได้ เจ้าน่ะมันมารมาเกิดชัดๆ!!!"

"ไป๋ซู่ฮวา โอ๊ย!!!"

หลัวเหวินซิ่งยังไม่ทันจะได้แตะต้องไป๋ซู่ฮวา เท้าข้างขวาของเจียงหว่านหนิงก็ยกขึ้นกระทุ้งไปที่หว่างขาของเขาเสียก่อน หลัวเหวินซิ่งหน้าเขียวคล้ำ ยกมือขึ้นกุมหว่างขาตนเองอย่างน่าอนาถ

"ไปกันเถิดซู่ฮวา อย่าสนทนากับคนเช่นนี้ให้เปลืองเวลาเลย"

"อืม"

"อย่าคิดหนีนะ"

หลัวเหวินซิ่งโมโหจนเลือดขึ้นหน้า เขาสั่งให้บ่าวรับใช้สองคนพุ่งเข้าไปจับตัวเจียงหว่านหนิงเอาไว้ เล่นงานไป๋ซู่ฮวาไม่ได้ เช่นนั้นก็ลงกับสตรีนางนั้นเสีย เขาจำได้ว่านางเป็นเพียงสตรีที่อ่อนแอ แม้แต่แรงหายใจยังแทบไม่มีด้วยซ้ำ แต่ทว่าเหตุใดสตรีน้อยนางนี้จึงมาอยู่กับไป๋ซู่ฮวานั้น เขาค่อยตามสืบทีหลังก็ยังไม่สาย 

เจียงหว่านหนิงรับรู้ได้ว่ามีภัยใกล้ตัว นางจึงดันตัวไป๋ซู่ฮวาไปหลบที่ด้านหลัง ก่อนจะยกเท้าเตะไปที่บ่าวรับใช้ผู้นั้นของหลัวเหวินซิ่งที่พุ่งกายเข้ามาจนล้มลงไปกองกับพื้น ก่อนจะยกมืออีกข้างขึ้นมาหวังจะต่อยเข้าไปใส่บ่าวอีกคน แต่ทว่านางกลับเวียนหัวขึ้นมาเสียดื้อๆ ร่างกายคล้ายจะอ่อนแรงจนแทบทรงตัวไม่อยู่ บ่าวรับใช้ผู้นั้นที่เห็นว่าเจียงหว่านหนิงเริ่มเสียหลักแล้ว จึงเอ่ยอย่างได้ใจ 

"นังตัวดี วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าแทนคุณชายเอง โอ๊ย!!!"

"รังแกสตรีเช่นนี้ไม่สมกับเป็นบุรุษเลยนะ หากข้านำความไปทูลให้องค์หญิงใหญ่ผู้เป็นมารดาของท่านทราบ เรื่องราวคงจะสนุกไม่น้อยเลย"