บทที่13...หัวมังกรมันดันฉีด

ดวงตาคมกริบจ้องดูถูก คงเป็นงานถนัดของเขา การทำให้ตัวเองดูเลวดูแย่ในสายตาคนอื่น

“เห็นรึยัง?”

เธอขมวดคิ้ว นี่เขาบ้าถึงขนาดเรียกเธอมาดูของตัวเองเลยเหรอ...โรคจิต 

“ค่ะ ล่อนจ้อนซะขนาดนั้น ฉันไม่ได้ตาบอดนะ”

“ผมหมายถึง...เห็นรึยังว่าผมทำอะไรได้บ้าง” เขาพูดพลางสอดมือกอดอก เอียงใบหน้าสี่สิบห้าองศา เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มจนตุ่ย “เห็นรึยังว่าแค่ผมกระดิกนิ้ว คุณก็วิ่งแจ้นมาหาผมแล้ว”

“ก็คุณข่มขู่ว่าจะไล่ฉันออก”

เขาปรบมือให้เธออย่างไม่จริงใจ ก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นโชว์ “รู้แล้วใช่มั้ย ว่ามันอยู่ในกำมือผม”

“ค่ะ คุณเป็นเจ้านาย และฉันเป็นลูกจ้าง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้านายจะทำอะไรกับลูกจ้างก็ได้”

“แต่ผมไม่ใช่เจ้านายที่...แสนดีมีมนุษยธรรมหรอกนะ พอจะรู้มาบ้างใช่มั้ยว่าผมเป็นคนเลว!”

“ดูเหมือนคุณจะภูมิใจกับความเลวของตัวเองนะคะ มันน่าอวดเหรอ”

“เวลาผมได้ทำเลว ผมโคตรมีความสุขเลย”

“คุณนี่...”  เธอจ้องหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอได้มีโอกาสมองหน้าเขาแบบใกล้ชิดเต็มตา ความหล่อของเขาอาจทำให้ใครต่อใครหลงใหลได้เพียงชั่ววินาทีที่ได้เห็น แต่สำหรับเธอ แววตาแสนเศร้าที่ซ่อนอยู่หลังความเย็นชานั่นต่างหากที่ทำให้เธอสนใจ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเขาไม่ได้มีความสุขเลย

“เอาเป็นว่า...ฉันจะทำงานให้คุณในตำแหน่งที่ถูกจ้างเท่านั้น นอกเหนือจากนั้น ฉันไม่ทำ”

“คุณนี่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริง ๆ” เขาหรี่สายตามองเธออย่างขบขัน “คิดว่าผมเรียกคุณมาล้างจานเหรอ”

“งั้นคุณเรียกฉันมาทำไม”

เขากระแอมในลำคอเหมือนคนกลืนอะไรไม่ลง แล้วก็ทำหน้าเหมือนเด็กเอาแต่ใจ “เรียกมา...ชำระบาป”

“ชำระบาป! อะไรของคุณ?”

“ก็นี่ไง!”  เขาชี้ที่ลำแข็งโด่ของตัวเอง เธอมองตามแล้วตาลุกวาว แอบคิดว่ามันเหมือนงูอนาคอนด้า

“แล้ว...ทำไมคะ” เธออึกอัก ใจเต้นตึกตัก รู้สึกตื่นเต้นชะมัด “ฉัน...ฉันไม่เข้าใจ”

“ฮึ่ม! ฟังนะ ตั้งแต่ที่มันได้ยินคุณพูดว่า...จู๋สั้น” ให้ตายเหอะ เขาไม่อยากเอ่ยคำนั้นออกมาเลย “มันก็...ไม่ยอมลงอีกเลย”

เธออึ้งนิดหน่อย ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว เขาทำหน้าแทบไม่ถูก เหมือนโดนหัวเราะเยาะอะไรประมาณนั้น นี่เธอไม่เห็นเขาเป็นเจ้านายเลยเหรอ

 “อยากโดนไล่ออกเหรอ?”

เธอจึงหุบปาก “งั้นคุณจะบอกว่า ตั้งแต่ที่มันได้ยินคำว่าจู๋สั้น มันก็เลยแข็งโด่อยู่แบบนั้น...แล้วยังไงคะ ฉันต้องทำยังไงมันถึงจะหายโกรธ...”

“ขอโทษมันซะ!” เขามองเธอด้วยสายตาเย็นชา “มานี่เลย เข้ามา!”

เธอตกใจสะดุ้ง “ก็ได้ค่ะ ฉันจะขอโทษ ฉัน...”

“บอกให้เข้ามาไง มานั่งลงตรงหน้าผม มาใกล้ๆเลย อย่าให้ผมเดินไปหาคุณเองนะ ไม่งั้น...”

ตานี่...โรคจิตชะมัด อยากโชว์ก็ไม่บอก

“คุณจะให้ฉันทำอะไรกันแน่”

“อยากโดนไล่ออกจริง ๆ สินะ เอางี้ดีกว่า ผมจะส่งชื่อคุณ ติดแบล็คลิสต์ เพื่อเป็นการแสดงให้เห็นว่าคุณเล่นผิดคน ผมจะทำให้คุณ...”

“ก็ได้ค่ะ” เธอตัดสินใจยอม...เพราะไม่อยากให้เรื่องมันยึดเยื้อไปมากกว่านี้แล้ว

“เข้ามาเลย!”

ปาลิดาทำใจสามวินาที ก่อนจะเดินเข้าไปหาเขาใกล้ ๆ แล้วนั่งคุกเข่าลงต่อหน้าเขา ต่อหน้าลำแข็งโด่ที่รบกวนสายตาเธอตลอดเวลา

“ฉันขอโทษค่ะที่เคยดูถูกคุณ”

“และไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”

“และไม่รู้จัก...ที่ต่ำ...ที่สูง”

“ยกมือไหว้ด้วย”

เธอยอมยกมือไหว้ “ฉันยอมรับก็ได้ว่าคุณใหญ่ โคตรใหญ่ โคตรใหญ่เลยค่ะ ขอโทษนะคะ”

ขาดคำนั้น...หัวมังกรมันดันฉีดพรวดน้ำขาวขุ่นใส่ใบหน้าสวยจนเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปหมด

“ว๊าย!”

“อะ!” เขาตาเหลือก ไม่ได้ตั้งใจจะฉีดใส่เธอเลย แต่เขาควบคุมแท่งเอ็นของตัวเองไม่ได้

“ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย แหวะ!” เธอเอะอะโวยวายลั่น ร้องอู้อี้อื้ออ้าขยะแขยงไม่เป็นภาษา “อี๋ อี๋ อี๋ แหวะ อ็อก ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย โอววว เต็มตาเลย ที่แก้มที่จมูกด้วย ลืมตาไม่ขึ้นแล้วววววว”

“ที่ปากด้วย”