8.กลิ่นอายความรู้สึกเก่า

หลังจบบทสนทนาทิพากรก็รีบบอกคุณลุงคนขับแท็กซี่ทันทีว่าขอเปลี่ยนจุดหมายปลายทางใหม่ แม้ว่าคุณลุงจะพยายามหาเส้นทางซอกแซกเพื่อให้ไปถึงจุดหมายปลายทางเร็วขึ้นตามที่ทิพากรบอกไว้ แต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยย่นระยะเวลาการเดินทางเท่าไหร่นัก

สุดท้ายกว่าที่ทิพากรจะมาถึงบริษัทของอติกานต์ก็ผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ความจริงแล้วนี่คือวันหยุดของเขา และวันเริ่มทำงานที่ถูกระบุไว้ในสัญญาคือวันจันทร์ที่จะถึงนี้ การที่เขาเข้ามาดูระบบให้วันนี้อาจนับว่าเป็นน้ำใจมากกว่าหน้าที่

ปกติแล้วถ้าเป็นลูกค้ารายอื่นของบริษัทที่เขาเคยเข้าไปช่วยทำระบบหลังบ้านให้ เขาคงปฏิเสธการเข้ามา หากผู้ติดต่อไม่ได้ติดต่อผ่านบริษัทต้นสังกัดของเขา การรับงานโดยตรงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่นัก ยิ่งตำแหน่งลูกจ้างสัญญารายปีแบบเขายิ่งไม่สมควรเท่าไหร่

แต่อาจจะเพราะครั้งนี้อีกฝ่ายเป็น...อติกานต์

ผู้ที่เขาไม่ควรหวังแม้แต่การขอโอกาส แต่ใจมันกลับตอบสนองรวดเร็วเสมอหากเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเจ้าของชื่อนั้น

เนื่องจากเป็นวันหยุดซึ่งบริษัทส่วนใหญ่ที่อยู่ในอาคารนี้ต่างก็หยุดเหมือนกันทำให้อาคารสูงที่เคยคับคั่งไปด้วยพนักงานออฟฟิศดูเงียบจนผิดหูผิดตา ทิพากรกดลิฟต์ไปยังชั้นที่ 33 ตามที่อติกานต์บอกไว้ ชั้นนี้ไม่ต่างจากชั้น 32 ที่ทิพากรเคยเข้ามาฟังรายละเอียดงานเมื่อหลายวันก่อน เพียงแต่โต๊ะทำงานน้อยกว่าชั้นล่างมาก

ยืนงงอยู่หน้าลิฟต์ได้ไม่นาน เจ้าของสายเรียกเข้าก็เดินออกมาจากห้องกระจกติดฟิล์มทึบห้องหนึ่งก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เขาขึ้นเรื่อย ๆ

“ขอโทษที่รบกวนวันหยุด ว่าแต่คุณทิว่างจริง ๆ ใช่ไหม”

“ครับ?”

“ไม่มีอะไร ผมแค่เห็นว่าคุณใส่ชุด...ค่อนข้างทางการ เลยคิดว่าคุณอาจจะติดธุระอะไรอยู่หรือเปล่า”

“เอ่อ...พอดีธุระผมเสร็จแล้วครับ” ทิพากรยิ้มเจื่อน เขาไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนั้นไปอย่างไรดี จึงเลือกที่จะตอบตามความจริงออกไปบางส่วน ทิพากรก้มมองตัวเองตามสายตาของอติกานต์ที่ค่อย ๆ มองสำรวจตัวของเขา

นั่นสินะ วันหยุดแบบนี้ใครเขาจะใส่สูทเต็มยศแบบเขาบ้าง แถมยังเป็นแบรนด์เนมทั้งตัวเสียด้วย

จะว่าไปแล้ว...ก็คงจะมีคนหนึ่งที่เขานึกออก

คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็ใส่ชุดทางการเหมือนกันไม่ใช่หรือไง

ทิพากรมองสำรวจคนตัวสูงตรงหน้ากลับเช่นกัน แม้จะไม่มีเสื้อสูทสวมทับแบบเขา แต่ก็เดาได้ไม่ยากว่าคุณกานต์คงถอดแขวนไว้ในห้องทำงานหรือไม่ก็พาดไว้บนพนักเก้าอี้ตัวไหนสักตัว

ว่าแต่...การที่สีกางเกง และเสื้อเชิ้ตที่ถอดแบบมาเหมือนกันเป๊ะ ๆ แบบนี้คงเป็นเรื่องบังเอิญใช่ไหมนะ

“ดีใจที่ได้ยินคำว่า เสร็จ ธุระจากคุณนะ ผมโชคดีจริง ๆ ที่โทรไปถูกจังหวะ”

“ค...ครับ”

“มาเถอะครับ ผมไม่อยากกวนวันหยุดคุณทินานนัก”

ทิพากรเดินตามเจ้าของบริษัทและพนักงานเพียงคนเดียวของชั้น 33 ที่เขาเห็นตอนนี้เข้าไปยังห้องที่อติกานต์เพิ่งออกมา กลางห้องทำงานมีโต๊ะตัวใหญ่หนึ่งตัวซึ่งบนนั้นมีจอคอมพิวเตอร์โค้งสามจอต่อกันอย่างสวยงามเป็นระเบียบ ริมผนังด้านหนึ่งเต็มไปด้วยตู้เก็บกล่องสัญญาณมากมายที่มีสายระโยงระยางไปมาจนอาจจะทำให้คนมองเวียนหัว หากแต่ไม่ใช่กับโปรแกรมเมอร์ที่จบมาด้วยคะแนนสูงสุดอย่างทิพากร

“อย่างที่คุณทิรู้ ว่าผมจ้างบริษัทของคุณทิมาดูแลเรื่องโปรเจกต์ที่จะปรับที่นี่ให้ไป Hybrid Working (รูปแบบการทำงานที่พนักงานสามารถเลือกทำงานได้จากที่ไหนก็ได้ ไม่ว่าจะเป็น ออฟฟิศ บ้าน หรือที่อื่นๆ)    ตอนนี้ที่ยังไม่ได้เริ่มรันโปรเจกต์ทางผมมีทีมที่เริ่มทดลองทำงานจากที่อื่นบ้างแล้ว ชั้นนี้เลยเห็นโต๊ะทำงานโล่งหน่อย”

ทิพากรเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ซึ่งแสดงตัวเลขและโคดรหัสยุ่งเหยิงเต็มไปหมด ข้างกันมีอติกานต์ที่อธิบายเรื่องต่าง ๆ ให้เขาฟังด้วยน้ำเสียงนิ่ง

“ความจริงวันนี้ทีมนั้นต้องดึงข้อมูลจากฐานข้อมูลที่ออฟฟิศไปใช้ทำงานสำคัญต่อ แต่ไม่รู้เกิดปัญหาอะไรระบบถึงดึงข้อมูลไปใช้ไม่ได้ ผมอยู่ใกล้ที่สุดเลยแวะเข้ามาดูให้ก่อน แต่ก็...อย่างที่คุณเห็น ผมไปต่อไม่ได้แล้ว และผมก็นึกถึงคุณขึ้นมา”

“เดี๋ยวทิดูให้ครับ”

ทิพากรรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย ซึ่งพานให้ทำตัวไม่ถูกจึงได้เผลอหลุดแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นออกไป ราวกับว่าเขาและอติกานต์ย้อนเวลากลับไปยังตอนที่เขาทั้งคู่ยังออกเดตกันอยู่

“ขอบคุณครับ”

เสียงทุ้มพร้อมลมปากแผ่วผิวเฉียดอยู่ที่ใกล้ใบหู ทิพากรจึงรีบเลื่อนเก้าอี้บุนวมออกมาและนั่งลงจัดการตัวเลขและตัวอักษรยุ่งเหยิงบนหน้าจอทันทีโดยไม่หันกลับไปมองคนตัวสูงข้างกายอีก

หลังจากนั้นทิพากรก็ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว เขาหูดับไปตั้งแต่อติกานต์เท้าแขนลงบนโต๊ะข้างตัวเขา ใบหน้าหล่อเนี้ยบโน้มลงมามองหน้าจอที่เขากำลังแก้ไขปัญหาอย่างสนใจ แต่ระยะห่างเพียงน้อยนิดหลังจากห่างหายกันไปหลายเดือนนั้น ทำให้สมาธิของโปรแกรมเมอร์หนุ่มแทบรวบรวมเอาไว้เป็นกลุ่มก้อนไม่ได้ จนพิมพ์โคดผิดไปหลายครั้ง

ไม่นานอติกานต์ก็ถอยออกไปนั่งอ่านเอกสารรอเขาอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวเล็กอีกตัวในห้อง ทิพากรพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก แม้จะรู้ดีว่าอติกานต์พอจะมีความรู้ความเข้าใจเรื่องโปรแกรมและโคดรหัสอยู่บ้าง แต่คงดีกว่าที่อีกฝ่ายแยกออกไปทำเรื่องที่มีความชำนาญ มากกว่าจะมาสนใจหน้าจอเดียวกับเขา

ไม่อย่างนั้น...ให้นั่งแก้ทั้งวันก็คงไม่เสร็จแน่

หนุ่มไอทีหลุดหายเข้าไปยังโลกของโคดรหัส เสียงรอบตัวเงียบหายไปจากโสตประสาทของเขาเสมอยามที่เขาตั้งใจทำอะไรสักอย่าง จนเมื่อมีฝ่ามือหนึ่งวางลงบนบ่าบีบเบา ๆ ทิพากรถึงได้หลุดออกมายังเวลาปัจจุบันอีกครั้ง

“ไม่เสร็จก็พอเถอะ เย็นมากแล้ว”

“แต่พี่กานต์ต้องใช้ด่วนไม่ใช่เหรอครับ” ทิพากรกะพริบตาถี่หลังจากนั่งมองหน้าจอมานาน เขาเพิ่งรู้สึกแสบ ๆ เคือง ๆ ตาก็ตอนที่ละสายตาออกจากหน้าจอนี่เอง

“อย่าขยี้ตาแบบนั้น”

เสียงของอติกานต์เอ่ยขึ้นก่อนที่มือของทิพากรจะถูกดึงออกจากดวงตาคู่กลม ปลายคางของทิพากรถูกเชยขึ้นมองคนที่ยืนเหนือกว่า ราวกับถูกสะกดอีกครั้งคนบนเก้าอี้นวมนั่งนิ่งไม่ขัดขืนหรือเอ่ยถามอะไร ทิพากรสบมองนัยน์ตาคมดำสนิทก่อนที่การมองเห็นจะพร่าเลือนไปจากน้ำตาเทียมที่ถูกหยดลงมาให้อย่างเบามือ

เมื่อดวงตาแห้งแสบได้รับการปลอบประโลมเรียบร้อยแล้วทิพากรถึงได้ยอมละมือออกจากงานด่วนนอกวันทำการตามที่นายจ้างของเขาในตอนนี้บอก

“ช่วยไม่ได้นี่ พนักงานไอทีของผมเขาไปต่างจังหวัดพอดี อันที่จริงแค่คุณทิเข้ามาดูให้ในวันหยุดแบบนี้ ก็นับว่าผมเสียมารยาทและรบกวนมากพอแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงนะ ผมไม่ใช้งานใครฟรี ค่าแรงของคุณทิในวันนี้ผมจะบวกเข้าไปด้วยในตอนจบโปรเจกต์”

“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่...เอ่อ คุณกานต์ อันที่จริงถ้านับเวลาแล้ว ผมเข้ามาดูให้แค่ครึ่งวันเท่านั้น อีกอย่างผมว่ามันก็นับเป็นบริการอย่างหนึ่งตามในสัญญาที่คุณกานต์จ้างทีมไอทีของบริษัทผมด้วย”

“ถ้าคุณทิคิดแบบนั้น ผมขอเลี้ยงข้าวสักมื้อแล้วกันนะครับ กินเสร็จผมจะไปส่ง”

อติกานต์ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเดินนำทิพากรออกไปจากห้องเซิร์ฟเวอร์ ทิพากรเดินตามไปเงียบ ๆ จนกระทั่งเขาและอติกานต์มาถึงร้านอาหารร้านหนึ่งซึ่งทิพากรจำได้ว่าอติกานต์เคยพาเขามากินที่นี่แล้วอย่างน้อยก็หนึ่งครั้งในตอนที่รู้จักกันใหม่ ๆ

อาหารถูกสั่งด้วยเจ้ามือของมื้อนี้ ทิพากรไม่ต้องทำอะไรเลย เขาเพียงนั่งรอเฉย ๆ ไม่นานอาหารสามสี่อย่างก็ถูกนำมาวางไว้ตรงหน้า หากไม่เข้าข้างตัวเองมากไป ทิพากรคิดว่าคนที่ปั้นหน้านิ่งอยู่ตรงข้ามเขาอาจจะยังจำเมนูโปรดของเขาได้ เมื่อพิจารณาจากอาหารบนโต๊ะตอนนี้

ไม่มีหัวข้อสนทนามากมายนัก เขาต่างคนต่างกินอาหารกันไปเงียบ ๆ พอกินเสร็จทิพากรก็เอ่ยปฏิเสธความหวังดีของอติกานต์ไป เมื่ออีกฝ่ายอาสาจะขับรถไปส่ง เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองนักว่าทำไมถึงยังอยากปิดที่อยู่ของตัวเองไว้ไม่ให้อติกานต์รู้ แต่ถึงจะปัดความหวังดีไปอติกานต์ก็ไม่มีท่าทีไม่พอใจอะไรเขา อีกฝ่ายเพียงยืนเป็นเพื่อนจนพนักงานร้านเรียกแท็กซี่มาให้เขาได้คันหนึ่ง

ทิพากรเข้าไปนั่งที่เบาะหลังโดยมีอติกานต์ปิดประตูรถให้ ก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไป อีกฝ่ายก็ทิ้งระเบิดลงใส่ใจของเขาอีกครั้งด้วยประโยคธรรมดาประโยคหนึ่งเท่านั้น

“คุณใส่ชุดนี้แล้วดูดีนะ ดูเหมือนว่า...รสนิยมเราจะคล้ายกันนะครับ”