เจ้าพ่อยกเลิกงานแต่งสิบเจ็ดครั้งฉันกลายเป็นเจ้าแม่มาเฟีย

นี่คือพิธีแต่งงานครั้งที่สิบเจ็ดของฉันกับคู่หมั้น สิบหกครั้งก่อนหน้านี้เขาทิ้งฉันไว้กลางงานแต่งงานเพราะน้องสาวบุญธรรมผู้เปราะบางของเขาเคียร่า

ฉันคล้องแขนลอเรนโซ เดินไปบนพรมแดง ในขณะที่ลูกในท้องเตะแรงขึ้นจนฉันสะดุ้ง

“เจ้าตัวเล็กก็คงรอวันนี้อยู่เหมือนกันสินะ” เขายิ้มพร้อมจับมือฉันไว้

เมื่อบาทหลวงเริ่มอ่านคำปฏิญาณ ทุกสายตาในโบสถ์ก็จับจ้องมาที่เราทั้งคู่

แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเคียร่าอีกแล้ว

สีหน้าของลอเรนโซแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด มือของเขากำโทรศัพท์แน่นโดยไม่รู้ตัว

“ปิดมันซะ ลอเรนโซ” ฉันจ้องไปที่เขา

ความลังเลสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา นิ้วของเขาค้างอยู่ที่ปุ่มตัดสาย

จากนั้น โทรศัพท์ก็ตัดไปเอง

ฉันเพิ่งจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง

“วิกกี้” เขากดเสียงให้เบาลง พยายามดึงมือออกจากฉัน “อาจมีเรื่องด่วนก็ได้ ปกติเธอไม่ค่อยโทรมาติดๆ แบบนี้”

แต่ฉันไม่ยอมปล่อย “ลูกของเรากำลังรอให้พ่อพูดคำว่า ‘ผมยินดี’ อยู่นะ”

รูม่านตาของเขาหดแคบลงทันที เขาสะบัดมือฉันออกเหมือนโดนไฟลวก “แต่เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของคุณลุงมาร์ค!”

ประโยคนี้อีกแล้ว มาร์ค รอสซี ที่ปรึกษาคนสนิทที่ยอมรับกระสุนแทนพ่อของเขา ก่อนตายฝากประโยคเดียวที่ว่า “ช่วยดูแลเคียร่าให้ดี” และเพราะประโยคนี้ประโยคเดียว มันทำลายทุกอย่างในชีวิตของฉัน

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พอเห็นข้อความจากโรงพยาบาล เสียงของเขาก็เปลี่ยนไปทันที “เธอกินยานอนหลับ!”

“ยานอนหลับอีกแล้วเหรอ?” ฉันหัวเราะเย็นชา “เดือนที่แล้วที่เธอบอกว่ากินยาเข้าไป พยาบาลบอกว่าขวดยาไม่ได้เปิด!”

“วิกตอเรีย!” เขาตวาดเสียงแข็ง มองมาที่ฉันด้วยความผิดหวัง “ก่อนที่ลุงมาร์คจะตาย…”

“เขาฝากลูกสาวไว้กับเธอ ไม่ได้ฝากมีดไว้ให้เธอมาฆ่าฉัน!” ฉันกระชากคอเสื้อเขา “มองดูรอบตัวสิ! ครอบครัวของเรา ลูกน้องของเรา และลูกของเราที่ยังไม่เกิดมา! ทุกคนกำลังรอให้คุณพูดคำว่า ‘ผมยินดี!’ อยู่นะ”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกเป็นครั้งที่สาม เสียงสะอื้นอ่อนแรงของเคียร่าดังมาจากปลายสาย “พี่คะ…ช่วยฉันด้วย…”

รูม่านตาของลอเรนโซหดลง

“มีเหตุผลหน่อยได้ไหม” เขาแกะมือฉันออกเหมือนฉันเป็นคนงี่เง่าไม่มีเหตุผล “งานแต่งจัดใหม่ได้ แต่ชีวิตคนมีแค่ชีวิตเดียวนะ”

ประโยคที่คุ้นหู… ตอนที่เขายกเลิกงานแต่งงานครั้งที่สิบหก เขาก็พูดแบบนี้

“ลอเรนโซ!”

เสียงของฉันสะท้อนก้องไปทั่วโบสถ์ แต่แผ่นหลังของเขากลับเย็นชาและเด็ดเดี่ยวกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

เริ่มมีเสียงซุบซิบดังขึ้นในกลุ่มที่นั่งแขก บ้างหัวเราะเยาะ บ้างมองด้วยความสงสาร และอีกหลายคนที่ส่ายหัวอย่างรู้อยู่แล้วว่าสุดท้ายจะเป็นอย่างไร

เพราะครั้งแรกก็เป็นแบบนี้ จู่ๆ เคียร่าก็ล้มลงหมดสติ ลอเรนโซรีบวิ่งออกไปทันที

ฉันสวมชุดเจ้าสาววิ่งตามไปถึงโรงพยาบาล เห็นเคียร่านอนหน้าซีดเผือดอยู่บนเตียง นิ้วเกี่ยวชายเสื้อของเขาเอาไว้ แววตาที่เหลือบมองฉันมีความเย้ยหยันแวบผ่าน

ลอเรนโซหันหลังให้ฉัน ดังนั้นเลยไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่ประชดประชันนั่นของเธอ

ครั้งที่ห้า เราจัดพิธีเล็กๆ ในสวนหลังบ้าน ฉันรอทั้งวันในชุดเจ้าสาวเรียบง่ายแต่คู่หมั้นของฉันเขาก็ไม่มา ถูกผู้ใหญ่กระซิบประชดประชันอย่างแผ่วเบา “แค่งานแต่งงานยังจัดให้สำเร็จไม่ได้เลย”

พวกสุนัขจิ้งจอกเฒ่าจากอิตาลีตอนใต้ของอิตาลีไม่เคยปิดบังความดูถูกดูแคลนที่มีต่อฉัน ผู้หญิงที่มาจากอิตาลีตอนเหนือ “คุณหนูจากตระกูลเดอลูก้าไม่ว่าจะเก่งแค่ไหนแล้วยังไง สุดท้ายก็กุมหัวใจของเจ้าพ่อไว้ไม่ได้อยู่ดี”

หลังจากนั้นลอเรนโซก็โอบกอดฉันไว้ แล้วบอกว่าเขาจะไม่ให้ใครมาดูถูกฉันอีก

แต่ครั้งที่สิบ ลอเรนโซก็ทิ้งงานไปอย่างกะทันหันอีกครั้ง ลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งถึงกับพูดขึ้นมาเลยว่า “พี่ ทำไมไม่แต่งกับทั้งเจ้าสาวกับน้องสาวพร้อมกันไปเลยล่ะ จะได้ไม่ต้องไปๆ มาๆ”

เขาแค่เหลือบตามองชายคนนั้น แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมาอีกเลย

ครั้งนี้ฉันจะไม่รออีกต่อไปแล้ว

“งานแต่งยกเลิก หลังจากนี้ก็จะไม่จัดอีกแล้ว”

ผู้ใหญ่จากทางใต้ต่างตกตะลึง แม้แต่เจ้าพ่อเฒ่าที่ไม่เคยเหลียวมองฉัน ก็ยังต้องเงยหน้าขึ้นมามอง

“คุณวิกตอเรีย…” บาทหลวงพูดอย่างตะกุกตะกัก “บางทีเราอาจจะ…”

“ฉันบอกว่า” ฉันย้ำชัดอีกครั้ง “งานแต่งยกเลิก”

เจ้าพ่อเฒ่าหรี่ตา “พิธีแต่งงานของตระกูลรุสโซจะไม่ยอมให้ใครมาลบหลู่เป็นอันขาด”

ฉันสบตาเขาอย่างเรียบเฉย “เช่นนั้น รบกวนเจ้าพ่อเฒ่าไปเกลี่ยกล่อมทายาทของท่านให้เขากลับมาทำพิธีให้จบสิคะ”

ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน ฉันถอดมงกุฎออก มันเป็นมงกุฎเพชรประจำตระกูลที่เจ้าสาวตระกูลรุสโซทุกคนต้องสวมในพิธีสาบานตน

“ไม่นะ!” เจ้าพ่อเฒ่าลุกพรวด

แต่มันสายเกินไปแล้ว

ฉันเหวี่ยงมันลงพื้นอย่างแรง เสียงเพชรแตกกระจายจนทุกคนตกตะลึง

ตอนที่ฉันเดินหันหลังออกจากโบสถ์ ฉันกลับรู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

เมื่อกลับถึงห้องฉันนั่งลงที่หน้ากระจก ค่อยๆ ลบเครื่องสำอางบนใบหน้าออก

ตอนที่สายของลอเรนโซโทรเข้ามา เสียงหัวเราะของเคียร่าก็ดังลอดออกมาจากปลายสาย “ขอบคุณนะคะพี่ ที่มาอยู่ฉลองวันเกิดกับฉัน”

ฉันอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เธอเสแสร้งได้แย่ลงทุกที เพิ่งจะกินยานอนหลับไป ตอนนี้กลับมาฉลองวันเกิดแล้วงั้นเหรอ?

“วิกกี้” เสียงของลอเรนโซฟังดูขี้เกียจและดูเหมือนจะมีเจตนาง้อ “เคียร่าไม่เป็นอะไรแล้ว เราเลื่อนงานแต่งไปอีกสองวันดีไหม? ฉันจองโบสถ์ซานตามาเรียไว้แล้ว เธอเคยบอกว่าชอบภาพจิตรกรรมฝาผนังที่นั่นนี่”

เขามักจะเป็นแบบนี้เสมอ ให้คำสัญญาลอยๆ ราวกับว่ายังมีโอกาสแก้ไขทุกอย่างได้เสมอ

“แล้วแต่” ฉันตอบเขาอย่างเฉยชา

ฝั่งปลายสายอย่างเขาไม่ทันสังเกตความผิดปกติอะไรเลย น้ำเสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย “จริงสิ ผลตรวจครรภ์เป็นไงบ้าง คุณหมอบอกว่าลูกของเราแข็งแรงดีใช่ไหม?”

ฉันลูบหน้าท้องเบาๆ “อืม แข็งแรงดี”

เขาหัวเราะอย่างพอใจ “ดีแล้ว งั้นรอฉันกลับไปนะ เราจะ...”

“ลอเรนโซ” ฉันพูดขัดเขา “ฉลองวันเกิดเคียร่าเสร็จแล้วเหรอ?”

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะทุ้มต่ำของเขา “วิกตอเรีย นี่เธอหึงเหรอ?”

ฉันไม่ได้ตอบ แค่กดตัดสาย แล้วหยิบตั๋วเครื่องบินออกมาจากในลิ้นชัก

ปลายทางคือสำนักงานใหญ่ของแก๊งมาเฟียอิตาลีตอนเหนือเมืองมิลาน ที่ถูกส่งมาพร้อมกับจดหมายเชิญ

ตัวอักษรประดับทองบนกระดาษเชิญสะท้อนแสงระยิบระยับใต้แสงไฟ

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ คุณหนูเดอลูก้า”