ตอนที่9พานางกลับเมืองหลี่

กระโจมของแม่ทัพใหญ่ยามย่ำค่ำ

แสงตะเกียงน้ำมันสาดตรงใบหน้าของอ๋องหลี่เจินหรงผู้เอนกายอยู่บนเบาะหนังเสืออย่างไร้อารมณ์ ไป๋อี้เซิงก้าวเข้ามาเงียบๆ แล้วคุกเข่าประสานมือ

"ท่านอ๋อง พวกเราควรเริ่มเตรียมการเดินทางกลับเมืองหลี่"

"อืม" เสียงรับสั้นๆ แต่เฉียบคม

"และ…" ไป๋อี้เซิงชำเลืองมองไปยังทิศกระโจมเล็กด้านข้างที่ใช้กักตัวอินหลัว 

"พระชายาอ๋องเหล่ยผู้นั้น...ก็ต้องกลับไปพร้อมกับเรา"

เจินหรงเลิกคิ้วอย่างเบื่อหน่าย 

"เจ้าหมายถึงหญิงที่โวยวายที่กรีดร้องเรื่องฉี่ไม่หยุดนั่นหรือ"

"ท่านอ๋องจ้าวอินหลัวเป็นที่รับแรงกระทบของยาปราณคู่ ไม่อาจปล่อยให้อยู่ไกลตัวท่านอ๋องได้" ไป๋อี้เซิงพูดอย่างหนักแน่น 

"หากมีเหตุการณ์ฉุกเฉิน เกิดอาการพิษกำเริบ...นางจะต้องอยู่ใกล้พอจะบรรเทาอาการของท่าน เช่นกัน"

"จ้าวอินหลัวคนนั้นก็แค่เบี้ยบนกระดาน ข้าไม่ได้ห่วงอาการตัวเองถึงเพียงนั้น เจ็บเพียงนี้ข้าทนได้แต่ที่ให้นางแบ่งไปเพราะนางเป็นคนที่เริ่มมันและนางคือคนที่แทงข้า" เจินหรงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเย็น

"ขออภัย ข้าน้อยในฐานะหมอประจำกองทัพของท่านอ๋องไม่อาจปล่อยให้ท่านอ๋องเสี่ยงกับพิษร้าย จ้าวอินหลัวจะต้องไปด้วย"

หลี่เจินหรงเหลือบตาขึ้น มุมปากกระตุกยิ้มราวกับเย้ยหยันตนเอง

"น่ารำคาญ...เช่นนั้นก็จัดการเถอะ"

ไป๋อี้เซิงยังไม่ขยับออก แต่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อ

"ยังมีอีกเรื่อง...คู่หมั้นของท่าน"

"ม่อเยวี่ยน" เจินหรงกล่าวชื่อเบาๆ

"เมื่อกลับถึงเมืองหลี่ หากพบว่านางผู้นั้นอยู่ใกล้ท่าน...คนอย่างม่อเยวี่ยนย่อมไม่เชื่อว่าทุกอย่างไม่มีความหมาย"

"ข้าไม่สนใจว่านางจะคิดเช่นไร" เจินหรงตอบทันที เสียงเรียบ

แต่ไป๋อี้เซิงรู้จักอ๋องเจินหรงของเขาดี...คำว่า ไม่สนใจ ในวันแรกคือต้องคิดหาทาง ในวันหลัง 

"หากท่านต้องการรักษาความมั่นคงในเมืองหลี่ ราชโองการ และสายตาของเหล่าขุนนาง...ท่านจะต้องหาเหตุผล…หรือข้ออ้าง ที่ทำให้ม่อเยวี่ยนเชื่อว่าท่านไม่มีความสัมพันธ์ใดกับจ้าวอินหลัว"

“อย่าเอาม่อเฉวี่ยนไปเปรียบกับหญิงที่ร่ำร้องตลอดเวลาปากมากและขี้โวยวายคนนั้น ม่อเฉวียนยังเชื่อฟังข้าดีและนางจะไม่มีทาง ทำตัวเช่นจ้าวอินหลัวที่เอาแต่เรียกร้องไม่หยุดหย่อน ม่อเฉวียนนางจะต้องรับฟังสิ่งที่ข้าพูดและเชื่ออย่างไม่ลังเล

ความเงียบปกคลุมกระโจมอีกครั้ง เจินหรงนิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ สายตาเหม่อมองออกไปยังม่านผ้าที่ไหวพลิ้วจากลมยามค่ำ

"เหตุผลหรือ...ข้าจะสร้างมันขึ้นมาเอง" เจินหรง กะซิบเสียงต่ำ

ข้างนอกนั่นทหารในค่ายกำลังวุ่นวายกันเต็มที่ บ้างแบกกระโจม บ้างเก็บสัมภาระ ม้าศึกถูกจูงออกมาเรียงเป็นแถว เสียงคำสั่งของหัวหน้าหน่วยดังระงม ทุกคนต่างเร่งมือเตรียมเคลื่อนทัพกลับเมืองหลี่

จ้าวอินหลัวนั่งยองๆ อยู่นอกกระโจม พยายามส่องดูนู่นนี่อย่างสนอกสนใจตาเป็นประกาย ทุกอย่างดูน่าสนใจไปหมดสำหรับการมาที่นี่ในครั้งแรกแล้วอาจไม่มีครั้งที่สองที่สาม อืออออฉันจะกลับไปอย่างไรก่อน อินหลัวเพ้อ 

"นี่ เจ้าเคยไปเมืองหลี่ไหม" อินหลัวกระซิบถามอวิ๋นเอ๋อร์ที่ยืนพับผ้าผืนสุดท้ายอยู่ส่ายหน้ายิ้มๆ

"ไม่เจ้าค่ะ ข้าแค่ได้ยินว่ามันเป็นเมืองเล็กๆ ในแคว้นใต้ ไม่เจริญเท่าแคว้นเหนือของเราแน่นอน"

"จริงเหรอ! ถ้าอย่างนั้นข้าต้องคิดหาทางย้ายสำมะโนกลับแคว้นเหนือให้ได้" อินหลัวทำตาโต

“จะกลับก็กลับได้เจ้าค่ะถ้าท่านอ๋องปล่อยนายหญิงเพราะว่าแคว้นเหนือของเราถูกท่านอ๋องตีแตกกลายเป็นเมืองขึ้นของท่านอ๋องเจินหรงไปแล้วนี่เจ้าค่ะ”

พูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นพร้อมเงาร่างของเสี่ยวหม่าเดินยิ้มร่าเข้ามาในวงพร้อม...โซ่ ในมือ อินหลัวมองเจ้าโซ่นั้น แล้วเบิกตากว้าง กลืนน้ำลายลงคอยากเย็น เดาไม่ผิดแน่

“เสี่ยวหม่าล่ามโซ่นางเสีย”

"โอ๊ยยย ไม่เอานะ เจ้าจะให้ข้าใส่โซ่ล่ามเท้าแบบนักโทษเรอะ ข้าไม่ใช่หมานะ" อินหลัวลุกขึ้นปัดมือรัวๆ 

"เป็นเชลยนะขอรับ…แถมเชลยที่เคยพยายามหนีด้วย นะขอรับก็ต้องมีมาตรการขั้นสูงสุดขอรับ" เสี่ยวหม่าเอียงคอยิ้มแบบใสซื่อ

"ไม่ใส่" อินหลัวสะบัดหน้า 

"ข้อเท้าข้าบอบบางจะตาย โดนล่ามโซ่เป็นแผล แล้วถ้าเป็นแผลนานๆ เข้าก็ติดเชื้อในกระแสเลือดแล้วก็ตาย ท่านก็จะตายด้วย"จับข้อเท้าเล็กๆ บางๆ ของตัวเอง

ขณะที่อินหลัวยังพร่ำโวยวายอยู่นั้น จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีลมเย็นเยียบลอยมากระทบต้นคอด้านหลังกระบี่คมยาวพาดไว้ที่ต้นคอทันที

"เลือกเอา"

เสียงเข้มต่ำออกแนวรำคาญ พร้อมปลายกระบี่เย็นเฉียบแตะเบาๆ ตรงต้นคอ จ้าวอินหลัวกลืนน้ำลายเอื๊อก ใบหน้าชา รู้ทันทีว่าเจ้าของเสียงคือใคร

"ทะ...ท่านอ๋อง ท่านจะฆ่าข้าจริงๆ หรือ" อินหลัวจะหัน แต่ก็ติดคมกระบี่ที่ยังจ่ออยู่

เจินหรงไม่ตอบ เพียงยืนนิ่ง สายตาไร้อารมณ์ แววตาราวกับเงาของหมาป่ากลางหิมะ ก่อนจะหันหน้าไปทางทหารที่กำลังวุ่นวายอยู่ไม่ไกล แล้วตะโกนคำสั่ง

"พวกเจ้าสี่คน มาจับนางไว้"

เสียงนั้นดังก้องจนทหารสะดุ้ง หันขวับมาก่อนจะรีบละมือจากการเก็บของแล้ววิ่งกรูกันเข้ามา

"เดี๋ยวๆๆๆ ข้ายังเป็นหญิงบริสุทธิ์อยู่นะ ห้ามผู้ชายแตะตัวเด็ดขาด ถ้าข้าถูกมือสกปรกของพวกเขาแตะตัวละก็ ข้าจะ...จะ...กัดลิ้นตายเลย"

อินหลัวถอยหลังปุบปับ พูดจบนางก็แหงนหน้าขึ้นฟ้าแล้วทำท่าจะกัดลิ้นจริงๆ ราวกับนักแสดงงิ้วเข้าสิง

"อย่าเจ้าค่ะ อย่านะคุณหนู ถ้าท่านกัดลิ้นจริงๆ ข้าจะอยู่กับใคร…ข้าจะตายตามไปด้วย" อวิ๋นเอ๋อร์รีบพุ่งเข้ามาประคองตัวอินหลัว