ตอนที่8หญิงงามอันดับหนึ่งของแคว้นเหนือ

เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังใกล้เข้ามาหน้ากระโจม ก่อนที่ม่านผ้าจะถูกรั้งเปิดออกเผยให้เห็นร่างบางในชุดผ้าหยาบของเชลยศึก สาวใช้หน้าหวานที่ทั้งเหนื่อย ทั้งตื่นเต้นปะปนกัน

"คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ"

จ้าวอินหลัวที่เพิ่งโวยวายเรื่องห้องน้ำอยู่เมื่อครู่ ถึงกับนิ่งไปสองวินาที ก่อนจะเบิกตาโตจนแทบหลุดจากเบ้า

"อวิ๋นเอ๋อร์หรือ"

"เจ้าคะ ข้าเอง" อวิ๋นเอ๋อร์รีบเข้ามาทรุดตัวลงข้างแคร่ไม้ไผ่ 

"ในที่สุดก็ได้พบคุณหนูอีกครั้ง...ข้าเป็นห่วงท่านจนแทบบ้า เชลยพวกนั้นบอกข้าว่านายหญิงถูกท่านอ๋องโหดให้นำตัวท่านมา"

อินหลัวจ้องตานางอย่างไม่อยากเชื่อ แล้วก็พูดขึ้นเสียงใส

"เจ้าตัวเล็กเหมือนเดิมเลยอะ ฮ่า ข้ายังนึกว่าเจ้าจะโตขึ้นมามั่งแล้ว"แกล้งโมเมไปก่อน

อวิ๋นเอ๋อร์ชะงักเล็กน้อย กะพริบตาปริบๆ ก่อนจะหัวเราะแห้งๆ

"คุณหนู...เอ่อ ข้าไม่แน่ใจว่า...ท่านยังจำข้าได้ดีหรือไม่..."

"แน่นอนสิ" อินหลัวว่าพลางพยายามลุกนั่งให้ถนัด 

"ข้าแค่... เอ่อ อาจจะความจำเลือนๆ ไปนิดนึงเถอะ เพราะ...ก็รู้ๆ อยู่ว่าข้าถูกจับมานี่นา ฮะฮ่า"

"นั่นสินะเจ้าคะ..." อวิ๋นเอ๋อร์พยักหน้า แต่สีหน้าเริ่มฉงนมากขึ้นเรื่อยๆ

"ท่าน...เคยเป็นคนที่เรียบร้อย ไม่พูดเสียงดัง ไม่เคยโวยวายอะไรเลย…" นางเริ่มพูดเบาๆ คล้ายกลัวจะล่วงเกิน

"ตอนอยู่ที่จวนอ๋องเหนือ ท่านเคยเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของแดนเหนือนะเจ้าคะ ขนาดท่านอ๋องเหล่ย…ยังหลงใหลท่านนักเพราะนายหญิงมีกิริยางดงามที่สุด..."

อินหลัวทำหน้าเหลอหลา แล้วเผลอหัวเราะเสียงดัง 

"จริงเหรอ โอ้โห ข้าฟังแล้วแทบสำลักน้ำลายตัวเอง"

"คุณหนู" อวิ๋นเอ๋อร์อ้าปากหวอ

"ไม่ๆ ข้าเชื่อข้าเคยงดงาม เรียบร้อย อ่อนหวาน...แต่คงไม่ใช่ตอนนี้ ข้าโดนขัง โดนกรอกยา ข้าเจ็บนะ จะให้ข้าอ่อนหวานต่อกระเพาะปัสสาวะตัวเองก็ไม่ไหวล่ะ"

อวิ๋นเอ๋อร์ยิ่งฟัง ยิ่งทำหน้างงๆ แต่ก็พยักหน้าช้าๆ พลางคิดในใจ คุณหนูของข้า...ช่างเปลี่ยนไปเหลือเกิน...หรือสมองของนายหญิงจะกระทบกระเทือนจริงๆ

นางเหลือบมองใบหน้าอินหลัวที่ซีดเซียวแต่ตาเป็นประกาย แล้วถอนหายใจเบาๆ ...ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปแค่ไหน อย่างน้อย...ท่านก็ยังมีชีวิตอยู่

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ต่อให้คุณหนูจะพูดเสียงดัง จะขำจนท้องคัดท้องแข็ง…ข้าก็จะอยู่ข้างท่านเสมอ เราเหลือกันแค่นี้แล้วเจ้าค่ะ"

ภายในกระโจมผืนผ้าสีเทาอ่อน อากาศยามเช้าตรู่ยังเย็นชื้น ขณะที่จ้าวอินหลัวนอนพิงหมอนฟาง ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเก่า พลางมองอวิ๋นเอ๋อร์ที่คอยจัดข้าวจัดน้ำให้เงียบๆ ด้วยแววตานิ่งนาน

"อวิ๋นเอ๋อร์..."

"เจ้าคะ" อวิ๋นเอ๋อร์เงยหน้าทันที 

"ข้าคิดว่า...ข้าอาจจะจำอะไรไม่ได้บางอย่าง...เกี่ยวกับชีวิตก่อนถูกจับมา...ที่นี่" อินหลัวว่าเบาๆ สายตาหลุบต่ำลง

"ความจำของข้ามันเหมือนหมอก...คลุมไปหมดเลย ข้าจำได้แค่แบบกระโดดๆ และบางครั้งมันก็เจ็บในอกเหมือนข้าลืมเรื่องอะไรที่สำคัญไป"

อวิ๋นเอ๋อร์ชะงักมือ แล้วนั่งลงข้างแคร่ด้วยความอ่อนโยน

"โธ่คุณหนูของข้า...ข้าคิดว่าท่านอาจจะเจอเรื่องที่สะเทือนใจเกินไปก็จริงนะท่านอ๋องที่เป็นสวามีก็ถูกฆ่าตายตัวนายหญิงก็ถูกจับมาเป็นเชลย โดยอ๋องที่ได้ชื่อว่าโหดเหี้ยมที่สุดในใต้หล้า นายหญิงที่น่าสงสารของอวิ๋นเอ่อร์ถึงได้เลือก...ลืมมันไปเอง ถูกต้องแล้วเจ้าค่ะ"

อินหลัวนิ่งฟัง สีหน้าค่อยๆ ว่างเปล่าอวิ๋นเอ๋อร์พูดต่อเสียงเบาอย่างเจ็บปวดไม่จบแค่นั้นมีสตอรี่ต่อไปเรื่อยๆ อวิ๋นเอ่อร์คงติดลมแหละ

"ชีวิตท่านมันช่างโหดร้ายเหลือเกิน...ถูกบังคับให้แต่งกับอ๋องเหล่ย ทั้งที่ขุนนางผู้ดีทั้งเมืองต่างหมายปองท่าน พออยู่ด้วยกันได้ไม่นานก็มีแต่ความร้าวฉาน แล้ววันหนึ่งท่านอ๋องเหล่ยก็ก่อเรื่องใหญ่…ทำให้ท่านต้องกลายเป็นตัวประกัน..."

"สามีก็ตาย ท่านยังถูกจับมาเป็นเชลยอีก...และ...และยังถูกอ๋องโหดนั่น..."

"ทำอะไร" อินหลัวถามอย่างระแวงๆ

"ก็จับมาโยนเข้ากรง ขังในทุ่ง พาเข้าแคมป์ ไม่ให้ฉี่ จับกรอกยา..." อวิ๋นเอ๋อร์เริ่มนับนิ้ว

"เอ่อ...คือ ข้าจำตรงนั้นได้หมดล่ะไม่ต้องเล่า" อินหลัวเบรก 

"แค่จำไม่ได้ว่าข้าสวยเรียบร้อยมาก่อนเฉยๆ"

"ก็เพราะท่านเคยเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งไงเจ้าคะ ทุกคนเคยชมท่านว่าเหมือนหยกในวังหิมะ"

"...ตอนนี้ข้ารู้สึกเหมือนข้าวเหนียวในห่อไก่ทอด" อินหลัวเบะปากแล้วบ่นงึมงำ 

อวิ๋นเอ๋อร์หัวเราะ ก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหูอินหลัวเสียงเบา สีหน้าตื่นๆ

"คุณหนู...ข้ามีความคิดลึกๆ อยู่นะเจ้าคะ..."

"ว่าไง"

"ข้าคิดว่าอ๋องโหดผู้นั้น...จับท่านมานี่เพื่อจะทำเมีย"

"ห๊า" อินหลัวเบิกตาโตอย่างกับจะสำลักลมหายใจ 

"ใช่เจ้าค่ะ เจินหรงอ๋องน่ะแค้นท่านอ๋องเหล่ยที่ตายไป แล้วท่านก็คือภรรยาอ๋องเหล่ยไม่ใช่หรือ เขาต้องการลงโทษ แต่ก็...ไม่ฆ่า ขังไว้ ป้อนข้าว กรอกยา นั่นมันสูตรลับของพระเอกในนิยายรักข้าเลยนะเจ้าคะ"

"เฮ้ย นั่นมันพล็อตอาฆาตนะไม่ใช่นิยายรักหวานแหวว" อินหลัวโวย

"แต่เขาไม่ฆ่าท่านนะเจ้าคะ...ข้าบอกเลย ถ้าอ๋องโหดคิดจะฆ่า ป่านนี้หัวเราหลุดไปแล้ว เขาต้องจับท่านมาอยู่ด้วยเพื่อจะชำระแค้น และสุดท้ายก็กลายเป็นรัก"

อินหลัวเอาฝ่ามือทาบหน้าผากพลางครางเบาๆ

"ข้ายังไม่อยากเป็นเมียใครทั้งนั้น...ข้ายังอยากเข้าห้องน้ำให้ทันก่อนต่างหาก"

"แต่ก็ระวังไว้เถิดเจ้าค่ะ" อวิ๋นเอ๋อร์ทำเสียงลึกลับ

"เพราะหากอ๋องโหดผู้นั้นเริ่มมีใจเมื่อไร...ท่านจะหนีไปไหนไม่ได้อีกเลย"

อินหลัวสะดุ้งหันซ้ายหันขวา 

"บ้า อย่าพูดลอยๆ แบบนั้นสิ"