Mag-log inShare
ตอนที่ 1.
Huling Na-update:
2025-05-03 15:15:32ตอนที่ 1.
ร่างสูงหกฟุตสามนิ้วยืนสงบนิ่งอยู่หน้าเจดีย์ของน้องสาวเพียงคนเดียวที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับด้วยสายตาอาลัยเศร้าหมอง ชุดสูทไร้ที่ติกลืนไปกับเส้นผมสีดำสนิทที่ถูกสายลมโชยพัดแผ่วๆ จนปรกหน้าผาก
ไหล่กว้างซ่อนอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวช่วยเน้นให้เห็นกล้ามเนื้อกำยำแสดงถึงความแข็งแรงและมีพละกำลังอย่างน่าทึ่ง แสงตะวันกล้ายามสนธยาที่อาบไร้ลงสู่พื้นเบื้องล่าง ช่วยเน้นรูปหน้าหล่อเข้มคมคายให้คล้ายกับหินสลักที่ไร้ชีวิต
ดวงตาสีนิลถูกห้อมล้อมด้วยขนตาดกดำเป็นประกายดุดันพร้อมจะฟาดฟันกับผู้ที่เป็นศัตรูให้ย่อยยับอย่างไม่ปรานี สันจมูกโด่งตรงช่วยเสริมให้ใบหน้าหล่อกระชากใจนั้นสมบูรณ์แบบราวกับถูกปั้นแต่งโดยจิตรกรเอกของโลก
โหนกแก้มสูงและกรามสี่เหลี่ยมมีไรเคราเขียวครึ้มที่ทำให้เขาดูแกร่งกระด้าง น่ากลัว และต่ำลงไปกว่านั้นคือริมฝีปากหยักสีสดบางได้รูปที่ปราศจากรอยยิ้มแห่งความสุขมาเนิ่นนาน นับตั้งแต่การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไป ด้วยการกระทำที่น่ารังเกียจของหญิงชายคู่นั้น
รัชชานนท์ วนิชเจริญกุล ทายาทที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของโรงแรมหรูห้าดาวในเครือ วนิชกรุ๊ป ชายหนุ่มสูญเสียบิดาและมารดาไปกับอุบัติเหตุบนท้องถนนเมื่อสิบปีก่อน ซึ่งตอนนั้นเขาพึ่งจะเรียนจบปริญญาโทจากมหาลัยชื่อดังในอังกฤษใหม่ๆ และเมื่อไม่นานมานี้เอง เขาก็ต้องสูญเสียญาติสนิทที่เหลือเพียงคนเดียวไปอีกคน
รฎาพร วนิชเจริญกุล น้องสาวอันเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขา ต้องมาตายจากไปอย่างไร้ค่าเพราะความโลเลและสับปลับของผู้ชายคนนั้น
กรามแกร่งขบกันเป็นสันจนเนื้อข้างแก้มกระตุกเป็นริ้ว ดวงตาที่ดุกระด้างจ้องมองรูปหน้าเจดีย์เก็บกระดูกของน้องสาวนิ่ง ก่อนจะฝืนยิ้มน้อยๆ ให้กับรูปของรฎาพร
“พี่มาแล้ว... พี่มาเยี่ยมพรแล้ว...”
สายพระพายที่พัดแผ่วๆ มาปะทะผิวสีคล้ามแดดไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหนาวสั่นแม้แต่น้อยทั้งๆ ที่อากาศยามเย็นย่ำและใกล้กับชายทะเลแบบนี้จะเหน็บหนาวแค่ไหนก็ตาม
“วันนี้พี่นำของที่พรชอบมาให้พรด้วย ข้าวต้มกุ้ง แล้วก็...”
น้ำเสียงห้าวขาดช่วงไปไม่อาจจะฝืนพูดจนจบได้ เมื่อก้อนสะอื้นมันจุกที่ลำคอ ความเจ็บปวดกับการสูญเสียที่ได้รับทำให้ชายหนุ่มแปลงร่างเป็นอสูรร้ายเลือดเย็นได้ในทันที และเขาได้เตรียมแผนการทุกอย่างไว้เพื่อชำระแค้นกับศัตรูที่ทำลายชีวิตของน้องสาวให้ย่อยยับคามือ
“พะโล้... องุ่นแดง...น้ำส้มคั้น...”
รัชชานนท์พยายามสะกดกลั้นอารมณ์เศร้าหมองเอาไว้อย่างที่สุด แม้มันจะผ่านมาปีกว่าแล้ว กับอุบัติเหตุครั้งนั้น อุบัติเหตุที่พรากรฎาพรไปจากเขา แต่เขาก็ไม่อาจจะลบเลือนมันออกไปจากสมองได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว
‘พวกเขาหลอกพร... พวกเขาทำร้ายพร
พรเกลียดพวกเขา...’รฎาพรคร่ำครวญไปตลอดทางขณะที่ขับรถอยู่ในวันที่เกิดโศกนาฏกรรม ทั้งๆ ที่เขาพยายามหว่านล้อมเพื่อที่จะเป็นคนขับเองหลายต่อหลายครั้ง แต่น้องสาวก็ไม่ยินยอม จนทุกอย่างสายเกินแก้
ภาพที่รฎาพรนอนร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดหลังจากที่รถเสียหลักพุ่งชนต้นไม้ข้างทางยังฝังแน่นอยู่ในสมอง เลือดสดๆ ของน้องสาวไหลออกมาจากปากและจมูก ตอนนั้นกระจกได้บาดดวงตาของเขาทั้งสองข้างจนไม่อาจจะช่วยเหลือน้องสาวได้เลย...
‘พี่นนท์...พร...เจ็บเหลือ..เกิน...พร...เจ็บ...”
แต่คำพูดของเธอยังฝังลึกอยู่ในใจ และเขาก็คงไม่อาจจะลืมมันไปได้ ถ้าความแค้นนี้ยังไม่ได้รับการชำระ เขาจะทำให้พวกมันย่อยยับราวกับตายทั้งเป็น และเมื่อถึงวันนั้นเขาจะลากพวกมันมากราบหลุมศพรฎาพรให้จงได้
“พี่สัญญา ว่าพี่จะทำลายไอ้ผู้ชายคนนั้น และคนที่มันรักทุกคน ให้มันทรมานกว่าที่พรได้รับร้อยเท่าพันเท่า” ชายหนุ่มยิ้มให้รูปอยู่นาน ก่อนรอยยิ้มจะค่อย ๆ จางลงพร้อมกับแววตากร้าวจัด
“พี่จะให้พวกมันชดใช้ทุกอย่างที่ทำไว้กับพร...!”
ชายหนุ่มเน้นหนักทุกคำพูด พร้อมกับยิ้มให้กับรูปอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับเป็นรอยยิ้มที่ดูโหดเหี้ยมและน่ากลัวที่สุด
มือหนาสีแทนตวัดแว่นดำขึ้นปกปิดดวงตาคมกล้าราวกับคมมีดของตนเอง ก่อนจะหมุนตัวเดินจากเจดีย์ของรฎาพรออกมาช้าๆ ริมฝีปากหยักสีสดที่บางเฉียบเม้มเข้าหากันแน่น ทุกย่างก้าวที่เหยียบย่ำไปข้างหน้าเต็มไปด้วยความเคียดแค้น
เขาจะทำให้ไอ้คนที่ทำลายชีวิตที่กำลังสวยงามของรฎาพรให้มันย่อยยับไม่มีชิ้นดี เขาจะทำให้โลกใบนี้คือบ้านที่ไม่น่าอยู่ของพวกมัน
“อดิเทพ... นทิชา ถึงเวลาแล้วที่พวกแกจะต้องชดใช้...”
เสียงเครื่องยนต์ที่คำรามเข้ามาใกล้และดับสนิทลงในระยะเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที นทิชาพยุงร่างบอบบางที่พึ่งฟื้นไข้ของตนเองถลันมาเกาะขอบหน้าต่างในห้องหอของตนเอง...
ร่างสูงใหญ่ กำยำ น่าเกรงขามของรัชชานนท์ก้าวลงมาจากรถลีมูซีนสีดำเงาวับ หัวใจสาวเต้นระรัวแทบจะกระดอนออกมาจากอก ลมหายใจชะงักติดอยู่แค่ลำคอ จะมองกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เขา... รัชชานนท์ก็ยังคงทำให้ร่างกายของเธอมีปฏิกิริยาแปลกประหลาด คลื่นความร้อนเดือดพล่านไปทั่วร่างสาว
เหตุการณ์เมื่อหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมากลับเข้ามาในสมองอีกครั้ง คล้ายกับสายน้ำเชี่ยวที่ไหลเปลี่ยนทิศทาง มันน่าจะมีแต่ความยินดีไม่ใช่หรือ... หากว่าการแต่งงานในครั้งนี้จะไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความใจร้ายของผู้ชายที่ชื่อ รัชชานนท์
‘อย่าคิดว่าที่ฉันจัดงานแต่งงานในครั้งนี้เพราะฉันรักเธอ...ฉันแค่ต้องการทำให้ไอ้อดิเทพมันรู้เท่านั้นแหละของสิ่งไหนคือของๆ
ฉันและมันไม่มีสิทธิ์แตะต้อง...!’นี่คือคำพูดของเขาที่กระซิบแผ่วเบามาที่ใบหูของเธอ และมันก็ทำให้หัวใจที่เบิกบานอยู่เมื่อครู่นี้แฟบลงได้ทันตา หญิงสาวจำได้ว่าต้องฉาบใบหน้าด้วยรอยยิ้มหวานทุกครั้งที่มีแขกเดินเข้ามาในงาน และเมื่อไม่อาจจะทานทนต่อความเจ็บปวดจากคมมีดที่รัชชานนท์จ้วงใส่อกได้อีกต่อไป น้ำตาก็ไหลเอ่อล้นขอบตาจนหล่อนต้องรีบเช็ดมันออกไปอย่างรวดเร็ว
บรรยากาศภายในงานแต่งที่แขกเหรื่อทุกคนร่วมกันอวยพรให้เขาและเธอมีความสุข แต่ใครจะรู้บ้างเล่าว่าจริงๆ แล้วผู้ชายที่แสร้งทำเป็นยิ้มอบอุ่นให้กับหล่อนนี้จะร้ายกาจ ราวกับอสูรร้าย
เพราะหลังจากที่ผู้ใหญ่ส่งตัวบ่าวสาวทั้งคู่เข้าหอแล้ว เธอและเขาก็ถูกทิ้งให้อยู่ในห้องหอที่จัดแต่งด้วยสีชมพูทั่วทั้งห้องตามลำพัง กลิ่นดอกกุหลาบหอมละมุนทำให้นทิชาอดเคลิ้มฝันถึงคืนวิวาห์อันแสนโรแมนติกไม่ได้ แต่สำหรับรัชชานนท์มันคงไม่ได้เป็นเช่นนั้น เพราะเพียงไม่นานเขาก็เผยธาตุแท้ออกมา
คำพูดที่เต็มไปด้วยความขยะแขยงชิงชังระดมกันโพยพุ่งออกมาจากริมฝีปากหยักสวยสีสดของเขาไม่ขาดสาย และทุกคำพูดมันก็ทำให้หล่อนได้แต่ปล่อยน้ำตาออกมาด้วยความเจ็บปวด
‘เธอจะต้องอุ้มท้องลูกของฉัน
และเมื่อคลอดแล้วเธอก็ต้องไปจากชีวิตฉันกับลูกในทันที...’ น้ำเสียงกระด้างที่เต็มไปด้วยความรังเกียจของเขาในวันนั้นยังฝังใจไม่คลาย‘และอย่าได้กลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก
เพราะฉันเกลียดเธอ...!’
Kaugnay na kabanata
เจ้าบ่าวอสูร ตอนที่ 2.
ตอนที่ 2.ลำคอตีบตันรวดร้าวเพราะน้ำตาที่นทิชาพยายามสะกดกลั้นมันเอาไว้ หล่อนไม่เข้าใจเลยว่าแค่หล่อนติดหนี้เขาเพียงแค่สามแสน ทำไมรัชชานนท์ถึงได้ใจร้ายกับหล่อนมากนัก ทำไมถึงต้องเหยียบย่ำศักดิ์ศรีกันมากมายขนาดนี้ทั้งๆ ที่ตอนแรกที่เขาเอ่ยปากบอกว่าจะจัดงานแต่งงานให้นั้น หล่อนคิดว่าเขาเริ่มรู้สึกดีกับตัวเองขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ผิดคาด เพราะนอกจากเขาจะตอกย้ำถึงจุดประสงค์ที่จัดงานแต่งแล้ว เขายังทำให้ความฝันของหล่อนที่มีเขาอยู่ในนั้นพังทลายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดีหล่อนโง่เองที่หลงรักเขาอย่างหัวปักหัวปำ ปิดหูปิดตาไม่สนใจความจริงที่ชายหนุ่มแสดงออกมาอย่างไม่ปิดบังเวลาที่เผชิญหน้ากันว่ารังเกียจและขยะแขยงหล่อนเพียงไหนนทิชายกหลังมือขึ้นป้ายน้ำตาที่ไหลเอ่อออกมาจากดวงตากลมโตที่ตอนนี้ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำใสๆ ที่มันจะไหลออกมาพร้อมๆ กับความเสียใจเสมอด้วยความรวดร้าว ถึงเวลาแล้วที่หล่อนควรจะต่อต้านเขาเสียที หล่อนจะไม่ยอมเป็นเบี้ยล่างให้ผู้ชายที่ทั้งตาบอดและหัวใจบอดคนนี้ทำราวกับว่าหล่อนไม่มีหัวใจอีกแล้วหญิงสาวตลบผ้าม่านลงอย่างรวดเร็ว เมื่อรับรู้ถึงกระแสสายตาคมกล้าที่ถูกปิดบังด้วยแว่นตาสีดำแหงนเงยขึ้นมายังตำแหน่งที่
Huling Na-update : 2025-05-03เจ้าบ่าวอสูร ตอนที่ 3.
ตอนที่ 3.กลีบปากที่มีสีสันขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากไข้ลดลงเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ก่อนจะตัดสินใจยื่นมือไปจับลูกบิดทองเหลืองที่เย็นเฉียบพอๆ กับอุ้งมือของหล่อนแน่น และไม่ช้าประตูบานนั้นก็ถูกเปิดออกจนกว้างและอสูรร้ายที่นั่งอยู่บนรถเข็นตรงกลางห้องก็ปรากฏขึ้นแก่สายตารัชชานนท์ยังหล่อเหลาอย่างร้ายกาจเสมอในสายตาของหล่อน หญิงสาวไล่สายตาบนใบหน้ารูปสี่เหลี่ยมที่ดูคล้ายกับรูปปั้นไร้ชีวิตของบุรุษตรงหน้าด้วยสายตาชื่นชมแม้ดวงตาคมกล้าที่หล่อนเคยได้พิศมองน้อยครั้งนักยังคงซ่อนอยู่ในเลนส์แว่นสีดำสนิท แต่แค่ปลายจมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากบางสีสดที่หยักได้รูปก็ทำให้ใบหน้าของรัชชานนท์สมบูรณ์แบบ หรือบางทีอาจจะพูดได้อย่างเต็มปากว่าชายหนุ่มช่างดูหล่อเหลาราวกับไม่ใช่คนจริงๆ เป็นรูปปั้นที่จิตกรฝีมือเอกบรรจงสร้างสรรค์ขึ้นมาแต่เขามีเลือดเนื้อ... มีชีวิตจริงๆความปรารถนาในบางสิ่งบางอย่างระเบิดตูมครอบคลุมกายสาวในทันที และมันก็แผ่ซ่านมุ่งหน้าเข้าจู่โจมที่แก่นกลางลำตัวอย่างน่าละอายทำไมหล่อนถึงได้คิดอะไรบ้าบอ ไร้ยางอายแบบนี้ได้ทุกครั้ง ยามที่เผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้นะ...“คิดว่าต้องให้คนตาบอดอย่างฉันเดินไปเปิดประตู
Huling Na-update : 2025-05-03เจ้าบ่าวอสูร ตอนที่ 4.
ตอนที่ 4.“มีนคงไร้ค่ามากใช่ไหมคะในสายตาของคุณนนท์...”น้ำตาเอ่อคลอหน่วยตา พยายามอย่างที่สุดเพื่อจะก้มหน้ารับสภาพที่น่าสังเวชจากน้ำมือของผู้ชายที่ตัวเองหลงรักหมดใจให้ได้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะยากเย็นเหลือเกินเพราะยิ่งหล่อนอ่อนแอ ยอมเขามากเท่าไหร่ รัชชานนท์ก็ยิ่งตอกย้ำความไร้ค่าของหล่อนด้วยวาจาเราะร้าย“ม่าย... อย่าคิดว่าเธอไร้ค่านักสิ อย่างน้อยก็ควรจะดีใจที่เนื้อตัวของเธอยังขายทอดตลาดได้ตั้งสามแสนบาท...”น้ำตาร่วงลงมาอาบแก้มนวล สาวน้อยกลั้นสะอื้นไว้สุดกำลังแต่ก็ไม่อาจจะเก็บมันเอาไว้ได้ ความเจ็บปวดที่รัชชานนท์สาดซัดเข้าใส่ทำให้หัวใจของหล่อนเลือดโซก ร่างบางที่ยืนนิ่งให้ชายหนุ่มที่มีร่างกายเป็นเทพบุตรแต่จิตใจเป็นอสูรกอดรัดอยู่เมื่อครู่นี้เริ่มดิ้นรน“ปล่อยนะ... ปล่อยมีนเดี๋ยวนี้ ถ้าเกลียดกันนักจะมากอดกันทำไม...”“ก็เพราะเกลียดยังไงล่ะ ถึงได้ทำอย่างนี้ ไม่มีผู้ชายคนไหนหรอกนะที่คิดจะจริงจังกับผู้หญิงน่ารังเกียจแบบเธอได้ นทิชา... เธอมันน่ารังเกียจ” ทุกคำพูดถูกบีบเค้นออกมาจากจิตวิญญาณ“แต่ฉันก็ยังต้องการเนื้อตัวของเธอ ยังต้องการจะเข้าไปอยู่ในตัวเธอ อยากจะรู้นักว่าไอ้อดิเทพหน้าจืดมันยังจะต้องการ
Huling Na-update : 2025-05-03
Pinakabagong kabanata
เจ้าบ่าวอสูร ตอนที่ 4.
ตอนที่ 4.“มีนคงไร้ค่ามากใช่ไหมคะในสายตาของคุณนนท์...”น้ำตาเอ่อคลอหน่วยตา พยายามอย่างที่สุดเพื่อจะก้มหน้ารับสภาพที่น่าสังเวชจากน้ำมือของผู้ชายที่ตัวเองหลงรักหมดใจให้ได้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะยากเย็นเหลือเกินเพราะยิ่งหล่อนอ่อนแอ ยอมเขามากเท่าไหร่ รัชชานนท์ก็ยิ่งตอกย้ำความไร้ค่าของหล่อนด้วยวาจาเราะร้าย“ม่าย... อย่าคิดว่าเธอไร้ค่านักสิ อย่างน้อยก็ควรจะดีใจที่เนื้อตัวของเธอยังขายทอดตลาดได้ตั้งสามแสนบาท...”น้ำตาร่วงลงมาอาบแก้มนวล สาวน้อยกลั้นสะอื้นไว้สุดกำลังแต่ก็ไม่อาจจะเก็บมันเอาไว้ได้ ความเจ็บปวดที่รัชชานนท์สาดซัดเข้าใส่ทำให้หัวใจของหล่อนเลือดโซก ร่างบางที่ยืนนิ่งให้ชายหนุ่มที่มีร่างกายเป็นเทพบุตรแต่จิตใจเป็นอสูรกอดรัดอยู่เมื่อครู่นี้เริ่มดิ้นรน“ปล่อยนะ... ปล่อยมีนเดี๋ยวนี้ ถ้าเกลียดกันนักจะมากอดกันทำไม...”“ก็เพราะเกลียดยังไงล่ะ ถึงได้ทำอย่างนี้ ไม่มีผู้ชายคนไหนหรอกนะที่คิดจะจริงจังกับผู้หญิงน่ารังเกียจแบบเธอได้ นทิชา... เธอมันน่ารังเกียจ” ทุกคำพูดถูกบีบเค้นออกมาจากจิตวิญญาณ“แต่ฉันก็ยังต้องการเนื้อตัวของเธอ ยังต้องการจะเข้าไปอยู่ในตัวเธอ อยากจะรู้นักว่าไอ้อดิเทพหน้าจืดมันยังจะต้องการ
เจ้าบ่าวอสูร ตอนที่ 3.
ตอนที่ 3.กลีบปากที่มีสีสันขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากไข้ลดลงเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ก่อนจะตัดสินใจยื่นมือไปจับลูกบิดทองเหลืองที่เย็นเฉียบพอๆ กับอุ้งมือของหล่อนแน่น และไม่ช้าประตูบานนั้นก็ถูกเปิดออกจนกว้างและอสูรร้ายที่นั่งอยู่บนรถเข็นตรงกลางห้องก็ปรากฏขึ้นแก่สายตารัชชานนท์ยังหล่อเหลาอย่างร้ายกาจเสมอในสายตาของหล่อน หญิงสาวไล่สายตาบนใบหน้ารูปสี่เหลี่ยมที่ดูคล้ายกับรูปปั้นไร้ชีวิตของบุรุษตรงหน้าด้วยสายตาชื่นชมแม้ดวงตาคมกล้าที่หล่อนเคยได้พิศมองน้อยครั้งนักยังคงซ่อนอยู่ในเลนส์แว่นสีดำสนิท แต่แค่ปลายจมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากบางสีสดที่หยักได้รูปก็ทำให้ใบหน้าของรัชชานนท์สมบูรณ์แบบ หรือบางทีอาจจะพูดได้อย่างเต็มปากว่าชายหนุ่มช่างดูหล่อเหลาราวกับไม่ใช่คนจริงๆ เป็นรูปปั้นที่จิตกรฝีมือเอกบรรจงสร้างสรรค์ขึ้นมาแต่เขามีเลือดเนื้อ... มีชีวิตจริงๆความปรารถนาในบางสิ่งบางอย่างระเบิดตูมครอบคลุมกายสาวในทันที และมันก็แผ่ซ่านมุ่งหน้าเข้าจู่โจมที่แก่นกลางลำตัวอย่างน่าละอายทำไมหล่อนถึงได้คิดอะไรบ้าบอ ไร้ยางอายแบบนี้ได้ทุกครั้ง ยามที่เผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้นะ...“คิดว่าต้องให้คนตาบอดอย่างฉันเดินไปเปิดประตู
เจ้าบ่าวอสูร ตอนที่ 2.
ตอนที่ 2.ลำคอตีบตันรวดร้าวเพราะน้ำตาที่นทิชาพยายามสะกดกลั้นมันเอาไว้ หล่อนไม่เข้าใจเลยว่าแค่หล่อนติดหนี้เขาเพียงแค่สามแสน ทำไมรัชชานนท์ถึงได้ใจร้ายกับหล่อนมากนัก ทำไมถึงต้องเหยียบย่ำศักดิ์ศรีกันมากมายขนาดนี้ทั้งๆ ที่ตอนแรกที่เขาเอ่ยปากบอกว่าจะจัดงานแต่งงานให้นั้น หล่อนคิดว่าเขาเริ่มรู้สึกดีกับตัวเองขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ผิดคาด เพราะนอกจากเขาจะตอกย้ำถึงจุดประสงค์ที่จัดงานแต่งแล้ว เขายังทำให้ความฝันของหล่อนที่มีเขาอยู่ในนั้นพังทลายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดีหล่อนโง่เองที่หลงรักเขาอย่างหัวปักหัวปำ ปิดหูปิดตาไม่สนใจความจริงที่ชายหนุ่มแสดงออกมาอย่างไม่ปิดบังเวลาที่เผชิญหน้ากันว่ารังเกียจและขยะแขยงหล่อนเพียงไหนนทิชายกหลังมือขึ้นป้ายน้ำตาที่ไหลเอ่อออกมาจากดวงตากลมโตที่ตอนนี้ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำใสๆ ที่มันจะไหลออกมาพร้อมๆ กับความเสียใจเสมอด้วยความรวดร้าว ถึงเวลาแล้วที่หล่อนควรจะต่อต้านเขาเสียที หล่อนจะไม่ยอมเป็นเบี้ยล่างให้ผู้ชายที่ทั้งตาบอดและหัวใจบอดคนนี้ทำราวกับว่าหล่อนไม่มีหัวใจอีกแล้วหญิงสาวตลบผ้าม่านลงอย่างรวดเร็ว เมื่อรับรู้ถึงกระแสสายตาคมกล้าที่ถูกปิดบังด้วยแว่นตาสีดำแหงนเงยขึ้นมายังตำแหน่งที่
เจ้าบ่าวอสูร ตอนที่ 1.
ตอนที่ 1.ร่างสูงหกฟุตสามนิ้วยืนสงบนิ่งอยู่หน้าเจดีย์ของน้องสาวเพียงคนเดียวที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับด้วยสายตาอาลัยเศร้าหมอง ชุดสูทไร้ที่ติกลืนไปกับเส้นผมสีดำสนิทที่ถูกสายลมโชยพัดแผ่วๆ จนปรกหน้าผากไหล่กว้างซ่อนอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวช่วยเน้นให้เห็นกล้ามเนื้อกำยำแสดงถึงความแข็งแรงและมีพละกำลังอย่างน่าทึ่ง แสงตะวันกล้ายามสนธยาที่อาบไร้ลงสู่พื้นเบื้องล่าง ช่วยเน้นรูปหน้าหล่อเข้มคมคายให้คล้ายกับหินสลักที่ไร้ชีวิตดวงตาสีนิลถูกห้อมล้อมด้วยขนตาดกดำเป็นประกายดุดันพร้อมจะฟาดฟันกับผู้ที่เป็นศัตรูให้ย่อยยับอย่างไม่ปรานี สันจมูกโด่งตรงช่วยเสริมให้ใบหน้าหล่อกระชากใจนั้นสมบูรณ์แบบราวกับถูกปั้นแต่งโดยจิตรกรเอกของโลกโหนกแก้มสูงและกรามสี่เหลี่ยมมีไรเคราเขียวครึ้มที่ทำให้เขาดูแกร่งกระด้าง น่ากลัว และต่ำลงไปกว่านั้นคือริมฝีปากหยักสีสดบางได้รูปที่ปราศจากรอยยิ้มแห่งความสุขมาเนิ่นนาน นับตั้งแต่การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไป ด้วยการกระทำที่น่ารังเกียจของหญิงชายคู่นั้นรัชชานนท์ วนิชเจริญกุล ทายาทที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของโรงแรมหรูห้าดาวในเครือ วนิชกรุ๊ป ชายหนุ่มสูญเสียบิดาและมารดาไปกับอุบัติเหตุบนท
