บทที่ 11 ฟางไฉหรง

ไป๋ซู่ฮวารีบเข้ามาประคองเจียงหว่านหนิงเอาไว้ ก่อนจะหันไปมองผู้มาใหม่ เจียงหว่านหนิงเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ทว่าใบหน้ายังคงซีดเซียวอยู่ ให้ตายเถอะ คงเพราะยังกินยาถอนพิษไม่ครบ อาการของนางจึงกำเริบขึ้นมาเช่นนี้ 

"หว่านหนิง เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง?"

"ซู่ฮวา ข้าไม่เป็นอันใด เจ้าเล่า"

"ข้าก็ไม่เป็นอันใด ร่างกายเจ้ายังไม่แข็งแรง เหตุใดจึงไม่ระวังบ้างเล่า"

เจียงหว่านหนิงยิ้มให้ไป๋ซู่ฮวาคราหนึ่ง ก่อนจะหันไปจ้องมองบุรุษผู้มาใหม่ เขาสวมชุดสีฟ้าอ่อน ใบหน้าดูหล่อเหลาคมคาย ภายในมือถือพัดเอาไว้ ดูแล้วคงจะเป็นคุณชายสูงศักดิ์จากจวนใดสักจวนหนึ่ง เขาใช้พัดฟาดใส่ลูกน้องของหลัวเหวินซิ่งจนล้มลงกับพื้น ก่อนจะเอ่ยกับหลัวเหวินซิ่งพร้อมรอยยิ้ม หลัวเหวินซิ่งคล้ายจะหวาดกลัวคุณชายผู้มาใหม่ท่านนี้อย่างเห็นได้ชัด

"ฮ่าๆ คุณชายฟาง ข้าเพียงเล่นสนุกกับพวกนางเพียงเล็กน้อยเท่านั้น"

"เล่นสนุกหรือ?"

"ใช่แล้ว"

"เช่นนั้น คุณชายหลัวคงเล่นแรงเกินไปหน่อยกระมัง เรื่องนี้คงต้องกราบทูลองค์หญิงใหญ่ให้ทรงทราบเสียแล้ว"

"อย่านะ!!! ข้าจะไปแล้ว ไม่อยากอยู่นานหรอก"

หลัวเหวินซิ่งรีบพาลูกน้องจากไปทันที ขืนอยู่นานกว่านี้แล้วท่านพ่อท่านแม่รู้เรื่องเข้า มีหวังเขาได้อดข้าวเป็นแน่

เมื่อหลัวเหวินซิ่งจากไปแล้ว ไป๋ซู่ฮวาจึงหันมาเอ่ยกับเจียงหว่านหนิงทันที 

"นี่คือคุณชายฟางไฉหรง เป็นคุณชายจวนตระกูลฟาง บุตรชายของท่านเสนาบดี ในการสอบเคอจวี่เมื่อปีที่แล้ว เขาสอบได้เป็นจอหงวน อนาคตไกลเชียวแหละ อีกทั้งฮ่องเต้ก็ทรงโปรดปรานเขาไม่น้อย อีกอย่างเขาเป็นพี่ชายของฟางถิงถิง คู่หมั้นของพี่ใหญ่ข้า อ้อ เป็นสหายสนิทกับพี่ใหญ่ของข้าด้วยนะ"

"อ้อ"

เจียงหว่านหนิงพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะมองฟางไฉหรงที่กำลังเดินเข้ามาหาพวกนาง ฉับพลันในห้วงความคิดของนางรู้สึกว่าเขาดูคุ้นตาไม่น้อย

ฟางไฉหรงที่เห็นว่าเจียงหว่านหนิงจับจ้องเขาอย่างไม่วางตา ก็กระแอมไอคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย 

"ข้ารู้ว่าตนเองมีใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพสวรรค์ แต่แม่นางมาจับจ้องข้าเช่นนี้ ข้าเขินอายยิ่งนัก"

ว่าแล้วเขาก็ยกพัดในมือขึ้นมาปิดใบหน้าเอาไว้ แสร้งทำท่าทีเขินอายราวกับสตรีน้อยแรกรุ่น เจียงหว่านหนิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ชะงักไปครู่หนึ่ง พลางครุ่นคิดในใจ 

หลงตนเองไม่เบาเลยทีเดียว

เมื่อหยอกเย้าเจียงหว่านหนิงจนพอใจแล้ว ฟางไฉหรงก็หันไปส่งยิ้มให้ไป๋ซู่ฮวาทันที 

"คุณหนูไป๋ ไม่พบกันเสียนาน เจ้าดูมีน้ำมีนวลขึ้นไม่น้อย"

ไป๋ซู่ฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าก็พลันจางหายไปทันที นี่เขา เขาหาว่านางอ้วนขึ้นอย่างนั้นหรือ 

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ไป๋ซู่ฮวาก็หันมาส่งยิ้มให้ฟางไฉหรงคราหนึ่ง

"ขอบคุณคุณชายฟางที่กล่าวชมเจ้าค่ะ ไม่พบกันเสียนานคุณชายปากเหม็นเช่นไรก็ยังปากเหม็นเช่นนั้น อ้อ วันนี้ขอบคุณอีกคราที่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ไม่รบกวนคุณชายฟางแล้ว ไปกันเถอะหว่านหนิง"

เจียงหว่านหนิงมองดูสองคนนี้เอ่ยวาจาเสียดสีกันไปมาก็อดขบขันไม่ได้ นางอดที่จะมองฟางไฉหรงอีกคราไม่ได้ 

คล้ายว่านางคุ้นหน้าเขามากจริงๆ

"งานเลี้ยงชมดอกเหมยที่จวนข้า เจ้าจะไปหรือไม่ซู่ฮวา?"

ฟางไฉหรงเอ่ยถามไป๋ซู่ฮวา ในขณะที่นางเพียงหันมามองเขา ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด ฟางไฉหรงยิ้มออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย 

"ข้าจะรอเจ้านะ"

ไป๋ซู่ฮวาแลบลิ้นใส่เขาคราหนึ่ง ก่อนจะจับมือเจียงหว่านหนิงเดินออกมาจากภัตตาคารโยวกวงในทันที

เมื่อกลับมาถึงจวนแล้ว เจียงหว่านหนิงก็กลับมาที่เรือนของตน ยามนี้ก็ผ่านมาครึ่งค่อนวันแล้ว อีกไม่นานไป๋จื่อเซียนคงจะกลับมาถึงจวนแล้ว ยามนี้เมื่อได้พักและไม่ขยับตัวบ่อยอาการของนางดีขึ้นมาก จึงรู้สึกว่ามีแรงขึ้นมาบ้าง

เรื่องราวในวันนี้ไป๋ซู่ฮวาบอกกับนางว่าห้ามบอกคนในจวนเป็นอันขาด นางมิอยากให้ท่านพ่อท่านแม่และพี่ชายต้องเป็นห่วง อีกอย่างนางยังอยากออกไปเที่ยวเล่นที่นอกจวนอยู่

เจียงหว่านหนิงเดินไปหาป้าเถา เพื่อดูว่าป้าเถามีสิ่งใดให้นางช่วยหรือไม่ พอเดินมาถึงก็พบกับป้าเถากำลังอยู่ในโรงครัว เมื่อเห็นว่าเจียงหว่านหนิงมาถึงแล้ว ก็ยิ้มให้นางทันที

"กลับมาแล้วหรือ?"

"เจ้าค่ะ"

ยามนี้ป้าเถากำลังทำอาหารอยู่ ภายในจวนหอมฟุ้งจึงเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของวัตถุดิบ 

"เจ้าช่วยล้างผักให้ข้าที"

"ได้เจ้าค่ะ"

เจียงหว่านหนิงรับผักไปล้าง ก่อนจะได้ยินป้าเถาเอ่ยกับนาง 

"วันนี้ข้าจะทำสาลี่ตุ๋นน้ำตาลกรวดกับบะหมี่ในน้ำมันหอมเจียวเอาไว้ให้คุณชายใหญ่ เจ้าจงจำไว้ล่ะ คุณชายใหญ่ชอบกินอาหารสองอย่างนี้เป็นที่สุด"

"เจ้าค่ะ"

เจียงหว่านหนิงรับคำพลางมองดูอาหารที่ป้าเถาจัดเตรียมเอาไว้ แม้จะไม่เข้าใจว่าป้าเถามาบอกนางทำไม ไป๋จื่อเซียนจะชอบกินสิ่งใด อย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับนางเท่าใดนัก เพราะนางไม่ได้คิดจะอยู่ที่นี่ไปตลอด หากพบเจอบิดามารดานางก็จะไปแล้ว แต่นางก็ทำได้เพียงรับฟังและพยักหน้ารับเพียงเท่านั้น

เวลาผ่านไปจวบจนพระอาทิตย์เริ่มลาลับขอบฟ้า ไป๋จื่อเซียนก็กลับมาที่จวนพอดี สองวันมานี้เขาไม่ได้ให้นางผสมน้ำให้อาบอีกแล้ว แต่ยกหน้าที่นี้ให้กับเหรินห่าวแทน เมื่อเห็นว่าเขาสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เจียงหว่านหนิงจึงยกอาหารเข้าไปให้เขา ไป๋จื่อเซียนมองดูอาหารตรงหน้า ก่อนจะเอ่ย 

"ฝีมือป้าเถาสินะ ช่างรู้ใจข้าจริงๆ"

"ข้ารินชาให้นะเจ้าค่ะ"

"อืม"

ไป๋จื่อเซียนพยักหน้ารับ ก่อนจะยื่นมือไปหยิบตะเกียบ เตรียมจะคีบบะหมี่ขึ้นมากิน แต่ทว่าเมื่อเขาเหลือบตาขึ้นมอง ก็แทบจะสำลักบะหมี่ออกมาในทันที 

"แค่กๆ"

"คุณชายใหญ่ เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ"

เจียงหว่านหนิงรีบโน้มกายเข้ามาหา ก่อนจะยื่นมือไปลูบแผ่นหลังให้เขา ไป๋จื่อเซียนพยายามเบนสายตามองไปที่อื่น ยามนี้กลิ่นหอมจากกายของนางทำให้จิตใจที่สงบนิ่งมาโดยตลอดของเขาพลันเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง 

"เอ่อ แค่กๆ"

"คุณชายใหญ่ท่านสำลักอาหารหรือเจ้าคะ"

"เอ่อ...นม เอ่อ...แค่กๆ"

"เอ? ท่านอยากดื่มนมหรือเจ้าคะ?"

ไป๋จื่อเซียนยกกำปั้นขึ้นมาทุบหน้าอกของตนอย่างแรงคราหนึ่ง ใบหน้าของเขาเริ่มเขียวคล้ำ เจียงหว่านหนิงเห็นท่าไม่ดี นางจึงกำมือแน่น ก่อนจะสูดลมหายใจเขาลึก แล้วทุบกำปั้นเข้าไปที่กลางหลังของไป๋จื่อเซียนอย่างเต็มแรง"

"แค่กๆ อุแหวะ"

ไป๋จื่อเซียนตาเหลือก สำรอกอาหารออกมาจนหมด ก่อนจะหอบหายใจ พลางมองนางด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เห็นเพียงเจียงหว่านหนิงที่มองเขาพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ 

"คุณชาย ข้าตกใจแทบแย่ เร็วเข้า ดื่มชาเถิดเจ้าค่ะ จะได้โล่งคอ"

ไป๋จื่อเซียนไม่เอ่ยสิ่งใด เขาค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะครุ่นคิดในใจ 

ให้ตายเถอะ เหตุใดนางจึงมือหนักเช่นนี้กันนะ ทุบลงมาครั้งหนึ่งปอดเขาแทบจะทะลุแล้ว!! 

ไม่นานนักเจียงหว่านหนิงก็ยื่นถ้วยชามาตรงหน้าเขา ไป๋จื่อเซียนรับมาดื่มจนหมดถ้วย ก่อนจะกระแอมไอคราหนึ่ง 

"เลอะเทอะหมดแล้ว ข้าจะทำความสะอาดให้นะเจ้าค่ะ"

"เอ่อ ไม่ต้อง อีกเดี๋ยวข้าจะให้เหรินห่าวมาเก็บกวาดเอง"

"ไม่ได้เจ้าค่ะ ข้าทำเอง มันเป็นหน้าที่ของข้านะเจ้าคะ"

"ไม่ต้อง เอ่อ..."

เพราะต่างยื้อยุดกันไปมา ทำให้เจียงหว่านหนิงที่เดิมทีมีอาการเวียนศีรษะอยู่ก่อนหน้า ซวนเซลงมานั่งลงบนตักของไป๋จื่อเซียน สองมือของนางกอดรอบลำคอของเขาเอาไว้ ในขณะที่มือของไป๋จื่อเซียนก็โอบรัดรอบเอวบางของนางเอาไว้เช่นกัน

เจียงหว่านหนิงจ้องมองเขาด้วยความตื่นตระหนก ก่อนที่ฝ่ามือสวยจะฟาดลงไปบนใบหน้าของเขา แต่ทว่าไป๋จื่อเซียนครานี้ระวังตัวเอาไว้ก่อนแล้ว เขารีบจับข้อมือของนางเอาไว้ทันที ก่อนจะเอ่ย 

"เจ้าจะทำสิ่งใด?"

"คุณชายใหญ่ โรคบ้าจี้ของข้ากำเริบอีกแล้วเจ้าค่ะ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไป๋จื่อเซียนจึงดีดกายของตนออกห่างจากนางทันที ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

"ข้าไม่กินแล้ว เจ้าเก็บไปเถิด แล้วจะไปทำสิ่งใดก็ไปทำเถิด พรุ่งนี้ข้าต้องไปร่วมงานชมดอกเหมย อยากจะพักเร็วๆ เสียหน่อย"

"เจ้าค่ะ"

เจียงหว่านหนิงพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินจากไป 

ค่ำคืนที่อากาศกำลังเย็นสบาย แต่ทว่าไป๋จื่อเซียนกลับนอนไม่หลับ เขาเอาแต่คิดถึงใบหน้าของเจียงหว่านหนิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า อีกทั้งภาพเนินอกขาวผ่องของนางก็ติดอยู่ในสมองของเขาไม่ยอมจางหาย 

เขาพลิกกายไปมา ก่อนจะหันไปมองเจียงหว่านหนิงที่นั่งเอนกายพิงประตูอยู่ สองคืนแล้วที่นางมานอนเฝ้าเขาเช่นนี้ นางนอนเฝ้าเขาจริงๆ ไม่ได้มีท่าทียั่วยวนเขาเลยแม้แต่น้อย 

เขาอดที่จะมองนางให้นานขึ้นอีกหน่อยไม่ได้ พบว่ายามที่นางหลับ ใบหน้างดงามดูอ่อนโยนและน่าทะนุถนอมยิ่งนัก