ตอนที่ 4 ทั้งรักทั้งเกลียด

ภาคินรีบขับรถกลับมายังคอนโดทันทีที่ได้เห็นข้อความจากน้องสาวของเพื่อนว่าจะมากินข้าวด้วย ทำให้เขายกเลิกนัดกับเด็กในสังกัด

จะมีใครสำคัญไปกว่าเด็กคนนี้อีกล่ะ

และเป็นคนเดียวที่เขายอมทำทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้

ภาคินรีบขึ้นห้องและเก็บของในห้องทันที อะไรที่ไม่เข้าที่เข้าทางก็รีบเคลียร์พื้นที่ทุกอย่างให้มันเรียบร้อย หลังจากเช็กสภาพห้องเสร็จก็รีบลงไปรอที่ลานจอดรถทันที

ครั้นพอเห็นรถยนต์สีดำแค่มองก็รู้แล้วว่าเจ้าของรถเป็นใคร ทันทีที่รถจอดนิ่งเขาก็พุ่งเข้าหารถคันนั้นทันที

“อุ๊ย! ตกใจหมดเลยพี่คิน ทำไมเหงื่อออกเยอะขนาดนี้ วิ่งมาใช่ไหมคะเนี่ย คิกคิก”

เจ้าจันทร์ทักทายชายหนุ่มที่วิ่งเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว อดไม่ได้ที่จะยื่นปลายนิ้วไปเช็ดเหงื่อออกให้อย่างใส่ใจ ทันทีที่ปลายนิ้วของหญิงสาวสัมผัสบริเวณหางคิ้ว ภาคินก็ตัวแข็งทื่อจนทำตัวไม่ถูก ใบหน้าขึ้นริ้วสีแดงจนลามไปถึงใบหู

“หยอกพี่เล่นอีกแล้วเห็นใจคนแก่บ้างเถอะ หัวใจจะวายเอาได้นะ”

“ขำขำนะคะ ซื้อกับข้าวมาหลายอย่างเลย มีขนมหวานของชอบพี่คินด้วย”

“ขอบคุณครับ นึกถึงพี่ตลอดเลย”

“ไม่เป็นไรค่า” ไม่นึกถึงพี่แล้วจะให้ไปนึกถึงใคร

“ขึ้นห้องกัน” ภาคินพาหญิงสาวขึ้นห้องก่อนจะนำอาหารไปใส่จาน เทไวน์ใส่แก้วแล้วยื่นให้หญิงสาวตรงหน้า

“ช่วงนี้บริษัทเป็นยังไงบ้างคะ ไม่ได้มีปัญหาอะไรใช่ไหม”

“โอเคนะต่อให้มีปัญหาพี่ก็จัดการได้ และงานของเจ้าล่ะมีปัญหาอะไรไหม มีอะไรบอกพี่เลยนะ พี่ช่วยเจ้าเต็มที่”

“รู้แล้วล่ะค่ะว่าพี่คินช่วยเจ้าได้ทุกอย่าง” เจ้าจันทร์จีบปากจีบคอพูดกับภาคินด้วยท่าทางปกติ แต่ในใจกลับว้าวุ่นไม่แน่ใจกับสิ่งที่จะทำ

“ช่วงนี้ความรักของเราเป็นยังไงบ้าง”

เจ้าจันทร์ที่ร่าเริงพอได้ยินภาคินถามก็เงียบไปทันที และกระดกแก้วไวน์ไม่หยุด

“เจ้ามีอะไรหรือเปล่าเกิดอะไรขึ้น” ภาคินที่เห็นท่าทางคนตรงหน้าที่เริ่มไม่ปกติก็ลืมเส้นที่ตัวเองเคยขีดไว้ทันที เขาลุกขึ้นมานั่งข้างกายหญิงสาวแล้วรั้งร่างบางมากอดแนบกายลูบหัวราวกำลังปลอบขวัญ

“ไม่เป็นอะไรนะเจ้า เจ้ายังมีพี่นะ” ภาคินปลอบโยนร่างบางที่ตัวสั่นจากการร้องไห้

“พี่คิน ฮือ…ฮึก เจ้าผิดอะไร เจ้าผิดอะไรทำไมถึงเจออะไรแบบนี้ สี่ปีไม่มีความหมายเลยทำไมถึงทิ้งกันได้ง่ายดายขนาดนี้” เจ้าจันทร์ปล่อยโฮออกมาต่อหน้าชายชู้ที่ทำลายความรักของเธอ แต่ยิ่งได้รับสัมผัสของภาคินก็ยิ่งรู้สึกปลอดภัยเลยปล่อยให้เขาได้เห็นความอ่อนแอโดยไม่กักเก็บไว้

“เจ้าไม่ผิด เจ้าของพี่ไม่ผิดเลยอย่าร้องไห้เลยนะ เจ้าอยากระบายให้พี่ฟังหรือเปล่าเผื่อเจ้าจะได้สบายใจขึ้น พี่ยินดีรับฟังนะ”

“พี่คิน เจ้ารู้ว่าคนนั้นเปลี่ยนไปแถมยังอ้างนั่นอ้างนี่ตลอดเวลา ไม่มีเวลาให้เจ้าเลยและก็เคยเห็นว่าเธอเข้าโรงแรมม่านรูดกับผู้ชายคนหนึ่งเจ้ารู้ทุกอย่างแค่ไม่พูดมันออกไป จนวันนี้เธอนัดเจ้าไปที่ร้านอาหารเพื่อทานข้าว แต่แท้จริงแล้วเธอนัดเพื่อมาบอกเลิก บอกว่าเลือกผู้ชายคนนั้น บอกให้ปล่อยเธอไป พี่คินเจ้าไม่ดีตรงไหน”

ภาคินที่ได้ฟังก็กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน เขาดูแลเจ้าจันทร์มาอย่างดีไม่เคยคิดจะล้ำเส้น เฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ ในเมื่อตัวเขายังไม่กล้า แต่ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกล้าดียังไงทำร้ายหัวใจของเขาแบบนี้

“ไม่เป็นไรนะดีซะอีกที่เลิกกันไป ดีกว่าเจ็บปวดซ้ำไปซ้ำมา เจ้าอย่าคิดมากเลยนะ เจ้าอยากได้อะไรก็บอกพี่ พี่จะหาให้เจ้าทุกอย่าง”

“เจ้าไม่อยากกลับบ้านไม่อยากตอบคำถามใครและยังไม่อยากกลับคอนโด ไม่อยากเห็นภาพจำที่ผู้หญิงคนนั้นเคยอยู่ในห้อง สงสัยต้องหาที่อยู่ใหม่แล้ว”

ภาคินที่ได้ยินแบบนั้นก็เสนอตัวเองทันที “อยู่กับพี่ไหมเจ้า เอ่อ..คือหมายความว่าอยู่ที่นี่ไปก่อนไหม ถ้าเจ้าตกลงอ่ะนะ ค่อยไปขนของมา”

“ได้ค่ะ เจ้าขออาศัยพี่ภาคินชั่วคราวก่อนนะคะ”

“ได้สิ พรุ่งนี้พี่ให้ลูกน้องไปขนของให้” อยู่นานแค่ไหนก็ได้ พี่พร้อมดูแลเจ้าจันทร์เสมอ

เจ้าจันทร์มองภาคินด้วยหางตาแล้วกลั้นใจอดทนต่อไป เธอต้องอยู่ที่นี่ ต้องทำตัวติดกับภาคินเข้าไว้ เมลดาจะได้รู้ว่าคิดผิดที่ทิ้งเจ้าจันทร์ไป

ในเมื่ออยากนอกใจไปเอากับคนอื่น

ในเมื่อเลือกทิ้งเธอเพราะผู้ชายคนนี้ ก็อย่าหวังจะสมหวังเลย

เจ้าจันทร์เดินตามภาคินเข้ามาในห้องก่อนจะรับเสื้อผ้าที่เขาเลือกให้แล้วไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ตามสบายนะเจ้า พี่ขอไปเคลียร์งานหน่อย”

พูดจบก็เดินออกไปทันทีและเปิดห้องหนึ่งเข้าไป ภาคินเดินไปนั่งบนโซฟา และลูบกางเกงเบา ๆ เพื่อให้มันสงบลง ก่อนจะส่งข้อความหาลูกน้องให้ขนเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า เอกสารและเครื่องประดับของเจ้าจันทร์มาให้หมด แล้วให้ลูกน้องสืบหาข้อมูลแฟนของเจ้าจันทร์ว่าเป็นใครมาจากไหน ก่อนจะเดินไปล้มตัวนอนบนที่นอนแล้วหลับไป

เจ้าจันทร์อาบน้ำแล้วใช้เสียงน้ำในฝักบัวกลบเสียงร้องไห้ของตนเอง ดวงตากลมโตมองไปรอบห้องน้ำทั้งรักทั้งชิงชังสับสนในตัวเองจนหาทางออกไม่ได้ ใจหนึ่งไม่อยากให้ภาคินมาเป็นเหยื่อ แต่อีกใจก็อยากทำให้อีกคนเจ็บปวดเหมือนที่เธอกำลังเจออยู่ในตอนนี้ และก็ยังหวังถ้าวันหนึ่งเขารู้เรื่องจะให้อภัยเธอสักครั้ง