๑๗ ชายงามที่ใจใช่ใบหน้า

๑๗

ชายงามที่ใจใช่ใบหน้า

         

ลี่จู…

มื้อค่ำวันนี้พรรคมารกุยหานใช้ห้องโถงใหญ่รับรองแขก โต๊ะอาหารทรงเตี้ยแยกเดี่ยว

โต๊ะตรงกลางซึ่งมีความสูงต่างกันสองระดับเป็นโต๊ะของหัวหน้าพรรคมารกุยหานที่ตอนนี้เว้นว่างเอาไว้เนื่องจากมีภารกิจต่างเมือง

ฝั่งซ้ายของโต๊ะประธานเป็นองค์ชายหย่งเหิง หลางยีและเฟิ่งหงซี ส่วนข้านั่งอยู่ฝั่งขวาของโต๊ะประธาน โดยโต๊ะแรกเป็นของกุยฮั่น ข้าและม่านหนิง

อาหารบนโต๊ะมีหลากหลายผลไม้คาวหวาน ด้วยความที่แยกโต๊ะนั่ง อาหารจึงแตกต่างกันตามความชอบของแขก อย่างโต๊ะข้าจะเน้นหนักไปที่เมนูของหวานและน้ำชา ส่วนโต๊ะของหนุ่ม ๆ ก็จะเน้นสุราและของแกล้ม

บุรุษทั้งหลายพูดคุยกันเรื่องราวความเป็นไปของยุทธภพ อย่างเช่นพรรคใดยุบพรรคใดเข้าด้วยกันบ้าง หรือพรรคใดร่วมมือกันเพื่อผลประโยชน์บ้าง

ข้าฟังพวกเขาอย่างเงียบ ๆ แต่เก็บทุกเม็ด ไม่สบสายตากับใครนอกจากหลุบมองไปที่ของหวาน

ขนมหวานรูปลักษณ์ดอกไม้รสชาติหอมหวานละมุนลิ้น เพราะสีสันรูปร่างต่างชนิดกันจึงรู้สึกสนุกในการเลือกชิม บางชิ้นก็งดงามเสียจนข้าไม่กล้าทาน

“อาชิ่งเอาชิ้นใด”

ข้ายกกล่องขนมที่แกะสลักด้วยลวดลายงดงามขึ้นแล้วเอี้ยวตัวหันไปถามสาวใช้คนสนิทที่นั่งอยู่ด้านหลัง

คนสนิทของเจ้านายมักจะได้รับการดูแลที่ดีเมื่อยามไปเยือนต่างถิ่น ฉะนั้นอาชิ่งรวมถึงคนสนิทของทุกคนจึงนั่งอยู่ด้านหลังเจ้านาย เว้นม่านหนิงผู้เดียวที่นั่งถัดจากข้า

“เหลียนฮวาเจ้าค่ะ”

อาชิ่งมองขนมด้วยสายตาแวววาว นางแลบลิ้นเลียริมฝีปากซึ่งมีเศษขนมชิ้นก่อนหน้าติดอยู่

ข้ายิ้มให้นางด้วยความเอ็นดู โดยปกติข้าไม่ใช่สตรียิ้มเก่ง แต่ด้วยดวงตาที่กลมโต ใบหน้าจึงไม่ได้ดุเท่าที่ควร

 “ลี่กูเหนียงดูแลสาวใช้ดียิ่งนัก นี่เป็นการแสดงออกถึงความเป็นแม่พระหรือไม่”

ม่านหนิงวางจอกสุราลงก่อนจะเอ่ยถามข้าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ข้าตวัดสายตาไปมองนาง ใบหน้าเรียบเฉยไม่มีรอยยิ้มเช่นก่อนหน้านี้

“ทำเท่านี้ก็เป็นแม่พระแล้วหรือ”

เอ่ยเพียงเท่านั้นข้าก็หันมาให้ความสนใจอาหาร ไม่ได้แสดงความคับข้องหมองใจต่อคำถามของนางแต่อย่างใด

“ลี่กูเหนียงคงทำแบบนี้เป็นเรื่องปกติเลยกระมัง น่าดีใจแทน…”

“อาชิ่ง”

“อ้อ น่าดีใจแทนอาชิ่งยิ่งนัก”

เมื่อข้าเอ่ยนามสาวใช้คนสนิท ม่านหนิงจึงต่อประโยคให้จบ พร้อมทั้งยกจอกสุราขึ้นสูง คล้ายเป็นการขอชนแก้วด้วย ข้าจึงยกจอกชาขึ้นพร้อมทำท่าทางชนแก้วกับนางอย่างให้เกียรติ

“ข้าคารวะลี่กูเหนียงหนึ่งจอก”

เสียงทางด้านซ้ายมือดังขึ้น ข้าจึงได้รินชาใส่จอกตนเองพร้อมยกจอกชาขึ้นแล้วทำท่าชนกับกุยฮั่นเป็นการให้เกียรติเขา

“เช่นกันเจ้าค่ะ”

ยังดีที่กานี้ไม่ใช่สุรา มิเช่นนั้นข้าคงได้เมามายไปแล้ว

เพราะหลังจากที่ข้าคารวะกุยฮั่นหนึ่งจอก หลางยี เฟิ่งหงซีก็ขอคารวะข้าอีกจอกเช่นกัน

จนเมื่อผ่านไปได้สักพักแล้ว กุยฮั่นก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเอ่ย

“งานเลี้ยงในวันนี้แม้จะขาดประธานไป แต่อย่างไรก็ต้องให้ครบองค์ เด็ก ๆ…”

เขาปรบมือสองครั้ง นางรำรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นกว่าสิบคนก็เข้ามาทำการแสดงสร้างความครื้นเครงให้กับผู้คนในห้องโถง อาหารพร้อม เครื่องดื่มพร้อม

ย่อมไม่อาจขาดความบรรเทิง!

“นางรำคณะนี้มีชื่อเสียงมากที่สุดในหมู่บ้านกุยฮั่น หวังว่าจะสร้างความสำราญให้ทุกท่านได้”

กุยฮั่นทำหน้าที่เจ้าบ้านได้ดีทีเดียว เพราะประมุขพรรคไม่อยู่ ห้องโถงในวันนี้จึงเต็มไปด้วยคนหนุ่มสาว

“ดี!”

องค์ชายหย่งเหิงปรบมือดีใจอย่างออกนอกหน้า

ช่างไม่รู้สึกผิดเอาเสียเลย

เสียงดนตรีบรรเลงจังหวะสนุกสนาน กระตุ้นร่างกายให้ตื่นตัว ข้าจับจ้องนางรำทุกคนที่ระบำตามจังหวะเพลงไปพลางส่งสายตาเชื้อเชิญหนุ่มหล่อทั้งหลายไป

คนที่ดูเพลิดเพลินกับนางรำเหล่านี้มากที่สุดไม่พ้นเป็นองค์ชายหย่งเหิง

ก็ไม่รู้ว่าเขาโบกปูนไว้ที่หน้ากี่ชั้น สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าบ้านแล้วยังรับน้ำใจจากเจ้าบ้านด้วยความเต็มใจ

“พวกนางดูสำราญกว่าแขกเสียอีก”

ข้ามองไปยังต้นเสียงก็เห็นว่าม่านหนิงกอดอกแน่น สีหน้าฉายชัดถึงความไม่ชอบใจ

ข้าหลุดหัวเราะเบา ๆ เมื่อหันไปมองอาชิ่งก็เห็นว่านางแสดงสีหน้าไม่ต่างกันเลย

“จะต้องเป็นชายงามหรืออย่างไร ม่านหนิงกูเหนียงถึงจะพอใจ”

ข้าเย้าหยอกม่านหนิงด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะยกจอกชาขึ้นจิบ อารมณ์ของข้าในตอนนี้ไม่เลว แววตาจึงแวววาวตามความรู้สึก

“อะ!”

ทว่าในเวลาต่อมาก็รู้สึกได้ว่าตรงหัวไหล่โดนบางอย่างกระทบ

เมื่อจับทิศทางต้นทางได้แล้วข้าก็เลิกคิ้วมองหลางยีมือบีบเม็ดถั่วที่เขาขว้างมาโดนเมื่อครู่เละคามือ

เพราะเสียงดนตรีดัง ข้าจึงไม่ได้ยินเสียงของเขา ทว่ายังสามารถอ่านปากของเขาออกว่าคือคำว่า…

‘อยู่นี่’

ข้ามุ่นคิ้วใส่เขาเพราะไม่เข้าใจว่าอันใดคืออยู่นี่ แต่เขาก็พูดประโยคเดิมอีกครั้ง ข้าขบคิดเพียงครู่ก่อนจะส่ายหน้าเพราะไม่เข้าใจว่าเขาอยากสื่ออันใดกันแน่

“อะไรของท่าน!”

ทว่าตอนที่ข้าเอ่ยประโยคนี้ออกมาเป็นจังหวะที่เสียงดนตรีหยุดลงพอดี ทั้งนางรำและแขกจึงมองมาที่ข้าเป็นตาเดียว

หลางยียกยิ้มแล้วเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา

“ก็เจ้าบอกว่าต้องเป็นชายงามถึงจะถูกใจมิใช่หรือ ก็อยู่นี่อย่างไรเล่า!” นิ้วชี้ยาวชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเป็นการย้ำ

ข้ากลอกตาใส่เขาอย่างหลุดการควบคุม หน้าตาดุดันอย่างกับพี่ว้ากเช่นนี้ยังกล้าเรียกตนเองว่า

‘ชายงาม’

(จบลี่จู)