๑๖ ค้างคืนจนได้

๑๖

ค้างคืนจนได้

กุยฮั่น…

ก่อนหน้านี้ข้าพอจะรู้ว่าเฟิ่งหงซีดูสนใจลี่จูอยู่ไม่น้อย แต่สำหรับหลางยี เขาชัดเจนมาตั้งแต่แรกว่าจะไม่สานสัมพันธ์กับนางเป็นอันขาด

ตอนที่ได้รับรายงานว่าประมุขน้อยทั้งสองมาเยือนหมู่บ้านกุยหานข้าก็สะกิดใจอยู่แล้ว จนกระทั่งมาเห็นด้วยสายตาของตนเองจึงแน่ใจ

“น่าสนใจ”

ข้าเอ่ยออกมาอย่างที่ใจคิด ตอนแรกตั้งใจว่าจะทำการดูตัวครั้งนี้ให้ผ่าน ๆ ไปเท่านั้น

แต่เห็นทีคงจะไม่ได้แล้ว!

“ทายาทปีศาจแมงมุมต้องใช้เวลาจัดการพอตัว เพื่อความปลอดภัยของลี่กูเหนียง คืนนี้ค้างที่พรรคมารกุยหานเป็นอย่างไร เดี๋ยวข้าจะให้คนไปแจ้งท่านประมุขลี่หลง”

“ไม่ได้/ไม่ได้”

หลางยีและเฟิ่งหงซีกล่าวพร้อมกัน แต่ดูเหมือนหลางยีจะตกใจในสิ่งที่ตัวเองเอ่ยออกมาไม่น้อย เขาถึงได้รีบอธิบาย

“สตรียังไม่ได้ออกเรือนจะนอนค้างอ้างแรมที่อื่นได้อย่างไร รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น”

ข้าไม่คิดว่าประโยคนี้จะหลุดจากปากคนอย่างหลางยี เขากลายเป็นบุรุษเคร่งในธรรมเนียมตั้งแต่เมื่อไร

“แต่หลางผิงกูเหนียงก็เคยมาค้างที่หมู่บ้านป๋ายหลงนะเจ้าคะ ท่านหลางยีจำไม่ได้แล้วหรือ”

คำพูดของลี่จูทำหลางยีคิ้วกระตุก รู้เลยว่าทั้งสองต้องมีเหตุการณ์ใดเพิ่งเกิดขึ้นแน่

“ไม่เหมือนกัน กูกู่ของข้าพักที่บ้านญาติ แต่ลี่กูเหนียงมิใช่”

ทุกคนในที่นี้เข้าใจคำพูดของหลางยี เพราะข้าก็ถือว่าเป็นหนึ่งในว่าที่สามีของนาง

การที่นางจะมาค้างอ้างแรมในพรรคมารกุยหานล้วนไม่เหมาะสมด้วยประการทั้งปวง

“ลี่จูเม่ยเม่ย หงซีเกอเกอจะไปส่งเจ้ากลับพรรคเอง เชื่อใจในฝีมือของเกอเกอหรือไม่”

ใบหน้าดวงน้อยหันไปมองเฟิ่งหงซี ดวงตากลมโตฉายร่องรอยขบคิดครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้ารับ

“รบกวนหงซีเกอเกอแล้วเจ้าค่ะ”

ลี่จูกับเฟิ่งหงซีเรียกกันด้วยคำพูดสนิทสนมดูมีพัฒนาการกว่าเจ้าหลางยีผู้ปากร้ายเป็นอย่างยิ่ง

แต่ก็นะ! เมื่อได้เรียกเกอเกอแล้วก็คงต้องเรียกไปตลอดชีวิต

“ในเมื่อลี่กูเหนียงตัดสินใจเช่นนี้ ข้าก็จะร่วมเดินทางไปส่งด้วยเช่นกัน ไว้วันหลังข้าจะไปรับมาเที่ยวพรรคมารกุยหาน”

คำพูดของข้าชัดเจนว่าวันนี้ไม่นับเป็นวันดูตัวของข้ากับลี่จู การที่ข้ากล่าวว่าจะไปรับนางด้วยตนเองก็มีความหมายในตัวอยู่แล้วว่าข้าให้ความสำคัญกับนางไม่น้อย

“ถือสิทธิ์อันใด วันนี้เจ้าเจอนางแล้วก็ไม่มีสิทธิ์เจออีก ไม่ยุติธรรมเลยสักนิดคิดบ้างหรือไม่กุยฮั่น!”

หลางยีเผลอขึ้นเสียงจนลี่จูสะดุ้ง เมื่อเจ้าตัวรู้ตัวถึงได้ปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง

“วันนี้เจ้าก็ได้เจอนางอีกมิใช่หรือ อย่างไรที่เรียกว่าไม่ยุติธรรม”

ข้าจ้องหน้าหลางยีนิ่ง ๆ สายตาฆ่าฟันของเขายิ่งทำให้มุมปากของข้าโค้งสูง

จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดังขึ้น ความสนใจของทุกคนจึงไปอยู่ที่เขา

“ยากนักจะได้เห็นฉากนี้เกิดขึ้น สตรีผู้นี้เป็นใครหรือ ถึงได้ทำให้ว่าที่ประมุขพรรคมารทั้งสามทะเลาะกัน”

“ไม่ได้ทะเลาะ!”

หลางยีเป็นคนตอบโต้กลับไป ส่วนข้านิ่งเงียบ ใช้สายตาสงบนิ่งจับจ้องหย่งเหิงผู้ที่มาทำลายความสงบของหมู่บ้านกุยหาน

“ถวายพระพรองค์ชายรอง ทรงมีกิจให้พรรคมารกุยหานรับใช้ไยไม่ตรัสตามตรง ปีศาจอารักษ์ตนนี้คือสิ่งที่ได้รับการยกเว้นจากพรรคเรา เกรงว่าองค์ชายจะไม่ทรงทราบ”

“เปิ่นหวางไม่ทราบจริง ๆ”

หึ! ก็เพราะทราบดีถึงได้ลักลอบเข้ามาสิไม่ว่า แม้แต่เสด็จพ่อของเขาแท้ ๆ จะไปจะมายังมีการให้คนมากล่าวบอกก่อน องค์ชายผู้นี้ช่างโอหัง

น่าเจ็บใจตรงที่จัดการเขาไม่ได้ แม้เมืองหนานหยาจะเป็นระบบปกครองพิเศษ แต่อย่างไรก็ได้ขึ้นชื่อว่าอยู่แคว้นจุน

ตีสุนัขยังต้องดูเจ้าของ แล้วนี่เป็นพระโอรสของฮ่องเต้ อย่างไรก็ต้องไว้หน้าพระบิดาของเขา

ครื้น~

เสียงฟ้าคำราม ท้องฟ้าเริ่มมืดสนิท เมฆดำจับกลุ่มกันจนหนาขึ้นเรื่อย ๆ บ่งบอกว่าอีกไม่นานฝนจะเทกระหน่ำจนน้ำเจิ่งนอง

“ดูท่าฝนกำลังจะตกหนัก หากเปิ่นหวางขอค้างแรมที่พรรคมารกุยฮั่นหนึ่งคืนจะเป็นการขอที่มากเกินหรือไม่”

ในยามปกติข้าคงหาเรื่องปฏิเสธได้อย่างตรงไปตรงมาแน่ แต่เมื่อมองไปยังใบหน้างามที่กำลังแหงนหน้ามองฟ้าแล้วดวงตาเป็นกังวล ข้าจึงพยักหน้าลงโดยไม่ลังเล

“เช่นนั้นคืนนี้เชิญทุกคนเป็นแขกเข้าพักที่พรรคมารกุยหาน ข้าจะให้คนเตรียมทุกอย่างให้พร้อมสรรพ”

แม้คำพูดจะดูเหมือนเชื้อเชิญทุกคน แต่สายตาของข้ากลับตรึงอยู่ที่ใบหน้าพริ้มเพราจนนางใบหน้าแดงเรื่อ

ลี่จูพยายามซ่อนอาการด้วยการหลุบตาลงต่ำ จากนั้นก็เสหน้ามองไปทางอื่นกลบเกลื่อนอาการเขินอาย

เห็นแล้วรู้สึกคันยุบยิบในใจ!

(จบกุยฮั่น)