Mag-log inShare
บทที่ 6
Pinakabagong kabanata
เจ้าพ่อยกเลิกงานแต่งสิบเจ็ดครั้งฉันกลายเป็นเจ้าแม่มาเฟีย บทที่ 8
หลายปีต่อมา ในพิธีมอบรางวัลการแข่งขันนวัตกรรมวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีเยาวชนระดับนานาชาติแองเจโลสวมสูทตัวเล็กยืนอยู่บนเวทีรับรางวัล เมื่อเขารับถ้วยรางวัลทองคำมา เสียงปรบมือก็ดังกระหึ่มไปทั่ว“คุณเดอลูก้า” พิธีกรยิ้มแล้วยื่นไมโครโฟนให้ “ช่วยกล่าวความรู้สึกหลังได้รับรางวัลหน่อยได้ไหมคะ?”แองเจโลรับไมค์มา น้ำเสียงใสแต่หนักแน่น “ผมขอขอบคุณแม่ของผมครับ เธอคือแบบอย่างของผม”ฉันยิ้มพลางปรบมือให้ลูกชาย สายตาเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์ที่การแจ้งเตือนข่าวเด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของฉัน[ตระกูลรุสโซแห่งอิตาลีตอนใต้หนี้สินกองพะเนิน ธุรกิจหลักทยอยถูกขายทอดตลาด เจ้าพ่อลอเรนโซ รุสโซ มีข่าวลือว่าชีวิตคู่ร้าวฉาน มีปากเสียงกันไม่หยุด]รูปภาพประกอบคือภาพแอบถ่าย ลอเรนโซไว้หนวดเครารกรุงรัง ดวงตาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและว่างเปล่า ส่วนเคียร่าก็อยู่ในชุดยาวเปรอะเปื้อนที่สกปรก ทรุดโทรม และกำลังตะโกนใส่เขาอย่างบ้าคลั่งฉันมองข่าวนั้นด้วยความเยือกเย็น ก่อนจะปัดหน้าจอทิ้งอย่างไม่ใส่ใจหลังพิธีมอบรางวัลจบลง แองเจโลวิ่งมาหาฉันพร้อมถ้วยรางวัลในมือ “แม่ครับ! ผมชนะแล้ว!”“ลูกคือความภาคภูมิใจของแม่เสมอ”
เจ้าพ่อยกเลิกงานแต่งสิบเจ็ดครั้งฉันกลายเป็นเจ้าแม่มาเฟีย บทที่ 7
เหตุการณ์ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นดึงดูดสายตาของแขกทั่วทั้งงานสีหน้าของลอเรนโซซีดเผือด ปากสั่นเครือ ราวกับยังอยากแก้ตัวอะไรบางอย่าง แต่ในเวลานี้เอง...“พี่คะ!”เคียร่าโผเข้ามาทันที มือข้างหนึ่งที่ประคองท้องที่ใหญ่ยื่น ส่วนมืออีกข้างหนึ่งคว้าแขนของลอเรนโซไว้แน่น“ลอเรนโซ… เมื่อครู่นี้คุณพูดว่าจะกลับไปเริ่มต้นใหม่กับเธอเหรอ?” เสียงของเธอสั่นเครือ เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “คุณจะรับลูกของเธอ? แล้วลูกของเราล่ะ?!”เสียงฮือฮาดังก้องไปทั่วทั้งงาน ฉันมองภาพเหตุการณ์วุ่นวายนั้นด้วยรอยยิ้มที่เย้ยหยัน มันเป็นภาพที่ตลกร้ายที่น่าสมเพชที่สุดในค่ำคืนนี้สีหน้าของลอเรนโซซีดสลับอึมครึม เขาพยายามสะบัดมือออก “เคียร่า! ปล่อย ฉันแค่...”“แค่ อะไร?!” น้ำตาของเคียร่าไหลพราก จนเครื่องสำอางเปื้อนเลอะ เผยให้เห็นใบหน้าซีดโทรม “ลูกในท้องฉันต่างหากที่เป็นลูกของคุณ เป็นทายาทผู้สืบทอดของตระกูลรุสโซ!”เธอกุมมือของลอเรนโซแปะลงบนหน้าท้องของตัวเองเธอเงยหน้าขึ้น น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความคับแค้นใจ “คุณเคยสัญญากับพ่อฉันว่าจะดูแลฉันตลอดชีวิต! คุณพูดเองว่าจะให้ฉันกับลูกมีครอบครัวที่อบอุ่น แล้วคุณกล้า... กล้าทำแบบนี้ต่อหน
เจ้าพ่อยกเลิกงานแต่งสิบเจ็ดครั้งฉันกลายเป็นเจ้าแม่มาเฟีย บทที่ 6
เจ็ดปีต่อมา ศูนย์การเงินนานาชาติเมืองมิลานฉันคล้องแขนพ่อเดินเข้าสู่ห้องจัดเลี้ยง ตอนนี้ฉันคือผู้นำสูงสุดของอิตาลีแดนเหนืออย่างไร้ข้อกังขา“นายหญิงเดอลูก้า” ตอนนี้พวกเขาเรียกฉันแบบนั้นมือขวาของฉันกุมมือเล็กๆ ของแองเจโล เขาใช้ปลายนิ้วจิ้มฝ่ามือฉันเบาๆ ฉันยิ้ม แล้วลูบศีรษะลูกชายอย่างอ่อนโยน “มีอะไรเหรอจ๊ะ เทวดาน้อยของแม่?”“แม่ครับ ผู้ชายคนนั้นมองแม่อยู่ตลอดเลย” แองเจโลพูดเสียงแผ่วเบา สายตาเฉียบแหลมมองไปยังมุมมืดของห้องจัดเลี้ยงลอเรนโซ รุสโซเขาดูโทรมมาก หมดสิ้นราศีและความองอาจในอดีต ส่วนเคียร่ายืนติดข้างกายเขา สายตาเต็มไปด้วยความหวาดระแวงแล้วมองมาที่ฉันฉันละสายตากลับมาไม่ได้สนใจ “ไม่ต้องสนใจ”แต่ลอเรนโซกลับเดินเข้ามาหา เขาผลักเคียร่าที่พยายามจะขวางออก เดินโซเซเข้ามา กลิ่นแอลกอฮอล์แรงฉุนตีขึ้นมาในอากาศทันที“วิกตอเรีย…” เสียงของเขาสั่นด้วยความตื่นเต้นและอดกลั้นมานาน “เจ็ดปีแล้ว…”ฉันมองเขาอย่างเย็นยะเยือก ไม่ได้พูดอะไร“กลับไปกับฉันเถอะ” เขาเอื้อมมือมาอย่างร้อนรนหมายจะคว้ามือฉัน “เราเริ่มต้นใหม่กันนะ! ครั้งนี้ ฉันจะไม่...”ฉันถอยหนึ่งก้าว เบี่ยงมือออกจากการสัมผัสนั้น สายตา
เจ้าพ่อยกเลิกงานแต่งสิบเจ็ดครั้งฉันกลายเป็นเจ้าแม่มาเฟีย บทที่ 5
มิลาน ห้องจัดเลี้ยงในคฤหาสน์เดอลูก้าสว่างไสวไปด้วยแสงไฟเหล่าผู้อาวุโสของมาเฟียอิตาลีตอนเหนือรวมตัวพร้อมหน้า เพื่อฉลองการกลับมาของฉัน“วิกตอเรีย” พ่อของฉันยกแก้วขึ้นก่อนใคร แล้วพูดอย่างทรงอำนาจว่า “ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”ฉันยกแก้วคริสตัลขึ้น กวาดสายตาไปรอบห้อง บางคนคืออดีตลูกน้องคนสนิทของพ่อ บางคนเป็นเลือดใหม่ที่เพิ่งผงาดขึ้นมา และบางคนคือคนที่เคยดูถูกคุณหนูเดอลูก้าผู้ทรยศ “หนี” ไปอยู่กับมาเฟียอิตาลีตอนใต้“ขอบคุณทุกท่านค่ะ” ฉันยิ้ม เสียงเรียบสงบ “ตลอดหลายปีที่อยู่อิตาลีตอนใต้ ฉันได้เรียนรู้อะไรมากมาย”“เช่นอะไร?” ชายคนหนึ่งถามขึ้นมาด้วยความสนใจ“เช่นว่า…” ฉันวางแก้วลงเบาๆ “ธุรกิจท่าเรือของพวกเขาอยู่ได้ด้วยการติดสินบนเจ้าหน้าที่ศุลกากร รายชื่อทั้งหมดอยู่ในมือฉันแล้ว”“ช่องทางค้าอาวุธของพวกเขา พึ่งคนกลางสามคน คนหนึ่งฉันดึงตัวมาแล้ว”“กระแสเงินสดจากบ่อนคาสิโนของพวกเขา สองในสามไม่เคยยื่นภาษีอย่างถูกต้อง หนังสือสอบสวนจากกรมสรรพากร จะถูกส่งถึงโต๊ะทำงานของตระกูลรุสโซในวันพรุ่งนี้”ทั่วทั้งห้องเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะระเบิดเป็นเสียงปรบมือและคำชื่นชมดังกึกก้อง“สมแล้วที่เป็นลูกสาวเดอลูก้
เจ้าพ่อยกเลิกงานแต่งสิบเจ็ดครั้งฉันกลายเป็นเจ้าแม่มาเฟีย บทที่ 4
“แกว่าอะไรนะ? เธอไปทำอะไรที่นั่น?!”ความไม่สบายใจก่อตัวขึ้นในใจของลอเรนโซอย่างรุนแรง เขาแทบหายใจไม่ออกวินาทีต่อมา โทรศัพท์ของเขาก็สั่นอย่างบ้าคลั่งเขารีบหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างลนลาน ในใจยังคงแอบมีความหวังเล็กๆอาจจะเป็น... วิกตอเรีย?แต่กลับเป็นเคียร่าทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เวลาเห็นชื่อของเธอเขามักจะรู้สึกเหนื่อยใจและสงสาร แต่ตอนนี้กลับมีแต่ความหงุดหงิดและอ้างว้าง“พี่คะ…” น้ำเสียงของเคียร่าดูเหมือนจะดีใจอย่างมาก “ฉันได้ยินมาว่าเกิดปัญหาในงานแต่งงาน…”ขมับของลอเรนโซเต้นตุบๆ เขากวาดตามองไปรอบโบสถ์ เห็นแขกทุกคนทำสีหน้าอยากรู้อยากเห็น“เคียร่า ตอนนี้พี่ไม่ว่าง…”“ฉันช่วยได้นะ!” เคียร่าพูดแทรกด้วยความตื่นเต้น “ฉันอยู่ที่หน้าประตูโบสถ์แล้ว ตระกูลรุสโซต้องมีเรื่องอื้อฉาวแบบนี้ไม่ได้ ฉัน...”“แกร๊ก!”ลอเรนโซกดตัดสายไปเลยเขาเข้าใจทันทีว่าวิกตอเรียรู้สึกอย่างไรทุกครั้งที่เธอต้องยืนอยู่หน้าแท่นบูชาที่แท้นี่ก็คือรสชาติของคนที่ถูกทอดทิ้ง“อันโตนิโอ!” เขาตวาดจนคนสนิทสะดุ้งเฮือก “ยกเลิกงานแต่ง!”“อะไรนะครับ?” อันโตนิโอตกใจ “แต่ลูกพี่ แขกยัง...”“ฉันบอกให้ยกเลิก!” เขาตะคอกเสียงดังแล
เจ้าพ่อยกเลิกงานแต่งสิบเจ็ดครั้งฉันกลายเป็นเจ้าแม่มาเฟีย บทที่ 3
แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาในห้องครัว ฉันฮัมเพลงพื้นบ้านของอิตาลีตอนเหนือเบาๆ ค่อยๆ ทอดเบคอนกับไข่ดาวด้านเดียวอย่างไม่เร่งรีบนี่คือมื้ออำลาที่ฉันตั้งใจเตรียมไว้ให้ตัวเองฉันดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง ส้อมเพิ่งจะแตะของไข่แดงเยิ้มๆ“แกร๊ก”ประตูเปิดออกลอเรนโซเดินเข้ามา พร้อมกลิ่นน้ำหอมของเคียร่าที่ติดตัวมา เขายังถือช่อดอกไม้มาด้วยช่อดอกไม้ใหญ่เกินงาม เป็นดอกเบิร์ดออฟพาราไดซ์สีเหลืองทองปนส้ม ลำต้นตั้งแข็งตรงฉันเกลียดดอกไม้พวกนี้ พวกมันเหมือนฝูงไก่งวงที่ถูกจับแต่งองค์ทรงเครื่องเกินเหตุ เทอะทะและไร้รสนิยมแต่เคียร่าชอบมาก เธอบอกว่าดอกไม้พวกนี้มีพลังชีวิตแข็งแกร่ง เป็นในแบบที่เธอนั้นคาดหวังที่จะเป็น“อรุณสวัสดิ์ วิกกี้” เสียงเขาแหบพร่าเล็กน้อยจากการอดนอน แต่ดูเหมือนจะอารมณ์ดี เขาวางช่อดอกไม้ที่เกะกะนั่นไว้ที่ปลายโต๊ะ แล้วนั่งลงตรงข้ามฉัน“เมื่อคืนเคียร่าก็เรื่องวุ่นวายอีกแล้ว” เขาพูดเหมือนบ่น แต่ก็เหมือนพยายามอธิบาย “บอกว่าเปลี่ยนยาแก้ปวดยี่ห้อใหม่ไม่ดีเหมือนยี่ห้อเก่า ร่างกายของเธอเนี่ยนะ… อะไรนิดอะไรหน่อยก็ทนไม่ไหวแล้ว”ระหว่างที่พูด เขาก็เอื้อมมือมาหยิบขนมปังของฉันด้วยความเคยชิน
