Novels by summer T.

ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวสะอาดตา หน้าจอแสดงผลขึ้นภาพผลตรวจที่เข้าใจยากโชว์ต่อสายตาโอเมก้าไร้กลิ่น แน่นอนว่าว่านไม่เข้าใจกราฟหรือตัวเลขมากมายบนจอนั้นมากไปกว่าหมอที่เอ่ยอธิบายผลให้เขาฟังเมื่อสักครู่“กูได้กลิ่นจริง ๆ นะ มึงตรวจให้อีกครั้งได้ไหม”แขนเรียวขาวยื่นออกไปวางบนโต๊ะตรงหน้า ว่านจงใจไม่เอ่ยถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่เขาเพิ่งมีความสัมพันธ์กับดาราหนุ่มอัลฟ่าจนนอตไปหลายชั่วโมง และยิ่งมีชายชราที่เข้ามาฟังผลตรวจพร้อมเขาด้วยสีหน้าห่วงใย ว่านยิ่งไม่กล้าพูดว่าตัวเองเพิ่งไปอ้าขาให้อัลฟ่าที่ไหนไม่รู้มาสด ๆ ร้อน ๆ แบบนี้แล้วจะให้เขาพูดถึงเรื่องที่เด็กนั่นได้กลิ่นเขาได้อย่างไร“ว่าน มันเหมือนเดิม ไม่ได้ดีขึ้นก็จริง แต่ก็ไม่ได้แย่ลงด้วยเหมือนกัน” ลุคเอ่ยตอบเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นใบหน้าเพื่อนสนิทหมองลงทันตาเมื่อฟังผลตรวจจบ“เสียใจมากเลยหรือลูก ถึงว่านจะยังไม่หายแต่ว่านก็ยังเป็นหลานปู่ ถ้าไทม์เขาไม่รักหลาน แค่เพราะหลานไม่มีกลิ่นก็ปล่อยเขาไปเถอะ ปู่เลี้ยงของปู่มาอย่างดี ใครไม่เห็นค่าเราก็ทิ้งมันไป ว่านของปู่เก่งที่สุด ดีที่สุด” ฝ่ามือย่นอ

“เมื่อคืนผมยังไม่ผ่านอีกหรือครับ” ใบหน้าเนียนใสของเด็กหนุ่มร่างยักษ์เอ่ยถามขึ้นเอเดนเข้ามานั่งภายในรถที่ตำแหน่งเบาะข้างคนขับแล้วเรียบร้อยหลังเจ้าตัวเดินไปคุยบางอย่างกับผู้จัดการโอเมก้าสุดแซ่บของตัวเอง รถของกองถ่ายแบบออกจากบริเวณไปหมดแล้ว เหลือเพียงรถสปอร์ตคันหรูที่ยังคงไม่เคลื่อนไปไหนว่านปรายตามองเด็กหนุ่มด้านข้างเผลอกัดเม้มริมฝีปากเมื่อกำลังใช้สมองทบทวนสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เพียงประโยคเดียวที่ตัวเองพ่นออกไปจึงส่งผลให้ตอนนี้ต้องมานั่งคิดเหตุผลที่จะใช้กับเด็กนี่“เมื่อคืนฉันเมา นายเริ่มใหม่แล้วกัน” แน่นอนว่าสำหรับว่านแล้วเรื่องที่พูดออกไปนั้น ฟังอย่างไรคิดอย่างไรก็ไม่สมเหตุสมผลทั้งสิ้น เด็กอนุบาลมองจากดาวอังคารก็ยังรู้ว่าเขายกขึ้นมาอ้าง“นั่นสินะครับ อย่างนั้นคุณว่านจะให้ทำที่นี่หรือจะไปเบาะหลังดีล่ะครับ” ใบหน้าสวยหันขวับเมื่อไม่คิดว่าจะได้รับคำตอบง่ายดายเช่นนี้ ว่านมองลึกเข้าไปนัยน์ตาสีเทาอ่อน พบเพียงแก้วใสไร้พิษภัยและเล่ห์เหลี่ยมไอ้เด็กนี่ไม่ซื่อบื้อก็ต้องโง่มากทีเดียวถ้าบังเอิญเด็กเอเดนทำเขาท้องได้ขึ้

เพราะน้ำเสียงตื่นเต้นของคนไข้โรคประหลาดขาประจำเมื่อเช้ามืด ทำให้วันหยุดที่แสนหายากของคุณหมอเฉพาะทาง ระบบสืบพันธุ์โอเมก้าต้องละทิ้งการนอนโง่ ๆ บนตักภรรยาออกมาเข้าเวรพิเศษ ที่หมายถึงการเข้าเวรเพื่อคนไข้กิตติมศักดิ์เพียงคนเดียวแต่เช้า “รอผลแล็บออกก่อนแล้วจะโทรไปบอก แต่เท่าที่ดูผลอย่างอื่น ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนะ แน่ใจนะว่าไม่ได้คิดไปเอง” ลุคหมุนเก้าอี้กลับมาตั้งตรง หลังดูหน้าจอแสดงผลตรวจโดยละเอียดของเพื่อนรัก “กูไม่ได้คิดไปเอง กูว่ากูขนลุกแป๊บหนึ่งด้วยนะ” ว่านตอบรัวเร็ว เขายังจำได้ว่าในตอนที่โดนเด็กนั่นหอมแก้ม เพียงเสี้ยววินาทีที่ใบหน้าหล่อเหลากำลังจะย้ายไปฝังริมฝีปากกับแก้มเขาอีกข้าง กลิ่นหอมเย็นบางอย่างโชยเข้ามาในจมูกเขาแม้จะระบุไม่ได้ชัดและเป็นเพียงกลิ่นเจือจางบางเบาแต่ทำให้เขาขนอ่อนลุกชันตั้งแต่ปลายเท้ายันหลังคอทีเดียว ต้องเป็นกลิ่นฟีโรโมนอัลฟ่าอย่างแน่นอน เขาเคยอ่านเจอในหนังสือสักเล่มเมื่อนานมาแล้ว ในตอนที่ยังว้าวุ่นใจกับเรื่องโรคประหลาดของตัวเองมากกว่

เสียงหอบหายใจสอดประสานยามเมื่อสะโพกมนขยับเคลื่อนไหวขึ้นลงบนตักแกร่ง ทั้งที่ปากเอ่ยบอกว่าให้อีกฝ่ายแสดงฝีมือพิสูจน์ตนเองแต่เอาเข้าจริงกลับกลายเป็นคนที่โยกไหวกลืนกินแท่งเนื้อลำใหญ่โตเข้าช่องทางเล็กแคบเสียเอง เสียงคำรามในลำคอของคนที่ประคองเอวเล็กคอดบ่งบอกถึงแรงอารมณ์ของอัลฟ่าหนุ่มที่ถูกกลืนกินร่างเข้าไปในความคับแน่น สายตาคมมองใบหน้าสวยของเจ้าของสตูดิโอที่ขย่มขึ้นลงบนตัวเขาอย่างรุนแรง แต่แทนที่จะมีสีหน้ามีความสุข ดวงตาเรียวสวยกับถูกปิดด้วยแผงขนตาเปียกชุ่มของน้ำตาที่หยดลงมาข้างแก้มเงียบ ๆ ไม่มีเสียสะอื้นเจ็บปวดหรือเสียงครางพอใจออกมาจากปากบางที่ฟันซี่เล็กกัดริมฝีปากล่างจนแน่น จริงอยู่ที่ร่างกายของโอเมก้าศิลปินคนนี้มอบความคับแน่นเสียวซ่านให้เขาจนแทบบ้า อยากตักตวงรุนแรงให้มากกว่านี้ ความพอใจของเขาแสดงออกมาโดยการปล่อยกลิ่นฟีโรโมนรุนแรงตั้งใจเจาะจงให้คุณว่านมอมเมาหลงใหลเขาให้ได้ภายในกิจกรรมทางเพศครั้งแรกนี้ หากแต่ว่าโอเมก้าที่เคลื่อนไหวบนร่างเขาไม่มีกลิ่นใดส่งออกมายามที่กระทำเรื่องเช่นนี้เลยแม้แต่น้อย ทั้งที่เขาจงใจปล่อยกลิ่นฟีโรโมนของตนเองกระตุ้นอีกฝ่ายคลุ้งไปทั้งสตูดิโอ

ปัง! เสียงปิดประตูไม้บานใหญ่ราคาแพงสีดำสนิทดังก้องสตูดิโอโดยไม่สนว่าจะเกิดความเสียหายหรือชำรุดส่วนไหนบ้าง นั่นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าคนที่กระแทกบานประตูไม้สุดหรูของห้องทำงานส่วนตัวอยู่ในอารมณ์คุกรุ่นเพียงไร ยังไม่ทันที่เพื่อนร่วมงานและลูกค้าที่นั่งรออยู่โถงด้านนอกสตูดิโอจะหายตกใจกับเสียงดังเมื่อครู่ ทุกคนในบริเวณก็ต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อคนที่สร้างเสียงครึกโครมเท้าแขนลงโต๊ะไม้ตัวยาวสำหรับตรวจงานเต็มแรง ชายหนุ่มหุ่นผอมเพรียวสวมเสื้อเชิ้ตผ้าลื่นสีดำสนิทเช่นเดียวกับสีผมแหวกลึกลงมาถึงกลางอก กางเกงเข้ารูปแนบเนื้อสีคาราเมลอวดขาเรียวกับสะโพกโค้งสวย เขายืนเท้าแขนกับโต๊ะด้วยใบหน้ายุ่งเหยิง สายตาเรียวสวยหรี่ลงมองสำรวจรอบจนคนถูกมองต่างพากันหลบตาเป็นแถว “ไอ้หมอมาหรือยัง” เสียงห้วนเอ่ยถามโดยไม่ระบุคนตอบ มือเรียวที่เท้าลงโต๊ะเต็มแรงเสียงดังเมื่อครู่มีโทรศัพท์เครื่องแพงอยู่ข้างใต้ ดีที่เจ้าของใส่เคสคุณภาพดีไว้ ไม่อย่างนั้นหน้าจอคงได้แตกร้าวเหมือนเครื่องก่อนหน้านี้ที่เจ้าตัวเพิ่งโยนใส่กำแพงและทิ้งไปเมื่อปลายเดือนที่แล้ว “ยังไม่เห็นนะครับพี่ว่าน” “ทำไมยังไม่มาอีกวะ ไอ้ต้า