10.พิจารณาข้อเสนอ

หลังกลับถึงคอนโด ทิพากรใช้เวลาอยู่นานกับการออกไปนั่งเหม่อมองท้องฟ้าที่ระเบียงเล็ก ๆ ของตัวเอง ทบทวนถึงบทสนทนาที่คุณกานต์พูดเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนจะแยกกัน

“คุณทิสนใจมาทำงานกับผมไหม”

“แต่ว่า…”

“คุณเหลือสัญญาอีกกี่เดือน เขาให้เงินเดือนคุณเท่าไหร่”

ทิพากรนิ่งอึ้งกับคำถามที่ถูกยิงใส่แบบไม่ได้ตั้งตัวมาก่อน นี่เขากำลังถูกคุณกานต์ทาบทามซื้อตัวมาทำงานด้วยอย่างนั้นหรือ แล้วเขาควรจะตอบไปว่าอย่างไรดี ควรจะตอบตกลงไปเลยตามเสียงเรียกร้องในใจ หรือควรจะปฏิเสธ

“คุณกลับไปคิดก่อนก็ได้ ยังไม่ต้องตอบตอนนี้ เท่าที่ผมรู้มา สัญญาจ้างของคุณกับบริษัทนั้นกำลังจะหมดใช่ไหม ถึงเวลานั้นถ้าคุณอยากต่อสัญญากับบริษัทเดิมผมก็เคารพการตัดสินใจของคุณ แต่ถ้าคุณสนใจมาทำงานกับผม คุณจะได้ทุกอย่างมากกว่าที่คุณเคยได้จากบริษัทเก่าแน่นอน”

ตลอดวันทำงานที่เหลือทิพากรไม่ได้พบกับอติกานต์เลย เขาได้ยินมาจากเลขาของคุณกานต์ว่าเจ้าตัวบินไปดูงานที่ต่างประเทศ และน่าจะกลับมาหลังวันหยุดสุดสัปดาห์นี้ซึ่งคงไม่ทันวันสุดท้ายที่เขาจะอยู่ทำงานที่นี่

ในที่สุดก็ถึงวันที่ทิพากรต้องออกจากบริษัทของอติกานต์ มีงานเลี้ยงจบโปรเจกต์เล็ก ๆ เป็นการขอบคุณทีมของเขาจากพนักงานบริษัทคุณกานต์ที่ทีมเขาได้ประสานงานด้วยบ่อย ๆ มันเป็นเพียงการทานข้าวร่วมกันมื้อเดียวในตอนเย็นวันสุดท้าย แต่กลับเต็มไปด้วยอาหารจานหรูในห้องอาหารที่ถูกจองไว้พิเศษเพื่อความเป็นส่วนตัว

“เต็มที่เลยนะคะ มื้อนี้คุณกานต์เป็นสปอนเซอร์ใหญ่ไม่จำกัดงบค่า” เลขาสาวของคุณกานต์ที่มาร่วมงานเลี้ยงด้วยพูดขึ้นในขณะที่เจ้าตัวเพิ่งสั่งอาหารหลายสิบอย่างไปอย่างกระตือรือร้น

กว่างานเลี้ยงเล็ก ๆ จะจบลงก็กินเวลาไปเกือบสี่ทุ่ม เพราะเลขาสาวสั่งไวน์หรูมาชนแก้วฉลองอีกขวดใหญ่ ทิพากรดื่มไปเพียงเล็กน้อยก็ขอตัวกลับปล่อยให้คนที่ยังสนุกกับการดื่มได้สนุกสนานกันต่อไป

เมื่อออกมาจากงานเลี้ยงทิพากรไม่ได้ตรงกลับคอนโดทันทีตามที่ได้เอ่ยอ้างกับคนอื่น ๆ ในงานเลี้ยง เขาแวะมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะไม่ไกลจากคอนโด หาจุดที่ไม่เปลี่ยวมากนักนั่งปล่อยเวลาไปกับการเหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำของเมืองหลวง แสงไฟสว่างไสวจากตึกสูงรอบสวนสาธารณะรบกวนความสว่างของดวงดาวจนมองไม่เห็นสักดวง ทั้งที่เป็นแบบนั้นทิพากรก็ยังคงมองไปบนท้องฟ้าว่างเปล่าไม่ละไปไหน

ในหัวยังคงรู้สึกสับสนกับข้อเสนอของอติกานต์ว่าตัวเขาควรจะตัดสินใจเลือกแบบไหนดี แม้มันจะดูเป็นโอกาสที่ดี แต่การเปลี่ยนงานก็ไม่ใช่เรื่องที่ตัดสินใจได้ง่าย ๆ ในเวลาอันสั้น โดยเฉพาะเมื่อมันเกี่ยวข้องกับ...คุณกานต์

ทิพากรถอนหายใจยาวก่อนจะก้มลงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไล่ดูรายชื่อแล้วกดโทรออกไปหาเพื่อนสนิท

(ฮัลโหล เล้ง)

(ไอ้ทิ นี่นายรู้เวลาไหมเนี่ย นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะโว้ย) เสียงอีกฝ่ายดูง่วงงุนเหมือนเพิ่งเข้านอนได้ไม่นาน ถึงแบบนั้นก็บ่นคนที่โทรมากวนเวลานอนออกมาจนคล่องปาก

(ปกติไม่เห็นเคยนอนไวกว่าตีสาม)

(ก็วันนี้ฉันง่วงเร็ว ก็นอนเร็ว แปลกมากหรือไง แล้วนี่มีอะไร)

(ขอโทษที มีเรื่องจะปรึกษาน่ะ)

พอได้ยินคำนี้ ปลายสายก็ตื่นเต็มตา การที่ทิพากรมีเรื่องจะปรึกษาใครสักคนไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นได้บ่อย ๆ เพราะเพื่อนสนิทคนนี้เป็นคนที่ชอบเก็บเรื่องต่าง ๆ ไว้ในใจเพียงคนเดียวมาเสมอ หากได้เอ่ยปากพูด รับรองได้ว่าต้องเป็นเรื่องที่อีกฝ่ายคิดจนหมดหนทางแล้วแน่ ๆ

(ว่ามาเลย ฉันพร้อมฟังล่ะ) ทิพากรสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนพูด

(เจ้าของบริษัทลูกค้าเราน่ะ...เขาชวนเราไปทำงานด้วย)

(ห๊ะ!? เฮ้ย! นั่นไงเราบอกแล้วว่าคนฝีมือดีอย่างทิต้องโดนซื้อตัวแน่นอน) เสียงเล้งดังจนทิพากรต้องยกโทรศัพท์ออกจากหูเล็กน้อย

(...)

(แล้วเขาเสนออะไรให้บ้าง)

ทิพากรเล่าข้อเสนอทั้งหมดให้ฟัง ทั้งเงินเดือนที่สูงขึ้น สวัสดิการที่ดีกว่า และโอกาสในสายงานที่น่าสนใจ เว้นแต่เรื่องที่ว่าคนเอ่ยชวนไปทำงานด้วยเป็นคนเดียวกับที่เคยมาสารภาพรักกับเขาแล้วครั้งหนึ่งแล้วยังถูกเขาปฏิเสธไปพร้อมกับที่เขาหลบหน้าหลบตาหนีหายมาเกือบปี

เล้งฟังแล้วก็รีบพูดทันที

(ไอ้ทิ ต้องรับแล้วล่ะ! ที่เดิมเขาใช้งานนายหนักแล้วยังจ่ายไม่คุ้ม แถมความคิดเจ้าของบริษัทก็แย่ขนาดนั้น นี่ถือว่าเป็นข้อเสนอที่ดีมาก ๆ เลยนะ ไม่น่าต้องโทรมาถามเราเลย เป็นเรานะ เราตอบตกลงไปตั้งแต่เขาพูดจบแล้วทิเอ๊ย)

ทิพากรเงียบไปครู่หนึ่ง เล้งจึงเสริมต่อ

(แล้วนายจะลังเลข้อเสนอดี ๆ แบบนี้ไปทำไมอีกวะ?)

(ก็...มันเร็วไปปะวะ อีกอย่างเราไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ถึงได้ทาบทามเราไปทำงานด้วย)

(คิดอะไรล่ะ? เขาเห็นว่านายมีความสามารถเลยอยากดึงตัวไปทำงานด้วย ก็แค่นั้น)

ทิพากรไม่ตอบอะไร ที่เพื่อนเขาพูดมีเหตุผล แต่ลึก ๆ แล้ว...ทิพากรก็อดคิดไม่ได้ว่ามันยังมีเหตุผลบางอย่างที่เขาเองก็อธิบายไม่ถูก

(มึงไปนอนคิดดี ๆ แล้วกัน) เล้งตัดบท (แต่เราบอกเลย ถ้านายพลาดโอกาสนี้นะ เจอเราบ่นไปอีกสามปี)

(อือ รู้แล้ว ๆ)

(ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม งั้นวางสายนะ ง่วงจะตายห่าแล้ว)

หลังวางสาย ทิพากรยังคงนั่งคิดนอนคิดตลอดทั้งคืน มองเพดานห้องพลางไตร่ตรองทุกอย่างซ้ำไปมา เขาไม่เคยคิดว่าจะได้รับข้อเสนอที่ดีแบบนี้ และที่สำคัญข้อเสนอนี้มาจากอติกานต์ คนที่เขาเคยผลักให้ไปอยู่ไกลเกินเอื้อมทั้งที่อยากกอดเก็บเอาไว้ติดกายทุกค่ำคืน

สุดท้าย ทิพากรก็ได้คำตอบของตัวเองในเช้าของวันหยุดอีกวัน

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์ของอติกานต์ ตัวเลข 10 ตัวที่เขาไม่เคยลืมเลยสักวัน เสียงรอสายดังในโสตประสาทอยู่พักใหญ่ก็ยังไม่มีคนรับสาย ดวงตากลมจึงหันไปมองนาฬิกาดิจิตอลที่หัวเตียง

6:00 A.M.

ฉิบหายแล้ว เช้าขนาดนี้คุณกานต์อาจจะยังนอนพักผ่อนอยู่ก็ได้ วันนี้ก็น่าจะเป็นวันหยุดของคุณกานต์เช่นกัน ทิพากรตกใจที่ตนเสียมารยาทจนโทรหาว่าที่เจ้านายคนใหม่แต่เช้าตรู่ในวันหยุด กำลังจะกดวางสายสัญญาณฝากข้อความเสียงก็ดังขึ้น เขาลังเลเล็กน้อยก่อนตัดสินใจฝากข้อความเสียงเอาไว้แทน

“คุณกานต์ครับ ผมคิดเรื่องข้อเสนอของคุณแล้ว...ผมตัดสินใจจะรับมันนะครับ”

ทิพากรคิดประโยคคำพูดได้เพียงเท่านั้นก็รีบกดวางสาย ร่างเล็กถอนหายใจอย่างโล่งอก นี่อาจเป็นก้าวสำคัญในชีวิตเขาก็ได้

แต่เขายังไม่รู้เลยว่า...ก้าวนี้จะพาเขาไปสู่เรื่องราวแบบไหนต่อไป

แต่ที่ทิพากรค่อนข้างมั่นใจเลยก็คือ เส้นทางใหม่ครั้งนี้เขาต้องเตรียมรับมือกับความรู้สึกของตัวเองให้ดี เพราะทันทีที่บอกการตัดสินใจออกไป เมื่อเขากลับออกมาจากการอาบน้ำแต่งตัว ข้อความแจ้งเตือนที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือจากว่าที่เจ้านายคนใหม่ก็พาให้ใจที่สงบนิ่งแล้วกลับมาเต้นแรงราวกับเขากำลังขึ้นรถไฟเหาะอีกครั้ง

นิ้วเรียวนิ่งค้างอยู่เหนือหน้าจออยู่พักใหญ่ ก่อนที่เจ้าของโทรศัพท์จะสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วกดเปิดข้อความเสียงที่ถูกฝากเอาไว้

(ดีใจที่ได้ยินคำว่าตกลงจากคุณทินะครับ หวังว่าเราจะเข้ากันได้ดี ว่าแต่...วันหยุดทั้งทีทำไมตื่นเช้านักล่ะครับ)