9.คนที่เฝ้าชะเง้อหา

“คุณทิ วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ พวกพี่กำลังจะสั่งกาแฟกัน คุณทิสนใจไหมคะ”

สาวใหญ่หัวหน้าแผนกบัญชีบริษัทของคุณอติกานต์เอ่ยทักทายเช่นทุกวัน เธอมักเปิดประตูห้องทำงานชั่วคราวของทีมเขาเข้ามาทักทายบ่อย ๆ หลังจากทิพากรและทีมเข้ามาดูแลเรื่องการตั้งระบบหลังบ้านให้บริษัทนี้ได้เกือบเดือนแล้ว

ไม่น่าเชื่อว่าเวลาจะผ่านไปไวแบบนี้ นั่นอาจจะเป็นเพราะทิพากรมัวแต่ยุ่งกับงานเนื่องจากเป็นคนที่เชี่ยวชาญเรื่องระบบที่สุดในทีม อีกอย่างที่เขาไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี นั่นก็คือ การที่เขาแก้ไขปัญหาโปรแกรมหลังบ้านให้คุณกานต์ได้ในครั้งนั้น ส่งผลให้บริษัทต้นสังกัดของเขาเสนอเงินค่าตัวให้เขาเพิ่มโดยไม่ถามความสมัครใจ พร้อมกับแจ้งให้เขารับทราบเพียงสั้น ๆ ว่า...

นอกจากงานโปรเจกต์ที่รับมาดูแลแล้ว เขายังมีงานเพิ่มเติมที่ต่างจากคนอื่นในทีม นั่นคือ การเป็นที่ปรึกษาให้แผนกไอทีให้กับบริษัทคุณกานต์ด้วย

กลายเป็นว่าเขาต้องหัวหมุนแทบทุกวันตั้งแต่เข้ามาทำงานที่นี่วันแรก รู้จักจนสนิทสนมกับพนักงานในบริษัทนี้จนเรียกได้ว่าแทบจะสนิทเท่ากับคนในทีมเขาแล้ว

“ไม่เป็นไรครับพี่อุ้ม ผมซื้อมาเรียบร้อยแล้วครับ”

ทิพากรชูแก้วเก็บความเย็นที่เขาแวะซื้อกาแฟร้านดังที่ชั้นล่างของอาคารก่อนขึ้นมาที่ชั้น 32 นี้ ก่อนจะนั่งลงเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อเริ่มทำงานของตัวเอง

เขาเลิกงานดึกมาหลายวันแล้ว และถ้าวันนี้ไม่เริ่มทำแต่เช้าคงไม่พ้นต้องอยู่ดึกประหนึ่งว่าได้ OT (การทำงานล่วงเวลา)    เหมือนพนักงานของที่นี่คนอื่น ๆ

อีกเพียงอาทิตย์เดียวโปรเจกต์ที่เขาดูแลก็จะจบลงแล้ว ตอนนี้พนักงานของบริษัทคุณกานต์หลายแผนกเริ่มใช้งานโปรแกรมกันคล่องแล้วจากการทดลองใช้งานรอบล่าสุด และหากการทดลองใช้รอบสุดท้ายของแผนกการตลาดในวันนี้ผ่านไปได้ด้วยดี เขาและทีมก็สามารถปิดโปรเจกต์และกลับไปทำงานที่บริษัทต้นสังกัดเหมือนเดิมได้เลย

“น้องทิ มาแต่เช้าอีกแล้วนะ งานหนักเลยใช่ไหมเนี่ย พวกพี่บอกแล้วว่าอย่ารับเลยงานที่ปรึกษาไอทีเนี่ย ดูสิ หน้าโทรมไปตั้งเยอะ”

รุ่นพี่ในทีมเขาเอ่ยทักเมื่อมาถึงตรงตามเวลาเริ่มทำงานแบบเป๊ะ ๆ ไม่นานคนอื่น ๆ ก็ทยอยเข้ามานั่งล้อมโต๊ะประชุมตัวใหญ่ซึ่งตอนนี้ถูกดัดแปลงเป็นโต๊ะทำงานของทีมเขาชั่วคราวระหว่างที่ยังอยู่ที่นี่

“ไม่หนักมากหรอกครับ ผมทำไหว”

ทิพากรตอบไปแบบนั้น ทั้งที่ความจริงเขาไม่ได้มีสิทธิ์เลือกด้วยซ้ำ อันที่จริงการทำงานด้านนี้เป็นเรื่องที่เขาถนัดและชอบที่สุดนั่นจึงทำให้งานมากมายในแต่ละวันไม่ทำให้รู้สึกทรมานเท่าไหร่ แต่สิ่งที่ทำให้ทิพากรห่อเหี่ยวใจในทุกวันคงเป็นเพราะ...

เขาแทบไม่ได้เจอคุณกานต์เลยนอกจากการเดินสวนกันไปมาในพื้นที่ของชั้น 32 เวลาที่เขาถูกเรียกให้ไปช่วยแก้ปัญหาที่แผนกไอที

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ทิพากรเอาแต่คอยมองหาคนที่เขาปฏิเสธคำสารภาพรักไปเอง ในตอนนี้กลับเป็นเขาที่ร้องเรียกหาไม่หยุดอยู่ภายในใจ อยากได้ความอบอุ่นนั้นกลับมาอีกครั้งแม้จะรู้ดีว่าหากได้มา ความอบอุ่นจากคุณกานต์อาจจะไม่เพียงพอต่อความต้องการอันร้อนแรงและแสนประหลาดของตัวเขา

หลังผ่านพ้นช่วงสี่โมงเย็นไป ทิพากรและคนในทีมก็ถอนหายใจพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย การทดสอบโปรแกรมของฝ่ายการตลาดผ่านพ้นไปได้ด้วยดี และสัปดาห์นี้คงเป็นสัปดาห์สุดท้ายสำหรับการตามเก็บผลตอบรับและแก้ปัญหาให้ผู้ใช้หลังจากใช้งานระบบจริง

“น้องทิไม่ไปด้วยกันจริงเหรอ อุตส่าห์ผ่านเทสต์สุดท้ายมาได้แล้ว น่าจะไปเมากับพวกพี่สักหนึ่งยกนะ” รุ่นพี่สาวในทีมเขาถามย้ำอีกครั้งในขณะที่มือก็เก็บของต่าง ๆ ลงกระเป๋าสะพายเตรียมตัวกลับ

“งานผมยังไม่จบนี่ครับ เอาไว้เลี้ยงใหญ่ปิดโปรเจกต์จริง ๆ ผมไม่พลาดแน่นอน” ทิพากรหมายความแบบนั้นจริง ๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากไปร่วมฉลองกับคนในทีมหลังจากผ่านช่วงสำคัญช่วงสุดท้ายของโปรเจกต์มาได้ เพียงแต่เขายังมีหน้าที่อีกอย่างที่ต้องดูแลต่ออีก

เมื่อคนในทีมต่างทยอยออกไปจากห้อง ทิพากรจึงย้ายตัวเองไปหารุ่นน้องแผนกไอทีของบริษัทคุณกานต์ซึ่งรอเขาอยู่ที่ชั้น 33 ไม่อยากเชื่อว่าแค่การแก้โคดง่าย ๆ ทีมไอทีของคุณกานต์ยังไม่สามารถทำได้ ไม่แปลกใจว่าทำไมเขาถึงถูกเรียกหาแทบทุกชั่วโมงตั้งแต่เข้ามานั่งดูแลเรื่องโปรแกรมและระบบหลังบ้านที่บริษัทนี้

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป บริษัทคุณกานต์คงแย่แน่

“ขอบคุณมากเลยครับพี่ทิ ไม่ได้พี่ผมตายแน่”

“ทำไมไม่บอกคุณกานต์ไปตรง ๆ ล่ะครับว่าไม่ถนัดเรื่องเขียนโคด ผมว่าแค่หาคนมาเสริมทีมอีกคนกับเนื้องานที่คนในทีมถือกันอยู่ตอนนี้ก็เป็นเรื่องที่เป็นไปได้นะครับ” ทิพากรพูดเรื่องนี้เป็นรอบที่สามแล้ว หลังจากต้องขึ้นมาแก้ไขบัค (ปัญหาที่เกิดขึ้นกับโปรแกรมอันเนื่องมาจากคำสั่งในโปรแกรมนั้น ซึ่งทำให้การทำงานของโปรแกรมไม่ถูกต้อง มีข้อผิดพลาด หรือไม่ราบรื่นเท่าที่ควร)  เดิม ๆ ของโปรแกรมให้

“ใครจะกล้าล่ะครับ คุณกานต์ดูน่ากลัวจะตายไป”

“น่ากลัว?”

“ครับ น่ากลัว พี่ทิไม่สังเกตเหรอครับตั้งแต่มาทำงานที่นี่ เคยเห็นพนักงานคนไหนคุยเล่นกับคุณกานต์บ้าง จะคุยทีเขาก็คุยผ่านเลขากันทั้งนั้นแหละครับ” คนพูดลูบแขนไปมาทำอย่างกับอากาศในนี้หนาวเสียเหลือเกินทั้งที่เครื่องปรับอากาศตั้งไว้แค่ 23 องศาเท่านั้น

“ผมว่าไม่หรอกครับ เท่าที่ผมรู้ คุณกานต์เขามีความสนใจเรื่องไอทีอยู่เหมือนกันนะครับ แถมเข้าใจเรื่องโคดพื้นฐานด้วย ผมว่า...”

“ยิ่งเข้าใจนั่นแหละครับ ยิ่งน่ากลัว ผมเองก็เพิ่งจบมาได้ไม่กี่ปีเอง มาทำงานที่นี่ที่แรกก็เป็นบริษัทสตาร์ตอัป (กิจการที่มีโมเดลธุรกิจในการสร้างผลิตภัณฑ์หรือบริการ โดยเริ่มต้นจากจุดเล็กๆ ให้เติบโตอย่างก้าวกระโดด)  แทบจะต้องมานั่งเริ่มใหม่ ถ้าไม่ได้พี่ทิผมคงหัวระเบิดตาย”

“ผมอยู่ช่วยตลอดไม่ได้หรอกนะครับ หมดสัปดาห์นี้ หน้าที่ที่ปรึกษาแผนกไอทีผมก็จบลงด้วยเหมือนกัน ยังไงคุณก็ต้องแก้ปัญหาพวกนี้ต่อให้ได้” ทิพากรวางมือบนบ่ารุ่นน้องร่วมสถาบัน แม้ว่าเขาจะจบมานานแล้วก็ตาม

“ทำไมยังไม่กลับกันอีก งานยังไม่เสร็จหรือไง”

เสียงทุ้มคุ้นเคยที่ห่างหายจากการได้ยินไปนานดังขึ้นมาจากทางประตูห้องเซิร์ฟเวอร์ อติกานต์ยืนอยู่ตรงนั้น ร่างสูงสง่าในชุดสูทเต็มยศเหมือนทุกทีที่ทิพากรเคยเห็น

“ค...ครับ” รุ่นน้องแผนกไอทีตอบ

“กี่โมงแล้ว ทำไมยังไปกวนคุณทิเขาอีก”

“เอ่อ...ขอโทษครับ เสร็จพอดีเลย ขอบคุณมากนะครับพี่ทิ อย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบหนุ่มไอดีก็ปลีกตัวเดินเบี่ยงหลบเจ้าของบริษัทที่ยังยืนอยู่หน้าประตูหายออกไปอย่างรวดเร็ว

“คุณกานต์...ยังไม่กลับเหรอครับ” ทิพากรพอจะนึกออกแล้วว่าคำที่รุ่นน้องเขาบอกว่าคุณกานต์น่ากลัวเป็นอย่างไร คงเป็นใบหน้านิ่งเคร่งขรึมตอนที่พูดกับรุ่นน้องคนเมื่อกี้นี่แหละ

“รีบกลับไหม? ผมอยากคุยธุระกับคุณทิสักหน่อย ไม่นานหรอก”